menu

Hier kun je zien welke berichten Vinokourov als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Machito - Kenya (1958)

3,0
Afro-Cubaanse jazz dus. Net als bij Palo Congo van Sabu Martinez wordt er weer vrolijk op los getrommeld en een heel blazersensemble zit mee te toeteren. Ik ben er niet zo heel kapot van. Bij Oyeme vraag ik me bijvoorbeeld af waarom ik naar een hysterische stoomtrein moet luisteren. In ieder geval zo klinkt het op een gegeven moment. Gelukkig volgt daarna het nummer Holiday, dat ik wel het sterkst vind van de hele plaat. De meeste nummers hebben sowieso wel een vakantiesfeertje, wat wel prettig is an sich, zeker bij de rustigere nummers. Die klinken dan gewoonweg relaxed en zomers. Anyway, ik ben nog best mild: 3 sterren!

Marty Robbins - Gunfighter Ballads and Trail Songs (1959)

3,5
Volgens mij is Marty Robbins 100 jaar geleden te laat geboren. Vol liefde voor het Wilde Westen zingt hij allerlei liederen, die de sfeer van het Wilde Westen weten te pakken. Zonder opsmuk en pretenties brengt hij uitgebreide geromantiseerde verhalen ten gehore, die meestal niet al te vrolijk zijn, maar wel leuk om te volgen!

El Paso is zo'n voorbeeld: Marty heeft de hots voor een chick, genaamd Rosa, in een of andere bar, maar een andere cowboy is ook helemaal wild op haar. Dit pikt ie niet! Marty schiet de hem dood en vlucht in paniek naar Mexico, maar zijn liefde voor Rosa is sterk! Hij keert terug naar de bar in El Paso, echter moet ie dit bekopen met natuurlijk een wraakactie, waarbij onze grote held sterft. Toch mooi hoe je zo'n tragisch verhaal muzikaal kunt vertellen .

Miles Davis - Birth of the Cool (1957)

3,5
Hmm, ik ben dus sinds kort bezig met een waanzinnig project: de 1001 albums van de 1001 albums before you die-lijst te luisteren. Het begin van die lijst zit vol jazz-shizzle: Duke Ellington, Count Basie en Thelonious Monk bijvoorbeeld. Echt denderend enthousiast ben ik nooit geweest over dat genre, maar hoe meer je er naar luistert, hoe beter het me gaat aan staan. Zeker als het niet te druk en moeilijk gedaan wordt.

Miles Davis kende ik van naam en na wat me ingelezen te hebben blijkt het een nogal invloedrijk figuur in de muziekgeschiedenis te zijn. Ik hoor het niet direct van dit compilatie-album af om eerlijk te zijn. Sowieso weet ik soms totaal niet wat ik met sommige nummers mee aan moet. Miles Davis toetert zich een weg door de tracks heb ik het idee en hij doet dat vast vakkundig, maar het geniale hoor ik er dus niet in. Maar aan de andere kant vond ik dit wil okee, heb me nauwelijks geïrriteerd, behalve dan aan het laatste nummer. Daar wordt opeens in gezongen, wat suf!

Miles Davis - Kind of Blue (1959)

4,0
Enfin, het bekendste en door velen als beste jazzalbum gezien dus. Het was tijdens het nummer All Blues dat ik begon te glimlachen en dacht 'wat superstoergaaf ' Alle nummers komen over alsof het enorm doordacht en geniaal in elkaar gezet is. Des te knapper vind ik dat Kind of Blue min of meer bij elkaar geïmproviseerd is en geen ellenlange opnamesessies heeft gehad. Rond een heel fragmentarisch riedeltje wordt er op los gevarieerd door een sextet. Daarbij wordt er telkens ruimte geboden aan een instrument om even de aandacht tot zich toe te trekken en met dat riedeltje aan de haal te gaan.

Anyway, ik kan hier wel van genieten. De sfeer is relaxed, er wordt niet te moeilijk gedaan (zoals ik jazz soms vindt overkomen) en het klinkt bovendien best briljant . Ik vind het daarbij een plaat waarbij je gewoon puur enkel en alleen naar kunt luisteren zonder iets anders te doen en toch niet verveeld raakt. Je weet niet wat er muzikaal gebeurt en daarom blijf je maar geboeid luisteren.

Mingus - The Black Saint and the Sinner Lady (1963)

4,0
De laatste tijd luister ik diverse jazz-albums en ik begin het genre steeds meer te waarderen. Het klinkt wel interessant en tegelijkertijd ook chill. The Black Saint and the Sinner Lady van Charles Mingus is blijkbaar een grote mijlpaal in de jazz-geschiedenis, gezien de hoge waardering hier en alle lof die het van de gerenommeerde muziekcritici krijgt. Echt gemakkelijk weg te luisteren is het echter niet. Ik heb nu het diverse malen opgezet en de plaat komt het best tot zijn recht als je er 'actief' naar luistert. Gewoon luisteren naar wat er gebeurt en je niet laten afleiden door iets anders. Beter kan ik het niet omschrijven.

Anyway, ook al is het soms bizar wat voor muzikale, geniale truken Charles Mingus uithaalt, het gaat me wel steeds meer aanspreken. Het vliegt soms echt alle kanten op, zeker op de laatste track: Prokofiev-achtige akkoordensequenties worden afgewisseld met zwierige melodieën. "Echt wtf is dit " dacht ik toen ik dat voor het eerst hoorde. Tof is het sowieso wel. Alleen zoals eerder gezegd, heel gemakkelijke kost is het niet. Op bepaalde momenten neigt dit ook naar ronduit lawaai. Mischien dat ik het bij latere luisterbeurten prettige herrie ga vinden en het nog meer ga waarderen, maar vooralsnog denk ik dat vier sterren een prima score is voor deze plaat.

Miriam Makeba - Miriam Makeba (1960)

3,5
Had het niet van tevoren verwacht van zo'n plaat uit Zuid-Afrika! Bij Afrikaanse muziek denk je aan getrommel en ietwat simpele harmonieën. Niet lullig bedoeld ofzo, maar zo'n imago heeft het. Maar stiekem vind ik dit nog een erg oke album om te luisteren. Miriam Makeba varieert hartstikke met allerlei stijlen. Heb als een heuse Leo Blokhuis beetje me ingelezen in de achtergronden van de diverse liedjes en dat maakt het album wel wat interessanter. Suliram is een heel zachtaardig wiegenliedje met Indonesische oorsprong, beetje corny, maar wel heel mooi. The Click Song is een liedje wat gezongen wordt bij huwelijken. Omdat in de Xhosase titel klikgeluiden voorkomen, die Westerlingen niet konden uitspreken, werd dit vrolijke liedje omgedoopt tot de Click Song en wordt het ook vertolkt met heuse, geinige klikgeluiden. Die zijn later bij andere nummers ook nog te horen.

The Lion Sleeps Tonight hoor je terug in Mbube (Zulu voor leeuw). Het origineel is afkomstig van een Zuid-Afrikaanse, Linda Solomon, die dit nummer tot een grote hit maakte in 1939. Gevolg was dat Mbube ook de term werd voor a capella muziek. Ook House of the Rising Sun komt voorbij, blijkbaar een erg populair nummer in die tijd, want Joan Baez zong er ook a een versie van. Vond dit niet zo heel bijzonder, maar goed... De grootste attractie van dit album is echter One More Dance! In een duet wordt eenvoudig de slopende weg naar het sterven van een echtgenoot bezongen. Dit gaat gepaard met veel gelach, dat alsmaar aanstekelijker wordt, zo erg dat je er zelf van gaat lachen!

Monks - Black Monk Time (1966)

3,5
Interessant album toch wel, ook al vind ik het soms wel weg hebben van één grote gimmick, die niet al te serieus te nemen is. De geschiedenis van de Monks is desalniettemin interessant: een stel Amerikaanse soldaten gelegerd in West-Duitsland gingen maar eens wat muziek maken. Na wat probeersels kwamen ze met hun enige album: Black Monk Time. Het is erg rauw en nogal ongepolijst. En oei, wat zijn ze woedend op de maatschappij. Niks deugt! Enfin, wel leuk om eens een keer te horen. Het viel me op dat track 2 (Shut up) dezelfde intro heeft als Zanger Rinus z'n grandioze hit Hey Marlous, ik wil met jou onder de douche. Ik denk dat beide artiesten waarschijnlijk zich lieten inspireren door Duitse marsmuziekjes .

Muddy Waters - At Newport 1960 (1960)

4,0
Heerlijke swingende bluesplaat is dit hee! Muddy Waters schijnt veel invloed gehad te hebben op andere artiesten met zijn Chicago-blues. Ik hoor dr wel wat Stones-achtig geluid er in . Maar laat ik het hebben over de sound zelf, die is echt lekker om naar te luisteren. Echt heel mooi hoe een gitaar, piano en mondharmonica samen klinken . Vooral het laatste instrument draagt heel veel bij aan de sound en de sfeer, die neergezet wordt.

Alle nummers van deze liveplaat klinken trouwens lekker en heb niet echt favorieten. Eigenlijk vind ik ze allemaal wel goed en opvallend vrolijk! I've got my Jojo Working neigt zelfs naar het grappige, met dat ge-brblbrlblrbl van Muddy.