menu

Hier kun je zien welke berichten Dexter als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

M.O.D. - Surfin' M.O.D. (1988)

2,5
Erg grappig om zo eens te horen, maar meer dan humor is dit niet.
Hoewel... Mr. Oofus mag gehoord worden.

Madness - Absolutely (1980)

4,0
In deze koude dagen verlang ik steeds meer naar de eerste lentezon, naar 'rokjesdag', naar het moment dat het glas in je hand het koudst is en verkoeling brengt. Een blik naar buiten en je realiseert je dat het nog wel even duurt voor het zover is. Gordijnen dicht, lampen aan, verwarming omhoog en Madness op! Samen met One Step Beyond staan de eerste twee van Madness garant voor een anderhalfuur-durend gevoel van lente kriebels.
De plaat opent ontzettend sterk met de ska-klassieker Baggy Trousers (tingelingeling... meteen raak) gevolgd door een hit-gevoelige, maar daarom absoluut niet slechtere A-kant.
De echte klasse toont zich subtiel op de andere kant, met als uitschieters In the Rain en You Said. Alles dat Madness is culmineert in stomende ska/punk nummers met die typische Cockney-attitude. Het mooiste is dat de band niet te moeilijk over komt, maar de nummers stiekem toch erg mooi in elkaar zitten. Samenspel tussen ritmesectie en blazers/toetsen verloopt soepel, waarbij zeker de kwaliteiten van dhr-en Barson en Thompson niet onderschat moeten worden. Elk nootje klopt!
Last but not least: de presentatiekwaliteiten van The Lord Suggs en z'n maatje Chas Smash, dan hilarisch, dan weer ontroerend, maar steeds weer pakkend. Het vult elkaar prima aan, en tovert hier een traantje en daar een big smile op mijn gezicht.
Na de laatste tonen van Return of the Los Palmas 7 kijk ik weer naar buiten en zie de treurige februari lucht, maar dat vrolijke gevoel gaat toch niet zo gemakkelijk meer weg.
Madness, madness, they call it gladness, ha-ha.

Magnum - On a Storyteller's Night (1985)

3,5
Fijn album. Ik kan niet zeggen dat ik dit een werkelijk meesterwerk vind of een must-have klassieker, maar voor iedere classic-rock fan is dit een erg leuk album. Erg constant ook, het zakt nergens in qua kwaliteit en dat maakt het erg leuk om naar te luisteren.

Magnum - Princess Alice and the Broken Arrow (2007)

4,5
Ik ken Magnum eigenlijk pas sinds dit album, en ik toen ik het voor het eerst hoorde werd ik helemaal omvergeblazen. Wat een heerlijke nummers, een klein melancholisch sfeertje en soms ontroerende teksten. Alle nummers vind ik even sterk, en ik kan op het hele album geen zwak moment bekennen. Ik moet zelfs zeggen dat ik hierna de klassieker On a Storyteller's Night heb geluisterd, en deze beter vind. Niet op de laatste plaats vanwege de productie, maar toch.
Een typische band die ik ook erg graag eens op een festival als Bospop zou willen zien

Een welverdiende 4,5*

MD. 45 - The Craving (1996)

4,0
Wat een belachelijk gemiddelde. Dit album is beter dan alles wat Mustaine heeft gedaan sinds Countdown. Ik heb zelf de Megadeth-remaster, ik benieuwd of iemand het originele album met Ving's zang en mondharmonica partijen heeft?
Dikke 4*

Megadeth - Killing Is My Business... and Business Is Good! (1985)

3,5
Voor een debuutplaat is dit anders helemaal niet slecht. Ik ken eigenlijk maar twee vroege thrashbands die een geweldig debuut hadden en dat waren Metallica en Exodus. Niet alle nummers halen de gemiddelde kwaliteit van een Peace Sells of Rust in Peace, maar ik kan van geen een nummer zeggen dat ik het slecht vind. Last Rites en de cover These Boots zorgen er zelfs voor dat dit de eerste 'alternatieve' thrash-plaat is.

Megadeth - Rust in Peace (1990)

4,5
Juist hier vind ik het songmateriaal tot op het detail perfect uitgewerkt: agressieve riffs met dito zang, maar met bijpassende achtergrond vocals en zowel het nummer als de soli zijn met zorg opgebouwd. Hoewel het er vaak hard en snel aan toe gaat, is elk nummer of solo voorzien van een rustig stuk dat leidt tot een chaos van kunnen. Perfect voorbeeld is hier Tornado of Souls.
Sinds Youthanasia (met mogelijke uitzondering van The System Has Failed), heeft Mustaine dit proberen te evenaren, maar dan zit het verschil in de afzonderlijke songs (Reckoning Day vs. A Tout le Monde, Disconnect vs. Promises, Headcrusher vs. The Hardest Part of Letting Go enz.).
Vooral de tweede gitarist hier, Marty Friedman, past precies in dit geluid. Chris Broderick of zijn voorgangers sinds Friedman zijn kwalitatief uitmuntende gitaristen, maar ze kunnen wat mij betreft niet de invulling geven die Friedman of Poland konden geven.
Het enige nadeel wat ik bij dit album kan bekennen is dat het een stuk gelikter klinkt dan Megadeths moment supreme, Peace Sells. Maar harder en gevoeliger hebben ze m.i. nooit geklonken.

Megadeth - Warchest (2007)

4,0
Erg complete verzamelaar, met interessant nog nooit gereleased materiaal, commentaar van Mustaine en een leuk live-concert.

4*

Metallica - St. Anger (2003)

3,0
Die ziel hoor ik hier meer dan op Death Magnetic: naast de afschuwelijke naam is het daar meer makkelijk teruggaan op de oude sound, zonder echt geweldige songs te schrijven. Nu staan hier ook geen echte knallers op (m.u.v. de eerste twee singles en het door Rick53 aangehaalde Shoot Me Again), maar hier durven ze tenminste een nieuw eigen geluid te laten horen, wat ze hiervoor 10 jaar niet hebben laten horen.

Helaas weet dit album door enkele miskramen en een povere productie niet helemaal te overtuigen, maar ik waardeer de opzet in het geheel wel.

Motörhead - 1916 (1991)

3,5
Ik zit zo'n beetje tussen de negatieve en positieve reacties in. De plaat opent erg sterk met vier van de allerleukste MH-nummers (I'm So Bad, Baby I Don't Care ) om in het midden wat in te vallen, met de nummers die Mart ook al noemde, maar het einde is weer sterk, met de leuke Ramones-tribute en het best indrukwekkende titelnummer. Een dikke 3,5* dus

Motörhead - Bomber (1979)

3,0
Echt een album van extremen: hier staan enkele van Motörheads allerbeste nummers op, zoals Bomber, Dead Men Tell No Tales, Step Down en Stone Dead Forever, maar ook de grootste meuk uit de carrière van de band: Lawman, Sweet Revenge, All the Aces Als 'skip'-album nog wel erg leuk, maar het totaalplaatje klopt gewoon niet. Daarom net een 3*.

Motörhead - Motörizer (2008)

2,5
ricardo schreef:
Ik ben benieuwd of dit album de snoeiharde metalkant van Inferno weer opgaat of dat ze meer terug naar hun roots gaan met albums als Ace Of Spades of Orgasmatron. Persoonlijk hoop ik op een album wat richting Ace Of Spades of Orgasmatron opgaat. Inferno ligt mij niet zo, tis wel hard, maar zit te weinig variatie in vind ik, hetzelfde geld overigens in mindere mate ook voor het album Kiss Of Death.


Na de eerste paar luisterbeurten vind ik het een plaat geworden die het midden houdt tussen 'Bastards' en 'Kiss of Death'. Knallende nummers: HardRock-riffs met Blues doordrenkt en de nooit veranderende stem van Lemmy. Minder hard dan 'We Are Motörhead' of 'Inferno' inderdaad, maar ook weer minder melodieus dan bijvoorbeeld 'Overnight Sensation' (vrijwel geen rustpunten te vinden, tijdens Motörizer).
Door de dikke productie van de laatste 15 jaar, zal er denk ik geen album meer komen dat heel erg zal doen denken aan Ace of Spades, maar de nummers zelf klinken wel typisch (bass-riffje als intro, daarna verder knallen met gitaar en drums). Vooral het nummer Rock Out doet aan vroegere tijden denken. Ook de 'puberale' teksten (al eerder gequote hier ), laten blijken dat Lemmy en consorten nooit zullen veranderen.

Het album is gewoon typisch Motörhead, niets meer, niets minder. Daarom wil ik het 4 sterren geven, maar aan de andere kant lijkt de plaat niet genoeg memorabels te bieden, dus voorlopig zet ik in op 3,5*