menu

Hier kun je zien welke berichten Pietro als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

AC/DC - The Razors Edge (1990)

3,5
Toen ik een jaar of 12 was en bij een klasgenoot op visite was, zag ik eens wat fragmenten van de video Live at Donington die zijn oudere broer toen aan het bekijken was. Ik werd direct getriggerd door de sound van deze band en dat heeft er voor gezorgd dat ik in mijn tienerjaren een groot deel van de discografie van AC/DC ben gaan verzamelen. Ik was gefascineerd door deze band, wat vooral te danken was aan de track Thunderstruck. Wie was toch die aparte kerel in dat schooluniform die zo geweldig gitaar kon spelen? En die zanger die de noten uit zijn lijf brulde? Technisch gezien misschien niet de beste zanger, maar wel iemand die daar met hart en ziel stond te zingen en er zichtbaar plezier in had.

The Razors Edge werd het eerste album van AC/DC dat ik kocht. Ik zag ‘m voor een paar gulden liggen in de lokale platenzaak en volgens mij was het een tweedehands exemplaar. Het was niet een plaat die me direct omver blies, omdat het toch wel wat anders klonk dan het live-materiaal. Toch smaakte Thunderstruck mij ook hier goed en hetzelfde gold voor nummers als Fire Your Guns, Shot of Love en Rock Your Heart Out. De karakteristieke, no nonsense hardrocksound van de band komt hier weer goed naar te voren. Met Thunderstruck behaalde band weer een grote hit na ruim tien jaar.

AC/DC doet ook hier niets nieuws en blijft trouw aan zijn sound, maar toch waardeer ik die aanpak wel. Tegenwoordig vind ik The Razors Edge zeker niet een van de beste platen uit het oeuvre van AC/DC, want het materiaal met Bon Scott vind ik over het algemeen beduidend beter. De platen met Brian Johnson scoren overal wel een voldoende voor mij, maar met uitzondering van Back in Black zet ik ze zelden nog op. Toch zal The Razors Edge voor mij altijd een speciale plek houden, omdat dit mijn eerste AC/DC-album was: 3,5*.

Alice in Chains - Dirt (1992)

5,0
Van de bands uit het grungetijdperk is Alice in Chains mij altijd het meest blijven boeien. Dat is met name te danken aan Dirt, een fantastische plaat waarop de band rondom Layne Staley de unieke sound van het debuut Facelift weet te consolideren en te perfectioneren.

Variatie is troef op deze plaat, met als uitschieters het beklemmende Would, dat terecht een hitnotering opleverde. Van minstens hetzelfde niveau is het meeslepende Rooster, dat rustig begint maar in een waanzinnige climax uitmondt. Naast deze songs is het naargeestige Rain When I Die een persoonlijke favoriet van mij. Ook de wat minder bekende songs als Sick Man en Junkhead, die handelen over de heroineverslaving van Staley, zijn ronduit indrukwekkend.

Ik heb het altijd jammer gevonden dat ik Alice in Chains in de bezetting met Staley nooit live heb zien optreden (alleen enkele malen met zijn opvolger William DuVall). Hij behoort voor mij onmiskenbaar tot de grootste rockzangers aller tijden en zorgt er met name voor dat deze plaat de maximale waardering van mij krijgt. Deze plaat had alleen minstens 100 plaatsen hoger in de top 250 van deze site moeten staan: 5*.

Alphaville - Forever Young (1984)

4,0
Forever Young was een van de eerste platen die ooit aanschafte. Ik zal een jaar of 15 zijn geweest en ik heb het destijds niet echt als een gelukkige aankoop beschouwd. Ik kocht de plaat puur en alleen vanwege Forever Young en Big in Japan, maar de rest kon me op dat moment nauwelijks bekoren. Ik was in die tijd meer geinteressseerd in alternatieve rock en heavy metal en deze plaat was een wat vreemde eend in mijn collectie. Jarenlang heeft Forever Young liggen verstoffen in mijn collectie, maar een jaar of vijf geleden heb ik het – aangewakkerd door mijn steeds groter wordende interesse in 80’s new wave – een nieuwe kans gegeven.

En warempel... de plaat liet op mij een veel betere indruk achter dan in mijn tienerjaren. Het epische Sounds Like a Melody is met haar veelvuldig gebruik van synths een mooi tijdsbeeld, maar klinkt tegelijkertijd nog steeds verfrissend. Ook het wat donkerder klinkende A Victory of Love is een hoogtepunt voor mij, maar eigenlijk bevat dit album geen echte missers. Zelfs Lies, hier op MusicMeter slechts door één persoon aangevinkt als favoriete track, laat een prima indruk op mij achter.

Forever Young zal geen vijf sterren krijgen van mij of een top 10 beoordeling. Het is evenmin een album dat ik vaak opzet, maar van tijd tot tijd doe ik dat wel met alle plezier. En het stelt me nooit teleur. Achteraf ben ik blij dat ik deze plaat nooit van de hand heb gedaan: 4*

Arno Adams - Ich Weit Desse D'r Bus (2004)

4,0
Hoe is het mogelijk dat Arno Adams zo weinig bekendheid geniet? Met die vraag heb ik me lange tijd beziggehouden. De man uit Belfeld brengt met regelmaat prima albums uit, die echter nauwelijks worden opgepikt. En dat is jammer, want zelfs als je de Limburgse taal niet machtig bent is dit de moeite van het beluisteren meer dan waard.

Zelf ben ik er opgroeid en heb ik er 25 jaar met veel plezier gewoond. Hoewel ik door de jaren heen mijn horizon heb verbreed en diverse muziekstijlen ben gaan waarderen, ben ik altijd een speciale interesse blijven houden voor de muziek uit mijn moerstaal. Arno Adams is een artiest die voor mij in hetzelfde rijtje staat als Gé Reinders, Neet Oet Lottum en uiteraard ook Rowwen Heze. Het zijn artiesten die op heel eigentijdse wijze hun karakteristieke muziek mooi weten in te kleuren met teksten die uit het leven gegrepen zijn.

Teksten die handelen over alledaagse thema’s zoals geloof en vergeving (Effe Biechte), een heimelijke liefde (Moeiste Maedje) en het gemis van een dierbare (Haaj Opa Leef). En zo zijn er nog tien andere prachtnummers die handelen over allerhande onderwerpen die vooral melancholie, eenvoud, puurheid en authenticiteit uitstralen, zowel tekstueel als qua instrumentale begeleiding.

De Belfeld Blues van de romanticus uit het gelijknamige dorp blijft mij boeien. Ich Weit Desse D’r Bus kan van mij dan ook een goede score tegemoet zien: 4*.