menu

Hier kun je zien welke berichten dix als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Blonde Redhead - Penny Sparkle (2010)

5,0
dix
Ik heb totaal geen moeite met deze nieuwe sound van Blonde Redhead. En zo nieuw is ie niet : op 23 was hiervan al een voorbode te horen. Veel detail en lekker high-tech.

Bij My Plants Are Dead moest ik wel erg aan the XX denken, en met betrekking tot de productie als geheel komt Low's Drums & Guns in herinnering. Love or Prison is voor mij het hoogtepunt, een nummer om langzaam in te verdwijnen. Voor wie het begrijpt.

Blumfeld - Old Nobody (1999)

5,0
dix
Wie zich aan deze plaat waagt ... de eerste drie nummers laveren zo'n beetje tussen drie uiterste. Eerst een spoken word van bijna 6 minuten, dan een (geslaagde) George Michael pastiche (zal Jochem Distelmeyer zelf anders zien) en daarna een Blumfeld-rocker zoals Blumfeld rockers schrijft.

Het zijn de andere 8 nummers die de 5 volle punten binnenhalen. Blumfeld maakt het hier: hele mooie muziek en dito teksten. hoogtepunt is voor mij het 9 minuten durende nummer 'so lebe ich' waarin Distelmeyer zo'n beetje alles behalve z'n ingewanden blootgeeft. Leuk om te weten dat ook The Walkabouts de kracht van dit nummer herkenden: ze spelen het op een van hun cover-platen.

En daarmee sta ik dus niet meer alleen met deze aanbeveling!

Burzum - Belus (2010)

4,0
dix
Omdat het hier en daar als de heilige graal van de Noorse Blackmetal wordt gezien, heb ik ooit Filosofem aangeschaft. Nooit spijt van gehad, die plaat geeft je bij momenten wel een stoot vervuilde adrenaline die je niet eenvoudig kwijtraakt.

Laatst op vakantie in het hoogste noorden heb ik deze Belus als souvenir aangeschaft. Gezellig gedraaid in de camper, de kids vermaakten zich er nog best mee. We stonden in de file, en dan komt die monotone geluidsbrei van Vikernes nog beter tot z'n recht.

Het is eerder opgemerkt, Burzum is op z'n best als de vocalen beperkt blijven. Niet dat ze slecht zijn, maar het is als met ansjovis : niet te veel graag. Sowieso is Burzum vooral bizonder door het gitaarspel dat me gek genoeg wat aan The Edge doet denken : onberispelijk strak in de basis, met van die leuk gestrooide hoge tonen daar overheen.

Het eerste nummer en het laatste nummer zijn m'n favorieten. De introduksjon Leukes Renkespill heeft een vindingrijkheid die helaas op de rest van het album wat afwezig is. Belus' Tilbakekomst ( Konklusjon ) leunt 10 minuten lang op een hammerende riff die hypnotiserend werkt als goeie acid. Ik hoopte op een stukje electronische ambient als epiloog maar Vikernes heeft samen met de ball & chain ook het keyboard ingeleverd.