menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / De top 100 van... (Shaky)

zoeken in:
avatar van madmadder
40. Saetia – The Burden of Reflecting (2001)

https://www.musicmeter.nl/album/58798

Saetia is echt wel mijn favoriete screamoband. De band heeft een zeer bescheiden oeuvre dat allemaal op een cdtje past, maar al die nummers zijn wel stuk voor stuk raak en er zit echt geen mindere god tussen. De drumritmes zijn heel fijn, wederom is er een heel fijn evenwicht tussen verwoestende herrie en melodieuze stukken, maar vooral de zanger speelt zijn rol met heel veel glans.

Ik kan me echt niet voorstellen dat zanger Billy Werner nog stembanden over had na zijn gekrijs in Saetia, maar nadat de band uiteen viel ging hij gewoon vrolijk verder op het pad dat hij ingeslagen was en richtte Hot Cross op, ook echt wel een screamoband om rekening mee te houden. Maar het vuur dat ik hoor in Saetia, dat is ongeëvenaard. De teksten zijn ook heerlijk pathetisch en pseudopoëtisch, normaal zou ik daar hard voor wegrennen, maar binnen hardcore en screamo mag dat toch wel hoor. Dan ben ik zelfs een beetje teleurgesteld als de pathetiek niet tot aan het plafond raakt.

'The Burden of Reflecting' is echt mijn onbetwiste favoriet. Er wordt zo min mogelijk gas teruggenomen en het moment dat Werner schreeuwt: “I SEE NOTHING” is een moment dat zo ontzettend veel voldoening geeft. Gewoon een krachttoer van drie minuten die me al een half leven weet te overtuigen.



avatar van madmadder
39. Frank Ocean – Ivy (2016)

https://www.musicmeter.nl/album/553275

Ik begon de hype om Frank Ocean eigenlijk pas te begrijpen toen Blonde uitkwam. Het kwam een beetje tegelijkertijd met mijn verhuizing naar mijn eerste grotemensenappartement en ik heb eigenlijk alleen maar Blood Orange en Frank Ocean gedraaid in die eerste maanden dat ik daar woonde. Er gaat zoveel liefde voor het leven uit van Blonde en het is een album dat ik heel erg ben gaan koesteren.

Ik heb het ook heel veel geluisterd in mijn slapeloze periode, het bleek een heel goede vorm van escapisme te zijn, want door Blonde kon ik even voor een uurtje ontkomen aan alle ellende van die weken. Het grootste deel van het album zie ik niet echt als liedjes, maar eerder als schetsen die op zichzelf nog niet zoveel zeggen, maar die zo gebundeld op dit album een enorme zeggingskracht hebben. Ieder schetsje heeft zo zijn eigen functie binnen het geheel en dat vind ik echt waanzinnig goed gedaan.

'Ivy' is een van die schetsen die het meest in de buurt komt van een liedje. Het is een klein indiepop liedje waarbij helemaal gefocust wordt op de zang en tekst van Frank Ocean. Toen ik dit nummer voor het eerst hoorde wist ik dat het waar was wat mensen al jaren over Frank Ocean riepen en wist ik dat de hype terecht was.



avatar van madmadder
38. Julee Cruise – Falling (1989)

https://www.musicmeter.nl/album/3053

Het nummer die je wist dat zou komen is eindelijk hier. Onvermijdelijk dat deze nog langs zou komen na al mijn geijl over David Lynch. Zoals ik al eerder schreef: Twin Peaks vind ik het allermooiste ding ooit gemaakt, van alle muziek, films, series, literatuur, alles. Het is inmiddels traditie geworden dat ik de serie iedere kerst kijk en aangezien ik de serie inmiddels misschien al wel een keertje of 15 gezien heb (het nieuwste seizoen 6 keer) heb ik dit nummer niet normaal vaak voorbij horen komen.

Ik heb Twin Peaks ook echt zo vaak in verschillende samenstellingen met vrienden gekeken en het is toch wel een ding geworden om bij de intro van de serie meerstemmig en zo vals mogelijk met de tune mee te gaan doen. Eigenlijk zonde, want 'Falling' is gewoon een heerlijk nummer. De megadromerige zang van Cruise past zo goed bij de productie van Angelo Badalamenti en samen zetten ze echt de toon voor een serie die echt alles heeft.

Twin Peaks is eng, spannend, grappig, dromerig, vreemd, hoopgevend, deprimerend en nog veel meer en doet en welke toon er ook aangeslagen wordt, hij is altijd loepzuiver. God, ik kan niet wachten tot het weer Kerstmis is.



avatar van madmadder
37. Navio Forge – Haloed Eyes (1993)

https://www.musicmeter.nl/album/73085

Saetia is mijn favoriete screamoband, maar het allerbeste screamonummer komt wat mij betreft van Navio Forge. De jaren negentig waren echt het gouden decennium voor het genre en er is in deze tijd zoveel moois uitgekomen. Navio Forge is een band die altijd een beetje onder de radar gebleven is, maar dat is eigenlijk best wel onterecht want As We Quietly Burn a Hole Into... is wel een redelijk fantastisch album.

Het feit dat dit album altijd een beetje onderbelicht is gebleven ligt waarschijnlijk aan de wanstaltig matige opnamekwaliteit. Nee, dit is niet gewoon een slecht YouTuberipje hoor, zo klinkt dit ook gewoon op cd en vinyl haha. Maar goed, ik vind dat juist iets enorm charmants hebben, zeker bij dit soort muziek. Dat moet juist allemaal niet te gepolijst klinken.

Het doet wel een beetje denken aan een logge versie van Rites of Spring. Het gaat allemaal wat langzamer en de nummers zijn over het algemeen ook een stuk langer, maar ik vind eigenlijk dat dat de intensiteit, wat toch altijd het sleutelwoord is met screamo, wel ten goede komt.

Emotionele hardcore van de bovenste plank dus. Wederom steelt de zanger weer de show want die klinkt alsof-ie ieder moment in huilen uit kan gaan barsten. Het is een zes minuten durende bak ellende die je voorgeschoteld krijgt, maar ik vind het heerlijk.



avatar van madmadder
36. Nico – My Heart Is Empty (1985)

https://www.musicmeter.nl/album/32652

Ik ben door The Velvet Underground op het spoor gekomen van Nico en ik vind haar muziek echt geweldig. Die stem en dat accent zijn toch gewoon fantastisch. Ze heeft zo door de jaren heen best wat stijlen aangedaan en bewezen dat ze met ieder geluid wel goed uit de voeten kan. Voor mij is Camera Obscura echt het beste van beide werelden: Nico EN de jaren tachtig.

Het is misschien een wat experimenteler geluid dan we op het gemiddelde jaren tachtig album horen, maar ook hier wordt weer bewezen dat de jaren tachtig in staat zijn om van alles iets naars en ellendigs te maken. Ik zou Nico niet direct als het zonnetje in huis beschrijven, haar muziek heeft meestal wel iets melancholisch, maar wat we bijvoorbeeld op 'My Heart is Empty' horen is gewoonweg deprimerend.

En ik vind het geweldig. Ik vind het sowieso muzikaal gezien al een heel mooi nummer, met die drums die er na een minuut pas in knallen en het nummer een heel fijne energie geven, maar de tekst maakt het voor mij helemaal af. “My heart is empty / but the songs I sing / are filled with love for you”. Om daar je nummer mee te beginnen, dat is toch een binnenkomer van jewelste.



avatar van madmadder



Soft Black Stars, Tigersuit, Ladybird en Haloed Eyes staan niet op spotify

avatar van ArthurDZ
Na de lijst van aerobag weer een lijstje waar ik heel wat tips uit kan rapen, vooral in de screamo/punk-hoek. Envy ligt nu op en ja hoor, ik vind het heerlijk! Thanks mads, doe zo verder!

En ja Twin Peaks, niet stuk te krijgen hé die serie. Draagt inderdaad alle goede en slechte menselijke eigenschappen in zich mee.


avatar van Gyzzz
Top om het allerbeste (maar soms wat onderbelichte) nummer van Mark Kozelek in deze lijst te treffen.

En heel herkenbaar dat het Frank Ocean kwartje pas bij Blonde viel! Mooie updates verder ook.

avatar van McSavah
lijstje hoor

avatar van madmadder
35. Iron & Wine – Faded from the Winter (2002)

https://www.musicmeter.nl/album/961

Toen ik op MusicMeter kwam was Iron & Wine echt wel een groot ding en ik werd al snel aangestoken met het virus. Toen ik naar mijn eerste studentenkamer verhuisde stond de LP van Our Endless Numbered Days heel lang pontificaal in het zicht als je mijn kamer binnen kwam. Heel lang zag ik dit tweede album van Sam Beam als de torenhoge favoriet, maar de laatste jaren ben ik toch steeds meer verslingerd geraakt aan The Creek Drank the Cradle.

Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik zijn muziek na The Shepherd's Dog een beetje uit het oog ben verloren, maar hemeltjelief, die eerste twee albums zijn zo mooi, en met name zijn debuut staat vol schitterend intieme liedjes die je echt onderdeel maken van Beams zielenroerselen.

Mijn favoriet verandert nog al eens, maar op het moment is het 'Faded from the Winter'. De tekst is heel simpel, maar heel erg mooi, omdat hij van de normaalste zaken iets bijzonders weet te maken. Gewoon regeltjes als 'daddy's ghost behind you / sleeping dog beside you' worden zo ontroerend als Sam ze zingt. Ik denk niet dat mijn liefde voor Iron & Wine ooit ophoudt te bestaan.



avatar van madmadder
34. Elliott Smith – Angeles (1997)

https://www.musicmeter.nl/album/1385

Elliott Smith heb ik via het AFI forum leren kennen. Het was niet lang na het overlijden van Smith en er waren immense threads waarin ogenschijnlijk de gehele AFI-gemeenschap hun liefde voor de zanger in grootse bewoordingen neertypte. Dat moest ik dus ook maar eens luisteren. Ik begon met Either/Or en dat is heel lang een van mijn favoriete albums geweest.

Het is wel zo dat ik Smith vooral heel goed vind als hij enkel en alleen met een akoestische gitaar in de weer is en dat ik vind dat zijn muziek aan kracht inboet wanneer hij echt meer de rock-kant opgaat. Either/Or zit net op dat grensgebied en dat kan ik nog net behappen, maar vandaag de dag vind ik zijn eerdere albums eigenlijk nog beter, al is de nostalgische waarde bij dit album heel erg groot.

'Angeles' vind ik echt het allermooiste liedje van Smith, altijd al gevonden, al heeft een huisgenoot er eigenhandig voor gezorgd dat ik bijna een hekel aan dit nummer had gekregen. Hij speelde dit nummer altijd op gitaar en dan keihard en lelijk meezingen, het liefst als ie stomdronken of stoned als een garnaal was, en ik kan je vertellen dat dat de kwaliteit van zijn zangskills niet ten goede kwam. Echt ALTIJD zong-ie dit en ik werd er gek van.

Gelukkig is dat inmiddels alweer een tijdje geleden en zijn die negatieve connotaties weggeëbt. De getormenteerde ziel die Elliott Smith was komt in alle mogelijke vormen en maten naar buiten in zijn muziek, maar dit vind ik eigenlijk een heel lievig liedje en ik vind het gitaarspel zo mooi (zo mooi kon mijn huisgenoot 'm niet spelen, hoor) en Smiths stem klinkt ook altijd zo fragiel. Na al die jaren nog steeds een nummer dat ik op z'n minst vijf keer achter elkaar moet horen als-ie langskomt.



avatar van madmadder
33. Bark Psychosis – Fingerspit (1994)

https://www.musicmeter.nl/album/13834

God ja, Bark Psychosis, dat was ook echt een ding ooit op deze site, maar ik hoor er tegenwoordig niet veel meer over. Echt zo'n album dat ik ontdekt heb tijdens een van de vele Soulseek CSL-sessies toen ik hier nog niet zo lang aanwezig was en een van de ontdekkingen die me altijd is bijgebleven. Sterker nog, mijn adoratie voor dit album maakte tijdens mijn studententijd een enorme opleving door.

Ik leefde toen vooral 's nachts. Colleges filosofie begonnen toen nooit voor 10:45 (daar kan de faculteit inmiddels niet meer mee wegkomen neem ik aan) dus dat gaf alle mogelijkheden om een echt nachtdier te worden. Het gaf me natuurlijk alle mogelijkheden om het Nijmeegse nachtleven te ontdekken, maar ik studeerde vaak ook 's nachts en heb eigenlijk bijna al mijn papers en scripties 's nachts geschreven (aan tentamens werd na het eerste jaar niet meer gedaan).

Tijdens die nachtelijke studiesessies, al dan niet onder invloed van het een of ander heb ik zo ontiegelijk vaak naar Hex geluisterd. Ik maakte voor dit soort gelegenheden op een bepaald moment zelfs een afspeellijst met 'nachtmuziekjes' en Bark Psychosis nam daar een vrij prominente rol in. De postrock – met ook invloeden vanuit jazz en ambient – van deze groep werkt zo ontzettend goed 's nachts en het is echt ontzettend jammer dat ik geen nachtdier meer kan zijn, omdat ik voor mijn werk gewoon altijd om 6:30 op moet, maar in vakanties is dit een album dat direct weer in de rotatie gaat.

'Fingerspit' is vooral mijn favoriete nummer van dit album omdat ik de zang hier echt genieten vind. Er zit iets breekbaars in de manier van zingen en daar val ik altijd wel voor. Hoe het nummer ook telkens weer aanzwelt en dan weer afzwakt en daardoor eigenlijk de gehele 8,5 minuut spannend is, echt heel fijn. Sowieso bezit het hele album een spanning die me enorm aanstaat en die me steeds weer laat terugkeren naar Hex. God, ik heb dus over een paar weken weer vakantie en ik kan niet wachten totdat ik dit album in de late avond of vroege nacht weer eens van begin tot eind kan luisteren, want dan werkt deze plaat toch wel het beste.



avatar van madmadder
32. Chance the Rapper – Chain Smoker (2013)

https://www.musicmeter.nl/album/351376

Ik durf toch wel te beweren dat Acid Rap van Chance the Rapper mijn favoriete hiphopalbum is. Ik associeer het heel erg met zonnige, druggy middagen aan het waalstrand en dat zijn goede herinneringen, maar dit album heeft zoveel meer te bieden dan een zomers, niets aan de hand sfeertje.

Het is een heel speels album vol speelse beats, heerlijke wordplay, een Chance the Rapper die altijd klinkt alsof ie de avond ervoor veel te veel gerookt en niet geslapen heeft, maar ondertussen schuwt hij de serieuzere onderwerpen zeker ook niet en weet hij daar op zijn typische wijze heel mooie dingen over te zeggen. Er gaat echt een ongekend plezier uit van Acid Rap en ik word er enorm vrolijk van. Ik vind het zowel op muzikaal als tekstueel vlak een bijzonder dynamisch, veelvormig album dat echt geen enkele mindere track kent.

'Chain Smoker' – en eigenlijk het hele album – zou Chance the Rapper nu nooit meer maken, want hij is tegenwoordig heel religieus en een echte family-man geworden (het heeft zijn muziek geen goed gedaan), maar dit nummer heeft echt zulke heerlijke slimme, leuke teksten over drugsgebruik. En de beat is zo uniek doordat het van allemaal rare kleine elementjes een heel poppy iets weet te maken. Echt een feestje dit.



avatar van madmadder
31. Richard Youngs – A Fullness Of Light In Your Soul (1998)

https://www.musicmeter.nl/album/54798

Sapphie was zo'n album dat al eeuwen torenhoog op mijn lijst stond om ooit eens te beluisteren, wetende dat het een echt Sietse-album is en dat ik het misschien niet per se heel mooi zou vinden, maar dat het in ieder geval wel heel bijzonder zou zijn. Wat blijkt? Dit album is EN heel bijzonder, EN heel erg mooi.

Ik ontdekte het album vlak voor ik weer na mijn inzinking aan het werk zou gaan. Ik had een jaar of twee thuis gezeten om weer stabiel te worden en te leren omgaan met mijn stoornis, maar ik had geen idee op wat voor manier ik nou mijn werkende leven moest voortzetten. Mijn hulpverlener had gezegd dat ik er rekening mee moest houden dat ik nooit meer zou werken, maar daar nam ik absoluut geen genoegen mee. Ik zag mezelf niet op mijn 28e al voor de rest van mijn leven afhankelijk zijn van een uitkering en wilde toch wel graag voor mezelf kunnen zorgen.

Toch was het ook geen optie om terug te keren in het soort werk dat ik hiervoor had gedaan (vormgeving, redactiewerk, les geven). Dat waren vooral mentale banen waar ik nooit klaar mee was, omdat er altijd wel een mailtje was om te beantwoorden, omdat er altijd nog wel een tekst lag die nog eens doorgenomen kon worden. En mijn hersenen hadden zo'n klap gehad dat ik op die manier niet meer zou kunnen werken. Ik moest op zoek naar een baan die ik gewoon achter me kon laten op het moment dat ik weer op de fiets naar huis sprong en het zou mooi meegenomen zijn als het ook nog wat aan de fysieke kant zou zijn, want ik heb echt zeer veel lichaamsbeweging nodig om 's nachts goed te kunnen slapen.

Bij het verpleeghuis waar ik nu nog steeds werk kreeg ik de mogelijkheid om vanaf punt 0 te beginnen en gaandeweg steeds meer te leren en mijn uren op te bouwen. Ik ben inmiddels huismeester en zorg ervoor, op allerlei verschillende manieren, dat bewoners fijn kunnen leven en collega's fijn kunnen werken. Heel voldoenend werk dat aan alle eisen voldoet die op dit moment belangrijk voor me zijn.

Ik begon er in de zomer van 2019, toen het kwik voor lange tijd ver boven de 35 graden kwam. Als ik om 6:30 's ochtends opstond was het al 25 graden en Sapphie draaide ik dan altijd voordat ik om 7:30 op de fiets sprong. Ik associeer het album enorm met die eerste baan na zo'n moeilijke periode en met ziedend hete zomers. Het album is voor mij echt symbool gaan staan voor het aanbreken van nieuwe, betere perioden.

En dat allemaal ondanks dat het best een verdrietig album is dat geschreven is voor een overleden hond. Ik kan heel moeilijk kiezen welke van de drie liedjes ik het allermooist vind, maar ik vind dat de stem van Youngs op 'A Fullness of Light In Your Soul' hier het meest in het oog springt en ik houd van dat half-valse gezang van hem. Echt een van de mooiste ontdekkingen die ik de afgelopen jaren heb gedaan, mede omdat het precies op het juiste moment kwam.



avatar van madmadder



Soft Black Stars, Tigersuit, Ladybird en Haloed Eyes staan niet op spotify

Ik doe later vandaag nog een rijtje.

avatar van madmadder
30. The Cure – All Cats Are Grey (1981)

https://www.musicmeter.nl/album/1751

The Cure is echt een enorm belangrijke band geweest binnen mijn muzikale ontdekkingstocht. Waarschijnlijk wel de belangrijkste samen met The Smiths. Het begon, zoals ik al zo vaak gemeld heb, via het AFI forum en in de jaren erna groeide The Cure uit tot mijn bijna favoriete band. Voor een gloomy tiener als ik werden Faith en Pornography zeer belangrijke, vormende albums.

Wat ik ooit een beetje een zwaktebod vond is dat de band altijd een hoog 'met alle winden meewaaien' gehalte had. Wat hip was in de jaren tachtig, daar voegden zij zich naar en ze hebben wat dat betreft echt een heel uiteenlopend oeuvre qua geluid en sfeer. Nu echter vind ik dat een van de grote krachten van The Cure, want hoewel ze voor mijn gevoel nooit echt compleet authentiek zijn geweest, hebben ze wel enorm bewezen dat ze binnen al die subgenres van jaren tachtig muziek telkens albums hebben uitgebracht die konden wedijveren met de besten uit deze hoeken.

Inmiddels is Disintegration mijn favoriete album van ze, maar toch grijp ik naar een heleboel albums nog regelmatig terug. Ik heb zo vanaf mijn vijftiende, zestiende, enorm veel verschillende Cure-favorieten gehad, en over tien jaar is mijn favoriet misschien weer een heel andere, maar het is wel een zekerheidje dat deze band nooit mijn top100 zal verlaten. Daar hebben ze echt veel te veel goede nummers voor gemaakt die heel erg belangrijk zijn geweest voor mijn muzikale opvoeding.

Mijn favje op dit moment is 'All Cats Are Grey' en het is voor mij een van de mooiste liedjes over depressie. Het heeft gek genoeg voor mijn gevoel wat minder zwaarte dan de andere nummers op Faith en klinkt een stuk meer open, minder in zichzelf gekeerd en dat trekt me heel erg aan. De tekst echter is heel verdrietig en beschrijft naar mijn idee het grote grijze gebied van depressie, waarin je helemaal niks voelt, waarin geen enkele externe prikkel iets met je doet en je constant een soort onoverbrugbare kloof voelt tussen jezelf en de buitenwereld. Voor mij op dit moment het allerbeste Cureliedje, maar dat kan morgen weer anders zijn, hoor!



avatar van madmadder
29. Belle & Sebastian – Judy and the Dream of Horses (1996)

https://www.musicmeter.nl/album/22874

Wat is Belle & Sebastian ook een enorm belangrijke band geweest voor me. Het is sowieso natuurlijk geweldige popmuziek, maar hoe ook Stuart Murdoch schrijft over de levens van allemaal mensen die net niet 'normaal' zijn, die net niet passen binnen de gevestigde maatschappelijke normen heb ik altijd heel erg aantrekkelijk gevonden, omdat ik ook tot die gekkige mensen behoor (en laten we eerlijk wezen, wie eigenlijk niet?).

Belle & Sebastian is de soundtrack geweest bij een van de kantelpunten van mijn leven. Ik heb in mijn tienerjaren echt een heel heftige, jarenlange depressie gehad en muziek was eigenlijk het enige in die tijd dat me nog een beetje op de been hield. Ik herinner het me als de dag van gisteren, maar ik had Belle & Sebastian op mijn iPod gezet, het was een van de eerste lentedagen van het jaar en ik fietste van school naar huis.

Het was weer een ellendige dag geweest met veel getreiter en ellende en zaken die me nog dieper lieten voelen dat het leven het eigenlijk echt niet waard is om geleefd te worden. Ik fietste door het zonnetje naar huis, hoorde Belle & Sebastian en de vrolijkheid die van hun muziek uit ging en ik weet nog dat ik de volgende gedachte had: Wat de hel, het is zover met mij gekomen dat ik zelfs niet meer van deze mooie lentedag en van deze muziek, die daar echt perfect bij past, kan genieten.

Het was een soort wake-up call en daarna heb ik er alles aan gedaan om van die ellendige depressie af te komen. Dat heeft zeker wel even geduurd, maar het is uiteindelijk gelukt en ik heb in die periode alle handigheidjes geleerd die ik nu nog steeds gebruik als er weer zo'n bloedirritante episode op komt zetten.

Op den duur kon ik met volle teugen genieten van Belle & Sebastian en 'Judy and the Dream of Horses' is vooral mijn favoriete nummer omdat dit het liedje is waar ik me het meest kan identificeren. Maar mijn God, hoeveel goede liedjes heeft deze band wel niet gemaakt.



avatar van madmadder
28. William Basinski – dlp 1.1 (2002)

https://www.musicmeter.nl/album/37005

Op elf september 2001 zag Basinski toe hoe twee vliegtuigen zich in het WTC boorden en hoe alles in zijn stad tot stilstand kwam. Een jaar ervoor was hij erachter gekomen dat een aantal tapeloops die hij in de jaren tachtig had opgenomen aan het vergaan waren. Hij linkte direct deze muzikale vergankelijkheid aan het uiteenvallen van de eens zo machtige Westerse wereld. Hij besloot het desintegreren van deze loops vast te leggen en uit te brengen.

De symboliek heeft me altijd enorm aangesproken aan dit project, maar het is redelijk recent dat ik helemaal bevangen ben geraakt door het ambientgenre. Ik begon de Disintegration Loops albums weer enorm veel te luisteren, vooral om iets van geluid op de achtergrond te hebben tijdens het lezen, maar ik merkte al snel dat deze 'saaie' zich steeds herhalende loops me ontroerden op een manier zoals ze dat voorheen nog niet hadden gedaan. Door de Disintegration Loops heb ik een uithoek van de muziek (her)ontdekt die enorm goed past bij het prikkelloze bestaan dat ik tegenwoordig leid.

Met het langzaam verbrokkelen van deze hemelse loops gaan ongekende schoonheid en onmetelijk verdriet hand in hand. Hoe we op dlp 1.1 ruim een uur lang (veel van de loops zijn wel wat korter overigens) steeds hetzelfde horen, maar hoe het toch steeds in beweging is en hoe je na een uur bijna niets meer herkent in hoe de loop begon, dat is echt prachtig. Hoewel Basinski's interpretatie een heel interessante en aantrekkelijke is, denk ik dat iedereen wel iets kan vinden waar deze muziek symbool voor kan staan. Voor mij is het in ieder geval een enorm persoonlijk album geworden.




Disintegration Loop 1.1 consists of one static shot of lower Manhattan billowing smoke during the last hour of daylight on September 11th, 2001, set to the decaying pastoral tape loop Basinski had recorded in August, 2001. Shot from Basinski's roof in Williamsburg Brooklyn, this is an actual documentary of how he and his neighbors witnessed the end of that fateful day. It is a tragically beautiful cinema verite elegy dedicated to those who perished in the atrocities of September 11th, 2001

avatar van madmadder
27. Biosphere – Chukhung (1997)

https://www.musicmeter.nl/album/14608

Toen ik een flinke duik nam in de wondere wereld van de ambient, kwam natuurlijk Biosphere ook op mijn pad. Substrata stond echt al eeuwen op mijn wensenlijst, waarschijnlijk zou ik het fantastisch vinden, maar het was er nooit van gekomen om er echt voor te gaan zitten. Het bleek inderdaad een fantastische ontdekking, en Biosphere groeide door zijn andere fenomenale albums al snel uit tot een van mijn favoriete ambientartiesten.

Substrata doet het geweldig goed in wanneer de zon nietsontziend schijnt en de temperatuur in de middag ver boven de dertig graden uitkomt. Het vangt op de een of andere manier uitstekend dat deel van de dag waarop alles even tot stilstand komt, omdat het gewoonweg te heet is om ook maar iets te doen. Ik heb het album vooral heel erg veel gehoord vorig jaar zomer, toen het niet normaal heet was in Nijmegen en het Goffertpark wel een woestijn leek. Heb toen ook maar besloten dat dit een van de beste albums is die ik ken. Ik kan iedereen ook enorm aanraden om de uitgebreiden Spotifyversie van ruim twee uur te luisteren. Hoe langer je kunt opgaan in de wondere wereld van Biosphere, hoe beter.

Biosphere maakt op dit album ook gebruik van heerlijke samples en hij samplet meerdere keren Twin Peaks. Dat bezegelt de liefde natuurlijk wel definitief. Ik vind eigenlijk dat Substrata vooral als geheel goed werkt, en dat losse nummertjes toch wat minder krachtig overkomen, maar als ik dan toch een nummer moet kiezen, dan kies ik voor 'Chukhung' omdat ik dat toch een beetje zie als de inleiding van het album en dat nummer zet met zijn spanning de toon voor de rest van het album.



avatar van madmadder
26. Smog – River Guard (1999)

https://www.musicmeter.nl/album/737

Bill Callahan vind ik zo'n enorme held. Vooral zijn albums als Smog vind ik stuk voor stuk schitterend. Zijn hoofd werkt op rare leuke manieren en dat vertaalt zich naar heel goede liedjes met heel goede teksten die de luisteraar vaak op een andere manier naar iets laten kijken.

Knock Knock vind ik zelf niet z'n beste album, die eer gaat naar Wild Love, met A River Ain't Too Much to Love op een verdienstelijke tweede plaats, maar op dit album staan wel echt enkele bijzondere parels.

'River Guard' is een van die uitstekende liedjes. Simpel op muzikaal vlak, maar tekstueel van een ongekend hoog niveau. En de stem van Bill Callahan, ja daar ben ik echt helemaal weg van en verliefd op. Ik heb er verder weinig over te zeggen, luister het vooral en lees die tekst eens. Wat mij betreft een van de mooiste songteksten ooit:

When I take the prisoners swimming
They have the time of their lives
I love to watch them floating
On their backs
Unburdened and relaxed

I sit in the tall grass and look the other way
And when I hall them in, they always say
"Our sencences will not be served
We are constantly on trial
It's a way to be free"

Most nights, I go for a drive
To the highest place I can find
Stand there on a cliff with goose flesh
Watching the wind rip the leaves of the trees

Death defying
Every breath
Death defying

Soon we'll all be back in the yard
Behind the wall
Leaving heart
Dreaming of cool rivers and tall grass

We are constantly on trial
It's a way to be free
We are constantly on trial
It's a way to be free






avatar van madmadder



Soft Black Stars, Tigersuit, Ladybird en Haloed Eyes staan niet op spotify

avatar van Johnny Marr
Sapphie is ook een recente ontdekking van mij. Bloedmooi album, inderdaad.

O ja, William Basinski en Biosphere

avatar van johan de witt
Belle & Sebastian
Prachtnummer ook Judy en de Horses, een van hun allermooiste.

avatar van Gretz
Prachtig stukje bij B&S

avatar van jordidj1
Zieke update

avatar van Koenr
Pff, Mads, wat een prachtige lijst.

dlp 1.1 is zo absurd mooi hè.

avatar van GrafGantz
madmadder schreef:
31. Richard Youngs – A Fullness Of Light In Your Soul (1998)

En dat allemaal ondanks dat het best een verdrietig album is dat geschreven is voor een overleden hond.


Als je aansluitend nog een emo-ambient album wilt horen over een overleden kat kan je hier terecht: Bvdub - Tanto (2014) - MusicMeter.nl

avatar van madmadder
GrafGantz schreef:
(quote)


Als je aansluitend nog een emo-ambient album wilt horen over een overleden kat kan je hier terecht: Bvdub - Tanto (2014) - MusicMeter.nl


Oeh, dank!

avatar van Omsk
Het mooiste nummer tot nu toe, staat ook het hoogst tot nu toe: River Guard natuurlijk

Dit topic is gesloten. Alleen moderators kunnen nog berichten plaatsen.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:50 uur

geplaatst: vandaag om 23:50 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.