menu

Hier kun je zien welke berichten Gerards Dream als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

3 for Breda (1992)

4,0
Deze cd-single diende in 1992 min of meer als concertkaartje voor de KLEMdag die werd gehouden op 31 oktober 1992 in Het Turfschip te Breda. Later is deze cd-single ook normaal in de handel verkrijgbaar geweest. Op zo’n KLEMdag is er van alles te doen om het gebied van elektronische muziek. Zo zijn er platenmaatschappijen aanwezig die cd’s proberen te slijten, zijn er in kleine zaaltjes video’s te bezichtigen en is het mogelijk om in de wandelgangen van gedachten te wisselen over muziek op elektronische basis. Maar het belangrijkste is toch de concerten de gepland staan in diverse zaaltjes. Op die bewuste dag waren er onder meer optredens van Paul Ward, John Dyson en Antony Thrasher. Als mijn geheugen nog klopt waren deze concerten een genot om naar te luisteren. Vooral het concert van John Dyson staat me nog bij, want deze sympathieke Brit beschikte over de nodige humor die daardoor het concert naar een leuk hoogte punt van de dag bracht. John Dyson is na die tijd nog door gegaan met het maken van muziek van de heren Ward en Thrasher heb ik nadien weinig meer gehoord.

Dan de muziek op dit schijfje. Het Stuk Closer Than You Think van Paul Ward begint wat zoekend en in die diepte. Uit de boxen klinken fraaie klanken. Een zware bas die is te horen vormt mooi de voorbode voor iets in het up-tempo stramien. Eenmaal opgang is heerlijke muziek om met de ogen dicht op weg te vliegen. Een heerlijke drive en fraaie melodische tonen gaan hier als een goed huwelijk samen. Muziek om zin in het leven krijgen is het. Midden is het stuk is er even wat ingetogen spanning te horen. Qua geluid doet het mij wat aan Jarre denken. Hierna komt het up-tempo terug en is het opnieuw vliegen geblazen op heerlijke weidse muziek met dito drive. Door alle eerder genoemde factoren is het stuk zo voorbij.

Haast klassiek is het begin van Antoher Time, Another Place van John Dyson te noemen. Als ik het goed wil horen noopt Dyson me als het ware de boxen in te kruipen. Het zit namelijk erg tegen de stilte aan. Mooi is het zeker en er klinkt een stuk weemoed in door. Het had zo mooi kunnen zijn, maar helaas. Het roept daarmee een gevoel op of de herfst echt plaats heeft gemaakt en de zomer voorbij is. Mooie gitaarachtige klanken vullen de ruimte op subtiele bassen die me een gevoel bezorgen of ik langs een rivier sta waar in statige vaart de schepen aan me voorbij gaan. Nog één keer kan ik zwaaien naar mijn lief met de gedachte dat er ooit een tijd zal komen dat ik haar weer kan zien. Voor nu een desolaat beeld. Door dit alles roept dit stuk van Dyson het nodige bij me op aan droeve gevoelens die van voorbijgaande aard lijken te zijn. Kortom; en prachtig gevoelig stuk van deze sympathieke Brit.

Die ietwat desolate sfeer wordt door Antony Thrascher mooi vast gehouden. Het stuk Running Deep geeft me al snel een gevoel of ik net naar een droeve film heb zitten kijken. De namen van meewerkende personen komen in beeld, met daaronder een droeve scene. Qua muziek doet het mij wat aan Tangerine Dream denken met een vleugje droeve Pink Floyd. Dit laatste is denk ik toe te schrijven aan een elektrische gitaar die te horen is. Verder staalt het stuk muziek een sfeer uit van gooi je emoties er maar uit. Door de eerder genoemde factoren vliegt het stuk zo voorbij, waardoor ik tot de conclusie kom: het is veel te kort en had gerust nog een tijd mogen door gaan.

Ja en daarmee komt er dus veel te snel een einde aan deze bijzondere single, die naast de mooie muziek ook het gevoel van de KLEMdag van 1992 bij mij naar boven haalt. Ik bewaar nog steeds goede herinneringen aan die dag en ben nog steeds blij dat ik wat tastbaars in huis heb van die dag. Deze meer dan prachtige single dus.