menu

Hier kun je zien welke berichten Gerards Dream als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Wahnfried - Trance Appeal (1996)

3,5
Het werk wat Klaus Schulze onder de naam (Richard) Wahnfried uitbrengt is erg wisselend van kwaliteit. Een track als Druck heb ik erg hoog zitten, maar een compositie als Angry Young Boys had nooit gemaakt mogen worden bijvoorbeeld. Maar goed dat is geweest en dat staat los van dit album.

Op Trance Appeal werkt Schulze samen met Jörg Schaaf die zich vooral bezig houdt met het programmeren van de computer en de toetsinstrumenten. In het begin heb het gevoel dat de heren bezig zijn met een kennismaking die wat aan de lange kant is. Het klinkt wat experimenteel en een duidelijke lijn zit er niet in. Toch komt er gaandeweg het album er wel meer lijn in. Hier en daar is best een mooie sfeer te horen. Daarnaast zijn de gebruikte ritmes aangenaam om naar te luisteren al doen ze wat denken aan de industrie. Dus wat dat betreft een mooi afwisselend album waarbij de tenen niet krom gaan staan. Verstilde gedeeltes worden mooi opgevolgt door wat meer up-tempo zaken in een prima balans. Naast dit alles lopen de meesten tracks goed in elkaar over en doet de muziek soms klassiek aan.

Toch is dit album door al deze positieve woorden verre van een meesterwerk wat door de lange aanloop aan het begin komt. Was dit wat spannender geweest of wat directer to the point, dan zal mijn mening daar anders over zijn geweest. Wel is dit Trance Appeal van Wahnfried een behoorlijk album te noemen wat toe te schrijven valt aan de afwisseling die er in zit. Daarnaast beschikt de her-uitgave op Revisted een mooie bonustrack en een informatief boekje.

Wavestar - Moonwind (1990)

4,5
Het Engelse duo Wavestar is nooit echt doorgebroken voor een groot publiek. Toch geldt dit koppel, bestaande uit David Ward-Hunt en John Dyson als een alternatief voor wie iets anders in de cd-speler wil doen dan de zoveelste van Tangerine Dream bijvoorbeeld.

De muziek van bovenstaand duo is een kruising tussen Tangerine Dream en Pink Floyd. Mooie wijdse klanken waar je heerlijk op weg kan drijven in een sprookjeswereld. Het duo is op dit album vaak samen te vinden achter de toetsen totdat John Dyson op Moonwind de elektrische gitaar ter hand neemt. Wat dan volgt is een stuk muziek om de rillingen van te krijgen. Heerlijke gitaar-klanken die aan Pink Floyd doen denken op een sfeervol bed van electronica alla Tangerine Dream. Wat een sound.

Dit hoogstandje wordt alleen op deze track bereikt, maar dit wil niet gelijk zeggen dat de rest slecht is. Het is heerlijke muziek om 's avonds na een drukke dag te draaien om weer boven Jan te komen. Kortom; muziek om je even helemaal te laten gaan naar een wereld tussen droom en werkelijkheid.

Wavestar - Out of Time (1997)

4,0
Het is mooi dat er van deze groep, die niet al te lang heeft bestaan, nog zo veel op de plank is blijven liggen. Hierdoor ontstaat er toch een beeld wat de groep eigenlijk wilde gaan maken. In dit geval Wavestar dus bestaande uit de heren John Dyson op gitaar en diverse electronische instrumenten en Dave Ward-Hund percussie en ook diverse electronische instrumenten. Wavestar viel snel uiteen, maar door tussenkomst van onder andere de Nederlander Ron Boots kon dit album dan toch op cd verschiijnen.

En daar ben ik bepaald niet rouwig om. Het album Out of Time bevat namelijk heerlijke electronische muziek die onderdeel had kunnen zijn van de Berlijnse School zoals dat heet. Tangerine Dream en Klaus Schulze worden onder andere tot die school gerekend. Al na de eerste paar tonen van Messiah zit ik in een wonderlijke wereld van fraaie electronische klanken. Deze mooie kosmische sfeer wordt het gehele album goed vastgehouden. De twaalf tracks zijn als het ware schilderijtjes waar het prettig is om na te kijken en er nog steeds iets in te ontdekken valt. Het ene moment spannend, dan wat speels of dan toch wijds en mysterieus.

En zo tikkend aan dit bericht merk ik nauwelijks de overgangen tussen de tracks. Wat ik wel hoor is een mooi verhaal van klanken die nergens opdringerig klinken. En als het wat up-tempo wordt begin ik te zweven. Goed het is wellicht nog niet 100 procent perfect. Wel is te horen dat de heren hun stinkende best hebben gedaan een album te maken met fijne electronische muziek. Als ik dan toch een puntje van kritiek heb is het over de afbeelding van de hoes. Die kookplaten hadden voor mij niet gehoeven. Daar had ik veel liever een mooie ster gezien wat dit album dubbel en dwars waard is. Maar ja, je kunt niet alles hebben.

Wavestar - Zenith (1993)

3,0
Mooi is dat dit debuut-album van Wavestar uiteindelijk toch op cd verkrijgbaar is. Het laat namelijk goed horen dat de heren John Dyson en Dave Ward-Hunt op weg waren om een boeiend alternatief te zijn voor de gevestigede namen in de electronisch muziek.

De openingstrack, Zenith, geeft mij het gevoel of de heren mij een verhaal voorlezen over hoe mooi het is aan de andere kant van de dampkring. Naast dit gegeven zit er voldoende spanning in de composite om mijn aandacht vast te houden. Jammer is dan ook dat de tweede track zo'n stuk minder is. Het doet wat denken aan een demo van iets wat nog in wording is. Niet je van het dus. Gelukkig heeft Chord wel iets spannends door die herhalende bass die er in zit. Melanie pakt de voorafgaande spanning mooi op. Wat volgt is mooie wijdse muziek die een beeld oproepen van het universum Dat is dan ook de sterke kant van Wavestar. Het scheppen van een mooie rustige sfeer. Een sfeer die je even los laat komen van de aarde.

Met behoorlijk lage tonen begint Osaka Hal, waarvan ik denk dat de heren iets Oosters bedoelen neer te zetten. Dat is niet geheel gelukt, maar opzich is het niet een hele foute compositie. Wel had er wel wat meer in mogen gebeuren. Of is hier sprake van dat ik te veel wil of verlang. Omdat de opvolger Moonwind een behoorlijk goed album was en dat ik ze dus in de verkeerde volgorde heb leren kennen. Tangent begint sfeer vol en krachtig. Die sfeer wordt niet echt vastgehouden. Wat volgt is een vrolijke getinte track om heerlijk het hoofd op leeg te maken. Met fraai laag wordt Time Node gestart. Hier groeit later iets uit wat me vaag doet denken aan iets uit de Middeleeuwen. Als daar wat later wat versnelling inkomt ben ik ineens in het nu. Een compositie die zijn naam eer aan doet.

Ja en dan staat er op mijn cd nog een extraatje in de vorm van een repetite van Time Node voor de KLEMdag, wat eigenlijk een uitvoering is van John Dyson en zijn team destijds. Buiten dit om is Zenith een redelijk debuut-album te noemen. Er staan aardige aanzetten op, maar hadden de heren wat meer aandacht aan het geheel besteedt was het allemaal wat beter uit de verf gekomen. Een krappe voldoende dus...

wEirD - A Different Kind of Normal (1999)

4,0
Al qua hoes roept dit bij mij een beeld op van een schilderij van Salvador Dali. Wat teken techinisch wel klopt, maar waar je maar naar blijft kijken omdat er iets niet klopt. Vervolgens ging ik op zoek wie er achter wEirD zitten en daar kwam ik ook al in een vreemd verhaal terecht. Het duo bestaat uit ene Baron De Weird op gitaar en diverse toetsinstrumenten en ene Count Von Wierd op toetsen en andere electronische instrumenten. Door die vreemde namen begin ik haast te denken dit is iets om met een korreltje zout te nemen en dat zal zeker ook voor de muziek gelden.

Maar dat gaat niet op. Klaus to the Edge mag dan een verwijzing zijn naar Klaus Schulze maar als ik de muziek moet plaatsen denk eerder aan Tangerine Dream waar dan rustig gitaar spel van Edgar Froese is te horen. Daaronder een heerlijk ritme wat me aan de jaren zeventig doet denken. Kortom; een heerlijk begin van een album wat in eerste instantie een vreemd gevoel opriep. Later nog wat vrolijke tonen die het geheel op een goede wijze afmaken. Wel had de productie iets helderder gemogen. Schalzeit Nachtweit begint haast klassiek gevoelsmatig zit ik even in de tijd van Mozart. Als daar later een electrische gitaar bijkomt stroomt in eerste instantie een melancholische sfeer uit de boxen. Dit gaat later over in een wat me doet denken aan vliegen hoog boven de wolken. Met me ogen dicht zit ik hier dan ook niet en de baron weet heerlijke tonen uit zijn gitaar te toveren. Wel is jammer te noemen dat deze track te kort is. Een tikje weemoedig en experimenteel is het begin van 9VE10M. Maar zodra de sequencer erbij komt doet het mij wat denken aan Ashra. Een mooie doordachte relaxte sfeer dus. Tegen het einde aan volgt iets wat hemels mooi is, het doet me haast zweven.

In een behoorlijk statige sfeer begint Tiefenfluss. Voor mijjn gevoel komt een droef gezelschap voorbij. Gaandeweg wordt het minder depri en door de electrische gitaar die te horen is op een bed van tonen uit de sequencer doet het mij denken aan het betere werk van Tangerine Dream. Niet verkeerd dus. Voor mijn gevoel zit ik dan ook in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Qua titel doet Manuel Gearchange [La RD Remix] me denken aan Manuel Göttsching, één van de oprichters van Ash Ra Tempel. Het muziek stuk begint wat kosmisch, maar al snel is wat te horen wat een voorstudie had kunnen ziijn voor een plaat van de echte Manuel Göttsching. Goed gespeelde gitaar op een heerlijk bed van relaxte klanken uit de electronica-winkel.

Vooralsnog heb ik prima muziek voorbij horen komen en het hoofdgerecht staat nog op het programma. A Different Kind of Normal. Met het geluid wat me doet denken aan een glasorgel begint dit lange stuk muziek. Al snel krijg ik een gevoel of ik ver weg ben en in alle rust van het leven kan genieten. Heel langzaam komt er ritme in het stuk wat het eerder genoemde gevoel versterkt. Het roept daarmee op een eigentijdse manier toch wel de sfeer op van de Middeleeuwen van de electronische muziek en de rustige gitaar van de baron mag er wezen. Na ongeveer acht minuten volgt een mooi kosmisch deel wat me aan de andere kant van de dampkring doet belanden. Als er later een mooi sequence volgt krijg ik het gevoel of er veel mooie zaken voorbij vliegen. Even lijken de heren de weg kwijt te zijn door muziek die wat zenuwachtig overkomt, maar dit is slechts een voorbode voor een stuk kosmische muziek pur sang. Denkbeeldig komt er van alles voorbij terwijl zoiets als tijd geen rol meer speelt. Aan het einde van het stuk ben ik ver weg van alle aardse, zelfs iets wat aan een lopende band doet denken kan me hier niet uithalen.

Voordat ik het eigenlijk besef beland ik zo in de laatste track. Hier worden de heren bijgestaan door Mark Englisch en Idur van Hansequzen. Het begin van de track Ausklang houdt het midden tussen kosmische en klassieke muziek. Hierna blijven de heren een tijdje in het kosmische hangen maar naar verloop van tijd volgt een mooi stuk op de piano wat de tijden doet herleven van het album Encore van Tangerine Dream een beetje. Daarmee komt dus op een meer dan behoorlijke manier een eind aan een bijna uitstekend album, ondanks de vreemde namen en titels die werden gebruikt door de heren.

White Noise - An Electric Storm (1968)

4,5
Wat is dit een heerlijk absurd album met al die vreemde wendingen erin. Het eerste wat in me opkwam was dat ik luisterde na een aflevering van Monty Python, maar dan nog gewaagder.

Voor mijn gevoel kreeg ik ook binnen een dik half uur te horen wat nu precies flowerpower is en andere thema's uit de jaren zestig van de vorige eeuw. Ja en dan de muziek en andere geluiden het is een heerlijke bizarre trip langs wat het leven in petto heeft. Te beginnen bij het opstaan in Parijs. Daarna een gezellig tafereel in de slaapkamer waarbij de liefde overwint. Here Come the Fleas is een heerlijke tekenfilm, waarin zoveel plaats vindt dat is niet te beschrijven. Een track als Firebird laat me alle zorgen vergeten.

Your Hidden Dream is zo'n track met een dubbele bodem erin. Aan de ene kant het mooie van het leven, maar aan de andere kant de gevaren die loeren. Met geluiden die aan de ruimte doen denken begint The Visitation, waarna een gil volgt. Hierna wordt het heerlijk psychedelisch en krijg ik het gevoel een vreemde reis te maken door de tijd. Ja, en dan is daar veel te snel de laatste track. The Black Mass: An Electric Storm in Hell. Het doet in eerste instantie denken of ik in de kerk zit, waar gaande weg een rock-band de boel overneemt. Heerlijk rollende drums gegil, lampen en kaarsen die het moeten ontgelden en ga zo maar door. De Beeldenstorm is er niets bij. In één woord schitterend.

Kortom: omder de naam White Noise hebben David Vorhaus en zijn team een heel behoorlijk album gemaakt, met een helder vehaal.

William Orbit - Strange Cargo Hinterland (1995)

3,0
William Orbit ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord. Omdat zijn muziek hier op de sitie onder Electronic staat dacht ik laat ik maar een album van hem proberen. Een ronde op Internet leverde de volgende informatie op. Zijn muziek wordt ingedeeld bij ambient, dance en pop, daarnaast heeft hij samengewerkt met Madonna.

In het begin moest ik erg denken aan een restaurant in mijn woonplaats met de naam Tot 2007. Een oude showroom voor auto's was omgebouwd tot een eettent. Je moest vooral niet naar boven kijken, want dan zag je grijs beton met hier en daar wat asbest. De muziek die ze vooral draaide was een vorm van free jazz als ik dat zo mag noemen en daar moest ik in eerste instantie aan denken bij de eerste luisterbeurten na dit album.

Toch zou je Orbit daarmee te kort doen. Het is weliswaar ontspannen muziek te noemen die je prima op de achtergrond kan aan hebben, maar daarnaast gebeurd er voldoende in de composities om het leuk te houden. Het luistert best wel lekker weg en het wordt nergens opdringerig. Toch is dat laatste ook een minpunt te noemen. In gedachte zie ik Orbit aan zijn apparatuur zitten, wat hem overigens goed afgaat, maar wat ik vooral mis is een zekere dynamiek het is nu wat te vrijblijvend.

Daardoor kan ik me voorstellen als je dit opzet met gasten erbij dat er op een gegeven moment er doorheen gepraat gaat worden. Qua techniek prima muziek dus, alleen jammer dat het nergens pakkend wordt.