menu

Hier kun je zien welke berichten Killeraapje als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Rain Diary - Black Weddings (2017)

4,5
Dit tweede album van Rain Diary kwam op mijn pad toen ik het Duitse blad Orkus weer eens door aan het bladeren was. Mijn oog viel op een pagina grote afbeelding van de cover en ik was gelijk verkocht. De combinatie van woorden en bijzonder smaakvolle hoes waarin donker en licht in zowel de afbeelding als de titel van het album terugkwamen maakte gelijk veel indruk. Iets vergelijkbaars was me een paar maanden eerder overkomen toen ik de hoes van ASP - Zaubererbruder (2008) voorbij zag komen en ook van de aanschaf van dat album had ik geen spijt.

Ik wilde echter niet te hard van stapel lopen en ging eerst eens op zoek naar wat muziek. Het eerste nummer dat ik kon vinden was de nieuwe single Berlin. Een uptempo en erg hip nummer dat vooral doet denken aan HIM maar dan in plaats van zware gitaren, gedragen wordt door een prominent aanwezige synthesizer en een zanger met een opvallend hoge maar ook atmosferische stem. Na het aanhoren van de tweede single Kill The Disco was ik ervan overtuigd dat ik dit album moest gaan kopen. En nu naar meerdere luisterbeurten ben ik erg blij met die beslissing!

Het eerste wat opvalt bij het beluisteren van het hele album is dat de muziek veel sfeer en rust uitstraalt. De twee belangrijkste bandleden: Zanger Tommi Suomala en toetseniste en zangeres Tytti Toppari bepalen het geluid van de band. Toppari heeft het geluid van Rain Diary omschreven als Winter Wave.

For me, it’s listening to RAMMSTEIN while wearing a flower dress. “Winter Wave” is beautiful gothic melancholy driven through the cold machinery. It’s the winter forest at the solstice.

In mijn beleving is het frivole aspect van de muziek duidelijk voelbaar maar zijn er weinig raakvlakken met Rammstein. Een vergelijking met HIM vind ik logischer die hebben immers ook hun eigen genre Love Metal ontwikkeld. In mijn oren hangt Rain Diary ergens tussen HIM en Depeche Mode in. Tekstueel is Black Weddings een conceptalbum geworden dat handelt over alle valkuilen in liefdesrelaties. Denk aan onderwerpen zoals verraad, verstikking en onzekerheid. Het mooist komt dit thema tot zijn recht in het adembenemende titelnummer waarin de zanger een relatie beschrijft die gedoemd is om te mislukken.
De teksten zijn nergens heel duidelijk of concreet maar dragen bij aan een sfeer van wanhoop, romantiek en melancholie. De band zelf omschrijft hun songs als Candelight songs maar dan met een duister randje.
De overige songs hebben allemaal dezelfde melancholische kwaliteit maar als enige kritiekpunt moet ik wel noemen dat ik de unplugged versie van Swans wel erg gezapig vind.

Alles bij elkaar ben ik zeer in mijn nopjes met deze eerste kennismaking en ga me zeker nog storten op het debuutalbum Rain Diary - The Lights Are Violent Here (2013). Voorlopig zal deze cd nog veel rondjes in mijn auto blijven draaien en zal ik rustig wegdommelen bij mooie songs zoals Violent Sky, Everything Is Painted Falling, We Are Here We Are Now en het geweldige titelnummer. Maar ook de uptempo songs zoals Berlin, Flowers en Kill The Disco mogen er zeker zijn.

Bijzonder lekkere plaat voor de melancholische ziel!

Voor wat meer context:
Rain Diary - The Official Website - raindiary.com

Hun nieuwe single Berlin

Rain Diary - Berlin - YouTube

En mijn favoriete song Black Weddings

Black Wedding - YouTube

Rain Diary - The Lights Are Violent Here (2013)

4,0
Na mijn eerste kennismaking met Rain Diary door het uitstekende album Rain Diary - Black Weddings (2017) voelde ik de behoefte om hun debuut ook aan te schaffen. Dit bleek nog een vrij lastige klus maar uiteindelijk lukte het om een exemplaar via de website van de band te bestellen. Na een aantal weken wachten kreeg ik het album met een begeleidend briefje van een van de bandleden in huis waarin stond geschreven dat er nog een kleine verassing bij zat in de vorm van de single Shame.
Uiteraard een bijzonder sympathiek gebaar wat laat zien dat het altijd leuk is om een wat kleinere band te steunen.

Het debuut van Rain Diary is een aardige plaat waarin de band duidelijk nog zoekende is naar hun sound. De ijle zang in de stijl van Him en de dominante synthesizer sounds zijn al volop aanwezig. Het experiment wordt nergens geschuwd en dat pakt nog niet overal even goed uit maar je hoort wel al de contouren van de sound die nog gaat komen op het volgende album.

De singels No Harbour for Hope, By the Water en vooral Lost doen erg aan Him denken en geven dan ook een lekker melancholisch gevoel om bij weg te dromen. The Lights Are Violent Here, In Silince en You Will Die Alone klinken erg lekker en maken dat ik de plaat toch een relatief hoge beoordeling geef.

De rest is allemaal heel degelijk maar iets meer inwisselbaar. Neemt niet weg dat het uitstekende muziek is voor bij een autorit.

Verdienstelijk debuut maar zeker niet zo goed als het Black Rain.


No Harbour for Hope

Rain Diary - No Harbour For Hope - YouTube

Lost

Rain Diary - Lost - YouTube

By The Water

Rain Diary By The Water (official music video) HD - YouTube

Rammstein - Liebe Ist Für Alle Da (2009)

4,5
Heb hem nu een aantal keren beluisterd en moet zeggen dat ik hem erg goed vind. Ik ga even de nummers af.

1) Rammlied. Degelijke openener die me in eerste instantie niet zoveel deed maar na mate ik hem vaker luister wordt hij wel beter. Maar het blijft een gemiddeld Ramstein nummer.

2) Ich Tuh Dir Weh. Prima song, mooie tekst ook. Zo hoor ik Rammstein graag.

3) Waidmanns Heil. Bevalt mij zeer vooral de anti jagers tekst vind ik erg mooi.

4) Haifisch. Prachtige tekst die sterk doet denken aan iets dat ik eens meen gehoord te hebben bij Mecki Messer. De drums doen me hoe raar ook een beetje denken aan The Beautifull People van Manson

5) B.......... . Hoewel erg heavy kan ik niet zoveel met de tekst en daarom doet dit nummer me niet zoveel.

6) Fruhling in Paris. Prachtige song. Ik ben altijd al dol geweest op de ballades van Rammstein en vind dit werkelijk prachtig zo hoor ik ze het liefst.

7) Wiener Blut. Mooie spanningsopbouw, sterk thema en prima gezongen.

Pussy. Hoewel de clip me weinig deed en ik Till slecht te verstaan vond vind ik dit nummer op het album heel goed uit de verf komen. Het engels is erg koddig en de tekst is gewoon briljant. Lig toch nog steeds dubbel van het lachen als ik het hoor en eerlijk is eerlijk . Het is een heel pakkend nummer.

9) Het titelnummer. Hier ben ik nog niet helemaal uit. Het is geen slechte song maar ook niet echt bijzonder. Volgens mij kunnen ze beter dan dit.

10) Mehr. Een groeinummer dat ik nog steeds niet op waarde kan schatten.

11) Roter Sand. Ja, ik ben een fan van de rammstein ballade.

De bonus cd moet ik nog beluisteren maar daar kom ik nog op terug.

Dit is gewoon een prima plaat die in het verlenge ligt van zijn voorgangers. Ik heb niets te klagen.

Ray Wilson - Live and Acoustic (2002)

4,5
Wilson is niet de meest briljante songschrijver maar zijn stem is ontzettend fijn en dit acoustic album is dan ook zo heerlijk in de late avonduren te samen met een goede wijn. Verassend vind ik de uitstekende cover van Bruce Springsteen en de twee Genisis covers uit het Gabriel tijdperk. Ook erg leuk zijn The Airplane song en Swing Your Bag een nummer dat je niet achter Wilson zou zoeken. Verder valt mij op dat Sarah regelrecht gejat is van Polly van Nirvana, maar met een dergelijke stem is het de man vergeven.

Ray Wilson - Makes Me Think of Home (2016)

4,5
Ben blij dat dit album is toegevoegd. Ray Wilson is een absolute held voor mij. Vooral zijn albums met Stiltskin vond ik geweldig. Solo is hij wat ingetogener maar dit album is een van zijn beste. Het is een divers album geworden met zoals altijd sterke teksten zoals alleen Wilson die kan schrijven.

Voor mij zijn de voorlopige hoogtepunten het titelnummer en vooral Amen to That. Het enige nummer dat me voorlopig niet zoveel doet is Don't wait for me. Het Chineese gebrabbel halverwege is niet aan mij besteed maar het is de heer Wilson vergeven.

Erg sterk album en eigenlijk veel beter dan Ray Wilson - Song for a Friend (2016) dat hij dit jaar ook uitbracht.

Ray Wilson - Song for a Friend (2016)

3,0
Laat ik allereerst zeggen dat ik alles van Ray Wilson in huis heb en dat de beste man weinig fout kan doen in mijn ogen. Dit album is daar in tegen de uitzondering. Ik had me hier veel van voorgesteld aangezien ik Wilson een erg goede songschrijver en vooral tekstschrijver vind maar hier slaat hij toch wel af en toe de plank mis.

Uiteraard zijn alle songs weer klasse gezongen maar het valse sentiment zit er hier wat meer op dan normaal. Er zit een soort van Bruce Springsteen/Bob Dylan sausje over dat voor veel luisteraars zal werken maar niet voor mij. Het is veelzeggend dat de cover van Pink Floyd het absolute hoogtepunt van de plaat is. Nu kan er bij een uitvoering van High Hopes ook weinig mis gaan en gelukkig laat Wilson hier zien klassen weer horen.

Het andere album dat dit jaar is verschenen Ray Wilson - Makes Me Think of Home (2016) beviel me een stuk beter. Maar uiteraard zal ik dit album nog een aantal kansen geven.

Ray Wilson & Stiltskin - Unfulfillment (2011)

5,0
Dit album heb ik vorig jaar gekocht bij een live openlucht concert van hem in Gladbach. Ik heb alles al van hem in huis en snakte naar nieuw materiaal en was ook erg blij om te zien dat de naam Stiltskin weer eens opdook.

Deze plaat is lang niet zo heavy als zijn voorganger "She" en heeft daar eigenlijk ook niets mee te maken. Het enige bindmiddel is de aangename stem van Ray Wilson en diens prima teksten. Wat hier vooral opvalt zijn de mooi uitgewerkte songs en het volle geluid.

Absoluut prijsnummer is het prachtige First day of Change. Tijdens het concert vond ik het al geweldig en op plaat komt het ook prachtig uit de verf. Verdere toppers zijn. Accidents Will Happen, Tale From a Small Town en vooral Ought to be Resting. Tekstueel zijn het prima songs die onder de huid kruipen en ook niet meer weg gaan. Voor een melancholisch moment zeer geschikt.

De rest van de songs zijn goede radiovriendelijke rocksongs die aantonen dat het nog steeds relevant is wat de sympathieke Schot uitbrengt.

Dit album is zeer aan te raden bij alle rock liefhebbers. Ray Wilson wordt zwaar ondergewaardeerd. Hij is een briljant tekstschrijver en een zeer charismatische zanger,

Dank, voor het toevoege van dit zeer goede album

Royal Hunt - Land of Broken Hearts (1992)

2,5
Aardig debuut met veel creatieve ideetjes maar helaas een erg matige zanger. Het latere werk zou een stuk complexer en bombastischer worden. Deze plaat was puur gericht op de Aziatische markt. Om de collectie compleet te hebben mag deze natuurlijk niet ontbreken. Verplichte kost is dit echter niet.

Royal Hunt - Moving Target (1996)

4,0
Na Paradox is dit het beste album van Royal Hunt en dat heeft veel te maken met de prima zang van D.C. Cooper die mij gewoon beter bevalt dan die van zijn opvolger. 1348, Far Away, Step by Step stuk voor stuk zijn het klasse songs.
Het is toch erg jammer dat Cooper niet meer bij dit gezelschap zingt.