menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / 80 x 80's

zoeken in:
avatar van aERodynamIC
25. Wang Chung - Points on the Curve (1983)

https://www.musicmeter.nl/images/cover/22000/22750.jpg




Wederom categorie: toen de hitjes, later het hele album. Dat hitje von dik tof, het album valt toch ietwat tegen.

lebowski schreef:
Wang Chung verraste wel met het hitje Dance Hall Days, maar hun muziek klinkt inmiddels heel gedateerd.


Chameleon Day schreef:
Gedateerde muziek; heel erg 80s. Maar, afgezien van de matige teksten, wel goed. Toch een ondergewaardeerd album.


Pitchman schreef:
Na de jaren 80 begon de top 40 pas bagger te worden. Maarja ,dat is mijn mening. Ligt er net aan uit welk bouwjaar je bent.
Maar na die laatste onzin opmerking moest ik effen reageren. En het woord gedateerd is helemaal onzin. Dan zijn the Beatles ook gedateerd.

avatar van Premonition
Noorse truien waren toen in, weet ik (Mart Smeets was dus geen trendsetter).
Nog steeds aanstekelijke pop, maar ook niet meer dan dat.

avatar van Mjuman
Poek schreef:
(quote)


Dat laatste zou best kunnen (ik heb ook best vaak artiesten ondekt omdat ze de originele uitvoering gedaan hadden van een nummer dat ik goed vond) maar als je Because the night bedoelt: dat is geen cover (hoewel Springsteen wel co-auteur is).


Dat verhaal ligt iets ingewikkelder: Springsteen was destijds in een conflict met zijn manager en kon/wilde niets uitbrengen; hij had de muziek geschreven en het refrein en hij vond de song wel bij Patti's stem passen - Patti gaf er een eigfen draai en tekst aan - maakte de song beduidend sensueler en explicieter. Toen Springsteen de song 1-2 jaar later ging uitvoeren (ook live) bleef in eerste instantie bij zijn tekst, om daarna toch stukken van Patti te gebruiken.

In mijn beleving is de term "cover" bij Patti Smith niet juist; ze 'herbewerkt'een song helemaal: Gloria is daarvan een goed voorbeeld - dat heeft nog maar weinig met de Them-song te maken (hele stukken gedicht van haar zijn erin verwerkt) en ook So You Want to Be a Rock 'n Roll Star (Byrds) wordt in haar live uitvoering behoorlijk creepy

Wang Chung is hier nog eerder geruimd dan Adam Ant - verder geen commentaar

avatar van BoyOnHeavenHill
Wang Chung was dan ook veel leuker toen ze nog Huang Chung heetten...

avatar van dazzler
Was begin deze week nog in een Thompson Twins momentje. Heel moeilijk om de originele 7" versies op CD te vinden. Compilaties bevatten meestal de albumversies. Ze profileerden zichzelf als stripfiguren met hun voor 1983/1984 zo typische, kleurrijke looks. Maar wie aandachtig luistert, hoort hoe geniaal 80's popmuziek kan zijn.

Dat album van Wang Chung staat nog op mijn verlanglijstje. Dance Hall Days vind ik super maar ik ben bang dat de rest van het album dat niveau niet haalt.

avatar van aERodynamIC
https://postimg.cc/WFVDz4LW




Wat een jaar dat 1984. Zweden wint voor de tweede keer het Songfestival (exact tien jaar na ABBA). De Herreys scoren een grote hit, maar daarna was het klaar.

Ik was er ook klaar mee. Waarom weer zo'n huppelnummer terwijl I Treni Di Tozeur meedeed voor Italië, dat uiteindelijk gedeeld vijfde werd (met België). Onbegrijpelijk. Mooiste Songfestival nummer ooit voor mij.

avatar van aERodynamIC
26. Alison Moyet - Alf (1984)

https://www.musicmeter.nl/images/cover/8000/8729.jpg




Alison Moyet liet me koud in 1984. Niet mijn muziek. Afdeling sophisticated pop en niet aan mij besteed.

Inmiddels ben ik heel wat milder en kan ik Alf wel waarderen.

Dibbel schreef:
Nadat zij in 1983 Yazoo hadden ontbonden ging Vince Clarke verder met The Assembly en daarna met Erasure.
Alison Moyet ging solo.
Haar eerste solo-album werd meteen haar best verkochte.
Het album stond in Nederland vanaf november 1984 anderhalf jaar in de LP Top-50 met een 5e plaats als hoogste.
Aangewakkerd door Music Box, Sky Channel en dat soort clipzenders die in 1984 opkwamen, leverde deze plaat 3 hits op die iedereen kent, en wel Love Resurrection, All Cried Out en Invisible, maar waarvan slechts All Cried Out daadwerkelijk de Top 40 haalde.

Album is geproduceerd door het producersduo Jolley & Swain (vooral bekend van hun werk voor Imagination) en dat kun je horen ook. Het klinkt typisch jaren 80 gladjes, met veel keyboard-inkleurinkjes en synthetische drums.

De muziek is typische jaren 80-pop met hier en daar soul- of jazzrandje, zonder dat het ergens echt scherp wordt.
Dat alles gedragen door de enigszware stem van de fantastisch zingende Alison Moyet.
Naast bovengenoemde hits of bijna-hits zijn ook Steal Me Blind, Honey For The Bees en de gedragen ballad Where Hides Sleep (wat helemaal typisch '80's klinkt) mooie nummers.

De latere albums van Alison Moyet (hoewel ik ook na 1994 ben afgehaakt) hebben hier een veel te lage quotering.
Voor deze toch nog wel een krappe 3,5.
Grote kans dat je deze op vinyl nog wel terugvindt in kringloopwinkel of rommelmarkt.
Gerust meenemen zeg ik dan.
Op vinyl.


Snakeskin schreef:
Typisch voorbeeld van een plaat die gezien het behaalde niveau extreem goed verkocht in Nederland en waarbij je achteraf afvraagt hoe dat mogelijk is geweest. Dit kan worden toegevoegd aan bijvoorbeeld het materiaal dat Mariah Carey en Tina Turner hebben uitgegeven. Het is miljoenen malen verkocht maar nooit zie het terug in overzichtslijsten van kenners en publiek waarbij de waardering wordt gemeten. De singles die destijds zijn uitgebracht zijn prima.

avatar van aERodynamIC
27. Bronski Beat - The Age of Consent (1984)

https://www.musicmeter.nl/images/cover/7000/7578.jpg




Ik vond Bronski Beat als 14-jarige geweldig. Nu denkt iedereen natuurlijk logisch in jouw geval, maar geloof me.... ik had geen flauw idee van mezelf en ook niet bij Bronski Beat. Ik ben al nooit iemand geweest die zich enorm met teksten bezig hield in muziek en toen al helemaal niet. Ik vond het een mooi liedje en was niet met het onderwerp bezig, op geen enkele manier. Dat er iets was wist ik wel. Misschien waren we in die tijd op die leeftijd nog wat naïever. Geen idee.

Nu bekijk ik Bronski Beat heel anders. Eigenlijk best een dapper trio die zou duidelijk waren in die tijd. En daarbij blijft het geweldige muziek.

musician schreef:
Herenliefde en vooral herenleed vanaf LP.

Ik ben onbevooroordeeld, teksten kunnen mij niet zo schelen: als de plaat maar goed is.

Toen, in 1984, was het leuk, inmiddels vind ik het een stuk minder, vooral na nadere bestudering voor MuMe.

De electronicapop van Jimmy Sommerville e.a. wordt toch wel enigszins eentonig, na verloop van tijd.

Het is voor mij nog een LP, die in de loop van de jaren nooit door een cd-tje is vervangen. Wel een greatest hits cd van Sommerville gekocht waarop de betere nummers/singles van Bronski beat en ook de Communards.

Kan dat meer aanbevelen, hoewel het niet vaak uit de kast komt (excuus voor de woordspeling)


kleine man schreef:
Beetje onevenwichtig album. Niet wat kwaliteit betreft, klinkt allemaal best goed, behalve Smalltown Boy, dat is een regelrechte megaklapper. Geweldig nummer.
Maar onevenwichtig in muziekstijl, zoals ik het hoor. Af en toe regelrecht pop, en af en toe veel te jazzy. Hoewel ik van stijlen ook geen verstand heb, maar het voelt net of het twee halve albums zijn, die samengevoegd werden.
Toch best lekker luisteren.

Wat mij verleden jaar bezielde weet ik niet. Het valt soms net zoals je stemming is blijkbaar. Kon toen wisselen in stijl denk ik niet goed trekken.

avatar van MarkS73
aERodynamIC schreef:


Wat een jaar dat 1984. Zweden wint voor de tweede keer het Songfestival (exact tien jaar na ABBA). De Herreys scoren een grote hit, maar daarna was het klaar.

Ik was er ook klaar mee. Waarom weer zo'n huppelnummer terwijl I Treni Di Tozeur meedeed voor Italië, dat uiteindelijk gedeeld vijfde werd (met België). Onbegrijpelijk. Mooiste Songfestival nummer ooit voor mij.


Goh, grappig om weer eens terug te zien. Ik kan mij nog herinneren dat ik dit in 1984 samen met mijn broertje constant liep te zingen. Sinds die tijd nooit meer gehoord of zelfs maar aan gedacht.

avatar van dazzler
Het is die kopstem van Jimmy die zijn albums na een tijdje doet vervelen. Dat gepiep vraagt zoveel aandacht dat je er de muziek soms niet meer doorheen hoort. Junk is mijn favoriete albumtrack naast de singles.

avatar van aERodynamIC
MarkS73 schreef:
Ik kan mij nog herinneren dat ik dit in 1984 samen met mijn broertje constant liep te zingen.

Welke versie?

avatar van aERodynamIC
dazzler schreef:
Het is die kopstem van Jimmy die zijn albums na een tijdje doet vervelen. Dat gepiep vraagt zoveel aandacht dat je er de muziek soms niet meer doorheen hoort. Junk is mijn favoriete albumtrack naast de singles.

Ja, dat heb ik ook wel een beetje.

avatar van aERodynamIC
28. Bruce Springsteen - Born in the U.S.A. (1984)

https://www.musicmeter.nl/images/cover/1000/1049.jpg?cb=1517694817




Niemand kon meer om Bruce heen. Hij was een wereldster geworden en vulde voetbalstadions en scoorde enorme hits.
Ook ik viel er als tiener voor en ik volg hem nog steeds. Toch zal mijn eerste live ervaring dit jaar moeten gaan plaatsvinden. Benieuwd of al die jubelverhalen ook echt kloppen.
Mijn zus had deze lp gekocht en ook die staat inmiddels in mijn kast, en ook zij gaat voor het eerst Bruce live zien.

sebas schreef:
Dikwijls verkeerd geïnterpreteerd album (en hoes) maar wel de Grote Doorbraak van The Boss in 1984, toen ook Europa massaal voor de uitstraling van deze working class hero viel.

Een imposante bundeling van ’s mans kunnen: een ongekende serie hits, gespierde rocksongs, weemoedige ballades en vooral fantastische verhalen. Met in de hoofdrol het gewone leven op het Amerikaanse platteland.

De plaat werd getrokken door een ongewone dance single, Dancing [i]In The Dark.[/i] Al zal die spannende videoclip met een heupwiegende Bruce daar stiekum ook een rolletje in gespeeld hebben? Niettemin een dijk van een nummer met een typisch jaren 80 sausje.

Born In The USA opent op grommende wijze. Boze Bruce schetst een treurig beeld van een kil en patriottistisch Amerika uit het Reagan tijdperk. Het orgel weent stevig met hum mee.

Een weergaloze gitaarrif kleurt het intro van Cover Me, een verfrissende opknapper na de de allesverlammende woede van het eerste nummer.

En vervolgens horen we Springsteen op bekende wijze; rock met opgestroopte mouwen in Darlington County en Working On The Highway.

Dan 6 minuten kippenvel met het bloedstollend mooie Downbound Train en meteen erna I’m On Fire. Ballades met een ruwe snik zoals alleen The Boss dat kan.

Bij No Surrender, Bobby Jean en I’m Going Down gaat the E Street Band weer helemaal los. Met z’n allen vol gas de bocht door, knallende rockers met een stoer houthakkersgehalte. En Glory Days roept voor de verandering een vrolijk melancholisch gevoel op.

Het tegenovergestelde gevoel bekruipt me bij My Hometown . Deze laatste single stond in 1986 in de hitparade (het album kwam uit in ’84).

Prachtig album.


Pietro schreef:
Born in the USA was in commercieel opzicht een erg succesvol album. Het verschil met de rustige voorganger Nebraska had niet groter kunnen zijn. De E-Street Band is weer opgetrommeld en dat heeft hier geresulteerd in een opmerkelijk stevige rockplaat vol met topsongs.

Van de grote hit Born in the USA ben ik nooit zo weg geweest en ook het poppy Dancing in the Dark heb ik altijd maar matig gevonden als ik het vergelijk met andere songs van The Boss. Dat zijn dan ook de enige reden dat dit album geen maximale score van mij krijgt, want de rest van het songmateriaal is prima. Andere hits als Cover Me en het ingetogen My Hometown zijn erg eigentijds, terwijl minder bekende nummers als Bobby Jean, No Surrender en Downbound Train daar niet of nauwelijks voor onderdoen.

Samen met zijn doorbraak Born to Run is dit album naar mijn mening het meest bepalend geweest voor de loopbaan van Bruce Springsteen. Het minder bekende Nebraska blijft echter mijn persoonlijke favoriet, met name vanwege de verhalende teksten en omdat ik zijn stem in de rustige nummers nog beter vind.

avatar van dazzler
Het heeft nooit geklikt tussen Broes en Dazz.

De titeltrack vind ik het beste nummer.

avatar van Chameleon Day
dazzler schreef:
Het heeft nooit geklikt tussen Broes en Dazz.


Hier ook niet. Toen niet en nu nog steeds niet. Heb het vaak geprobeerd… maar nee.

avatar van Chameleon Day
Wang Chung - Points on the Curve

Laat ik even stellen: dit is één van de betere synthpop platen van de jaren 80. Met de nadruk op pop. De jaren 80 druipen er van af. Maar dat is geen straf. Mijn broer kocht hem nav ‘Dance Hall Days’. Ik kocht China Crisis’ ‘Working with Fire and Steel’. Een paar jaar geleden ook dit album op vinyl aangeschaft. Geen behoefte om te “ruimen”. Prima plaat. Jack Hues heeft een warm stemgeluid - weet nog dat hij toen werd vergeleken met Sting. De teksten zijn wel wat een minpunt. Naast ‘Dance Hall Days’ zijn ‘The Waves’ en ‘Devoted Friends’ fraaie nummers. Toch een ondergewaardeerd album, naar mijn mening. Zal ook wel komen door het artwork…..(hoe fout wil je het hebben!).

(Edit: en ik zie dat ik in herhaling val tov mijn post bij het album)

avatar van Chameleon Day
Kajagoogoo - White Feathers

Schoolvriend Marco kocht de single ‘Too Shy’. En dat vonden we een betoverend mooi nummer. De latere singles van het tweede album, ‘The Lion’s Mouth’, ‘Big Apple’ en ‘Turn Your Back on Me’ vonden we nog een stuk beter. Zaten allemaal in onze dj-set voor de fuiven. Toch in die tijd nooit één van de albums aangeschaft. Weet niet waarom. Pas een paar jaar terug gedaan (vinyl). De band wordt vaak als niemendalletje weggezet. Niet terecht naar mijn mening. Alleen al onterecht vanwege het geweldige baswerk van Nick Beggs, die tot op de dag van vandaag in verschillende verbanden zijn fraaie spel laat horen..

avatar van Chameleon Day
Doe Maar - 4us

Tja …. Doe Maar…Wat een hype toen in de klas (in 82 al). Iedereen aan de Doe Maar. Maar ik deed daar niet aan mee. Vond het niks. Ik deed Toontje Lager. Toen een daad van verzet. Inmiddels vind ik de singles meer dan prima. En dat is het voor mij ook, een singles-band. Geen van de albums kan mij volledig overtuigen. Ik doe dus ook maar niet mee aan de bewieroking van de band nav het overlijden van Vrienten. Toe maar…

avatar van Chameleon Day
The Police - Synchronicity

Helemaal mijn band in het begin van de jaren 80. Ik had net mijn pick-up. En ik kocht Beatles, Men at Work en The Police. ‘Outlandos d’Amour’ en ‘Zenyatta Mondatta’ helemaal kapot gedraaid bij vriend Victor op zolder. Tijdens het voetbalspel. Samen met ‘Business as Usual’ en ‘In Transit’ van Saga. Op school hadden we ook een Police-clubje. Het ding was dat we naar school kwamen met ongekamde haren en dan kwamen we elkaar tegen op de gang en dan riepen we elkaar toe..

Iyoo , iyoo , iyè yo!

Het drumwerk van Copeland is nog steeds om van te smullen. En het gitaarwerk van Summers is nog steeds geweldig.

[En er is een link tussen mijn woning en ‘Zenyatta Mondatta’. De op de binnenhoes afgebeelde elektrische contrabas is een ontwerp van het neefje van degene die het huis destijds heeft laten bouwen. Sting kocht de bas tijdens de opnames van het album in de Wisseloord studios in Hilversum. Zo lopen er dus van die lijntjes…]

avatar van aERodynamIC
29. Frankie Goes to Hollywood - Welcome to the Pleasuredome (1984)

https://www.musicmeter.nl/images/cover/2000/2498.jpg




Wederom een band waar de gay thema's aanwezig waren, maar die ik totaal niet zag omdat ik er niet mee bezig was. Wel voelde je dat dit een wat stoutere band was.
Ik begon met het kopen van de single Two Tribes (ik heb het nog steeds) en wat later volgde het album Liverpool. Toen ik die gekocht had volgde deze alsnog.

reptile71 schreef:
27 jaar geleden... een tijd dat ik niet zo veel lp's kocht, maar vnl. leende van anderen en dan opnam op bandjes of bandjes gaf aan anderen om lp's op te laten nemen. Zo ging dat toen, nu verzamel ik veel van de platen die ik toen op bandje had op vinyl. Zo ook kwam deze langs. FGTH vond ik vroeger toch wel heel stoer klinken (tja, ik was 13). Nu ik deze net op vinyl heb en na jaren weer eens hoorde was het een mooie verrassing dat het album nog steeds heerlijk binnen knalt. Heel kant A swingt echt de pan uit, fantastisch gewoon! Niks te veel van het goede of overproductie, gewoon turn up the volume and dance! Natuurlijk voor mij misschien ook wel anders dan voor iemand die het nu voor het eerst hoort. Dan zal het vast wel allemaal wat overdone en 80's klinken, maar voor mij volop genieten dus. Ook kant B, die begint met Relax gaat er goed in. Bij kant C wordt het langzaam aan wat minder. Met Ferry en Born to Run gaat het nog wel maar Wish vind ik zeer weinig aan. Het aansluitende Ballad of 32 met het gekreun erin is perfecte muziek voor een pornofilm of gewoon voor tijdens een lekkere vrijpartij, op zich wel een lekker stukje muziek.
Kant D begint met Krisco Kisses niet zo geweldig, maar Black Night White Light klinkt nog steeds best lekker. LP 2 wordt nooit meer zoals LP 1, maar voor een dubbelalbum toch best goed gedaan. Met niet te vergeten ook nog het prachtige The Power of Love, toch wel een soort klassieke ballad geworden.

Overigens is FGTH hierna alleen nog maar zichzelf gaan herhalen dus als je muziek van ze wil kun je wat mij betreft volstaan met deze aan te schaffen. LP 1 is veruit het beste wat ze ooit hebben gedaan.


floris013 schreef:
Ik weet nog wel dat het destijds heel lang duurde voor FgtH met deze LP kwam, ze hadden de hits Relax en Two Tribes en waren echt een gigantische hype. Release werd telkens uitgesteld en toen ie kwam was het gelijk een dubbelaar met de nodige covers. Maar ik ben toch maar via Frankie bij Bruce Springsteen uitgekomen, dus 'I learned more from a two minute record'!

avatar van dazzler
Frankie says: "No."

De singles zijn sterk en de lange uitvoering van de titeltrack ook.
Maar voor de rest is het vooral de trukendoos van Trevor Horn die ik hoor.
Je kan er wel een fantastische, enkele elpee van maken. Dat weer wel.

avatar van aERodynamIC
30. King - Steps in Time (1984)

https://www.musicmeter.nl/images/cover/16000/16681.jpg




Het begint een beetje hetzelfde riedeltje te worden: gefascineerd door de videoclip en het een te gek nummer vinden. De single kopen en jaren alter pas het hele album. Een duidelijke eendagsvlieg, maar Paul King deed het een tijdje nog leuk als presentator.

sebas schreef:
Met een uiterlijk dat het midden hield tussen The Sex Pistols en The Young Ones leek King nog het meest op een laatste stuiptrekking van de punkscene.

Maar muzikaal had het natuurlijk helemaal niks met punk te maken. Meer een combinatie van goed getructe rock, pop en showbiz. Eigenlijk was het allemaal zo slecht nog niet. Love & Pride was de perfecte single. Wie stond er toendertijd niet op mee te springen? Ik had 'm op 45 toeren, en het b-kantje Don't Stop draaide ik net zo grijs.

Won't You Hold My Hand Now is eveneens subliem. Ook opener Fish staat nog stevig in mijn geheugen gegrift. Vul dit aan met een serie aardige puntige popliedjes, en je hebt een prima album.

Tuurlijk herinneren we allemaal die opgespoten Dr. Martin boots, die met graffiti bekalkte rotsen en een kapsel waar de gemiddelde papagaai jaloers op is. Iedereen kent de hit Love & Pride. Maar geef ook album Steps In Time eens een kans.

En oordeel zelf op Paul King beter af is als VJ of performer (hij maakte nog verschillende solo albums onder de namen P. Rufus King and D'Jurann D'Jurann)


dazzler schreef:
STEPS IN TIME 1984

In de reeks "absoluut foute 80s muziek"
wordt het groepje van Paul King vaak genoemd.

Met een hoesontwerp dat doet denken aan Colour by Numbers (1983)
van Culture Club en Arena (1984) van Duran Duran mag duidelijk worden
dat het oog minstens zoveel aandacht moest krijgen dan het oor.

Het verhaal van King begint in 1984 met drie singles die volledig floppen.
Met name Love & Pride, Soul on My Boots en Won't You Hold My Hand Now.

Tot Paul King zich gewonnen weet voor een kleurrijker imago.
De bandleden meten zich prompt een potsierlijke papegaaienkam aan,
dossen zich uit in veelkleurige kostuums en ... Doc Marten's boots.

Die boots spelen de hoofdrol in de videoclip van het opnieuw uitgebrachte Love & Pride.
En bingo ... een nummer dat zowel in de UK als de Benelux een tijdje stevig op nummer 2 parkeert.
En het moet gezegd, het nummer behoort zonder meer tot de beste pop klassiekers van de 80s.
Met een bas die aan Kajagoogoo doet denken en een gitaartje dat naar Duran Duran neigt.

Won't You Hold My Hand Now wordt geremixt en mag ook even van de top 10 proeven.
Het is een perfect evenwicht tussen funky bas, puntige gitaren en kleurrijke synths
dat de gelikte sound van King als warme broodjes over de toonbank doet gaan.
En Paul King kan zingen, daar moet je niet al te moeilijk over doen.

Omdat we ondertussen al in de helft van 1985 zitten, is het volgende album klaar
en wordt de focus verlegd naar de bijhorende singles. Steps in Time (1984) ligt ondertussen
al een jaar in de winkels, maar wordt misschien daardoor wat snel over het hoofd gezien.

Terug naar de single die niet werd heruitgebracht.
Soul on My Boots is een mid-tempo nummer met zachte reggae toets.
De song klonk anno 1984 wellicht te veel als het kleine broertje van Culture Club.
Daar zorgen de blazers en vooral de manier van zingen voor.

Als de ster van Culture Club in de overgang van 1984 naar 1985 gaat tanen,
neemt King met verve de fakkel over. Maar hoe zit het nu met de rest van dit debuut?

Steps in Time (1984) opent sterk met het vinnige Fish.
Een song die qua vlotheid dicht in de buurt van Love & Pride ligt.
Het album eindigt ook met een ingetogen reprise van deze live favoriet.

And As for Myself heeft een heel aardig refrein en zorgt ervoor
dat het album zich met drie voltreffers waardig op gang mag trekken.
Culture Club met rockgitaren ... ook een mogelijke beschrijving van King.

Trouble trekt een gelijkaardige kaart. Slimme albumtracks die er vlotjes ingaan.
Neen, geen blijvers die potten breken, maar genietbare songs met voldoende avontuur.
Toch stokken tracks 3 en 4 van het album iets te veel in het ritme.

Kant 2 begint met een beginselverklaring.
Het rebelse King wil graag uitnodigend overkomen
naar het publiek, dat in die tijd vooral uit kids bestond.
Unity Song flirt met funk zoals ook INXS dat kon.
Gauw nog een U2 gitaartje in de mix gooien.

De groep probeert voortdurend een vuist te maken,
maar de nummers blijven daarvoor net iets te braaf klinken.
Cherry experimenteert wat op de drumkit maar wordt geen song.

I Kissed the Spikey Fridge heeft wel weer wat hitpotentie.
Zo krijgt deze langspeler van mij toch gevleid 4 sterren.
Ik ben mild met jeugdsentiment, dat is bekend.

Sinds een tijdje verkrijgbaar by Cherry Pop in remastered and expanded condition.

avatar van dazzler
Awel, ik sta nog steeds achter mijn schrijfsel van toen.

avatar van Chameleon Day
Paul Young - No Parlez

Ik kocht het album eind 83. Ik vond ‘Love Will Tear Us Apart’ machtig mooi. Een unknown pleasure. Een half jaar later realiseerde ik me dat het een cover was. Ik vind het nog steeds een prima uitvoering. Toen ik dieper het pad van de wave op raakte, zo halverwege 84, sprak het album me steeds minder aan. Een paar weken terug heb ik de cd-versie uit de 1 eurobak gegrist. Vanwege het jeugdsentiement gekocht - bleek de versie te zijn met die vreselijke 12” remixen (van vooral ‘Come Back & Stay’). Tot mijn verrassing vind ik het album nu stukken beter dan toen. Gewoon best een sterke popplaat. Wat me vooral opvalt is het fraaie funky fretless baswerk. En het warme, licht hese stemgeluid van Paul.

avatar van Chameleon Day
King - Love & Pride

Vond het toen een heel leuk nummer. Beetje net zoals die singles van Kajagoogoo. Heb dacht ik nog de 12” gekocht toen. Ik moet weer eens in mijn koffers kijken. Het album ken ik niet. Is het de moeite om daar eens naar te luisteren? Als ik de review van Dazz lees, zou het geen straf hoeven zijn.

aERodynamIC schreef:

Ik vond Bronski Beat als 14-jarige geweldig. Nu denkt iedereen natuurlijk logisch in jouw geval, maar geloof me.... ik had geen flauw idee van mezelf en ook niet bij Bronski Beat. Ik ben al nooit iemand geweest die zich enorm met teksten bezig hield in muziek en toen al helemaal niet. Ik vond het een mooi liedje en was niet met het onderwerp bezig, op geen enkele manier. Dat er iets was wist ik wel. Misschien waren we in die tijd op die leeftijd nog wat naïever. Geen idee.


Komische tegenstelling. Ik was in die tijd als vroege puber echt nooit met teksten bezig, maar juist in dit geval sprak de tekst, tonatie en ook de clip me juist enorm aan op een of andere manier. Je voelt de ingehouden pijn en frustratie. Misschien wel de eerste keer dat ik als hetero uit een dorp met 3.000 zielen überhaupt (min of meer bewust) met hosexualiteit werd geconfronteerd.

Ik sluit niet uit dat er iets in het nummer was wat je raakte, maar toen nog niet kon plaatsen.(psycholoog van de koude grond mudus - uit)

avatar van dazzler
Chameleon Day schreef:
Vanwege het jeugdsentiement gekocht - bleek de versie te zijn met die vreselijke 12” remixen (van vooral ‘Come Back & Stay’). Tot mijn verrassing vind ik het album nu stukken beter dan toen. Gewoon best een sterke popplaat.

De 25ste verjaardag heruitgave wilde het originele vinylalbum restaureren maar bood in de plaats daarvan 7" versies aan van Come Back And Stay en Love Will Tear Us Apart en een onuitgegeven edit van Love Of The Common People. Tot op heden is het album nog steeds niet op CD verkrijgbaar in zijn originele vorm. Je kan hem wel zelf samenstellen door creatief om te springen met verschillende CD compilaties. Zo verschenen de albumversies van Come Back And Stay en Love Of The Common People ooit in de 25 jaar Popmuziek reeks van Lekturama: op de volumes van 1982 (???) en 1984 om precies te zijn. De lange albumversie van Love Will Tear Us Apart staat op de originele CD met alle 12" versies.

ps. Een aantal jaren geleden verscheen een uitgebreide Paul Young singles box met van elke single zowat alle voorhanden zijnde versies. Toch ontbreekt de 7" edit van Love Will Tear Us Apart omdat die single (enkel buiten de UK uitgebracht) niet in de box is opgenomen. De albumversie van Come Back And Stay zit er wel in. Die van Love Of The Common People dan weer niet. En zo is het altijd wat.

psps. Ik ben nogal thuis in de tracktijden van de eerste twee Paul Young albums omdat ik ze indertijd graag samen op een cassette van 90 minuten had gezet maar dat lukte niet omdat beide elpees over de 50 minuten gaan in speelduur. Ik moest dus in beide gevallen een nummer schrappen.

avatar van aERodynamIC
31. Madonna - Like a Virgin (1984)

https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/166.jpg




Een album dat ik voor mijn 15e verjaardag kreeg (januari 1985). Er hing één poster van Madonna in mijn kamer (de rest was Prince), en ik vond haar wel tof.

musicfriek schreef:
Met dit album vestigde ze haar naam voorgoed in de muziekwereld. Persoonlijk vind ik dit nog steeds een van haar leukere albums, maar er speelt ook mee dat dit een van mijn allereerste albums was (kreeg het zelfs dubbel op mijn verjaardag destijds). De laatste 2 nummers vind ik niet veel bijzonders, maar de rest is nog prima aan te horen. De clip van Material Girl is inmiddels een klassieker en Into the Groove is veruit de beste song hier. Wat een voortreffelijke plaat is dat toch! De film die erbij hoorde moet men maar snel vergeten.. Ook titelsong Like a Virgin kan niet stuk. Al 25 jaar bezig in de muziekbiz, respect


Gert1980 schreef:
Geweldige 80's plaat die zichzelf ondertussen dik heeft bewezen als klassieker. Hetzelfde geldt voor de schitterende albumcover.
Alle nummers van dit album die op single zijn uitgebracht werden hits. Ik heb dan ook nooit begrepen waarom Warner niet een paar singles meer heeft uitgebracht. Naar het schijnt was dit wel het plan, zo zouden Over and Over, Stay en Love Don't Live Here Anymore allen in de race zijn geweest voor single releases. Die laatste heeft wel een Japan-only release gehad en Over and Over een Italy-only release. Ik denk dat wanneer Warner hetzelfde had gedaan als Sony met Michael Jackson's Thriller, dit album bol van de hits had gestaan, zo groot was Madonna destijds namelijk.

Ik ben het dan ook zeker niet eens met diegenen die beweren dat er naast de hits vooral fillers op dit album staan. Het is gewoon een heerlijk product van zijn tijd, zoals de meeste muziek uit die tijd. Daarom zijn de 80's ook nog altijd zo populair, er was iets aan die tijd, aan die muziek wat degenen die het hebben meegemaakt gelukkig maakt.

avatar van aERodynamIC
32. Nik Kershaw - The Riddle (1984)

https://www.musicmeter.nl/images/cover/6000/6259.jpg?cb=1599938834




De single The Riddle kocht ik toen het uitkwam en beschouw ik nog steeds als één van de leekste jaren '80 nummers. En wederom: het album volgde pas later.

Dustyfan schreef:
Tienersentiment......
Af en toe hoor ik nummers van deze plaat voorbij komen tijdens het werk, en dan valt me toch weer op dat ik er erg vrolijk van word.

bikkel2 schreef:
Een aardige opvolger voor Human Racing . Iets gerijpter en inhoudelijker beter voor elkaar .
Sympatieke plaat die best wel goed inelkaar steekt . Maar uiteindelijk blijkt ie de tand des tijds niet echt te hebben doorstaan .
De typische jaren 80 produktie klinkt gewoon erg achterhaald nu .
De soundjes , het is zo herkenbaar voor die tijd , maar klinken nu een beetje belachelijk eigenlijk .


WillemM schreef:
Hoezo klinkt dit belachelijk en tand des tijds. Wat een onzin. vergeleken met de top40 shit van nu is dit goud. The Riddle blijft een topper. Ook de rest mag er best zijn.

avatar van dazzler
The Riddle is goed maar het debuutalbum vind ik beter: bijna alle tracks waren daarop singlewaardig.

Gast
geplaatst: vandaag om 18:02 uur

geplaatst: vandaag om 18:02 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.