menu

Hier kun je zien welke berichten Killeraapje als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Temple of the Dog - Temple of the Dog (1991)

4,5
Heb deze plaat nu meerdere malen gehoord en ik vind hem werkelijk schitterend in mijn oren staat hier niets zwaks op. Uitschieters voor mij zijn Times of Trouble, Wooden Jezus, Call me a Dog en Hunger Strike. Prima plaat die me beter bevalt dan het materiaal van Soundgarden.

The 69 Eyes - X (2012)

4,5
Dit nieuwe album van The 69 Eyes is werkelijk een parel. Na de wat overgeproduceerde plaat Back in Blood is dit weer een stap in de goede richting.

Het begint al met de prima song Love Runs Away. De zanger schreeuwt hier de ellende van zich af en de band rockt nog harder en strakker dan normaal.

Tonight is tekstueel nogal simpel maar daarvoor weer erg pakkend. Een degelijke pop/rock song.

Black is ook recht toe recht aan maar vooral de zang en de strakke uitvoering is weer erg goed.

If You Love Me the Morning After loopt tekstueel weer een stuk beter en de zanger weet Peter Steele heel goed te benaderen.

Red is de eerste single. Ook dit nummer wordt weer volledig gedragen door de zang. Het couplet is nogal simpel maar net als de andere songs ontzettend verslavend.

I Love the Darkness in You is ook een prima song. De zang is weer het grote pluspunt en de melodie is ontzettend pakkend.

Borderline. Dit is het absoluut hoogtepunt van het album. Dit kon een Elvis nummer zijn of iets van Scot Walker. De zang, de melodie alles klopt aan deze song.

I'M Ready voelt daarna als een wel erg vlakke song. Het is zeker niet slecht maar is toch een stukje minder dan de rest.

I Know What You Did Last Summer. Is vernoemd naar de gelijknamige film en is een erg goede song. Vooral de gitaarpartij op het einde knalt lekker uit de boxen.

When a Love Comes to an End is een aardige ballad en een mooie afsluiter maar zeker niet hun beste.

Verder zit er bij dit uitstekende album nog een DVD met de videoclip van Red en een erg boeiende documentaire over de geschiedenis van de band en het maken van het album.

Tenslotte is de track Rosary Blue nog noemenswaardig. Dit is een duet met Kat von D. Het nummer is een bonustrack en alleen verkrijgbaar via ITunes. In mijn beleving is het werkelijk schandalig dat dit nummer ontbreekt want het is een geweldige song waar de emotie vanaf druipt.

Voor de liefhebbers.

YouTube - The 69 eyes - Rosary Blue Lyrics

The Andy Death Company - Darkland City Anthems (2016)

4,5
The Andy Death Company is een project van Michelle Darkness en zijn boezemvriend en minder bekende gitarist Andy Death. In het dagelijks leven is Michelle Darkness vooral bekend als de zanger met het melancholische stemgeluid van End of Green , Bury Me Deep en een duet dat hij heeft gedaan met Liv Kristine op Liv Kristine - Vervain (2014)

The Andy Death Company is begonnen in 2006 toen Michelle Darkness wat tijd over had na het verschijnen van End of Green - Dead End Dreaming (2005) . Er werd lang en veel getoerd en de zanger had besloten dat hij zich tijdelijk op iets anders wilde richten.

Hij zocht contact met zijn goede vriend Andy Death en samen maakte ze The Darkland Tapes Het waren goed klinkende demo's die een wat milder geluid lieten horen dan End of Green maar wel doorspekt waren met de vertrouwde melancholie. In een zeer beperkte oplage van 200 stuks kwam de demo in omloop en na 1 of 2 liveshows waren die uitverkocht en was er weinig drive om er verder nog iets mee te doen. Het was immers een hobby project en dat moest het ook blijven.

In 2007 gebruikte Michelle Darkness de Track Darklandcity voor zijn solo album Michelle Darkness - Brand New Drug (2007) omdat hij de song te goed vond om te laten liggen maar daarna was The Andy Death Company veroordeeld tot een stille dood.

Michelle Darkness deed in 2007 een korte tournee voor zijn soloalbum en keerde daarna weer terug bij End of Green om hun commercieel meest succesvolle album End of Green - The Sick's Sense (2008) uit te brengen. In de jaren die volgde verschenen er nog een paar End of Green albums en langzaam aan kwam er weer vraag naar het werk van The Andy Death Company.

Michelle Darkness had ondertussen zijn eigen studio gebouwd en voor de eerste release wilde hij gehoor geven aan de liefhebbers van The Andy Death Company. Het resultaat is dit 27 tracks tellend album getiteld Darkland City Anthems. Het is een dubbelalbum geworden dat bestaat uit de keurig opgepoetste demo uit 2006 en een aantal aanvullingen van niet eerder verschenen materiaal. De eerlijkheid gebied te zeggen dat zeker niet alles even sterk is maar dat het materiaal überhaupt nog is verschenen is een klein wonder en daarom alleen al een traktatie.

Het eindresultaat is een soort popversie van End of Green. Het zware stemgeluid van de zanger is nog altijd volop aanwezig maar de begeleiding is een stuk lichter en toegankelijker dan bij End of Green. De teksten van Michelle Darkness zijn zoals altijd doorspekt met melancholie en droefenis. Het is ideale muziek voor bij een goed glas rode wijn. Van die muziek waarbij je even weggedommeld en vaagjes moet denken aan de sfeer die een band als The Cure oproept.

Vergis je echter niet er wordt ook nog altijd stevig gerockt en af toe moest is zelfs denken aan de Glam Rock van een band als Mötley Crüe. Neemt echter niet weg dat zwaarmoedigheid, eenzaamheid, verloren liefdes en het gevecht met het dagelijks leven in elk nummer wel terug komen. Zoals altijd is er in de wereld van Michelle Darkness ook wat lucht en een sprankje hoop.

Darkland City Anthems kan het best worden omschreven als een soundtrack voor de melancholische ziel. De eenling die een richtlijn nodig heeft en steun haalt uit de muziek waar hij naar luistert. De teksten van Michelle Darkness zitten vol wijze levenslessen maar worden nergens prekerig en bieden steun in een steeds maar veranderende wereld. Na het beluisteren van prachtige songs als Thin Air, A New Clear Day en vooral ook A Long Goodbye blijft het gevoel over dat je de wereld even kunt laten voor wat hij is en weg kunt dromen onder de melancholische klanken en teksten van The Andy Death Company. Om een indruk te geven wil ik eindigen met een stukje tekst uit A Long Goodbye.


Sing a song of an old pain
It will grow
It\'s a long way down on an empty road
Sing my song while it hurts
To be alone
A long goodbye
I'm without you



P.s.

Wat info over de demo
Andy Death Company - andydeathcompany.bandcamp.com


Facebook
Andy Death Company Official - b-m.facebook.com

Wat muziek van de demo uit 2006

A New Clear Day
Andy Death Company - New Clear Days ( Demo 2006 ) feat. Michelle Darkness & Kirk Kerker - YouTube

A Long Goodbye
Andy Death Company - A Long Goodbye ( Demo 2006 ) feat. Michelle Darkness & Kirk Kerker - YouTube

Wat fragmenten van The Darkland City Anthems

The Andy Death Company - Darkland City Anthems SNIPPETS - YouTube

The Mission - Another Fall from Grace (2016)

4,0
Gisteravond live gezien in 013 en dat viel zeker niet tegen. Daar wat nieuwe nummers gehoord en gelijk dit album gekocht.

Ik vind hem relevant klinken. De vertrouwde dingen van de eerste Mission platen en ook The Sisters of Mercy elementen zijn meer dan voldoende aanwezig. Voorlopig vind ik vooral de laatste drie nummers van het reguliere album erg goed. Jade, Only You & You Alone en Phantom Pain zijn verdomd goede nummer die laten horen dat Wayne Hussey het nog altijd kan en dat hij als zanger en tekstschrijver alleen maar beter is geworden.

Daar kan Andrew Eldritch nog eens een voorbeeld aan nemen.

Verassend goede plaat!

P.s.

Overigens hoor ik Ville Valo helemaal niet in dat tweede nummer.

The Pretty Reckless - Light Me Up (2010)

4,0
Heb de cd inmiddels meerdere malen beluisterd. Het is op zich een prima debuut maar het niveau wat Taylor Momson live heeft, haalt ze op de plaat niet. Daarvoor is het allemaal net wat te glad.

De nummers zijn stuk voor stuk echter prima. Vooral Going Down, Just Tonight, My Medicine, Since you're gone, Factory Girl, Miss Nothing en ook de ballads zijn uitstekend. Enig nadeel is dat de mooie Taylor zich wel erg aan een radiovriendelijk stramien wil houden. Als het live echt los gaat is het vele malen beter dan op de plaat maar de potentie voor de toekomst is er zeker!

Ben benieuwd waar dat heen gaat.

The Rasmus - Dead Letters (2003)

2,5
Mijn vriendin had deze voor 1 euro in de plaatselijke bibliotheek opgepikt. Op zich hou ik hier wel van maar het klinkt in mijn oren toch nog altijd als een tweede hands Him. Vooral de teksten zijn van een tenenkrommend niveau maar het neemt niet weg dat er hier en daar toch wel een aardige song tussen zit. Voor mij zijn de hoogtepunten.

Not like the other girls en Funaral Song

The Sisters of Mercy - Vision Thing (1990)

5,0
Vision Thing was mijn eerste kennismaking met The Sisters of Mercy. Ik las een interview met zanger Andrew Eldritch waarin hij titelnummer omschreef als Black Sabbath maar dan met hersens. Ik moest hard lachen om die uitspraak ook omdat ik toen vaak Black Sabbath op had staan maar langzaam toe was aan een nieuwe band in mijn ontdekkingsreis langs de geschiedenis van de Rock muziek.

Ik weet het nog goed. Ik stond met een koptelefoon te luisteren in een cd zaak in Eindhoven. Het titelnummer knalde uit de boxen en het moet gezegd het leek inderdaad op Black Sabbath maar dan een stuk feller en met een zanger die behoorlijk agressief en gevaarlijk klonk. Ik was enthousiast. Met het daaropvolgende Ribbons en Detonation Boulevard had ik niet gelijk een klik en mijn aandacht dreigde te verslappen maar toen gebeurde het!

Ik hoorde de eerste tonen van de Something Fast en wist gelijk dat dit een nummer voor de eeuwigheid was. De rustige klanken en de bedachtzame tekst raakte me enorm. Op het moment van luisteren was ik nog aan het studeren en wist niet goed welke richting ik op moest. Keuzestress over het leven overmande me en op dat moment hielp het enorm om Andrew Eldritch zinnen te horen zingen als:

Everybody needs
A hand in their decision
Some of us are not so sure


Met kippenvel heb ik het nummer afgeluisterd. De koptelefoon afgezet en gelijk afgerekend. Weken daarna heb ik de plaat grijsgedraaid en ging alle nummers steeds meer koesteren. Tegenwoordig zet ik hem vooral nog op voor Something Fast. Nu 20 jaar later herhaal ik nog regelmatig de openingszin van het nummer als een soort levensmotto. Woorden die relativerend werken in een steeds veranderende en hectische wereld.

All the things
We never needed
I don't need them now

Theatre of Tragedy - Theatre of Tragedy (1995)

4,0
Soms zijn er wel eens van die koude winternachten waarin de slaap wegblijft en de gedachte afdwalen naar bijpassende muziek. Duistere melancholische geluiden die passen bij de serene stilte van de nacht.

Het titelloze debuutalbum van Theatre of Tragedy en dan met name de song ...A Distance There Is... is daar bijzonder geschikt voor. Alleen al de prachtige hoes waarop een mooie rode roos en een verdorde witte gekruist op een bed van bladeren liggen bevestigd het beeld van een romantisch en vooral melancholisch werk.

Theatre of Tragedy was een van de eerste Gothic Metal bands die aan kwam zetten met The Beauty & The Beast vocalen die later voor vele andere Gothic Metalbands zoals Within Temptation, Epica en After Forever een inspiratie waren. Helemaal origineel was het overigens niet want eerder hadden My Dying Bride en The Gathering het ook al eens gedaan.

Bij Theatre of Tragedy kwam het er op neer dat het ging om de vocale duels tussen aan de ene kant brulboei Raymond Rohonyi en aan de andere kant zijn toenmalige vriendin en sopraan Liv Kristine. Ondersteund door zwaar en traag gitaarwerk werd een stevig doom geluid neergezet dat nog op smaak werd gebracht door authentieke pianoklanken en oud Engelse teksten die vooral op William Shakespeare - BoekMeter.nl zijn gebaseerd.

Opvolger Theatre of Tragedy - Velvet Darkness They Fear (1996) en vooral het derde album Theatre of Tragedy - Aegis (1998) waren in mijn ogen de beste twee platen van de band maar dit debuut heeft een soort zuivere authenticiteit die later geleidelijk zou verdwijnen. De liefde voor oude literatuur en toneel domineren het hele album. Bij het beluisteren waan je jezelf in vervlogen tijden. In een wereld vol van romantiek en weemoed.

Dit gevoel komt bij mij het sterkst naar voren bij het beluisteren van het absoluut tijdloze hoogtepunt van dit album is ...A Distance There Is... .Een bijna 9 minuten durende song waarbij The Beast even van het toneel verdwijnt om alle ruimte te geven aan zijn wederhelft die onder begeleiding van droevige pianoklanken en regengeluiden haar treurzang over eenzaamheid na een verbroken relatie bezingt.

...A Distance There Is... is de enige song waarbij Liv een bijdrage heeft geleverd aan de tekst en tot op heden beschouw ik het nog altijd als een van haar mooiste songs die zowel muzikaal als tekstueel een onuitputtelijke droefenis uitstraalt. Het is in mijn beleving een van puurste melancholische songs ooit geschreven en een absoluut hoogtepunt uit het oeuvre van een unieke band. Om af te sluiten is het daarom alleen maar gepast om het mooiste stuk van de song te quoten

After all these years thou left'st me down in the emotional depths -
The sombre soakéd velvet-drape is hung upon me,
Turning my feelings away from our so ignorant world:
All the beautiful moments sharéd, deliberately push'd aside -
...a distance there is...



Voor wie even wil genieten!

Theatre of Tragedy - ...a Distance There is... - YouTube

Tommy Lee - Never a Dull Moment (2002)

3,0
Ik heb dit album in mijn kast staan en ook een paar keer geluisterd en als ik mij niet vergis staan hier best een paar aardige dingen op. Maar dit plaatje maakte helaas geen blijvende indruk anders zou ik me er nog wel iets van kunnen herinneren. Neemt echter niet weg dat Tommy Lee een prima drummer is en de enige muzikant van Crue die de indruk wekt zijn instrument te kunnen bespelen.