menu

Hier kun je zien welke berichten Gerards Dream als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Irene Papas & Vangelis - Rapsodies (1986)

4,0
Het album Odes van Irene Papas, waarvoor Vangelis verantwoordelijk was voor de productie, vond ik al wat hebben. Dus was daar de vraag hoe zal dit album klinken niet zo vreemd.

Na wat niet te plaatsen klanken is daar het bekende geluid van Vangelis. Het doet groots aan en doet mij denken aan dat er een strijd in positieve zin is beslecht. Hierna volgt een meer statig gedeelte wat indrukwekkend is. Track 2 begint erg plechtig en zodra Irene Papas begint te zingen ontstaat er bij een gevoel of ze het over één of andere Griekse sage heeft. Het is erg sfeer vol en de instrumentatie van Vangelis is erg goed. Op I See Your Bridal Chamber All Bedecked is alleen de stem te horen van Irene Papas en dat is bijzonder mooi te noemen.

Rhapsody begint erg mysterieus met fraaie klanken van Vangelis. Dit groeit langzaam maar zeker uit tot iets statigs wat me aan de Middeleeuwen doet denken. The Beauty of You Virginity and the Splendor of Your Purity is alleen om de titel al mooi. De compositie is dat ook. Mooie bombastische klanken van Vangelis en de warme stem van Irene Papas. Resurrection begint zacht en doet me denken een kathedraal binnen te zijn gelopen. Als daar de bombast van Vangelis bijkomt zie ik de organist alle registers van zijn orgel uitproberen. Waarna een klassiek einde volgt.

Erg spannend begint Song of Songs, en als Irene Papas begint te praten heb ik het gevoel of ze bezig is een mooi verhaal voor te lezen in het Grieks (verstaan doe ik het niet). De muziek daar onder is best spanend te noemen, dus ik ga er van uit dat het verhaal dit ook is. Wat later gaat dit praten over in hijgen wat behoorlijk heftig is. Even is daar rust, waarna deze track erg duister tot een eind komt.

Door alle genoende sferen is dit een moeilijk te plaatsen album, maar iets geeft me in dat dit ook de opzet is geweest tijdens het maken er van. En daar zijn de makers behoorlijk in geslaagd. Nu nog een cursus Grieks bij de LOI aanvragen om de diepere betekenis van dit album te vinden....

Ivo - Concerto in Epsilon (1996)

2,5
Je hebt een carrière als fotograaf te Leeuwaarden die best goed loopt, dat je daarnaast nog wat electronica in huis kan halen om muziek te maken. Dat is min of meer het verhaal van Ivo Keers. Al doende leer je wat de spullen kunnen en bouwt links en rechts wat contacten op.

Op deze wijze kom je uit het verre Leeuwaarden in Zaandam terecht om The Edge op 23 oktober 1993 live te spelen. In de zaal zal wel een prima sfeer hebben gehangen met wellicht wat aardige lichteffecten, maar zoals het nu bij mij overkomt in de huiskamer lijkt het wel Ivo Keers een verplicht programma aan het afwerken is. Hier en daar wat spanning, maar het is grotendeels een saai verhaal wat te horen is. Een kabbelend beekje terwijl je nou net opzoek was naar stress. Niet iets wat past bij de titel The Edge. Een titel als Sanctus doet me gelijk denken aan grote kerken waar koor en organist aan het oefenen zijn. Stemmings volle klanken vullen de ruimte, terwijl er van alles door je hoofd flitst. Ja, en al snel ben ik genoodzaakt dit beeld drastich bij te stellen. In gedachte zit ik in de auto terwijl de ruitenwissers de ruit vrij houden van die paar druppels die uit de hemel komen. Kortom; door mijn katholieke opvoeding ben ik wat verwend geraakt aan sacrale klanken, waar dit slechts een schaduw van is. Desondanks zijn de ruitenwisser van goede kwaliteit, want die blijven de hele rit goed hun werk doen.

The Unwarrented Gamble dan maar. Het begin doet wat denken of ik een Spaans restaurant binnenloop. Een vreemde stem en wat niet te plaatsen gitaar klanken. Na het spannende begin wordt het al gauw saai het rondje wat de ober loopt wordt haast voorspelbaar. Tafel één, tafel twee, enzovoort enzovoort. O-Micron begint gelukkig stemmig wat me wat doet denken aan een glasorgel. Voor het eerst betrap ik mezelf er op dat ik aandachtig zit te luisteren en me geen vreemde voorstellingen maak. Het is alsof ik in een museum ben waar louter glazen objecten zijn opgesteld.Door die rust raak je zo wat in trance.

Purple Galaxy Crystal trekt die rustig sfeer door, het vergt de nodige inspanning om het te volgen. Subtiele klanken die erg tegen de stilte aan zitten. Het is bijzonder in de positieve zin van het woord. Ja, en dan mijn conclusie over dit Concerto in Epsilon. Het is een album duidelijk met twee gezichten. De eerste drie tacks hadden voor mij niet gehoeven. Gelukkig maken de laatste twee tracks nog het nodige goed, maar als ik eerlijk ben denk ik dat dit album niet vaak de cd-speler van binnen zal zien.