menu

Hier kun je zien welke berichten bloempje24 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Beck - Modern Guilt (2008)

4,0
Deze Beck lijkt, het klinkt gek, veel op Sea Change. Dezelfde sfeer, manier van zingen. Echter is het deze keer overgoten met een donkere mix van zware drums, bass en spaarzame electronica. Het is de productie die hier het verschil maakt, niet de nummers zelf.

Toch ben ik blij met deze plaat en vooral met de korte speeltijd.
Een paar uitschieters en geen missers. 4****.

Devendra Banhart - What Will We Be (2009)

3,0
Zojuist de bestelling op Bol maar geannuleerd na het horen van de uitgelekte versie. Op het eerste gehoor is er niet veel mis mee. Een leuk en gevarieerd instrumentengebruik en toch, ondanks een grootschaligere productie, een klein beetje het lofi geluid. Maar na het album twee keer geluisterd te hebben lijkt dit een grote tegenvaller te worden omdat er gewoonweg geen leuke liedjes op staan. Swingende freakfolk zoals Chinese Children, Little Boys: ze zijn in de verste verte niet aanwezig. Hetzelfde euvel had de vorige langspeler van Banhart ook al, maar die werd dan nog gered door een paar klappers zoals Seahorse. Ik ben bang dat de inspiratie en het heilige vuur verdwenen zijn en dan blijft er helaas weinig over bij een Banhart plaat.

**1/2 ster. Banhart onwaardig, maar hoger kom ik niet.

Duffy - Rockferry (2008)

2,0
Ceasar schreef:
Tsja, als je Britney Spears, Enrique Iglesias, Rihanna, Hilary Duff en Lindsay Lohan 5 sterren geeft verbaast het mij niet dat de prachtige soul van Duffy te hoog gegrepen voor je is. Waarschijnlijk heb je net je K3 en Kus CD's de deur uitgedaan....


We moeten nu ook niet gaan doen alsof deze cd vol lagen, verrassingen en inventiviteit zit. Buiten de productie valt er niet bijster veel te genieten en is het gewoon een hype a la [vul in]. Als zelfstandig artiest is Duffy (nog?) niet zelfstandig genoeg en is ze té afhankelijk van het team om haar heen. Je hoort aan alles dat haar sound bijgestuurd wordt om de cd ook voor het grote publiek behapbaar te maken. Waneer ze wel meer in haar mars heeft had ze deze debuutcd beter uit kunnen stellen. Nu klinkt ze m.i. te veel als een marrionnet.

2**

Joseph Arthur - Come to Where I'm From (2000)

5,0
Recensie Platomania:

Zet het laatste nummer als eerste op. Het melancholische Speed Of Light is van zo'n wonderschone klasse dat je bijna vergeet om de cd-speler weer aan te zetten. Met In The Sun opent de eigenzinnige singer-songwriter eveneens erg imposant. Maar neerslachtigheid ten top. De stoïcijnse stem van de Amerikaan klinkt vermoeid, lijkend op Pat MacDonald of Bernard Butler. Come To Where I'm From is in dezelfde muzikale omlijsting te plaatsen. `I'm exhausted by my imagination' schreeuwt Arthur wanhopig. Uitgeput laat hij zich ondersteunen door lome beats, zoals in het Chuck Prophet-achtige Invisible Hands. Om vervolgens in Creation Or A Stain noise te produceren. De afwisseling is de kracht van het album, maar laat zich hierdoor meteen moeilijk beluisteren. Voor traditionele singer-songwriter fans zware kost. Rauwe composities met een geweldig mooie treurigheid. Nog maar een keer luisteren dan. Het laatste nummer eerst.

Queen - A Night at the Opera (1975)

4,5
Ik kwam eigenlijk voor het eerst in contact met Queen op de dag dat Mercury overleed. Ik was toen 11 jaar en ’s avonds was er uiteraard een programma op tv met een half uur liedjes. Het waren de bekende hits (vooral uit de 80’er jaren), maar desalniettemin was ik meteen verkocht. In twee á drie jaar tijd kocht ik de gehele collectie op bandjes en daarna een voor tweede keer, maar dan op cd. De meeste Queen cd’s liggen inmiddels gewoon ergens onderin de kast. Doordat ze onafgebroken op stapel liggen zijn ze zelfs niet in staat stof te vangen…

Drie Queen cd’s liggen echter op de bovenste plank en komen zodoende toch nog af en toe in mijn cd speler terecht. De eerste hiervan is het fantastische Queen II, ook de officiële afsluiter Innuendo kan mij op z’n tijd een warm gevoel bezorgen. Maar de bekendste cd van Queen, met het ‘magische’ Bohemian Rhapsody, A Night At The Opera, behoort nog steeds tot mijn favorieten en staat als enig Queen werk in mijn MP3 lijst op de computer.

A Night At The Opera begint met een kort intro van snelle piano met daar doorheen een echoënde gitaar met een hoop noise. Na 38 seconden komt het nummer echt op gang en hoor je een mooie compositie van gitaar en piano en een Freddie die goed bij stem is. Dit nummer is al 30 jaar oud maar staat nog steeds als een huis! Geweldig.

Hoe ziet de rest van A Night At The Opera er uit? Het is een cd met af en toe een gebrekkige samenhang, maar wel eentje met vele ijzersterke nummers. Wat een verademing met het latere werk! A Night At The Opera bevat twee compositorische pareltjes die maar weinig gemaakt zijn in de geschiedenis van de muziek: The Prophet’s Song en uiteraard Bohemian Rhapsody. Deze twee nummers, respectievelijk 8:20 en 5:54 min, bevatten een combinatie tussen inventiviteit, compositorische kwaliteiten en productionele helderheid die maar zelden vertoond wordt. Maar er is meer te genieten: wat te denken van het prachtig’39 waarin May het onderhand in zijn eentje klaarspeelt om slechts met akoestische gitaar, drums en minieme achtergrondkoortjes de luisteraar boeiend te verhalen over lang vervlogen tijden.

Genoeg lofzang. Heeft dit album ook nog zwakke punten: ja. Het rockende Sweet Lady valt uit de toon op dit coherente album en samen met I’m in love with my car verbreekt het eigenlijk de sfeer die door de rest neergezet wordt. Drukt dat de pret? Nee, niet echt. Een dankbetuiging voor dit meesterwerk is meer op zijn plaats. De Queen van deze jaren zal altijd mijn respect blijven houden en A Night At The Opera zal nog lange tijd een apart plekje in mijn hart en cd-kast reserveren.

Queen - Live Magic (1986)

Inderdaad, ik herinner mij hetr zeer ergelijke feit dat er nummers op staan die ineens afgekapt worden. Belachelijke uitgave dus. Deze gaat uiteraard omlaag naar de laagst mogelijke score, er is zo veel moois van Queen te vinden, maar we moeten Music Meter kijkers wel waarschuwen voor uitgaven als deze.

Radiohead - Amnesiac (2001)

5,0
Voor velen is Kid A, maar Amnesiac al helemaal, te ver buiten het muziekale pallet wat je kent. Ben je gewend aan de redelijk recht toe-recht aan liedjes van The Bends, dan zul je hier even extra je best moeten doen.

Of je er uiteindelijk van gaat houden is een persoonlijke mening, maar wanneer je bij voorbaat al 'weigert' om je open te stellen voor andere geluiden en andere songstructuren dan hoef je het niet eens te proberen.

Radiohead - In Rainbows (2007)

4,5
Gisteren had ik nog het gevoel dat er iets ontbreekt aan dit album. Dat gevoel lijkt verdwenen...

In rainbows opent zeer sterk, met een a la airbag up tempo nummer, goede drums, wat gefrunnik met knopjes en effecten... 15 step heeft me zeker overtuigd. Vervolgens komen we bij Bodysnatchers wat iets weg heeft van Palo Alto. In ieder geval de stevigste rocker sinds electionering. Track 3, nude, was altijd een van mijn favorieten live. De volledig akoestische versie van 'work in progress' heb ik eindeloos gedraaid. De studioversie viel mij eerst wat tegen. Het leek alsof er drie stukken aan elkaar waren geplakt en het kwam allemaal wat kitsch en geforceerd over. Inmiddels gaat het tussen mij en het nummer al wat beter. Arpeggi, ook al bekend van o.a. het klasieke concert 2-3 jaar terug is gewoon een topper met veel lagen en interessante sferen op de achtergrond. Qua geluidseffecten (niet qua melodie) doet het mij denken aan Knives out. All I need is gewoon een mooi nummer (saai begin, mooie opbouw, fantastisch slot). Faust arp een kort maar krachtig akoestisch tussendoortje, niets meer niets minder. Reckoner is wat mij betreft de verrassing van de plaat. Ik ken verschrikkelijke demo's van dit nummer, maar het melodieuze intieme werk wat ze nu op plaat heben gezet is gewoon puur genieten. House of cards doet me vrij weinig. Jigsaw is dan weer een lekkere up tempo track en zal vooral live aanslaan bij het publiek. Een heerlijke track. Videotape is ook een pareltje is de context van Pyramid song, I want none of this en Sail to the moon.

Ik ben inmiddels. na 6-7 luisterbeurten vrij enthousiast over de plaat en kom langzamerhand tot de conclusie dat er gewoon geen zwakke nummers op staan. Op Kid A, Amnesiac en HTTT staan verschillende zwakkere nummers per plaat, dus dat is een pluspunt voor In rainbows. Het minpunt is dat er waarschijnlijk niet één a twee echte knallers van ontzettend hoog niveau op staan. Dan bedoel ik een kaliber Street spirit. Exit music of Pyramid song.

Ik verwacht nog een en ander moois op de bonus cd, waar ik zeker naar uitkijk. Deze krijgt een dikverdiende 4,5

Radiohead - Kid A (2000)

5,0
Music4ever schreef:

Kennelijk is het interessant om dit goed te vinden, andere mensen begrijpen het niet en jij lekker wel.

Ik kan en wil niet geloven dat mensen die hier objectief naar luisteren het goed vinden, maar puur door telkens Kid A maar weer te draaien zich zelf op een gegeven moment wijsmaken hoe goed dit wel niet is.


Onzin. Wanneer je persoonlijke smaak opzij legt blijft er nog genoeg te genieten over. Het begint al met de prachtige elektronische piano in Everything in its right place. De klanken klinken zo puur en zuiver, al een genot op zich. Ik kan me vorostellen dat de titeltrack Kid A je weinig doet, dus gaan we naar nummer 3 National Anthem: een prachtige (spannende) rif om te eindigen met een hulpeloos schreeuwende york die verdrinkt in een kakafonie van geluid. Meesterlijk nummer. Aan How to disappear hoef ik niets toe te voegen. Kan op iedere Radiohead staan. De cd op de helft en al minimaal 3 pareltjes gehoord.

Op deel twee staan dan nog wat relatief normale nummers, met gitaar en couplet/refrein opbouw. Hier kun je weinig aanstoot aan nemen. Twee nummers die er m.i. nog bovenuit steken is het fenomenale einde van Morning Bell en het breekbare slotstuk Motion Picture Soundtrack.

Eerlijk waar: op de openingstracks (nummer 1-2) na zie ik echt niet wat hier wereldvreemd en pretentieus aan is. Gewoon een hele knappe plaat waar Radiohead meerdere invalshoeken van muziek samenpakt in haar eigen geluid. En inderdaad, voor de niet geoefende luisteraar is dit een vreemde eend in de bijt die wat tijd nodig heeft. Geef het de tijd en je wordt rijkelijk beloond.

Ik heb bij jou meer het idee dat je kost wat kost deze plaat NIET mooi wilt vinden en bij iedere toon jezelf voorneemt om het niet mooi te gaan vinden, in de angst toe te moeten geven dat het een verdraaid knappe plaat is.

Radiohead - The King of Limbs (2011)

4,0
Inmiddels heb ik de nieuwe cd van Radiohead een stuk of 5-6x volledig beluisterd. Toch tijd voor een 'eerste' impressie. Wat direct opvalt is de piekfijne en zuivere productie. Rauwe randjes zijn eigenlijk niet te bekennen en aan iedere seconde is aandacht besteed.

Bloom: het album begint veelbelovend met een bijna klassiek aandoende pianomelodie. Deze melodie wordt vervormd en blijft de hele track op de achtergrond aanwezig. Er komen extra geluiden bij, zoals een overstuurde drum en een diepe bass. Vervolgens zingt Yorke licht en zuiver zijn falsetto. Op de helft van de track vormen zich lange klanttappijten en hoor je iets wat lijkt op blazers en een viool. Dit gemengd met meerdere lagen stemmen van Yorke geeft sfeer en weet de volle track echt te boeien. Het nummer gaat maar door, op het eind hoor je druppels vallen en loopt Bloom op een natuurlijke manier over naar track 2.

Morning Mr. Magpie is op zich niet verkeerd, maar het lijkt hoorbaar dat een nummer van 10 jaar geleden in een elektronisch jasje is gegoten. De track heeft op momenten veel weg van 'The Gloaming' en zou zo een left-over kunnen zijn van Hail To The Thief.

Little by Little heeft dan weer de sound van Kid A (In Limbo) en geeft de gitaren een kans om zich te profileren. Het nummer kabbelt rustig voort met de inmiddels bekende overstuurde beat. Niets mis mee, maar geen topper in het oeuvre, wel een live favoriet.

Feral is interessant, een donkere en diepe bass. Vele lagen van Yorke's stem en een soort van Pull/Pulk, maar dan beter. Echter is ook hier 'The Gloaming' niet ver weg en na 7 jaar mag je iets meer variatie of een ander (geevolueerd) geluid verwachten.

Evolutie komt wel op Lotus Flower. Alle ingredienten die de elektronbische Radiohead kenmerken worden hier mooi verpakt in een luchtig en catchy nummer.

Codex is uiteraard een nummer in de trand van Pyramid Song, Sail To The Moon en Videotape. De ingredienten gaan door de blender en er komt iets acceptabels uit, zonder te verrassen of te vernieuwen. Het niveau van Pyramid Song wordt niet overtroffen, noch worden en nieuwe wegen bewandeld. Ondanks de positieve geluiden vind ik dit nummer, om die redenen, overbodig.

Give Up The Ghost is op zich een leuk nummer, zeker voor de fans van het eerste uur, maar past qua stijl en uitvoering niet op deze plaat.

Seperator gaat weer terug naar de basis van dit album: elektronica met de herkenbare Radiohead sound. Een mooie bass met daaraan vast een gekke tokkel die ik niet kan plaatsen. De track bouwt mooi op met gitaren, extra lagen stemmen, elektrische piano's. Net als de rest van dit album komt het zo veel beter tot z'n recht met een kwaliteits geluidsinstallatie. Dit is geen muggenziften maar bijna een vereiste om de nuance op de achtergrond te kunnen horen.

Bij mij overheerst op dit moment een Hail To The Thief gevoel. Een veelbelovend en uitstekend begin, maar gaandeweg het album wordt, ondanks de korte speelduur, de sound van het album overboord gegooid en ontstaat er jammer genoeg een losse verzameling van liedjes. De meeste nummers voldoen aan de minimale eisen, maar buiten Bloom wordt er te vaak in de oude doos gezocht.

Op dit moment geef ik 3,5*

Tara Angell - Come Down (2005)

4,5
Langzaam maar zeker, na bijna anderhalf jaar, vind ik deze een plaats verdienen in mijn top 10. Op het eerste gezicht geen prettige luisterplaat, maar als je de stempel van Joseph Arthur kunt waarderen, met die typische geluidsgolven op de achtergrond en je gaat mee in de dromerige (stadse) sfeer van deze plaat dan heb je echt een pareltje in huis.

The Fiery Furnaces - Rehearsing My Choir (2005)

4,5
Nu waren de songs van de Fiery Furnaces toch al wat aan de, laten we zeggen, aparte kant, Rehearsing My Choir is wat dat betreft dan toch voorlopig de overtreffende trap geworden. Het album fungeert als een soundtrack voor het markante leven van grootmoeder Olga, de oma van Furnaces Matt en Eleanor Friedberger. Het bizarre “hoorspel” tekent soms in subtiele, maar ook even makkelijk in grove lijnen Olga’s vreemde verhalen op. De opgefokte orgeltonen van de eerste track en de discobeat van The Wayward Granddaughter zetten de toon. De gesproken teksten en wisselende melodieën brengen nuance in het verhaal. Het is even wennen, maar wie de moeite neemt het verhaal te volgen raakt al gauw in een soort de Kift achtige trance van tegendraadse tonen en intrigerende verhalen. Fiery Furnaces is zoals hun streven, om per album telkens weer een compleet andere weg in te slaan, er in geslaagd ons weer geheel te verrassen en zichzelf als het ware opnieuw uit te vinden. Met de gitaar ditmaal minder aanwezig gaan ze op zoek naar het avontuur. Geen slappe kost voor op de achtergrond, maar wel een bijzondere luisterervaring rijker. Want uiteindelijk lijkt qua absurdisme de Bonzo Dog Band hiermee dan toch eindelijk een opvolger te hebben gekregen.

World's End Girlfriend - Seven Idiots (2010)

snarf349 schreef:
Een grote brei van melodieen/geluid, dit is niet in één luisterbeurt te doorgronden. Het klinkt zoals de nummers heten.
Geniaal gebruik van de instrumenten, of het nu de piano, gitaar, sax of de strijkers zijn. Super.


Hier kan ik niet veel aan toevoegen. Wat een herrie zeg (in de goede zin van het woord). Ogenblikkelijk herkenbaar als WEG, maar toch een ander geluid en alle remmen gaan los.

Op de site van zijn (eigen) platenmaatschappij kun je dit album bestellen. Je krijgt er dan ook een gratis 2e schijfje bij genaamd "other voices" en bevat 3 tracks. Dit is wat melodieuzer, wat organischer. Ligt dichter bij het geluid van 'Hurtbreak Wonderland' en 'The Lie Lay Land'.

Uiteraard veel te vroeg voor een oordeel, maar de fijnproever kan weken graven en ontdekken, geen twijfel!

Quote:

WEG launches his own new label "Virgin Babylon Records"and release album "Seven Idiots" as the first released titile. WEG took a very unusual method to compose for this album. First,he made vocal parts such as verse, bridge and chorus for songs. After building up the tracks, WEG deleted all of the vocal parts completely,and continued destroying, constructing and mating tracks repeatedly until they became fully developed sounds. Extreme precision programing with amazing strings, freaky saxophones, colorful guitar sounds.Those, in harmony with thousands, perhaps tens of thousands of sounds echoing in combination. It's an irregular pop album, filled with "Destroy"and"Construction","LOVE" and "Twisted" of pop music!