menu

Hier kun je zien welke berichten korenbloem als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Bill Dixon Orchestra - Intents and Purposes (1967)

4,5
Heerlijk zijn die platen, wie je na dat je ze voor een lange tijd niet hebt gehoort herinneren aan het feit waarom je ze toch zo verschrikkelijk mooi vond. Je eigen vergeten pareltjes. Dit is voor mij echt zo´n parel. De hele plaat is een genot om naar te luisteren. Prachtige solo´s, verschrikkelijk spannende orkestrale begeleiding. De blazers klinken harmonieus, melodieus, vrolijk maar ook als pure freejazz en avant-garde. Het grappige is: de plaat staat in de lijst The Wire:"100 Records That Set The World On Fire (while no one was listening)". Een plaat compleet genegeerd, maar dit hoort wat mij betreft thuis tussen jazz klassiekers als: Ascension, Freejazz, A shape to of Jazz to Come, Out of Lunch en Bitches and Brew. Dit is kunst in een van zijn of haar pure vormen.

Bob Dylan - Highway 61 Revisited (1965)

5,0
Highway 61 revisited is mijn 2e favoriete Dylan plaat. Het is dylans eerste volledige album met een rockband. Highway 61 wordt ook de blues highway genoemd. In verschillende nummers wordt er verwezen naar de legendarische highway. Velen weten dat Robert Johnson zijn ziel verkocht aan de duivel. De duivel speelde muziek op een gitaar, Robert Johnson was hier zo van onder de indruk dat hij zijn ziel verkocht aan de duivel in ruil voor het spelen van die muziek en vanaf dat moment speelde Robert Johnson rock, blues. De plek waar dit verhaal zich voordeed is ergens op de Highway 61. Is het niet toevallig dat aan het begin van deze weg in 1941 Bob Dylan is geboren.
Dylan is 24 jaar op het moment dat hij dit album op neemt. Dit was dylan’s meest ambitieuze werk op dat moment, en een grote opstap naar zijn andere meesterwerk: Blonde on Blonde

Het album begint met het ijzer sterke Like A rolling Stone. Bij elke luisterbeurt krijg ik een vreemd gevoel van kippenvel. Niet omdat het muzikaal wonderschoon is, om eerlijk te zijn vind ik dat best meevallen. Het totale pakket van het nummer stroomt over van emoties. Het nummer is een karate trap die je geest open zet en waardoor de muziek rechtstreeks je ziel kan instromen.

Tombstone blues is blues, maar tegelijker tijd ook niet. De geest van het nummer maakt een vorm van blues maar is te opgefokt om blues te zijn. Het is een anarchie van muziek. De gitaren lijken te figuren als een explosies van kanonnen in een revolutie.

It Takes a Lot to Laugh, It Takes a Train to Cry en From a Buick 6, hangen beide in een blues en country sfeer. In it thakes… wordt er prachtig gebruik gemaakt van de harmonica.

Ballad of a Thin Man, hey Mister Jones. Op wikipedia staat dat dylan dit schreef voor een journalist in 1963. Het nummer geeft een duistere sfeer. Bijna creapy, alsof er ieder moment iets gaat gebeuren waarop een mens geen invloed heeft. John lennon lijkt de tekst te begrijpen en zingt: Feel so suicidal, just like Dylan's Mr. Jones

Queen Jane Approximately- het emotionele hoopvolle nummer het album. Er lijkt een soort waarschuwing te zijn in dylans teksten. De muziek ligt dicht bij dylans oudere werk. Dit nummer wordt in veel recensies beschreven als een opvuller omdat hij wat weg heeft van Like A Rolling Stone.

Highway 61 revisited, de titel track. Het album beweegt zich in het midden van het begin van het einde. Boos en opgefokt, Dylan breekt hier met alles wat hij eerder heeft gedaan, zonder zich zelf los te laten. Dylan zingt agressief en verlaat de melodieën. De bluesweg wordt om getoverd in een rockweg. De protestschrijver is hier een poëet. Dylan reist dwars door Amerika heen. Folk, sing and songwriting is niet meer een gerne voor protestschrijvers. Rock is niet meer iets wat alleen toe hoort aan de rockers.
Op Just Like Tom Thumb's Blues reist Dylan verder op de highway 61. Het nummer valt een beetje in het niet door zijn voorganger op de plaat en zijn afsluiter. Het klinkt als de meest 'luie' nummer van de plaat. Alleen is het nummer op zich zelf prachtig. De folk rock spat van deze plaat af en te gelijk geeft het een moment van adem.

Desolation Row is op dat moment het meest ambitieuze en dylan’s langste nummer van zijn carrière. De tekst een bepaald doel heeft. Dylan doet wat hij wil. Door de meditatieve gitaarakkoorden, welke voor het eerst op het album geen blues zijn, geen rock. Het is een balans tussen zijn oude akoestische folk samen met rock en blues. Ik zou anders geen andere benaming weten voor de muzikale begeleiding. Dit valt niet kaderen binnen de grenzen van muziek. Door de tekst wordt er een surrealistische wereld geschapen. Waarin Dylan zijn kwaliteiten laat horen als poeëet. Dylan ontstijgt hier (zeker in 1965) het genre rock, folk.


How does it Feel? Met deze worden begint Dylan het refrein van een van de meest bekende rocknummers aller tijden. En ik vraag het mij wel eens af. Hoe zou het voelen om een meesterwerk als dit te maken? Wat denk je, zal Dylan het zich op dat moment beseffen: Dat hij op 24 jarige leeftijd officieel zijn artistieke onsterfelijkheid heeft gecreëerd.

Highway 61 Revisited is alles wat ik verwacht van album.

Borbetomagus - Barbed Wire Maggots (1983)

4,5
De laatste keer dat ik dit album beluisterde was voor het Noise album van de week. Nu door een toevallige CSL op Slsk, dit weer eens opgezet.
En moet zeggen dat het stukken subtieler en dynamischer is dan ik mij herinnerde. Vooral de samenspel tussen de drie heren zorgt voor een prachtig dynamisch bijna erotisch geheel. Zonder drums, alleen 2 keer een sax die een gecontroleerde interpretatie geven van Brotzman zijn manier van spelen. Dit spookachtig geheel wordt nog extra versterkt door de gitaar distortion Toch klinkt dit geheel harder en vrijer dan wat Brotzman zelf ooit heeft gemaakt.

ps Brotzman speelt zelf niet op deze plaat

Burial - Untrue (2007)

3,0
Het is inderdaad een goede plaat, maar ik heb ook niet het "Yes gevoel", Soms krijg ik vreemde associatie met micheal jackson( ik weet niet of dit meer mensen hebben, of is het mijn muzikale kronkel?) De plaat klinkt als een vrije trip, en te gelijker tijd heel "pop". Een prima plaat voor op de zondag middag, en te gelijker tijd voor de zaterdag avond. De plaat zit knap in elkaar en lijkt voor vele stemmingen geschikt. dit is zeker een basis eis voor een goede groeiplaat.
Maar nu moet ik zeggen dat ik betere platen ken voor de zondagmiddag, de zaterdag avond of voor andere stemmingen

Een knap gemaakte plaat. Met een zeer begrijpelijk hype. Echt een plaat die ik zou aanraden om eens te beluisteren... Maar zoals ik al zei: ik heb betere platen gehoord, vele betere zelfs.

3,5* met kans op verhoging