menu

Hier kun je zien welke berichten Supernormal als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

James Falzone's The Renga Ensemble - The Room Is (2015)

3,5
Wie zich interesseert in Ken Vandermark kan de Facebook pagina van deze artiest te volgen. Hij schrijft regelmatig interessante verhaaltjes of grappige anekdotes over zijn intercontinentale reizen van de ene jazz venue naar de andere. Laatst verschenen enkele berichten toen hij op tour was met dit Renga Ensemble. Ik huiverde van de idee dat deze band enkel uit blazers bestaat. Mijn nieuwsgierigheid overwon de angst echter waardoor ik toch een nummertje (‘Not Seeing’) ben gaan beluisteren op Youtube. Dat beviel meteen dankzij de perfecte dosis lyriek en stabiliteit, waardoor dit werk meteen op de eerste plaats van mijn verlanglijstje kwam te staan.

Dat voorproevertje blijkt meteen een van de topnummers van het album te zijn. Toch vervoert heel de plaat dankzij een perfecte dosis compositie en vrijheid. Hiervoor kende ik James Falzone, Ben Goldberg en Keefe Jackson niet, maar Jason Stein (ook afkomstig van ‘the windy city’) en de New Yorker Ned Rothenberg zijn voor mij geen onbekenden. Dat het nergens een rommelboeltje wordt, laat uitschijnen dat er duidelijke rolverdeling aan vooraf is gegaan. De hele plaat is eigenlijk best rustig met warme sax of klarinet blaaslijnen. In ‘The Second Renga’ is Vandermark op bariton sax te horen en wordt het geluid wat vleziger, met stotterende blaasklanken.

‘The Room Is’ draait voornamelijk rond polyfonie en ruimte. Het blijft meestal abstract, maar het wordt nergens zwevend in het oneindige zoals wel vaker het geval is. Steeds zit er een duidelijke richting in de muziek. Een frisse en gevarieerde plaat dus met een verraderlijk eenzijdige line-up.

Jemeel Moondoc - The Zookeeper's House (2014)

4,5
Jemeel Moondoc is een speciaal geval. Ik ken hem nog maar sinds kort maar ben wel helemaal verkocht. Vooral dit album is zeer goed. Zijn sound zal zeker niet door iedereen gesmaakt worden. Om de eenvoudige reden dat zijn blaasklanken niet zo verfijnd zijn en eerder simplistisch klinken. Ik ben zelf geen blazer, maar vermoed dat hij geen 'technisch' virtuoos is op het instrument. Misschien eerder een autodidact?

En toch is de muziek bijzonder fascinerend en heel uniek, door die haast 'kinderlijke' naïviteit. Ik hoop dat ik niet beledigend overkom, maar zo ervaar ik het. De eenvoud maakt de thema's heel spontaan en zelfs... grappig. Als ik dit luister wanneer ik van mijn werk kom, begin ik spontaan te glimlachen. Wanneer de nummers dan nog eens goed blijven hangen, en de sterke gastmuzikanten (Matthew Shipp, Steve Swell, Roy Campbell) nog extra kleur geven aan het geheel en de ritmesectie zich te pletter amuseert (Little Blue Elvira & Ptah, the el Daoud), dan... krijg je een album dat lang na blijft zinderen. De ontdekking van het jaar voor mij? Jazeker!

John Coltrane - Coltrane Plays the Blues (1962)

3,5
Je merkt hier duidelijk een verschil met vroegere albums als Giant Steps die iets stroever en zoekender verlopen dan deze. Op dit album voel je het spontane geluid van Coltrane waarin de ideeën vloeiender over gebracht worden alsof ze vanzelfsprekend zijn. Vanaf hier is het Coltrane Quartet (met Mccoy Tyner & Elvin Jones) vrijwel compleet. Slechts Jimmy Garrison ontbreekt nog en zou sindsdien vaak de plaats van Steve Davis (hier), Reggie Workman ed. innemen - met geniale resultaten tot gevolg.

In deze lome & bluesy passages merk je alvast het hechte samenspel tussen deze heren. Er zit weinig druk achter en de heren geven elkaar tijd en ruimte om in te brengen. De aanzet voor het album 'Coltrane', dat een tijdje later zou uitkomen, is enigszins hoorbaar.

John Coltrane - Transition (1970)

5,0
Staat zelfs niet in de Penguin Guide to Jazz, wat aantoont dat zulke naslagwerken toch met een flinke korrel zout mogen genomen worden. Wat mij betreft had hier in ieder geval een mooi kroontje voor gestaan. Geweldige sessies zijn te horen op Transitions die rond prachtige melodieën - als basisthema worden gebracht. Dit is bovendien genietbaar als achtergrondmuziek waar Sun Ship al snel opdringerig overkomt. In "Suite' is Jimmy Garrison even alleen aan het woord met een pakkende bassolo, waarna Coltrane met de deur in huis valt.

Joshua Redman - Back East (2007)

3,5
Mij bevalt het wel! Niet alle nummers zijn een schot in de roos, maar er zitten toch een aantal pareltjes tussen die de Oosterse sfeer perfect weten te vatten. Dit is vooral het geval in de eerste nummers waaronder 'East Of The Sun'. Hier is een heerlijk motiefje te horen, onmiskenbaar Joshua Redman: opzwepend, aanstekelijk, de pompende sax en de ritmesectie die hevig tekeer kan gaan tussen de strofes. Hoe hij in zo'n snelheid die tenor bespeelt is magnifiek. Vliegen door de toonladders alsof het kinderspel is en toch met zeer duidelijke richting. Ofwel kan deze man ontzettend goed vooruit denken ofwel zit zijn brein/verbeelding ergens tussen zijn vingers. Ik ben zo benieuwd om deze man binnenkort live aan het werk te zien!

'Zarafah' zou een nummer kunnen zijn van het trio Romano/Sclavis/Texier. Hier ligt de focus op een Afrikaans thema; zeer minimaal en uitgepuurd qua sfeerzetting, met een spirituele sopraan op de voorgrond. In 'Indonesia' gaat Redman aan de slag met de unieke toonschalen van gamelan muziek. De repetitieve tonen doen mij helemaal terugdenken aan een van mijn mooiste reizen tot nu toe aan deze eilandengroep; waar je in zowat elke tempel en verblijf deze hypnotiserende muziek hoorde.

De nummers met gastmuzikanten hadden misschien niet gehoeven en wellicht was het album consistenter geweest moesten er minder namen op de line-up hebben gestaan. Toch is zo'n tenorduo met Joe Lovano in 'Indian Song' wel aangenaam om naar te luisteren. Als ze rond '0:50' die lijn synchroon blazen: toch wel zo'n kippenvel moment. Hoewel het de laatste performance van zijn vader Dewey op plaat zou zijn, vind ik hem niet persé een meerwaarde leveren op 'India'. Slecht is de uitvoering van dit Coltrane nummer niet, maar ja, wie heeft er nog een versie nodig van dit nummer wie 'The Complete Village Vanguard Recordings' CD box van Coltrane al bezit.

Joshua Redman Quartet - Spirit of the Moment (1995)

Alternatieve titel: Live at the Village Vanguard

4,5
Helemaal eens met bovenstaand bericht. Bedankt om het zo te promoten, Nakur.

Ik heb het album deze zomer eerder toevallig ontdekt via youtube, als voorbereiding voor Redman's komst naar België in 2019. Daar hoorde ik zijn versie van St. Thomas; met een solo sax intro waarbij hij zichzelf als het ware begeleidt. Ik kreeg er kippenvel van en stond compleet verstelt van zijn virtuositeit. Hij tilt het verslavende calypso nummertje van Sonny Rollins naar nieuwe hoogten.

Wat een concert! Het swingt, ragt, scheurt, bopt als geen ander. Je lijkt zelf als luisteraar aanwezig te zijn in deze club in Greenwich Village. Het publiek is ook razend enthousiast en dat zorgt alleen maar voor meer energie (in Herbs and Roots oa -> whaaaaa!!). De pianist is ook in form en ook de groovende Brian Blade stelt nooit teleur. Niet voor niets een van Wayne Shorter's vaak gekozen drummers... Komt dit luisteren, Soledad! Ik kijk al reikhalzend uit naar het concert.