menu

Hier kun je zien welke berichten Gerards Dream als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Neu! - Neu! '75 (1975)

3,5
In vele publicatie heb ik gelezen dat bands als Ultravox en Orchestral Manouevres in the Dark hun inspiratie haalde uit de muziek van Kraftwerk en Neu! Zodra ik de eerste tonen hoor van Isi komt bij mij gelijk de gedachte op, dit is de basis waaruit later Astradyne van Ultravox is uitgegroeit. Zo'n track die heerlijk ontspannen overkomt en die je langzaam optilt naar een andere wereld. Seeland is een fijne ontspannen compositie toch doet het ritme me al aan een soort eerste incarnatie van Vienna denken. Leb' Wohl begint haast klassiek en ademt een sfeer uit van alleen in een kroeg te zijn achtergelaten, waar het lijkt wel of er nog een kraan drupt en de avond als een desolate film voorbij trekt. Het doet wat denken aan My Sex van Ultravox.

Hero roept vanaf het begin al een sfeer op van bevrijding. Gooi al je frustraties er uit. Het gaat voor mijn gevoel al aardig richting de punk. Het noopt mij althans tot raar doen. Qua sfeer zou het op het album Ha! Ha! Ha! van Ultravox passen. E-Musik is een prettig stuk instrumentale muziek en als ik zo na de drumloopjes luister hoor ik waar Warren Cann de mostert vandaan haalde. Verder doet het mij een beetje denken aan Ashra. Het einde ervan is erg mooi met sferische klanken. After Eight is opnieuw zo'n track van gooi al je frustraties er maar uit. Het houdt het midden tussen rock en de latere punk, waardoor het best op het album Ha! Ha! Ha! van Ultravox had kunnen staan.

Door al het vergelijken vliegt het album aan me voorbij en kom tot de conclusie dat de sound van Neu! best aan de basis heeft kunnen staan aan de latere ontwikkelingen in de popmuziek. In de dikke 40 minuten heb ik zaken gehoord die me deden denken aan rock, punk tot iets waar Ultravox in den beginne hun muzikale ideeën vandaan haalde. Mede hierdoor een album met enige historische waarde.

Neuronium - Chromium Echoes (1982)

3,0
Neuronium was in het begin een groep muzikanten die onder leiding van de Belg Michel Huygen vanuit Spanje werkte. Op dit album werkte hij samen met Carlos Guirao die vrij lang lid was van Neuronium.

Dit album begint met het best wel sfeervolle Prelude. Het doet mij denken aan in mijn eentje ergens in de natuur rond lopen. Chromium Echoes begint met een spannende boodschap uit de vocoder. Daarna volgt iets wat sfeervol moet zijn, maar komt niet echt over. Het ritme wat later wordt ingezet maakt het er niet beter op. De lange uithalen op de synthesizer hebben wel iets, maar na verloop van tijd heb ik wel gehoord.

Alle hoop is dus gevestigd op The Neutron Age. Het begint in ieder geval met spannende kosmische klanken. Wat later volgt een mooi gedeelte van uitgesponnen klanken. Het doet mij wat zweven. Na verloop van tijd komt er wat tempo bij en wordt er naar iets toegewerkt. Op dit ietwat herhalende ritme is het best wel lekker om op te ontspannen. Na verloop van tijd komt er zang bij wat mij doet denken aan een geest die ineens in mijn kamer verschijnt. Hierna wordt er statig na het einde toegewerkt.

Door die laatste track nog best wel een aardig album, alleen jammer dat die eerste twee tracks niet beter waren.

Neuronium - From Madrid to Heaven (1988)

3,5
Dit live album van Neuronium heeft jaren gegolden als een soort standard hoe een concertregistratie op een geluidsdrager kan komen. Deze status kreeg het om dat de productie erg puur klonk, waardoor er een gevoel ontstond dat er in de studio nauwelijks wat aan gedaan was.

Het concert wat op dit album is te horen werd op 3 oktober 1987 opgenomen in het planetarium te Madrid. Na een korte introductie door mevrouw Sanchez zijn er krekels te horen waarna de Neuronium-sound langzaam op gang komt. Na een paar minuten klinkt het al behoorlijk spannend. Heel even zijn er geluiden te horen die me doen denken aan een tekenfilm, waarna er rustige sfeer volle muziek is te horen. Het doet mij denken aan wijdse landschappen. Part 2 begint met het geluid wat aan klokken doet denken. Hierna is iets te horen waar ik althans wat melancholisch van wordt.

Het begin van Part 3 zit tegen de stilte aan, maar zodra het op gang komt krijg ik het gevoel of ik op weg ben ergens naar toe. Lekker muziekje aan en haast niemand op de weg. Hooguit wat vrachtwagens. Genieten dus van het uitzicht. De laatste live-track op dit album begint met klanken die mij doen denken aan ergens heel hoog in de bergen zitten. De fluit tonen versterken dit gevoel nog eens. Zodra er naar enige tijd wat ritme bij komt krijg ik het gevoel of er langgerekte landschappen aan mij voorbij trekken.

Met een korte studio versie van Part 3 belsluit dit zeer behoolijke album van Neuronium. In de afgelopen dikke vijftig minuten heb ik heel wat aangenaams gehoord. Het is dan niet helemaal top, maar volgens mij wel met de nodige zorg gemaakt.

Neuronium - Heritage (1984)

3,5
Zoals ik al eens eerder heb geschreven op deze site is het werk van Neuronium erg wisselend van kwaliteit. Dit zevende album zit wat dat betreft behoorlijk contstant in elkaar. Naast oprichter Michel Huygen op keyboards is ook Santi Pico te horen op gitaar.

Dit album begint met niet niet te plaatsen klanken, waarna statig klinkende synthesizers zijn te horen. Dit mond later uit in iets wat me doet denken aan het zitten in een Spaans restaurant. Dit valt vooral toe te schrijven aan de gitaar van Pico en de rust die er van Secret Audience uit gaat. Na deze rust is het tijd voor wat up-tempo. Reprisal rockt aan alle kanten zodra Pico het goede voorbeeld heeft gegeven. Heel in de verte doet het mij denken aan Monolight van Tangerine Dream wat vooraal komt door de elektrische gitaar van Pico.

Torquemada begint erg stemmig en zodra daar een beat bijkomt groeit het uit tot iets wat best een hitje had kunnen zijn, doordat het erg toegankelijk klinkt. Dit is ook gelijk het zwakke punt hoe vreemd dat ook mogen zijn. Na een paar minuten weet ik het wel. Met klanken uit het spookhuis begint Lethal Dose. Als dit wordt vervangen door de keyboards volgt er iets wat niet bepaald blij klinkt. In mijn hoofd zie ik een beeld hoe de medicatie langzaam maar zeker bezig is met haar dodelijke werk. Zodra deze is ingetreden volgt er gedragen muziek waar een zekere opluchting vanuit gaat. De elektrische gitaar van Pico versterkt dit beeld nog eens.

Mede door de laatste track is dit een behoorlijk album van Neuronium te noemen. Dit wil niet zeggen dat de overige drie tracks slecht zijn. In totaliteit is dit een boven gemiddeld album van Neuronium te noemen ondanks de zware thematiek die er op te horen is. Ondanks het voorafgaande is dit album niet vaak te vinden in mijn cd-speler, maar zodra ik hem weer hoor denk ik toch: het zit zeer goed in elkaar.

Neuronium - Olim (1990)

4,0
Het lastige bij Michel Huygen of Neuronium is de vraag met wie je te doen hebt? In een interview heb ik Michel Huygen horen zeggen dat hij platen onder zijn eigen naam uitbrengt als dank voor iets wat bij Neuronium is gelukt. Hoe dan ook is dit volgens de Wikipedia het 14e album wat hij onder de naam Neuronium uitbrengt. Naast dit alles bevat Olim muziek die gebruikt is in de documentaires "El orto Mexico" en "El imperio del sol." Het woord Olim betekent overigens: vroeger.

Als ik de foto's op het inlegvelletje bij de cd bekijk zouden dit best wel mooie documentaires kunnen zijn geweest onder regie van Fermando Jiminéz, een viend van Huygen. En al heb ik nooit Spaans gehad, volgens mij spreken de beelden voor zich.

En dan waar het hier om draait de muziek. Deze is behoorlijk goed te noemen al klinkt de gebruikte electronica soms wat koud aan. In gedachte doemen beelden op hoe het vroeger in Mexico moet zijn geweest. Fraaie landschappen van uitgestrekte vlakten tussen de bergen waar zaken staan die aan cultuur doen denken en die van generatie op generatie in takt zijn gehouden om het verhaal door te vertellen wat heel vroeger heeft plaats gevonden. Met mijn ogen dicht zie ik hoe de camera inzoemd op details uit die tijd. Daarnaast zie ik mensen lopen die door dierenhuiden zijn beschermt tegen de elementen van de natuur. Het moet daardoor alleen al een bijzondere documantaire zijn geweest van 26 afleveringen over een oude cultuur die er niet meer is en die alleen al door de muziek op mijn netvlies ontstaat.

Toch is dit album geen meesterwerk voor mij en dit komt door de ruwe productie op sommige plaatsen en de soms wat kinderlijke klanken uit de electronica-winkel. Desalniettemin een album om thuis te draaien om toch het gevoel te hebben op een cultureel-verantwoordelijke vakantie te zijn.

Neuronium - Supranatural (1987)

3,5
Zo'n album van een Belg die in Spanje woont is altijd spannend omdat telkens de vraag geldt: "Wat staat er deze keer op?" Natuurlijk geldt deze vraag voor iedere act, maar de albums van Neuronium zijn erg wisselend van kwaliteit. Dit album lijkt bij eerste beluistering vrij constant van kwaliteit, maar wordt al snel minder als je hem te veel draait. Vele sounds gaan tegenstaan en de gedachte komt op: "Man schiet eens op!"

Gelukkig hoeft het bovenstaande niet zo te zijn, als je zoals ik al zei dit album niet te vaak draai. Een track als When The Goblins Invade Madrid is best grappig te noemen. Met mijn ogen dicht zie ik allemaal tekenfilmfiguren die een stad aan het innemen zijn met de nodige humor. Dan volgt Digitron waarop een miereneter is te horen in het begin, maar die houdt er te snel mee op, waardoor deze track al te snel saai wordt. Priorité Absolue wat daarop volgt is een track de maar niet op gang lijkt te komen. Een saai ritme met wat eenvoudig toetsaanslagen. Een track als Europe Is Europe begint erg sfeervol, maar al snel wordt het erg droevig en langdradig. Iets wat ik gelijk doordraai als ik mij niet goed voel.

Gelukkig maakt het bijna 18 minuten durende Sundown At Tanah Lot veel goed. Met mijn ogen dicht zie ik mooie landschappen rondom de Evenaar waar het goed toeven is. De zon die net achter de horizon verdwijnt met een schitterende rode gloed wat in het water weerkaatst. Na enkele minuten volgt een goed doordacht rtme wat voor mij symbool staat voor het nachtleven. Zodra het nachtleven voorbij is wordt het heerlijk rustig, waardoor de natuurlijke klanken een kans krijgen gehoord te worden. Nog even wat draaien in de hangmat en weldra vat ik de slaap in dit tropich gebied.

Op de genoemde min-puntjes na is dit best een aardige cd te noemen, maar wel met beleid draaien, want dan blijft dit zo.

Neuronium - The Visitor (1981)

Alternatieve titel: The New Visitor

3,5
The New Visitor is het vierde album wat Michel Huygen onder de naam Neuronium uitbrengt. Op dit album wordt hij bijgestaan door vier andere muzikanten. Het hoes ontwerp is van José Mena die vele covers heeft ontworpen voor Neuronium.

Ja, en dan de muzikek. Met mooie orgelklanken opent dit album, waarna al snel een spaanse gitaar is te horen. Daarop is wat zang te horen van een niet al te beste zanger. Wel is de instrumentatie van behoorlijke kwaliteit. Het heeft iets desolaats en doet denken aan ergens tussen de bergen te wandelen. A Strange Affair begint behoorlijk statig. Met mijn ogen dicht zie ik een pastoor met zijn gevolg de kerk in lopen. Als daar later een stem uit een vocoder bijkomt wordt het best spannend waardoor ik me niet langer in een kerk waan, maar in een spookhuis. De muziek blijft hierbij behoorlijk statig.

Rendez-vouz begint met "ruig" gepiel op de electrische gitaar en zodra daar de electronica bijkomt volgt er iets wat best wel lekker is om naar de luisteren. Het rockt aan alle kanten en is daarmee zeer geschikt om alle frustraties er uit te gooien. Daarentegen is het begin van The Light of Your Eyes haast klassiek te noemen. Als ik daar later de zang bij komt heb ik opnieuw het gevoel of ik aan het wandelen ben in een uitgestrekt landschap. Als ik goed naar de tekst luister komt er het nodige filosofische voorbij. Daarnaast is deze track qua compositie erg goed te noemen. Er gebeurt het nodige in om me bij de les te houden.

Door het bovenstaande kan ik niets anders concluderen dat The New Visitor een heerlijk album is om af en toe te draaien voor de broodnodige variatie als dat gewenst is.

New Musik - Anywhere (1981)

5,0
Van de drie albums die New Musik heeft gemaakt is dit na mijn gevoel de beste. De songs zitten goed doordacht in elkaar en het spelen met het geluid is haast tot een ware kunstvorm verheven. De loopjes van het geluid en het gedraai aan de knopjes in de studio moet heel leuk zijn geweest. Dit is op dit album erg goed hoorbaar. De heren hebben er erg veel zin in, wat heeft geleidt tot een album die na iedere luisterbeurt langzaam maar zeker meer en meer prijs geeft van zichzelf.

In het begin is het namelijk het ritme wat erg aantrekkelijk is, maar hetgeen wat daar onheen is gebouwd aan geluidjes is wel met heel veel liefde voor het detail gedaan. Het doet mij zweven na een wereld waar ik wel altijd zou willen zijn. Fijne klanken waarvan je dat gelukkige gevoel krijgt in je onderbuik, wat me doet denken aan de zaagschommel in de speeltuin. En eenmaal die schommel af zo'n grote pannenkoek na binnen zien werken en dan balen dat het dagje uit er weer op zit. Tijdens de rit naar huis verlang je alweer na dat je er weer heen mag. Veilig in je bedje dommel je lekker in slaap op het ritme van de zaagschommel.

Kortom: een hele warme plaat die model staat dat electronica terdege erg warm kan klinken. Lekker een beker warme chocolade melk in de hand met daarbij nog een dampend stuk appeltaart, wat kan het leven toch heerlijk zijn.

New Order - Low-Life (1985)

4,5
Al qua vormgeving maakt dit album een prima indruk. De hoes van mijn lp bestaat uit een overtrekvel wat om de eigenlijke hoes is gevouwen. Daarvoor maakt het al een prima indruk.

Waarom ik destijds dit album heb gekocht is voor mij een raadsel, maar achteraf ben ik er wel blij mee. Al doet de zang wat zeurderig aan is de instrumentatie dik in orde. Mooie sfeer volle ietwat desolate klanken uit de electronica winkel en een stuwende bass zijn de belangrijkste bestandsdelen. Daarnaast heeft het wat verscheurends wat komt door de klanken die uit de gitaar komen.

Door al deze feiten is Low-Life een album geworden met songs die weliswaar wat depri klinken, maar wel erg lekker in het gehoor liggen. Nu ik de muziek na jaren weer hoor bekruipt mij toch een gevoel dat ik in 1985 een wijs besluit heb genomen om dit album in huis te halen. Vooral een track als Sunrise is erg lekker door die scheurende gitaar en dat heerlijke ritme.

En nog zo'n parreltje is het instrumentale Elegia. Het doet mij denken aan een film waarvan het einde bepaald niet gelukkig was. Sooner Than You Think heeft wel iets vrolijks, maar de bass die er in te horen is geeft er toch een grijze tint aan. Hierdoor luistert het erg lekker weg. Het wat disco-achtige Sub-Culture had voor mij achterwege kunnen worden gelaten. Alhoewel die gitaar op het einde veel goed maakt. Face-Up doet mij in het begin denken aan zware arbeid in de haven, maar dat is van korte duur helaas. Wat volgt is wel een song met de nodige passie.

Door deze kennismaking met iets uit mijn verleden ben ik er vandaag opnieuw er achter gekomen dat dit een behoorlijk album is met ietwat depri songs en boeiende instrumentatie.