menu

Hier kun je zien welke berichten Vinokourov als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

B.B. King - Live at the Regal (1965)

3,5
Ha, wat een gezellige rollercoasterplaat is dit van BB King. Het ene nummer vloeit moeiteloos door naar het andere nummer met daarbij nog veel interactie tussen het publiek. Echt een nummer dat er uit springt, kan ik niet vinden, een zwak nummer evenmin. Kortom tis een lekkere plaat, die nooit verveelt en altijd op kan zetten .

Bert Jansch - Bert Jansch (1965)

3,5
Lekker wat getokkel op de gitaar en wat gezang d'r over. Doordat het alelmaal zo eenvoudig is, heeft het niet zoveel om het lijf vind ik. Maar onprettig is dit zeer zeker niet, eerder relaxed, rustgevend. Do You Hear Me Now vind ik het beste nummer trouwens. De Instrumental Medley-bonustrack klinkt wat rauwer dan de rest, maar is ook prima.

Bill Evans Trio - Sunday at the Village Vanguard (1961)

3,5
Hmmm, dit vind ik wel wat minder gemakkelijk te behappen jazz, eerder wat aan de onbegrijpelijke kant. Bill Evans en zijn trio vliegen alle kanten op en het is ook wat aan de drukke kant. Ik heb het diverse malen beluisterd en dan gaat het gelukkig meer wennen en weet je ook wat je muzikaal kunt verwachten. Een 3,5-score kan er dus nog net uitgeperst worden.

Billie Holiday - Lady in Satin (1958)

4,0
De eerste seconden van I'm a Fool to Want you doen het hem al! Meteen was mijn aandacht getrokken door dit nummer. Billie Holiday's rauwe stem is uiteraard opmerkelijk. Het klinkt net alsof de kaasschaaf over haar stembanden is gegaan. Het lijkt me ook een typisch love-it-or-hate-it-geluid, waarbij ik mezelf dan toch in de eerste categorie wil scharen. Want ook al klinkt het niet heel mooi, heeft ze vreemde uithalen, Holiday's performance komt op mij heel oprecht over.

Zoals vaker, las ik me weer een beetje in het leven van deze artiest. En Billie Holiday's geschiedenis is nogal een trieste: verwaarloosd in haar jeugd, jong ook de prostitutie in en later verslaafd aan de heroïne. Dat verdrietige is ook te horen op Lady in Satin, want oef oef oef, wat veel liefdesellende bezingt ze Niet te mals! Hoe dan ook, dit is een mooie indrukwekkende plaat geworden: 4 sterren ervoor !

Bob Dylan - Blonde on Blonde (1966)

3,5
Sorry voor de relatief magere 3,5 sterrenscore, maar ik heb mijn portie Bob Dylan wel weer gehad. Ik heb het al bij eerdere albums gemeld, maar doe het hier ook gewoon: zijn stemgeluid en mondharmonica-spel vind ik niet zo mooi, eerder zeurend en ja het is ook zo nu en dan ronduit vals. Dat hoeft voor mij niet ! Blonde on Blonde bevat nog een paar leuke melodieuze nummertjes, maar dr zitten ook een paar die ik met veel plezier wegskip.

Bob Dylan - Bringing It All Back Home (1965)

Alternatieve titel: Subterranean Homesick Blues

3,5
Krappe 3,5 ster-score voor deze Bob Dylan-plaat. Ik ben op zijn zachtstgezegd niet de grootste fan van deze artiest. Hij (over)schreeuwt zijn teksten in plaats van dat ie gewoon mooi zijn liederen zingt. Maar gelukkig, wat melodieuzere nummers zijn er ook op dit album te vinden, bijvoorbeeld Love Minus Zero. Dat is wel een mooi nummer en van Bob Dylans 115th Dream en natuurlijk Mr. Tambourine Man kon ik ook nog wel genieten.

Bob Dylan - Highway 61 Revisited (1965)

4,0
Op de 1001 albums die je moet luisteren, voordat je sterft-lijst is dit naar mijn gevoel het zoveelste album van Bob Dylan. Ik vind dat die gast niet kan zingen, of op zijn minst hij heeft geen mooi stemgeluid. Maar nu komt de maar! De nummers van dit album klonken me wel erg bekend in de oren, zoals Like a Rolling Stone en Ballad of a Thin Man. Dit soort nummers gaan dr bij mij wel in. De meeste nummers swingen daarbij wel lekker. Zelfs de eindtrack, het tergend lange Desolation Row met chill gitaargepingel en één grote monoloog kon op mijn goedkeuring rekenen. Krappe 4 sterrenscore dus!

Bob Dylan - The Freewheelin' Bob Dylan (1963)

3,0
Een score van 4,15! Wat hoog! Ik zat zelf te denken eerder aan 3 magere sterren. Dit zal wel vloeken in de Bob Dylan-kerk zijn, maar ik vind hier gewoon weinig aan. Sowieso vind ik het stemgeluid van hem niet mooi en door de mondharmonica komt dit allemaal ook zeurderig over. Dylan zingt een paar teksten, komt er met zijn bekschaaf tussendoor en zingt weer een paar teksten. Tsja, niet echt mijn idee van leuke muziek.

De wat zachtmoedigere nummers met meer lijn zoals Corrina, Corrina kunnen dan ook meer mijn goedkeuring verdragen. Nu begrijp ik dat de teksten klaarblijkelijk briljant zijn, maar daar interesseer ik me nooit zo heel hard voor. Ik weet het, dat kan een groot gemis zijn, maar ik vind de muziek zelf vaak interessanter om te horen dan alleen puur de teksten. Maar oke, als ik in een goede bui ben, zal ik de lyrics opsnorren, al denk ik niet echt dat mijn waardering voor deze plaat hoger zal worden.

Booker T. & The M.G.'s - Green Onions (1962)

3,0
Beetje vreemde, geheel instrumentale plaat is dit. Green Onions herkende ik, maar waar is dat nummer gebruikt dacht ik de hele tijd? Het schijnt door vele anderen gecoverd zijn, misschien is dat het? Over covers gesproken, daar bestaat het hele album dus uit. Na een tijdje heb ik het wel gehoord hoe Booker T en zijn kornuiten telkens hun zelfde sound toepassen op verschillende songs. Ik vond het af en toe een beetje suf en fout overkomen. Twist and Shout op zo'n weeïg klinkend orgel, hmmm, dat knalt toch meer in de versies van The Isley Brothers of The Beatles.

Buck Owens and His Buckaroos - I've Got a Tiger by the Tail (1965)

4,0
Haha, wat een vrolijke country-bende is dit. Die Buck Owens komt over als een jolige knakker. Dit kun je toch niet haten, zou ik zeggen! Grote attractie van I've Got a Tiger by the Tail is de openingstrack natuurlijk. Wat een goeie binnenkomer is dat. Het zet meteen de toon voor de rest van de plaat. Het allerleukste nummer echter is The Streets of Laredo. Het heeft een geniale lugubere tekst uit het Wilde Westen gegrepen en het refrein wordt (lijkt het wel) twee octaven dan de rest van het nummer gebruld. Je moet het horen om het te geloven .