menu

Hier kun je zien welke berichten Vinokourov als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Jack Elliott - Jack Takes the Floor (1958)

3,0
Ramblin' Jack Elliot kan best een baas genoemd worden. Getuige zijn muziek, doet ie zich voor als een cowboy en nog steeds treedt deze kerel nog op (check zijn website!) in afgelegen plaatsjes met namen als Elko, Nevada. Dat terwijl ie gewoon geboren en getogen is in New York. Respect voor deze inmiddels 81-jarige performer dus .

Zijn album Jack Takes the Floor bestaat uit folk-nummertjes, die de westernsfeer prima weten te pakken. Helaas is het wisselvallig: jolige countrydeuntjes worden afgewisseld (bijvoorbeeld Boll Weevil of Cocaine all about my brain) met heel onnozele nummertjes die op de zenuwen werken (Grey Goose). Jammer want ik denk dat er wel wat meer ingezeten zou hebben, maar drie sterren is alsnog een okeeje score .

Jacques Brel - Enregistrement Public (1964)

Alternatieve titel: Enregistrement Public à l'Olympia 1964

4,0
De afgelopen tijd luister ik naar allerlei platen van de 1001 albums die je moet horen voordat je sterft-lijst. Het begin daarvan staat vol met jazz, country en wat vroege rock. Groot was mijn verbazing dat er ook plaats is voor een liveplaat van een Belgische chansonnier. Het was even wennen, maar uiteindelijk vind ik dit heel jofel. Jacques Brel vertolkt zijn liederen heel erg bevlogen. Tegen het einde van dit album neigt het naar overacting met de malloterie die hij uitslaakt, maar ik kan er wel om gniffelen.

James Brown - Live at the Apollo (1963)

2,5
Jadiejadieja, Are you ready for star time? Van James Brown ben ik niet zo gecharmeerd. Hij krijst me iets te vaak onnodig waardoor het kinderachtig wordt. Zeker op dit live-album zitten er echt gedeeltes tussen, waarbij het me tegenstaat. Interactie met het publiek is volop aanwezig en dat is an sich ook wel okee, maar ik heb het idee dat het gewoon heen en weer gegil is. Echt heel verheffend vind ik het niet.

Neem daarbij ook nog nummers die eindeloos dooretteren, zoals Lost Someone en ik kan niet anders concluderen dat ik dit maar een heel matig album vind. All aboard the Night Train richting andere chillere soul-muziek is mijn advies bij deze!

Jerry Lee Lewis - Live at the Star Club, Hamburg (1964)

4,0
Jerry, Jerry, Jerry!!!

Hoor dat publiek eens te keer gaan dan! Niet eens tijdens voor een of andere perverse jaren '90 talkshow, maar het is voor de enige echte Jerry Lee Lewis. Had nooit van de beste man gehoord (moet ik me nu schamen?), maar wat een supertof feest kan ie opzetten en dat in de legendarische Star Club van Hamburg. Wat een onbegrensde energie legt ie met zijn band in die rock 'n roll. Het klinkt totaal niet verouderd ook. Ik denk dat het in de jaren '60 een regelrechte sensatie geweest zou moeten zijn .

Jimmy Smith - Back at the Chicken Shack (1963)

3,5
Ha, een Hammond-orgel! Niet mijn meest favoriete geluid, maar het wil er wel mee doorgaan. Zo lelijk is het ook weer niet. Jimmy Smith probeerde toentertijd het imago van het orgel op te vijzelen en ik denk dat ie daar wel in geslaagd is. Samen met drie muzikanten (tenorsax, gitaar en drums) heeft ie een gezellige jazzplaat bij elkaar gespeeld. Gezellig? Ja gezellig lijkt me de juiste benaming ervoor . Het klinkt redelijk funky en luistert ook heel gemakkelijk weg.

Joan Baez - Joan Baez (1960)

3,5
Mêh, ik kan niet echt wildenthousiast worden van Joan Baez. Het is mij iets te schel en op den duur gaat het ook irriteren, als je alleen haar en haar gitaar hoort. Alleen als ze over schakelt naar zacht zingen (wat ze overigens voortreffelijk kan), vind ik het wel mooi klinken. Bij Donna Donna hoor je dat goed, dat ik overigens het beste nummer van dit album vond. Ook die House of the Rising Sun-versie was leuk om het eens op een andere manier te horen.

John Coltrane - A Love Supreme (1965)

3,5
Meestal geeft een eerste indruk je al het idee hoe goed je het album gaat vinden of vindt. Bij een wat 'ingewikkelder' genre als jazz echter geef ik het echter de tijd om er echt een goed oordeel erover te kunnen vellen. Zeker bij zo'n album met klassiekerstatus zoals deze van John Coltrane! Ik begon jazz de afgelopen tijd best wel te waarderen, maar dit album ligt wat lastiger in het gehoor. Ik ben niet zo'n fan van de saxofoon als muziekinstrument. Het schelle geluid daarvan is nogal aanwezig op deze plaat, terwijl de piano veel meer op de achtergrond te horen is. Erg jammer van die keuze maar goed.

Het eerste nummer klinkt hoe dan ook goed, beetje bevreemdend en gaaf wordt het zelfs als je opeens de tekst 'A love supreme' een paar keer hoort. Het tweede nummer kan er ook nog wel mee door. De saxofoon zet een chill thema in en hoppa daar gaat het kwartet weer aan de gang met jazzige frivoliteiten. De laatste twee nummers van A Love Supreme vind ik helaas maar weinig aan. Het derde nummer is ongestructureerde drukte en bij dat laatste nummer denk ik al na half minuut 'oke ik weet het wel'. Het drentelt véél te lang naar het onvermijdelijke einde. Wat mij betreft had het ook in een minuutje of twee afgedaan kunnen worden. Uiteindelijk heb ik gemixte gevoelens na het diverse malen luisteren van deze plaat, maar denk dat ik het nog heus wel vaker ga opzetten.