menu

Hier kun je zien welke berichten dix als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

New Order - 1981 - Factus 8 - 1982 (1982)

Alternatieve titel: 1981-1982

4,0
dix
Voor wie denkt dat Movement de missing link is tussen New Order en Joy Division ... probeer dit EPtje eens.

Movement heeft iets meer een JD-sound, deze EP lijkt meer een opmaat naar Power Corruption and Lies. Echter met het verschil dat je op deze 1981-1982 nog duidelijk de scherpe, confronterende sound hoort die Joy Division zo speciaal maakte en die New Order per plaat steeds verder van zich afschudde.

Nick Cave & The Bad Seeds - Your Funeral... My Trial (1986)

4,0
dix
22 jaar oud alweer, en ik had 'm zeker 15 jaar niet meer gedraaid.

Vandaag op CD aangeschaft om eens terug te horen, en dat viel niet in alle opzichten mee. Sowieso bemerkte ik dat de tracklisting hier in volgorde afwijkt van het oorspronkelijke vinyl ( 2 x 45' , twee nummers per kant). Het bonusnummer Scum is zondermeer het minste nummer, had niet gehoeven voor mij.

De band is érg goed, prettig hoeveel dynamiek er in de drumpartijen zitten ... maar waar ik wel van schrok is dat Nick Cave hier toch wel slechter zingt dan ie hedentendage doet. Long Time Man, dat is vals zonder dat het mooi is. Gelukkig is het merendeel van het songmateriaal erg goed, waarbij het originele openingsnummer Sad Waters (waar Nick Cave z'n bewondering voor Tom Jones etaleert) wat mij betreft het beste is.

Nina Nastasia - Run to Ruin (2003)

4,5
dix
Van de albums die ik van Nina Nastacia ken, vind ik dit de aangenaamste.

Alhoewel aangenaam niet direct de juiste karakterisering is voor het werk dat Nina levert. De sfeer is vaak lethargisch, soms onheilspellend en nooit erg opgewekt.
De thema's voor Nina's beeldende teksten betreffen steeds klein persoonlijk leed zo lijkt het. Drugsgebruik, een ontspoord kind, eenzaamheid binnen een relatie, het stemt allemaal niet vrolijk en de begeleidende musici voelen dat goed aan. De instrumentatie is erg in orde, vaak spaarzame arrangementen maar men gaat een stuk kakafonie niet uit de weg. en dat alles zo kaal als mogelijk vastgelegd door de onvermijdelijke Steve Albini (die bovendien bewonderaar schijnt te zijn)

Nina Nastacia laat zich moeilijk vergelijken, maar mij lijkt dat iedereen die naast PJ Harvey ook Cat Power in de kast heeft staan, eigenlijk een plekje voor Nina Nastacia zou moeten maken. Neem dan deze, hij duurt slechts een half uur maar daarbij is geen seconde verspild.