menu

De Site / Gebruikers / Essentiële Albums Voor je Eigen Muzikale Reis

zoeken in:
avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Etappe 1: Paplepel

1981-1992

(afbeelding)

Boudewijn de Groot - Picknick

Het is wat grootmoedig om deze muzikale reis in mijn geboortejaar te beginnen - er bestaat immers een redelijke consensus over dat het uitgesloten is dat een mens herinneringen uit zijn eerste twee levensjaren heeft. Maar sommige muziek is er voor mijn gevoel nu eenmaal altijd geweest.

Bij sommigen speelde muziek thuis geen enkele rol, anderen hadden een kribbe waar, alle andere uitdagingen van het ouderschap ten spijt, van kindsbeen af aan altijd de laatste en relevantste muziek ingevoerd werd. Ik zat ergens in het midden tussen die twee uitersten: er stond zeker niet standaard een radio (of tv met muziekprogramma) aan, maar beide ouders hadden een redelijke platencollectie. Bij moeder lag het accent wat meer op het betere Nederlandse lied, terwijl bij vader met name de gangbare classic rock vrij goed vertegenwoordigd was (al zaten daar ook wel weer opmerkelijke omissies in (Beatles, Stones, Dylan...), wat wellicht te maken heeft met dat ooit eens al zijn platen gestolen waren; kom daar nu eens om).

Allicht is er toen ook veel langs me heen gegaan, maar wat ik toen mooi vond, is voor eeuwig in het hart gesloten. Dat geldt bijvoorbeeld voor deze verzamelaar van The Beach Boys. Jaren '70 folkrock heeft ook kwaliteiten die het kinderoor makkelijk in gaan, dus mijn hoge cijfers voor Steeleye Span (omdat die Engelse titels toch wat ingewikkeld zijn simpelweg aangeduid als de witte, de groene en de blauwe) en Fungus (de groene en de blauwe) zijn nu historisch verklaard. Ook Simon & Garfunkel ging er al op tijd in.

Eén artiest stak vrij duidelijk boven dit alles uit: Boudewijn de Groot (toen nog vrijwel exclusief met de teksten van Lennaert Nijgh). 's Mans warme stem en muziek kwamen van beide ouders. Boudewijn was een held thuis, dus als er eens een tv-programma over hem was, werd dat opgenomen en bekeken. Zo leerde ik al in een vroeg stadium dat als Boudewijn het tegen mij had, dat het eigenlijk Lennaert was die het via Boudewijns stem tegen mij had. Of heel misschien tegen iemand anders. En waar al die teksten nou écht over gingen... ja, daar was nog iets meer tijd voor nodig.

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Etappe 2: Very ziet er fantastisch uit

1993-1994

(afbeelding)

Pet Shop Boys - Very

Allemaal leuk en aardig, die platencollectie van pa en ma, maar op den duur krijg je toch de indruk dat er daarbuiten ook nog iets moet zijn. Er doen wel eens wat klasgenootjes een playbackstukje, er staat bij een vriendje thuis wel eens wel een radio aan, je zet per ongeluk zelf wel eens je eigen radio aan, vul maar in.

Vóór mijn 12e verjaardag had ik al wel een radio-cassettespeler (waarvan vooral die laatste functie benut werd), maar op mijn 12e verjaardag kwam er een torentje inclusief cd-speler voor in de plaats... daarbij ook het cd-singletje van René Klijn (Mr. Blue) - nee, niet alles was een blijvertje. Hoe ik er precies toe kwam weet ik niet meer, maar in juni 1993 vond ik mijzelf op zaterdagmiddag aan de radio gekluisterd voor de Top 40, compleet met bandje op de pauze-recordstand voor het geval er een leuk nummer voorbij kwam. Het bekende verhaal. Van die leuke nummers kwam er wel een aantal langs.

Vanaf daar ging het snel (en langs de geijkte lijnen): de Top 40 werd een wekelijks ritueel, cassettebandjes liepen vol en het was een kwestie van tijd voor ik erachter kwam dat er ook een tv-uitzending bij de Top 40 hoorde. Daarin werd een overzicht van de hele lijst gegeven, dus dat kon je dan ook allemaal in een mapje overschrijven, er statistiekjes van maken, etc. Om welke muziek ging dat nou allemaal? Tja, de hits van het moment en dan moest het een beetje leuk klinken. Eurodance speelde daar een prominente rol in en verder een greep uit andersoortige popmuziek die toevallig in de Top 40 stond. Aardige bijkomstigheid bij dit alles was dat het muzikaal ook wat meer aansluiting bij klasgenoten gaf. Nu is de gang van basisschool naar gymnasium (die ik in 1993 maakte) qua aansluiting toch al geen gekke stap voor iemand die best een beetje slim maar ook best een beetje wereldvreemd is.

Die aansluiting moeten we ook weer niet overdrijven. De term eurodance viel al even en op den duur zijn de relevante albums van 2 Unlimited, Haddaway, Twenty 4 Seven, 2 Brothers on the 4th Floor, Cappella, etc. allemaal wel eens uit de bibliotheek geleend en geheel of gedeeltelijk op een bandje gekwakt, maar er was tegen het einde van 1993 toch één Top 40-hit die de rest aardig deed vergeten: Go West van de Pet Shop Boys. Ook dit album kwam uit de bieb, maar kon zich ook in een relatief vroeg stadium in aanschaf verheugen - er bleek immers nog veel meer moois op te staan.

Pet Shop Boys zijn een blijvertje gebleken. Very is op zeker moment iets te grijsgedraaid geworden (dat is nog weer later ook weer overgegaan), maar het gehele repertoire staat inmiddels in de kast, de platen zijn bijna allemaal goed, diverse zelfs erg goed. Het zal de toch vrij unieke muzikale positie van de band zijn en voor de zang van Neil Tennant (nasaal zei u?) had en heb ik ook een behoorlijk zwak.

Waar die etappetitel op sloeg, vroeg u? Welnu, als ik met mijn cassettebandje van de radio opnam en er praatte een DJ doorheen, dan nam ik dat maar mee. Immers: liever meer muziek (dan maar met DJ) dan minder muziek. De eerste keer dat ik (uit spontane beluistering) Go West opnam, kondigde de DJ dat, opgenomen en wel, als volgt af: "op de nieuwe cd van de Pet Shop Boys... de cd heet Very, ziet er fantastisch uit...". Als je dan als twaalfjarige de komma niet hoort...

avatar van vigil
Casartelli schreef:

het was een kwestie van tijd voor ik erachter kwam dat er ook een tv-uitzending bij de Top 40 hoorde. Daarin werd een overzicht van de hele lijst gegeven, dus dat kon je dan ook allemaal in een mapje overschrijven, er statistiekjes van maken, etc.

Was het u bekend dat je ook een Top 40 blaadje bij de plaatselijke handelaar kon halen?

kondigde de DJ dat, opgenomen en wel, als volgt af: "op de nieuwe cd van de Pet Shop Boys... de cd heet Very, ziet er fantastisch uit...". Als je dan als twaalfjarige de komma niet hoort


avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
vigil schreef:
Was het u bekend dat je ook een Top 40 blaadje bij de plaatselijke handelaar kon halen?
Uit mijn hoofd ben ik daar in week 7 van 1994 mee begonnen - de Mega Top 50 dan toch, want rond de jaarwisseling 93/94 nam Veronica (had toen de zaterdag op Radio 3) die lijst van de TROS (had toen de zondag op Radio 3) over en ging de Top 40, onder sponsoring door de Rabobank over naar het toen nog jonge Radio 538 (maar daar vertel ik jou allemaal vast niks nieuws mee ). Hoe het ook zij: de hitlijst hoorde voor mij op zaterdagmiddag op de radio te zijn en door Gijs Staverman gepresenteerd te worden, dus voor zo lang het duurde was de Mega Top 50 mijn richtsnoer.

Het antwoord op de vraag hoe lang ik nog dubbel werk verricht heb, moet ik je schuldig blijven, want zowel krantjes als eigen schrijfsels zijn op zeker moment met het oud papier meegegaan. Maar het feit dat ik in 1995 nog de Tour de France meeschreef (recapituleert ook weer even mijn gebruikersnaam hier), is natuurlijk wel een veeg teken.

avatar van vigil
De naam Rabo Top 40 is toch wel het dieptepunt in 60 jaar hitlijsten

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Etappe 3: Lepelpap

1995-1996

(afbeelding)

R.E.M. - Automatic for the People

De volgende halte op deze muzikale reis is er ook een uit het boekje: na twee jaar uitspellen van de Top 40, het hebben van het idee dat al wat muzikaal relevant is in het hier en nu gebeurt, dat What Is Love van Haddaway het beste nummer aller tijden is en het idee dat de rest van het huishouden daar niks van begrijpt (ik ben gezegend met een vijf jaar jongere zus, die toen natuurlijk nog een hopeloos klein zusje was), luisterde ik op Hemelvaartsdag 1995 naar de Hemelse 100 op Radio 538 (de Top 100 allertijden variant van dienst). De lijst was keurig voorgepubliceerd in het gedrukte exemplaar van de (inmiddels) Rabo Top 40, dus ik kon al wat nummers aanstrepen waarbij ik toch echt met mijn cassettebandje klaar moest zitten. En voor de rest zou ik het wel zien.

De rest is geschiedenis. Deze lijst was niets minder dan een openbaring. Er is een eerste keer om al die nummers die we nu als Veronicaclichés beschouwen te horen (in de jaren '80 stond die radio bij ons thuis immers niet aan), Stairway to Heaven ontbrak in de ouderlijke platenkast en Child in Time... die stond er wel in, maar ik had hem tot die tijd gemist. Wát een lijst zeg. Kon het niet elke dag Top 100 allertijden zijn?

Vanaf daar werd de muzikale connectie met (vooral) mijn vader ook wat meer tweerichtingsverkeer. Vanaf 1995 ging er op vakantie een discman met een paar kleine boxjes mee (de moderniteit!) en zo'n cd-mapje waar twintig cd's in kunnen. Elk gezinslid mocht er wat in stoppen. Het leverde mij nog een rondje muzikale opvoeding op met de namen van weleer die ik in eerste instantie gemist had (Fleetwood Mac, Gerry Rafferty, etc. - met Leonard Cohen zouden er nog wat jaren overheen gaan eer dat ook goed kwam). En waar mijn vader een heel eind richting het cliché ging dat Hotel California een decennium lang de recentste aankoop bleef, maakte hij daarna ook een inhaalslag. En zo trof ik ineens namen als U2 en The Cranberries bij hem in de kast. Een en ander begon echter met de beide hitalbums van R.E.M.

R.E.M. bleek ook een blijvertje... en wel in drie golven: eerst de hitalbums van het moment (Out of Time, Automatic for the People en toch ook wel Monster), beduidend later zijn New Adventures in Hi-Fi en Up flink uitgespeld en wat meer nadruk op het jaren '80 werk kwam nog weer later. En dan maakten ze (tot 2011) ook nog af en toe een nieuwe plaat. Na het weinig enerverende slotakkoord Collapse into Now is de belangstelling niet meer helemaal wat-ie ooit geweest is, maar echt weg is R.E.M. voor mij ook nooit geweest.

Waar die etappetitel nou weer op sloeg, vroeg u? Welnu, de muzikale paplepel werd hier toch een beetje omgedraaid. En aangezien paplepel als geheel geen palindroom is, maar de samenstellende delen wel...

avatar van GrafGantz
Casartelli schreef:
dat What Is Love van Haddaway het beste nummer aller tijden is


Lees je mee, Slowgaze?

avatar van GrafGantz
Casartelli schreef:
Waar die etappetitel nou weer op sloeg, vroeg u? Welnu, de muzikale paplepel werd hier toch een beetje omgedraaid. En aangezien paplepel als geheel geen palindroom is, maar de samenstellende delen wel...


Gymnasium zeker?

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Etappe 4: Kleedgeld en De Grote Drie

1997-1999

(afbeelding)

Toto - Kingdom of Desire

Als de muzieksmaak eenmaal een beetje in de grondverf staat en er ook wat tekenen zijn dat muziek misschien wel een hobby zou kunnen zijn, is het natuurlijk fijn als die hobby ook bekostigd kan worden. Nu kreeg ik bij de overgang naar de middelbare school wat meer zakgeld en een jaar later werd dat verhoogd met kleedgeld. Er zat een keurige voorbeeldbegroting bij - aan financiële opvoeding heeft het mij niet ontbroken.

Je kunt het natuurlijk ook gewoon (bijna) allemaal aan cd's uitgeven. Nu waren de jaren '90 kennelijk de hoogtijdagen van de cd-verkoop en het zou me niks verbazen als de stad waar ik geboren en getogen ben (Apeldoorn) toen meer cd-winkels had dan mijn huidige hoofdstedelijke woonplaats nu. Allemaal hun eigen aanbiedingen... en de een een wat comfortabeler beluisterhoekje dan de ander (voor de jonge meelezers: er was nog geen internet, dus als je je afvroeg of een bepaalde cd wat voor je was, dan kon je hem in de winkel beluisteren). De hitlijsten hield ik nog wel bij (het Mega Top 50- én het Rabo Top 40-krantje werden wekelijks afgehaald), maar de belangstelling ervoor was wel tanende. Sinds de Top 100 allertijden wist ik immers dat de beste muziek lang geleden al gemaakt was. Fijne bijkomstigheid: die cd's waren meestal ook wat goedkoper (vooral als je ze tweedehands kon kopen, waar ik weer een paar jaar later achter kwam).

Of lang geleden, wat is lang geleden... AOR was de hoofdmoot. Soit, ook die 'moderne' (Oasis) en 'alternatieve' (Live) cd's kwamen in huis, maar de jaren '80 werden toch snel het dominante decennium in de cd-rekjes. De praktische verzamelalbums van Simple Minds (Glittering Prize) en Tears for Fears (Tears Roll Down) zouden bijna een eigen lemma in deze muzikale reis verdienen, maar konden zich toen weliswaar in warme, doch niet topwarme belangstelling verheugen. Die eer viel op dat moment toch meer ten deel aan Bryan Adams, Europe, Foreigner, Mr Mister, REO Speedwagon, Roxette en Robby Valentine, om eens wat hippe namen te droppen.

Over hippe namen gesproken - we hadden van tijd tot tijd nog wel een old school klasseavond. De meeste hiervoor genoemde artiesten liet ik maar thuis (wederom voor de jonge meelezers: er was nog geen internet, dus naar een feestje nam je zelf cd's mee), maar omdat die klasseavonden toch best veel weg hadden van wat we nu een 80s disco zouden noemen (plus schuifelen op de kwijlnummers van Bryan Adams - de halve klas had So Far So Good sowieso in bezit), kon een aantal cd's ook best mee.

Drie hippe namen sprongen er toch wel uit. In chronologische volgorde: Bon Jovi (scoorde indertijd ook gewoon nog bonafide hits en kreeg nette concertregistraties op MTV/TMF; de albums Slippery When Wet, New Jersey en These Days horen bij de eerste tien aanschaffen), Scorpions (de geijkte hitballads, waar ik toch wel een ferme soft spot voor de samenzang had, maar ook hun hairmetallende kant ging erin als gods woord in een ouderling) en Toto. Die laatste was eigenlijk de minst vanzelfsprekende, want de geijkte Totohits waren leuk, maar ook niet per se meer dan dat. Het moment dat mijn serieuze interesse gewekt werd, kan ik me in dit geval nog goed voor de geest halen: het moment dat bij Denk aan Henk (vroeger, toen 3FM nog eigenwijze DJ's had...) Don't Chain My Heart gedraaid werd. Wat een melodie, wat een power! Het bijbehorende album Kingdom of Desire werd bij de plaatselijke Plaatboef opgehaald en ofschoon het bepaald niet hun meest typerende album is, is de rest geschiedenis. Mindfields kwam uit toen de interesse net een paar jaar gewekt was; het hoort nog steeds bij mijn meest gedraaide albums.

De Grote Drie dus. Waarbij Toto waarschijnlijk toch wel de belangrijkste was (in elk geval uiteindelijk de meest beklijvende)... over de welhaast spreekwoordelijke instrumenttechniek van de heren kon ik toen wel in de popencyclopedie lezen, maar veel oor had ik er zelf nog niet voor. Een bescheiden vooruitwijzing naar mijn later ontluikende progliefde zit er wel in.

avatar van vigil
Goed verhaal!

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Etappe 5: Campusnet

2000-2002

(afbeelding)

Marillion - Fugazi

In 1999 ging ik studeren aan wat toen nog (d.w.z. voor het maniakale idee dat de universiteit Engelstalig moest worden) de Universiteit Twente heette en twee maanden later ging ik aldaar ook op kamers. Er zijn weinig momenten in mijn leven die zo sterk als nieuw begin voelden als het begin van mijn studietijd en bij alle direct en indirect leed dat corona dit jaar aangericht heeft, had ik toch wel een disproportioneel mededogen met de studenten die hun introductie moesten missen en hun studie nu grotendeels tot geheel online moeten volgen.

Nieuw begin of niet, ik wilde nog steeds wel aan iedereen die het horen wilde uitleggen dat er zoiets als een Grote Drie was. Met een cd-kast met een stuk of tachtig items erin (met daaronder slechts een paar vruchten van het toen vrij recente fenomeen 'gebrande cd') leek het me logisch om meer te zenden dan te ontvangen. Maar met een kamer op de campus en (nog een paar maanden later) een eigen computer, diende zich een nieuwe muziekbron aan: het indertijd legendarische campusnet. Het merendeel van de op de campus wonende studenten had hun computer op dit netwerk (met indertijd zeer hoge snelheid) aangesloten, dus met de juiste interne zoekmachine ging er een wereld aan films, porno en, jawel, muziek, voor je open. Omdat streamen doorgaans minder gewaardeerd werd, moest je de muziek wel lokaal kopiëren, maar met de grootte van je harddisk als enige beperking, was er ineens wel veel meer mogelijk. Prettig, want de aanschaf van cd's ligt met een studentenbudget dan weer een stuk minder voor de hand.

Wat haal je dan uit die onbegrensde mogelijkheden? Spontaan terugdenkend aan wat ik van studiegenoten oppikte, komen er wat (toen) geijkte namen als Muse en Placebo bovendrijven. Live was ook nog niet van zijn voetstuk gevallen; integendeel, The Distance to Here was een immens succes. Als ik de luisterlogs erop nasla, dringt zich toch een wat ander beeld op: ik zocht toch vooral meer muziek op van namen waar ik al vertrouwd mee was. Dus die Grote Drie domineerden de playlists nog even... maar ook van bijvoorbeeld Simple Minds lag er een flinke backcatalog die verkend kon worden.

Er drong ook wel wat metal de computer binnen. Flat- en studiegenoten wakkerden de interesse in de gothic metal van Therion, After Forever en Nightwish aan, maar dat zijn geen heel lange blijvertjes gebleken. Dream Theater (die mysterieuze naam had mijn aandacht al wat eerder getrokken) was al een duurzamere liefde. Images and Words, Falling into Infinity en Scenes from a Memory waren toen betekenisvol en Awake is het nog steeds. Maar de grootste blijver was een band die op het moment van schrijven op 2 in mijn Artiesten top tien alhier staat: Marillion.

Nu was ook Marillion al even in beeld: Kayleigh leerde ik (nog voor de Top 100 Allertijden) kennen bij het item De Meesterplaat (The Magic Friends op, alweer, 3 FM) en in het jaar van verschijnen deed deze goedkope verzamelaar van het Fish-tijdperk zijn intrede in mijn cd-kast. Het was toen muziek die net niet helemaal in mijn AOR-sjabloon paste (vooral dat rare 17 minuten durende Grendel niet), maar de toetsensolo op He Knows You Know en de gitaarsolo op Jigsaw deden mij toch wel vaak naar dat schijfje terugkeren. Nu was er dus ruimte om meer nummers te downloaden en, ach, later ook maar albums (met in eerste instantie nadruk op het Fish-tijdperk). Fugazi was een vroege favoriet en is dat altijd gebleven. Dat er ook mensen waren die Marillion met 'die nieuwe zanger' hoger aansloegen, kwam me in het begin nogal obscuur voor (tja, ook toen had Hogarth al meer dienstjaren bij de band dan Fish), maar na verloop van tijd werd mij duidelijk dat tegenover de 4 klassieke albums met Fish ook wel minstens 4 klassieke albums met Hogarth staan.

Marillion is uitgegroeid tot de band waar ik de meeste cd's van heb alsook tot de band die ik het vaakst live gezien heb. In beide zit een aanbodcomponent. Maar om de kwaliteit van de muziek kan ik toch ook niet heen.

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Etappe 6: Er is een tijd voor en een tijd na…

2003-2004

(afbeelding)

Rush - Moving Pictures

Achteraf bezien is het logisch: wie Dream Theater zegt, zegt vroeger of later ook Rush. Maar dat is wel vooral achteraf bezien: hoewel de band in de 21e eeuw ook in Nederland het bijna-stadionformaat nog een aantal keer waarmaakte, was het geen band die je op de radio hoorde en de kans dat een leeftijdgenoot je ermee in aanraking bracht, was ook niet je dat.

Het waren sowieso wel de stevige jaren. Na het gothic kinderspel hadden Iron Maiden (toen vooral met hun meer proggeoriënteerde releases, dat is er nu wel af), Metallica (die scoorden tijdens mijn middelbare schooltijd wel hits, maar de klassieke albums kwamen nu pas) en Queensrÿche mijn warme belangstelling. Metal was niet eerder zo aanwezig in mijn playlist en zou het nadien ook niet meer worden.

Van Rush kende ik alleen het nummer Roll the Bones dat een keer met een of andere rockverzamelaar mee kwam. Vond het nog best een plezant nummer, maar er zijn beslist betere uithangborden denkbaar. Er kwamen later nog wat geijkte nummers bij (even uit het hoofd: The Spirit of Radio, Tom Sawyer, YYZ en nog een of twee). Tussen het metalgeweld was dat toch een wat dunne sound en die zanger was ook niet helemaal fris. Toch maakte ik uit een interview met Kees Baars (toch een van 's lands grootste fans, wist ik veel) op dat Rush kennelijk wel een grote naam was en dat naar een terugkeer naar de Nederlandse concertzalen door toch wel veel mensen uitgekeken werd. Het was me allicht wel eerder opgevallen dat liedjes die los niet meteen uit de verf komen soms ineens in hun albumcontext wel klopten, dus ach, waarom hun hoogstgewaardeerde album niet eens beluisteren?

Moving Pictures beviel bij de eerste luisterbeurt meteen goed. Bij de vierde of vijfde luisterbeurt zelfs bijzonder goed. Al gauw kwam er een tweede Rushalbum... en een derde... uiteindelijk heb ik in zestien maanden het hele repertoire van (toen) zeventien studioalbums gedownloaded, waarbij ik voor het laatste handjevol nog even een sprintje getrokken heb: augustus 2004 ging ik Enschede (en dus ook de toegang tot campusnet) verlaten. Nu had ik inmiddels ook wel wat andere bronnen van muziek gevonden (te beginnen bij het platform dat via de rechtszaken van Metallica eeuwige roem verdiend heeft en uiteindelijk beland bij het platform dat zijn naam aan de kruising van een paard en een ezel ontleent (wegens geschiktheid voor complete albums)), maar je wist maar nooit hoe soepel de Rush-discografie even gecompleteerd kon worden.

Rush stond niet alleen voor een enorme en gevarieerde bak muziek, het is ook de band die definitief mijn oren opende voor instrumentale virtuositeit, allicht via de kunsten van Neil Peart, the professor on the drum kit. Het aspect kwam bij Toto al even zijdelings voorbij en zo'n Dream Theater levert natuurlijk een hoop leuke krachtpatserij, maar de manier waarop dit drietal (en Peart in het bijzonder dus) ingenieus spel en telkens nieuwe vondsten tot toegankelijke liedjes kon breien, dat was echt van een andere orde.

In die zestien maanden had ik me helemaal ondergedompeld in de muziek van de band, had ik alle vindbare recensies over de albums gelezen en was ik ervan overtuigd dat zo'n grote muzikale ontdekking er de rest van mijn leven niet meer in zou zitten. Hoe veel andere bands met zo'n omvangrijk en divers repertoire van zulke hoge kwaliteit zouden er nou verder nog helemaal rondlopen? Die overtuiging is tot op heden niet gelogenstraft, al zijn enkele bands best een beetje in de buurt gekomen en is het in een immer uitdijende collectie ook steeds lastiger om er 'even' een nieuwe grote band tussen te wurmen. Met die kanttekeningen: er is een tijd voor de ontdekking van Rush en een tijd na de ontdekking van Rush. Enige jaloezie op iedereen die ze nog moet ontdekken, kan ik niet onderdrukken.

avatar van aERodynamIC
Rush: als 12-jarige in de zesde klas (groep leerde ik die een beetje kennen door een vriendje op de basisschool (1982). Was mij te moeilijk toen. Ik was Doe Maar-fan (hij trouwens ook, maar dat terzijde).

Daarna nooit meer iets van de band gaan opzoeken. Misschien moet ik Casper maar eens jaloers gaan maken dan

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Etappe 7: Writing about music is like dancing about architecture

2005-2010

(afbeelding)

The Gathering - Home

In 2005 schreef ik mij in op MusicMeter. Allicht niet minder dan een mijlpaal, maar er waren nog een paar trivialiteiten in de levensloop: zo studeerde ik af en begon ik een lange relatie. Het bijbehorende samenwonen en de eerste (en tot op heden laatste) fulltimebaan vielen net buiten het kalenderjaar. Ten slotte (en daar wou ik het hier even over hebben) begon ik in 2005 als recensent bij Progwereld.

Voor wie de site niet kent: op Progwereld schrijft een man (ja, vrijwel uitsluitend mannen) of vijftien inmiddels alweer zo'n twintig jaar recensies over (voornamelijk) recente prog-cd's en -concerten. Hoewel het muzikale uitlekgewicht voor mij uiteindelijk niet overhield (en langzaam worden de eigen muzikale bakens ook gewoon wat verzet), zijn het zeven boeiende jaren geweest. Alle leuke en vreemde menstypes die we hier op MusicMeter kennen, blijken in zo'n wat serieuzer recensententeam ook gewoon rond te lopen. En waar je denkt toch in een betrekkelijk uniforme muzikale niche te zitten, zijn er een hoop Hoekse en Kabeljauwse twisten over verschillende stromingen binnen de prog en ik geloof dat er op geen enkel moment een band of zelfs maar een album is geweest wat door het voltallige team echt hoog aangeslagen werd.

Het recenseren van cd's was een leerzame ervaring. Daarnaast was het een periode dat ik me ook wat meer met livemuziek ging bezighouden. Dat was vroeger of later waarschijnlijk sowieso wel gebeurd (iets met de overgang van een studentenbudget naar een goedbetaalde baan), maar de mogelijkheid om onder de Progwereldvlag op de gastenlijst te komen (en als dank een stukje te schrijven) heb ik ook wel regelmatig benut. Toch is livemuziek voor mij nooit de heilige graal geworden die het voor sommigen hier wel is, maar vooruit, er zijn wat legendarische momenten opgestapeld.

Over leerzaam gesproken: wat je als recensent toch eigenlijk wel snel moet ontgroeien zijn stokpaardjes. Maar voor met name de beginperiode beken ik ook. En waar ik anno nu zelden een geeuw kan onderdrukken als ik weer iemand op zie merken dat veel recente prog eigenlijk heel conservatief is (daarbij bij voorkeur kijkend of hij net iets heel interessants en opmerkelijks gezegd heeft), valt van mij ook wel hier en daar een notitie terug te vinden dat "hoewel niet tot ons aller favoriete genre behorend" bands als Depeche Mode of Talk Talk toch met meer recht progressief genoemd kunnen worden dan... vul zelf maar wat in. Schrale troost is wel dat als je vele jaren later de Essentiële albums voor je eigen muzikale reis beschrijft je een excuus hebt om Depeche Mode en Talk Talk nog even ergens aan de haren bij te slepen. Er zijn immers toch een hoop meer hooglijk gewaardeerde bands dan de tien dagen die deze reis lang is.

Binnen Progwereld was The Gathering toch wel mijn persoonlijke knuffelband (zowel qua cd- als concertrecensies en er heeft zelfs een keer een telefonisch interview plaatsgevonden). Dat waren ze overigens ook al voor ik bij Progwereld begon (ik heb er in de vorige twee updates een beetje omheen geschreven), maar Home, The West Pole en Disclosure heb ik dus als recensent meegemaakt. De duidelijke relatie tussen mij en The Gathering zegt iets over het hoge (zei ik daar bijna "on-Nederlands goede") niveau van de band, maar ook over het feit dat mijn voorkeuren in de (moderne) prog verder kennelijk moeilijk duidbaar waren. Zoals gezegd: op een gegeven moment worden de bakens wat verzet en eind 2012 was ik wel uitgeschreven.

avatar van vigil
Ik heb ook een redelijk lange,maar niet zo'n lange, knipperrelatie met PW gehad en ik kan eigenlijk alles volledig onderschrijven

avatar van deric raven
Herkenbaar verhaal

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Etappe 8: Leren we van dat MusicMeter eigenlijk nog wat?

2011-2013

(afbeelding)

Magazine - Real Life

MusicMeter kwam net al even ter sprake. Inmiddels loop ik hier alweer ruim vijftien (!) jaar rond. Het is dan ook een fijne muziekdatabase, er lopen hier en daar best aardige mensen rond en af en toe steek je er muzikaal ook nog wat van op.

Dat laatste is niet altijd evident. Ik behoorde nimmer tot die groep van mensen die in de laatste fase van pakweg de MuMeLadder verzuchten dat het allemaal zo geweldig is. Vooral in mijn beginperiode zat ik soms, vers uit mijn eigen bubbel, wat bevreemd te kijken naar de namen die hier hoogtij vierden. "Illinoise van Sufjan Stevens is momenteel de meest gedraaide plaat onder de MusicMeter-gebruikers" - huh? Gaandeweg merkte ik wel dat de meeste echt grote namen hier ook wel hun fans in de 'echte wereld' hebben. Die herkenning is er dan met name bij de wat recentere namen (The National, Vampire Weekend) en de echt grote namen van weleer (Pixies, The Smiths).

Over pakweg The Sound heb ik dan nog nooit iemand buiten MusicMeter gehoord, maar goed, ook de helft van MusicMeters The Sound-fanbase is uiteindelijk op lebowski terug te leiden. In mijn geval was het noemen van interesse in Simple Minds genoeg voor een verwijzing naar de leeuwenbek. Dan waren Simple Minds zelf toch meer een blijvertje. Gelukkig kunnen we hier ook gewoon ons hart ophalen aan discussies over Simple Minds versus U2 (Simple Minds wint allicht), Simple Minds t/m New Gold Dream versus Simple Minds vanaf New Gold Dream (vroeger won de latere, tegenwoordig de eerdere) en nog zo het een en ander. Ja, een Simple Minds-album had in deze reis niet misstaan, maar er was geen plek meer. Tears for Fears (met name The Seeds of Love) had evenmin misstaan, maar ook daarvoor was geen plek meer. Maar goed, beide tweemaal elders meesmokkelen moet de benodigde eer maar bewijzen.

Enfin, we zijn duidelijk het new wave-territorium (nou, zo nieuw is het allemaal ook niet meer) ingeschoven, op MusicMeter nu eenmaal een populaire muziekstijl... of althans, een muziekstijl waar veel over gebabbeld wordt. Voor het album van deze dag doe ik een greep uit een drietal post-punk artiesten die ik toch wel heel exclusief met MusicMeter associeer (en die allemaal op ontdekkingen in de MuMeLadder terug te voeren zijn): Wire (en dan met name het album 154, dankzij I Should Have Known Better), Television (inmiddels compleet (het zijn dan ook slechts drie albums), maar vooral dankzij Marquee Moon (het nummer en het album)) en één band stijgt daar dan nog wat bovenuit: Magazine. De eerste twee albums zijn zo sterk en zo verschillend dat het lastig is er een uit te kiezen; een paar jaar geleden was de eer waarschijnlijk naar Secondhand Daylight gegaan, maar de Sturm und Drang van Real Life smaakt nu nog net iets beter. Bovendien was The Light Pours out of Me het sleutelnummer.

Ergens op de achtergrond hoor ik wat gemompel over allemaal wittemannenrock. Nou hadden we gisteren wel overwegend vrouwelijke zang, maar een wit feestje is het allemaal wel. Nu is er ook wel een klein handjevol 'zwarte' standaarden in de platenkast vertegenwoordigd (Isaac Hayes, Stevie Wonder... met Curtis Mayfields Super Fly als de plaat die mijn interesse in deze richting het meest een slinger gaf), maar iets daarvan als essentieel album in mijn muzikale reis opvoeren zou de kwantitatieve verhoudingen toch wel geweld aandoen.

avatar van Sandokan-veld
Loop een beetje achter (lekker tempo!), maar leuke verhalen weer. Met het soort progrock dat je hier bewierookt kan ik meestal helemaal niets, maar vanwege je gloedvolle betoog zal ik Moving Pictures dit najaar nog eens een kans geven.

avatar van GrafGantz
Casartelli schreef:
er lopen hier en daar best aardige mensen rond


Meer hier dan daar zeg ik altijd maar.

Verder eens met Sander hierboven, met het verschil dat ik het ondertussen compleet opgegeven heb met Rush als zijnde heel erg niet mijn ding.

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Etappe 9: The most exciting band of the last 20 years

2014-2016

(afbeelding)

Archive - You All Look the Same to Me

"The most exciting band of the last 20 years". Dat label heb ik lange tijd aan The Gathering gehangen, maar in de jaren '10 raakte de actualiteit daar toch wat af. Gelukkig was er inmiddels een nieuwe vaandeldrager. De naam Archive had ik in mijn Progwereldtijd wel eens zijdelings horen noemen, maar toen heb ik er niet echt aandacht aan besteed. Minder zijdelings werd het toen You All Look the Same to Me in 2008 figureerde in het Progrock-album van de week topic alhier. Dat een album dat het ene moment naar Pink Floyd klonk, om het volgende moment een rapper in de schijnwerper te zetten iets bijzonders was, was wel meteen duidelijk. Onvoorwaardelijk was de liefde echter nog niet meteen, maar ik heb hem later nog eens wat draaibeurten gegeven.

De interesse was dus gewekt. Een en ander kwam echter in een stroomversnelling toen vigil eens in huiselijke kring Live at the Zenith draaide, met blikvanger Lights. Wanneer dat precies was, weet ik niet meer, maar het lijkt wel laat genoeg te zijn geweest om het uitkomen van Controlling Crowds niet live mee te maken. Dat is me bij alle volgende albums wel gelukt, maar ja, toen was de gang omlaag helaas ingezet. Vanaf 2011 vonden de Archive-cd's in betrekkelijk rap tempo hun weg naar mijn cd-kast en tot op heden zijn Londinium, You All Look the Same to Me, Noise en Lights favoriet. CC en CC Part IV zijn al iets minder favoriet, maar die hebben nog wel respectievelijk Collapse / Collide en The Empty Bottle.

Mijn relatie met Archive live is wat gemengd. Van een optreden in Paradiso (2012) kreeg ik alleen de toegift mee (met de complimenten van de KLM na een zakenreis), terwijl een optreden in de Melkweg (2015) me live ook niet helemaal de magie van de thuisbeluistering opleverde (iets met 'te statisch'). Het optreden in Paradiso (2017) hoort dan weer tot de beste concerten die ik gezien heb. Door TivoliVredenburg (2019) fietste andermaal een werkverplichting in het buitenland heen.

Was dat alles? Nee, nog niet. In 2016 speelden ze nog in het Patronaat. Eerder in dat jaar heb ik een halfjaartje in een soort coverbandje gezongen. Dat moest ik even nazoeken: het was echt nog geen halfjaar, maar het was wel een mooie tijd... met als les dat het erg fijn is om actief met muziek bezig te zijn. In die groep heb ik ook voornoemde Empty Bottle gepresenteerd, met de mededeling dat "The most exciting band of the last 20 years" binnenkort in het Patronaat optrad. Daar zijn we dus met zijn drieën heen geweest. En zo raakte muziek gaandeweg ook weer wat meer verweven met het sociale domein buiten de muzieknerds van het www.

avatar van Brunniepoo
Casartelli schreef:
terwijl een optreden in de Melkweg (2015) me live ook niet helemaal de magie van de thuisbeluistering opleverde (iets met 'te statisch').


De thuisbeluistering van Restriction (of was het Axiom, ik weet het niet eens meer) leverde mij anders ook weinig magie op...

Maar inderdaad, tot de toegift was het niet overdreven boeiend. Deden ze vorig jaar toch beter...

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Brunniepoo schreef:
De thuisbeluistering van Restriction (of was het Axiom, ik weet het niet eens meer) leverde mij anders ook weinig magie op...
Axiom werd toen als voorprogramma integraal gespeeld (d.w.z. de cd werd afgespeeld) met de bijbehorende film. Maar veel meer dan dat dat niet echt boeiend was, is mij daar ook niet van bijgebleven. Het 2016-concert volgde dan weer op Restriction. Feel It maakte indruk op het gezelschap. Concert kon verder ook niet echt aan Paradiso 2017 tippen en, kennelijk, evenmin aan TivoliVredenburg 2019.

avatar van vigil
Brunniepoo schreef:
(quote)


De thuisbeluistering van Restriction (of was het Axiom, ik weet het niet eens meer) leverde mij anders ook weinig magie op...

Deden ze vorig jaar toch beter...

Was dat een toegift met Again en Lights achter elkaar? Ja dat was het

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Rub it in...

avatar van EttaJamesBrown
En het zijn juist bandjes als Rush en Archive die ik op deze site (vaak via Greatest Hits spelletjes) voor het eerst opgesnoven heb.
Goed bezig Casartelli.

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Ik dank iedereen voor de aandacht en geef het stokje weer door. Bij deze het slotakkoord!

Etappe 10: Life's a festival

2017-2020

(afbeelding)

PJ Harvey - Let England Shake

En zo zijn we alweer bij de laatste dag van mijn muzikale reis aanbeland. En natuurlijk zijn er allerlei grote namen niet besproken en natuurlijk is dat een grote schande. Had ik toch een dag extra moeten inruimen voor Asia? De AOR/prog-light supergroep stond, min of meer naast Toto, aan de wieg van mijn progliefde en is ook daarna nooit ver weg geweest als er even behoefte aan het muzikale equivalent van comfort food was. Die laatste omschrijving is ook treffend voor Eloy, al kwamen die een jaar of vijf later in beeld. Camel? Genesis? We houden het er maar op dat goede wijn geen krans behoeft. Van Der Graaf Generator als voorganger in de wat ingewikkelder prog? Die reis is eigenlijk nog in volle gang.

Het had allemaal gekund, maar ik sluit af met iets anders. Ik schreef gisteren al even over mijn tijdelijke hobbybandje. Vanuit die groep is in 2016 ook een delegatie naar Rock Werchter gegaan. Zonder mij, dat dan weer wel. Festivals, dat scheen immers toch iets te zijn met een hoop matige bandjes bij elkaar, proberen te slapen in een tentje, een hoop modder, schraal eten en dito sanitair, etc. Dat hoefde ik vroeger niet (een enkel eendaags (en bij voorkeur gratis) festivalletje hier en daar daargelaten) en daar kon ik nu ook wel zonder. Achteraf bekroop mij het gevoel dat ik misschien toch iets gemist had.

Dus in 2017 ging ik wel mee. Het meeste wat ik hierboven noteerde, klopte trouwens wel. Op de derde dag veranderde een half etmaal gestage regen de camping in een modderpoel en de Belgische logistiek is ook niet in alle opzichten je-van-het (vooral de weinig comfortabele wandeling tussen camping en festivalterrein, de nogal uitvoerige securitycheck aldaar en het bij toiletbezoek onder toezicht van een vrijwilliger aftellen van velletjes wc-papier zijn bijgebleven). Er was overigens ook een aantal fijne optredens. Ik noem onder meer Het Zesde Metaal, Arcade Fire, Slowdive, Pretenders, Radiohead, System of a Down en alt-J.

Er was echter iets belangrijkers dan een handvol echt fijne (en nog een sloot best een beetje fijne) optredens: met vrienden een paar dagen in afzondering op een festival zitten, de dag vullen met bier drinken en ouwehoeren, de wat mindere bandjes comfortabel op afstand vanuit het gras en even naar voren als het echt belangrijk wordt... dat bleek mij toch wel te liggen. Beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen.

Omdat Werchter in de ogen van sommigen onder ons wel erg massaal aan het worden was en de Belgische logistiek meer mensen maar matig kon bekoren, zijn we in 2018 en 2019 naar Down the Rabbit Hole gegaan. Dat bleek toch een aanmerkelijk ontspannener schaalgrootte te hebben. Ook het aanwezige zwemwater is in deze beide mooiweeredities goed gewaardeerd. De line-up is dan weer de keerzijde: in 2018 hield het al niet over (hoewel David Byrne is bijgeschreven bij de legendarische optredens), maar 2019 was met recht onder de maat. Ik heb de kritische massa in mijn gezelschap dus overtuigd om in 2020 maar weer naar Werchter te gaan. Wat er van 2020 geworden is, weten we allemaal. De kaartjes zijn nu geldig voor, deo volente, de 2021-editie.

Om PJ Harvey te zien had ik naar Werchter 2016 kunnen komen, maar daar was ik toen dus te eigenwijs voor. Omdat ik mijn trouwste festivalmaatje annex beste vriendin echter vooral met PJ Harvey (en in het bijzonder Let England Shake) associeer, vond ik dat alsnog wel een waardige afsluiter van deze muzikale reis.

avatar van Gretz
Dit weekend maar even alles teruglezen. Dank voor de reis, Casartelli

avatar van Lontanovicolo
Casartelli, bedankt voor het delen van je ervaringen. Ook deze reis was zéér leuk om te lezen.

avatar van vigil
Met veel dank en vol genoegen gelezen!

avatar van aERodynamIC
Leuke reis! Dat Revere er niet in voorkomt is je vergeven

Gast
geplaatst: vandaag om 20:26 uur

geplaatst: vandaag om 20:26 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.