menu

Hier kun je zien welke berichten Dexter als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Paul Di'Anno - The World's First Iron Man (1997)

2,5
De live tracks van Maiden zijn natuurlijk ontzettend overbodig, en verder zijn de nummers niet van ontzettend goede kwaliteit, maar een Play That Funky Music en Show Some Emotion zijn nog best goed

Poels/Giesen - Holland America Lijn (2004)

4,5
Een verborgen juweeltje uit de Nederpop. Poels schaart zich zonder moeite tussen grootmeesters als Boudewijn de Groot en Bram Vermeulen, als het nou bij Rowwen Hèze is of hier in samenwerking met Leon Giesen. Vooral nummers als Praag, Dat Hoofd en Hij Zegt Niks zijn wonderschoon. Dit verdient echt veel meer aandacht Hopelijk komen beide heren gauw weer eens bij elkaar om nog een album te maken.

Popa Chubby - Deliveries After Dark (2008)

2,5
Middelmaat troef heerst op dit album. Volgens mij is Popa Chubby vooral een gitarist die je live moet zien: op plaat klinkt hij in ieder geval erg ingehouden, veilig, nergens wordt het echt spannend, hoewel er wel een paar leuke deuntjes tussen zitten: Sally Likes to Run en het ruige I'll Piss on Your Grave zijn de twee lichtpunten op dit voor de rest wat saaie album. Een vakkundig gitarist dat zeker, maar ik voel weinig drive in zijn gitaarspel, geen gedurfde uitstapjes qua solo's of qua compositie. Ook de begeleidinsband speelt erg op 'safe', zo te horen. Een rustig voortkabbelende, oerdegelijke ritmesectie: daar heb je het dan mee gehad.
Voor de fan waarschijnlijk geen tegenvaller, maar voor de liefhebber van buitengewone gitaarhelden een lichte teleurstelling.
Mijn oom zei inderdaad dat het een feest is om hem live aan het werk te zien, dus dat zal ik zeker eens proberen te doen

Porcupine Tree - Signify (1996)

4,0
Bij mij duurde het even, maar nummer voor nummer begon ik 't te waarderen: eerst Signify en Sleep of No Dreaming, want die kende ik al van een zelfgebrande compilatie, maar na een paar luisterbeurten werden Waiting (vooral Phase One), Sever, Darkmatter, Every Home Is Wired en Intermediate Jesus voor mij de absolute hoogtepunten uit het PT-oeuvre. Helaas weten sommige nummers me niet helemaal te overtuigen; in tegenstelling tot de voorgaande twee album en alle hierop volgende, die allemaal als geheel fantastisch klonken.
Daarom blijft dit PT's 'echtste' overgangsplaat.

Pro-Pain - No End in Sight (2008)

2,5
Na een reeks redelijk sterke albums, toch weer een klein tegenvallertje. Waar ze op de vorige platen melodie en hardheid perfect wisten te balanceren, is het nu naar de verkeerde kant doorgeschoten. Ontzettende cheesy refreintjes en saaie riffjes. Het beukt echt stukken minder (enkele nummers daargelaten), en juist daarvoor zet ik een Pro-Pain album op.

Leuke poging, maar het resultaat valt tegen.

2,5*