Twintig nummers op deze verzamelaar, waarvan er vele inwisselbaar zijn. Vaak opgebouwd rond ritmebox, een vage wave-gitaarriff en de stem van Lydia Tomkiw die haar gedichten voordraagt, of eerder met vlakke, licht zeurderige stem brengt.

De ritmes doen in hun simpelheid vaak aan Young Marble Giants (vooral in In Bed With Boys en True Romance At The World’s End) denken. De stem lijkt heel vaak bovenop de muziek geplakt wat een ongelijke geluidsmix oplevert. De muziek verdient beter en de beste nummers zijn dan ook deze waar een beter evenwicht is tussen stem en muziek of waar een betere ritmebox of drumcomputer gebruikt wordt (Tuesday Tastes Good, Heat Wave).

Invloeden zijn hoorbaar van bij voorbeeld The Clean (Tractor Pull), Young Marble Giants (In Bed With Boys), cold wave en The Velvet Underground (True Romance At The World’s Fair). Pogingen tot zang zijn meegenomen op Tuesday Tastes Good en Seasonal Zombies.

Hoogtepunten: Why No Action Is Taken (coldwave met een mooie melodieuze bas), Let’s Transact (prima riff), Seasonal Zombies (broeierig) en Tuesday Tastes Good (met zang). Best spannend klinken Lethargy (met minimal wave stukje), Sinister en No War Bride (beetje jazzy). Zwakst: In Bed With Boys, Little Dead Bodies en Amusing One’s Self (de laatste 2 met overbodige solo’s). Als de stem van Tomkiw je meevalt heb je al bij al een fijne LP.

Veel hardcore op deze verzamelaar al weten War Risk 3, Zyklome A en Vortex er toch regelmatig wat melodie en tempowisselingen aan toe te voegen.
Capital Scum zit tussen betonpunk en hardcore (wat tussen GBH en Discharge met een vleugje The Exploited) en is ook meestal okee.
Koyaanisquatsi speelt vlammende hardcore, maar de bandleden weten niet altijd het hoge tempo te kunnen volgen.
Wulpse Varkens tappen uit hetzelfde vaatje maar vervelen door de toegevoegde geluidseffectjes (Donald Duck-stem, gelach, een orgel, doorspoelend toilet...)
Leuk die kleine aanpassing van deze hoes:
Alle 13 Goed! - Deel 8 (1975) - MusicMeter.nl

Vroege Aroma Di Amore, met opvallend weinig/spaarzaam gitaarwerk. Ze gebruiken hier een op melodica lijkend synthgeluid dat me erg aanstaat bij Het Gesticht, De Schaarmeester en Lauwe Oorlog.
Soms blijft het te zeer in eenzelfde akkoordenreeks hangen of wordt de zang van Elvis Peeters te manisch (De Schaarmeester, Koning Der Belgen).
Ook valt de sax op in Het Gesticht en een Mens Met Een Mes.
De stemmige nummers zijn de beste: Het gesticht, Een Mens Met Een Mes, Lauwe Oorlog en in iets mindere mate De Radio Is Gek Geworden. Ook het poppy Wir Haben Es Nicht Gewusst hoort tot de hoogtepunten.
Al bij al een vooruitgang op de single Gorilla Dans De Samba, al mag de zang voor mij wat minder manisch

Deze pas herbeluisterd en te vaak blijven de nummers steken in één erg aanstekelijke bas/drum groove waar dan tijdens de nummers wat aan gitaren wordt ingevuld.
Kant A bevalt me het beste met Headache For Michelle als broeierig hoogtepunt. Ook We're So Cool en Love Song zijn erg de moeite. Op de B-kant wat meer variatie tussen grooves en tussenstukken, maar ook meer ruimte voor onnodige noise, waardoor het overkomt dat de boodschap/teksten meer doorwegen dan de muziek (Come Again, Armagh...).
Het album sluit wel fraai af met It's Obvious en de boodschap You're equal/But different, maar het verschil tussen beide plaatkanten vind ik dusdanig groot dat ik blijf steken op 3*.