menu

Hier kun je zien welke berichten RoyDeSmet als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Of Monsters and Men - My Head Is an Animal (2011)

2,0
Nee, dit is 'm niet. Groot wannabe Edwarp Shape, Mumford & Sons en The Head And The Heart-gehalte. Little Talks is het enige nummer dat een beetje aan te horen is, verder stelt het niet veel voor. Verder staat het IJslandse accent me af en toe vies tegen zoals op 'Love love love'.
En een speelduur van een uur is veel te lang voor deze muziek.

One Clueless Friend - From the Sea (2014)

4,5
Al jaren, in verschillende projecten, is de grote man achter One Clueless Friend actief in de muziekwereld. Maar nu is hij eindelijk waar hij moet zijn en levert hij zijn debuutalbum af op King Forward Records, in samenwerking met Rebel Music. Het album is doorspekt met invloeden uit andere stijlen waarmee hij zich de afgelopen 15 jaar bevriend heeft. Stijlen als reggae, techno en dub, waardoor dit album moeilijk in een hokje, of een genre te plaatsen is.

Het album begint met de song 'Clockwork', dat dit album heel rustig opent. De zachte basgitaar op dit nummer klinkt een beetje als een neuriënde harmony vocal. Op het tweede nummer, title song "From The Sea" neemt de bas een stuwendere rol in, en wat heeft dat nummer een lekkere brug, zeg!
Het derde nummer kenmerkt zich door een lieflijke gitaarpartij maar met een vrij duistere tekst. De 'submarine control panel' geluidjes zijn aanvankelijk even wennen maar werkt uiteindelijk heel goed in het nummer.
Voor hij aan het vierde nummer begint geeft One Clueless Friend aan dat hij eindelijk 'the hang of it' begint te krijgen.
Er volgt een vrolijk liedje dat tot nu toe de grootste stijlbreuk op het album is, maar het volgende nummer, "Twisted", leidt met een wat meer techno-achtige sound wéér een heel ander geluid in. Dit is wellicht het meest dansbare nummer tot nu toe.
Nummer zes is weer een meer akoestisch nummer zonder al te veel opsmuk dat een lekker zomers sfeertje neerzet. De overgang naar het epische "Pristine Eyes" vind ik wat groot maar het is dit nummer dat na een aantal luisterbeurten mijn favoriete nummer op de plaat is.
Het daarop volgende "Crimson Moon" is met zes minuten het langste nummer op de plaat en ook weer een ontdekkingsreis langs verschillende stijlen. Ondanks de duur van het nummer verveelt het geen enkel moment.

Dan komt 'Doll'. Ik vind het moeilijk hier iets over te schrijven. Dit nummer ken ik al langer en ik ken het verhaal achter het nummer. De banjo op dit nummer zit er met een reden maar ik weet niet precies wat ik er van vind: in lijn met de productie van het hele album vind ik de banjo hier voor het eerst een stijlbreuk in de productie dat me tegenstaat. Met de achtergrond in gedachte is "Forrest's Edge" een prachtige manier om dit nummer op te volgen. Een nummer om even te verzinken in treurnis, maar ook een heel mooi nummer op zichzelf.

We blijven niet te lang in deze sfeer hangen want "The Bones" wekt de luisteraar weer op hoewel de tekst nu niet bepaald opmonterend is. Toch nog even een terugval naar de treurnis met "China Face". Dit lied, met zijn meer opbeurende refreintje heeft altijd een soort hypnotiserende werking op mij.
Qua productie is dit lied (op Akureyri na) waarschijnlijk het meest sobere op het album waardoor het als op-één-na-langste nummer op het album misschien wat verveelt tijdens de casual luisterbeurt, maar ik wil je aanraden jezelf eens in dit lied te durven verliezen.

Het voorlaatste lied, "Bird in Flight", helpt je weer uit je trance te halen. Een lied met bepaald geen vriendelijke tekst. Zware verwijten maakt One Clueless Friend hier zelfs in een lied dat niet direct zo agressief klinkt. Als je geoefend had met jezelf in de muziek te verliezen is Akureyri het moment je te bewijzen: "set your soul free", predikt One Clueless Friend in dit lied dat is vernoemd naar een plaatsje in IJsland waar hij zelf een geestbevrijdende ervaring beleefde. Sluit je ogen en laat je meeslepen door de klanken van de piano terwijl je je een IJslands landschap voorstelt waar het kalme water langzaam tot je middel stijgt... En neem daarna weer rustig de tijd terug te keren in deze wereld.

Door de diverse productie is dit een album dat je nog tijden lang nieuwe dingen laat ontdekken. Dit is misschien ook een gevaar dat in dit album ligt: dat door de enorme verschillen in stijl kunnen geïsoleerde nummers niet zo goed blijven hangen. Wat mij betreft is dit wel het best geproduceerde album dat ik de afgelopen tijd heb gehoord! Toch is het ook heel open en toegankelijk gemixt waardoor het geen 'hard labour' is om dit album te beluisteren. Eén ding kunnen we in de woorden van One Clueless Friend zelf in "Pristine Eyes" wel concluderen over dit album: "this will never be the same".

Orla Gartland - Woman on the Internet (2021)

Het weekend van 20 tot en met 22 augustus had Orla Gartland (geb. 1995) moeten optreden op Lowlands. Dit festival ging niet door, maar op 20 augustus kwam wel het debuutalbum van de Ierse zangeres en songwriter uit.

Op Woman on the Internet bezingt Orla Gartland in elf liedjes thema’s als volwassen worden en het ontwikkelen van een eigen identiteit. Vanaf haar dertiende plaatste Orla al video’s op YouTube waarin ze op gitaar liedjes coverde. Ze wist nog niets van zangtechniek en probeerde op die manier feedback te krijgen. Terwijl jongeren constant op de gevaren van het internet worden gewezen, voelde Gartland zich er al vroeg comfortabel. De ‘woman on the internet’ die in twee liedjes en in de albumtitel voortkomt, ziet Gartland voor zich als een soort online ‘Wizard of Oz’-personage waar je naar toe gaat als je hulp nodig hebt, ook al besef je dat het niet de meest betrouwbare bron is: “Het is degene waar je naar toe kan, als je in je echte leven niemand weet waar je zo snel terecht kunt”.

Dat een groot deel van de internetcultuur vooral schone schijn is, bezingt Orla Gartland onder andere in ‘Pretending’ en ‘More Like You’. In gesprek met Nina Schaarschmidt van Atwood Magazine legt ze uit dat veel jongvolwassenen zich op sociale media als Instagram de kunst van het doen alsof hebben eigen gemaakt. Iedereen weet dat het niet echt is, maar toch roept het onzekerheid op wanneer je je aan dat beeld spiegelt. Deze gevoelens van onzekerheid ervaart ze zelf ook, en dat komt door het album heen steeds weer terug. Zoals ze in ‘More Like You’ het verhaal bezingt dat ze jaloers was op de andere vriendin van haar beste vriendin, gaat ‘Madison’ over hoe ze naar iemand opkijkt en haar als vriendin zou willen hebben om zich door haar steun beter te kunnen voelen.

De liedjes voor Woman on the Internet werden tijdens de coronapandemie geschreven. Toch wilde Orla Gartland absoluut niet dat het een verdrietig album zou worden of dat het later herinnerd zal worden als ‘lockdownalbum’. Omdat het leven op pauze stond en ze geen nieuwe inspiratie opdeed, luisterde ze oude spraakmemo’s af op zoek naar interessante, nog niet uitgewerkte ideeën. Ze hoopt dat het album een soundtrack voor een betere tijd zal zijn.

Haar kracht is dat ze graag schrijft over heel specifieke gevoelens. Ze noemt Phoebe BriWoman on the Internet legt Gartland haar onzekerheden en twijfels volledig bloot. ‘You’re Not Special Babe’ gaat over de verwarrende periode waarin twintigers zich niet zozeer anders voelen dan wanneer ze 19 waren, maar zich tegelijkertijd toch als volwassener beschouwen. Ze legt een arm om de schouder van de luisteraar die hetzelfde meemaakt: “If you could see yourself from above the sky, I think you’d say that you’re doing fine”, zingt ze in het eerste couplet. En in de brug: “Everyone has days where they don’t wanna wake up.” Toen Gartland de meeste liedjes voor het album had geschreven, merkte ze dat persoonlijke groei het centrale thema is. In de openingstrack, ‘Things I Learned’, leidt ze dit in met een soort opsomming van de kennis die ze heeft opgedaan en de groei die ze heeft doorgemaakt.

Stephen White van The Last Mixed Tape beschrijft Woman on the Internet als “een zelfportret van Gartland en een spiegel voor de luisteraar”. Het kan des te meer als zelfportret gezien worden omdat Gartland niet alleen alle nummers schreef, maar deze ook zelf produceerde. Hierdoor klinken alle nummers precies zoals Orla Gartland ze in gedachten had. Dit levert dansbare popsongs op waar af en toe de invloeden in doorklinken van de muziek waarmee zij opgroeide zoals Avril Lavigne en Regina Spektor. De pop-punk invloeden van Avril Lavigne klinken bijvoorbeeld door in ‘Over Your Head’ en ‘Codependency’ terwijl in de rustige pianoballade ‘Left Behind’ echo’s van Joni Mitchell doorklinken.

Aan het slot van het album herhaalt Orla Gartland in de laatste 40 seconden enkele keren “We never talk about difficult things”. In plaats van erover te praten, bezingt ze op Woman on the Internet de moeilijke dingen in het leven van een twintiger die opgroeit in de tijd van het internet. Orla Gartland bracht haar debuutalbum uit op haar eigen label, ‘New Friends’. Zoals ze dat wilde is het geen verdrietig album, maar een hoopvolle boodschap aan jonge mensen die hetzelfde doormaken als zijzelf. Door haar eigen onzekerheden zo te bezingen en tegelijkertijd actief haar plaats op te eisen als liedjesschrijver, producer en uitgever, is zij een krachtig voorbeeld voor haar luisteraars.

Dit stuk is door mij geschreven voor de EnClave-blog en daar op 28 augustus 2021 voor het eerst gepubliceerd: Orla Gartland – ‘Woman on the Internet’ - enClave