menu

Hier kun je zien welke berichten pygmydanny als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

T.C. Matic - Choco (1983)

2,5
Beukende ritmes en metal-achtige gitaren domineren op deze derde van TC Matic. Dit een paar jaar voor PiL's Album waarmee ik dit album qua sound wel durf vergelijken.
Putain Putain is de grote klassieker op deze plaat waarop ik te weinig echte songs terugvind. De meeste nummers blijven in eenzelfde riff hangen zonder de nodige variatie en de achtergrondzang is geen meerwaarde. Zelfs het trage L'Amour N'Est Pas Avec Moi blijft steken in die neergaande akkoordenprogressie.
Arrividerci Solo grijpt terug naar de vroege TC Matic-sound met metalige gitaar i.p.v. metal en is samen met het Talking Heads-achtige slotnummer They Never Make You Laugh een van de hoogtepunten.

The Bet - Second Arrow (1983)

3,5
Een sterke A-kant met de 2 topsingles Roll On en Ela Ela Ela, waarbij de ballad I Am Chained en het vlotte You Tell Me niet veel voor moeten onder doen.
Dezelfde klasse mis ik op de B-kant. De ballads Sometimes en Loving You zijn op het randje met die strijkers en piano. En Give is voor mij het minste nummer met zijn disco beat, die spreekstem en de gierende gitaarsolo. Jammer dat de singles niet meer succes kenden, want Mark Vanhie is een degelijke songschrijver.

The Chameleons - Script of the Bridge (1983)

3,5
Qua songopbouw en geluid heb ik wat moeite met dit album. De instrumenten klinken goed, waarbij vooral de mooie wisselwerking tussen de 2 gitaren opvalt. Daarbij wijkt het gitaargeluid bij de laatste nummers wat af met akoestische gitaar en Durutti Column-achtige tokkels.

Vele breaks en overgangen klinken echter nogal geforceerd en onnatuurlijk of transformeren een song volledig (Second Skin, A Person Isn’t Safe…, View From A Hill). Dat ze een klassieke songopbouw beheersen, bewijzen ze dan wel op Up the Down Escalator. Ook Monkeyland is mooi opgebouwd en het mooie intro-geluid keert nog eens terug in Less Than Human.

Er zit veel galm op de hoog ingemixte zang en dat stoort in bijvoorbeeld de uitgerekte zang van Don’t Fall, Pleasure And Pain (‘I can show you’) en A Person Isn’t Safe Anywhere These Days (‘man of steel’). Ook zijn de teksten bij momenten erg hoogdravend: ‘I dedicate this melody for you’, ‘I can take you there, I can show you’.

Ik heb meer voeling met hun volgende 2 albums.

The Flatmates - Happy All the Time (1987)

3,0
De nogal vlakke zang maakt dat dit EP'tje niet boven de 3* raakt, ondanks het leuke titelnummer en de handclaps in Thinking Of You.

The Lotus Eaters - No Sense of Sin (1984)

3,5
Ik heb hier de Duitse versie van (ook met omgewisselde hoes, maar met You Don't Need Someone New i.p.v. Too Young).

Staan een aantal fraaie gitaarpartijen op (The First Picture Of You, When You Look At Boys, Out On Your Own), alleen vallen sommige refreinen wat tegen (Can You Keep A Secret, Alone Of All Her Sex, You Fill Me With Need).

Hier een knap staaltje gitaartechniek (akoestische repetitie van The First Picture Of You).

Favoriete nummers: You Don't Need Someone New, When You Look At Boys, Start Of The Search en The First Picture Of You.

The March Violets - Big Soul Kiss (2021)

Alternatieve titel: The BBC Recordings

3,0
geplaatst:
Begonnen als matige Sisters Of Mercy-kopie met zwakke zangeres (Rosie – nummers 1 t.e.m. acht), blijven de meeste nummers in een zelfde recept hangen. De grauwende mannenstem van Simon Denbigh (Eldritch) wordt telkens in het refrein begeleid door holle, langgerekte achtergrondzang (eerst Rosie, daarna Cleo). Jammer want zowel gitarist Tom Ashton als bassist Laurence Elliot doen hun best er toch wat van te maken.

Tegen 1984 lijkt de groep ook beïnvloed door The Cult. Dat laat zich merken in strakke rock-ritmes en hoge gitaarlijnen lijkend op die van Spiritwalker.
De laatste twee sessies (vanaf The Face Of The Dragonfly) zijn de beste al is de Skinner-sessie (nrs. 17-19) qua opnamekwaliteit minder.

Na het vertrek van Denbigh en de komst van echte drummers klinken ze als een geoliede, poppy rockgroep en komt de zang van Cleo mooi tot uiting. Op afsluiter Avalanche Of Love klinken ze als een kruising tussen The Lebanon (The Human League), Siouxsie (die ‘o-Hoo-Hoo’s) en de Big Music van Simple Minds.

Voor de wave-liefhebbers zijn er de twee toppers Snake Dance en Deep, waarvan op deze verzamelaar ook een vroege sessie-opname te horen is.

The March Violets - Religious as Hell (1982)

3,0
Muzikaal nog fel leunend op Gang Of Four met funky bas en hakkende gitaren. Vooral het middenstuk in Religious As Hell klinkt alsof Andy Gill himself even voordoet hoe het kan.
Children On Stun wijkt hier iets van af, maar ook in dit nummer spannend gitaarwerk. Alleen jammer van die zang: de tweede (vrouwen)stem in Fodder , het halogeen-effect in Bon Bon Babies of de holle galm in het punky refrein van Religious As Hell.