Hier kun je zien welke berichten Killeraapje als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Ed Kowalczyk - Alive (2010)
1,0
0
geplaatst: 12 oktober 2010, 00:46 uur
Ik was al nooit een fan van Live maar toen een goede vriend van mij met dit album kwam aanzetten en het mij liet horen kon ik hem wel wurgen. Ik ken zijn veelbesproken geschiedenis niet maar heb zijn zangprestaties altijd erg klinisch en onoprecht gevonden maar misschien dat er mensen zijn die deze zeiknummers kunnen waarderen. Voor mij is dit in ieder geval een typisch voorbeeld van een artiest die slipjes naar zichzelf gooit als hij voor de spiegel staat.
Waardeloos
Waardeloos
Editors - An End Has a Start (2007)
4,0
0
geplaatst: 22 december 2009, 14:40 uur
Heb deze cd nu eindelijk in huis en meerdere malen beluisterd.
Het plaatje hinkt voor mij op twee gedachten. Enerzijds vind ik het eerste deel van het album echt super maar het tweede deel doet mij wat minder.
Absoluut hoogtepunt vind ik Weight of the World. Dat nummer heeft een prachtige tekst mooie melodie en is werkelijk schitterend gezongen.
Een goede tweede is voor mij When Anger Shows. Wederom erg goede tekst prima melodie en erg sfeervol.
Dan zijn er nog de beide singles, die ik ook super vind net als Racing Rats en Escaping the Nest.
Smokers outside the hospital door vind ik erg mooi tot het kinderkoor invalt dan wordt het allemaal wat kitcherig. Neemt niet weg dat het geen slechte song is.
Push your head en Spiders doen mij een stuk minder ik vind ze wat te zeikerig en pretentieus. Deze songs halen voor mij de score dan ook wat omlaag.
Het afsluitende Well Worn Hand vind ik dan weer erg mooi en een zeer waardige afsluiter.
Op zich is dit een prima album maar ik denk dat deze heren op termijn nog beter zullen kunnen. Overigens vind ik de omschrijving dat The Editors klinkt als Coldplay die Joy Division proberen te coveren erg leuk gevonden. En het klopt eigenlijk ook wel maar ik zie dat niet als iets negatiefs hoewel ik totaal niets om Coldplay geef.
Maar goed, hele aardige plaat die regelmatig in mijn cd speler zal draaien.
Het plaatje hinkt voor mij op twee gedachten. Enerzijds vind ik het eerste deel van het album echt super maar het tweede deel doet mij wat minder.
Absoluut hoogtepunt vind ik Weight of the World. Dat nummer heeft een prachtige tekst mooie melodie en is werkelijk schitterend gezongen.
Een goede tweede is voor mij When Anger Shows. Wederom erg goede tekst prima melodie en erg sfeervol.
Dan zijn er nog de beide singles, die ik ook super vind net als Racing Rats en Escaping the Nest.
Smokers outside the hospital door vind ik erg mooi tot het kinderkoor invalt dan wordt het allemaal wat kitcherig. Neemt niet weg dat het geen slechte song is.
Push your head en Spiders doen mij een stuk minder ik vind ze wat te zeikerig en pretentieus. Deze songs halen voor mij de score dan ook wat omlaag.
Het afsluitende Well Worn Hand vind ik dan weer erg mooi en een zeer waardige afsluiter.
Op zich is dit een prima album maar ik denk dat deze heren op termijn nog beter zullen kunnen. Overigens vind ik de omschrijving dat The Editors klinkt als Coldplay die Joy Division proberen te coveren erg leuk gevonden. En het klopt eigenlijk ook wel maar ik zie dat niet als iets negatiefs hoewel ik totaal niets om Coldplay geef.
Maar goed, hele aardige plaat die regelmatig in mijn cd speler zal draaien.
Editors - In Dream (2015)
2,5
0
geplaatst: 28 oktober 2015, 17:56 uur
The Editors werden voor mij boeiend toen hun derde plaat In This Light and on This Evening uitkwam. Het duurde even voordat die plaat voor mij volledig op zijn plaats viel maar achteraf gezien vond ik dit verreweg hun beste werk. Na de toch wat teleurstellende voorganger The Weight of Your Love was ik blij om te lezen dat deze plaat weer wat donkerder zou zijn en meer in de richting van mijn favoriet zou gaan. Het horen van No Harm was voor mij zelfs genoeg reden om de plaat aan te schaffen. Het is donker, sfeervol en deed me zelf denken aan Fever Ray.
Alles wat er na dit nummer komt vind ik echter een stuk minder Salvation kan me nog bekoren en klinkt zelfs goed maar zodra de zanger zijn mooie diepe stem inwisselt voor een soort van Bronksi Beat geluid dan wordt het toch moeilijk te behappen. Vooral Our Love vind ik denk ik wel het slechtste wat The Editors ooit hebben opgenomen. Overigens moet ik daar hetzelfde album nog op terugkomen aangezien ik zo snugger was om ook nog de dubbel versie te kopen. Want eerlijk is eerlijk wat die extra tracks betreft die zijn oprecht nog slechter.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit toch wel een enorme teleurstelling vind. Normaal gesproken wordt een plaat van The Editors alleen maar beter met elke draaibeurt maar deze gaat er alleen maar op achteruit. Het is overgeproduceerde kitsch zonder bezieling. Ik mis goede songs, gitaren en een zanger met een consequent diep stemgeluid.
Het zal wel een kwestie van smaak zijn maar ik hoor toch liever een mooi diep geluid dan dat Bronski Beat gepiep maar ieder zijn smaak natuurlijk. Voorlopig ben ik in ieder geval klaar met deze band.
Alles wat er na dit nummer komt vind ik echter een stuk minder Salvation kan me nog bekoren en klinkt zelfs goed maar zodra de zanger zijn mooie diepe stem inwisselt voor een soort van Bronksi Beat geluid dan wordt het toch moeilijk te behappen. Vooral Our Love vind ik denk ik wel het slechtste wat The Editors ooit hebben opgenomen. Overigens moet ik daar hetzelfde album nog op terugkomen aangezien ik zo snugger was om ook nog de dubbel versie te kopen. Want eerlijk is eerlijk wat die extra tracks betreft die zijn oprecht nog slechter.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit toch wel een enorme teleurstelling vind. Normaal gesproken wordt een plaat van The Editors alleen maar beter met elke draaibeurt maar deze gaat er alleen maar op achteruit. Het is overgeproduceerde kitsch zonder bezieling. Ik mis goede songs, gitaren en een zanger met een consequent diep stemgeluid.
Het zal wel een kwestie van smaak zijn maar ik hoor toch liever een mooi diep geluid dan dat Bronski Beat gepiep maar ieder zijn smaak natuurlijk. Voorlopig ben ik in ieder geval klaar met deze band.
Empathy Test - Losing Touch (2017)
4,0
1
geplaatst: 28 juli 2023, 02:41 uur
Empathy Test is opgericht door twee jeugdvrienden. Te weten zanger Isaac Howlett en componist en producer Adam Relf.
Na het zien van de film Drive waren de heren totaal onder de indruk van de synthesizer soundtrack en na het zien van de SF film Blade Runner was de naam Empathy Test snel gevonden. In deze film wordt de test gebruikt om robots te kunnen onderscheiden van mensen. In theorie zakken de robots door de mand op het moment dat er empathische vragen worden gesteld.
Tot zover de huishoudelijke mededelingen. De muziek is, zoals je mag verwachten, doordrenkt van warme synthesizer geluiden, die het charismatisch stemgeluid van de zanger met verve ondersteunen. De teksten zijn melancholisch van aard en gaan over psychologisch leed en de zwaarte van intermenselijke relaties.
Elk nummer heeft een mooie melodie en de sfeer van de plaat is pakkend en zwaarmoedig. De band heeft een eigen stijl en karakter en dat is behoorlijk knap te noemen in het Dark Wave - Synthesizer pop genre. Belangrijkste factor is het unieke stemgeluid van de zanger en de behoorlijk pakkende composities.
Absoluut hoogtepunt is het overdonderende titelnummer Losing Touch wat gelijk zorgt voor kippenvel en een emotionele connectie. Het moment dat de zanger de hoge uithaal uit zijn tenen haalt voel je als luisteraar dat het goed zit en ben je zielsgelukkig dat je weer een prachtig stuk melancholische muziek mag ondergaan.
Zelf heb ik deze band ontdekt omdat Adrian Hates van Diary of Dreams ze noemde in een interview en daar ben ik de man zeer dankbaar voor.
Voor mij een band om te koesteren!
When you're feeling alone
And you're colder than stone
Call me you know... It's always been you.
(Uit Losing Touch)
Na het zien van de film Drive waren de heren totaal onder de indruk van de synthesizer soundtrack en na het zien van de SF film Blade Runner was de naam Empathy Test snel gevonden. In deze film wordt de test gebruikt om robots te kunnen onderscheiden van mensen. In theorie zakken de robots door de mand op het moment dat er empathische vragen worden gesteld.
Tot zover de huishoudelijke mededelingen. De muziek is, zoals je mag verwachten, doordrenkt van warme synthesizer geluiden, die het charismatisch stemgeluid van de zanger met verve ondersteunen. De teksten zijn melancholisch van aard en gaan over psychologisch leed en de zwaarte van intermenselijke relaties.
Elk nummer heeft een mooie melodie en de sfeer van de plaat is pakkend en zwaarmoedig. De band heeft een eigen stijl en karakter en dat is behoorlijk knap te noemen in het Dark Wave - Synthesizer pop genre. Belangrijkste factor is het unieke stemgeluid van de zanger en de behoorlijk pakkende composities.
Absoluut hoogtepunt is het overdonderende titelnummer Losing Touch wat gelijk zorgt voor kippenvel en een emotionele connectie. Het moment dat de zanger de hoge uithaal uit zijn tenen haalt voel je als luisteraar dat het goed zit en ben je zielsgelukkig dat je weer een prachtig stuk melancholische muziek mag ondergaan.
Zelf heb ik deze band ontdekt omdat Adrian Hates van Diary of Dreams ze noemde in een interview en daar ben ik de man zeer dankbaar voor.
Voor mij een band om te koesteren!
When you're feeling alone
And you're colder than stone
Call me you know... It's always been you.
(Uit Losing Touch)
Empathy Test - Safe from Harm (2017)
4,0
0
geplaatst: 1 augustus 2023, 02:48 uur
Het tweede album van Empathy Test had voor mij een wat langere aanlooptijd nodig. Ik was erg gehecht aan hun debuut Losing Touch en in vergelijking daarmee viel me deze in een eerste instantie wat tegen.
Na meerdere luisterbeurten begint het kwartje echter te vallen en betrap ik mezelf erop dat ik hem zelfs ietsje beter vind dat het debuut. Voornaamste pluspunt is een iets zwaarder geluid dat gelijk bij openingstrack Bare My Soul lekker uit de verf komt.
De muziek van Empathy Test heeft voor mij iets troostrijks en rustgevends. Nummers als By My Side, Vampire town, All it takes en vooral het wonderschone titelnummer zijn stuk voor stuk nummers die ik koester als ik de indrukken van een lange werkdag moet verwerken en tot het besef kom dat ik me vooral niet te druk moet maken over alledaagse beslommeringen.
Invloeden van new wave en synth pop voeren net als bij het debuut de boventoon. Op het eerste gehoor klinkt het allemaal een stukje lichter dan de gemiddelde wave band maar het is muziek die met veel smaak en met oog voor detail is gemaakt.
Een oprechte band die me behoorlijk weet te raken.
I want to know where your sorrow grows
I want to know what no one knows
I want to scale, the dark wall around you
And break through to the other side
"I will keep you safe from harm"
Na meerdere luisterbeurten begint het kwartje echter te vallen en betrap ik mezelf erop dat ik hem zelfs ietsje beter vind dat het debuut. Voornaamste pluspunt is een iets zwaarder geluid dat gelijk bij openingstrack Bare My Soul lekker uit de verf komt.
De muziek van Empathy Test heeft voor mij iets troostrijks en rustgevends. Nummers als By My Side, Vampire town, All it takes en vooral het wonderschone titelnummer zijn stuk voor stuk nummers die ik koester als ik de indrukken van een lange werkdag moet verwerken en tot het besef kom dat ik me vooral niet te druk moet maken over alledaagse beslommeringen.
Invloeden van new wave en synth pop voeren net als bij het debuut de boventoon. Op het eerste gehoor klinkt het allemaal een stukje lichter dan de gemiddelde wave band maar het is muziek die met veel smaak en met oog voor detail is gemaakt.
Een oprechte band die me behoorlijk weet te raken.
I want to know where your sorrow grows
I want to know what no one knows
I want to scale, the dark wall around you
And break through to the other side
"I will keep you safe from harm"
End of Green - Dead End Dreaming (2005)
5,0
0
geplaatst: 7 mei 2018, 05:52 uur
Met het verstrijken van de jaren kan ik niet anders dan concluderen dat End of Green een van de belangrijkste bands in mijn leven is geworden. De band kwam in mijn leven toen ik samen met mijn vrouw een voorliefde ontwikkelde voor romantische en melancholische bands zoals HIM, Type O Negative en The Cure.
De eerste kennismaking kwam via een omweg. In de Aardschok stond een recensie van de eerste solo cd van de zanger Michelle Darkness waarin de beste man werd omschreven als The New Johnny Cash for a Darker Gernaration. Toen ik daarna las dat hij werd omschreven als de perfecte kruising tussen HIM en Type O Negative was mijn aandacht helemaal getrokken en kon ik hem zelfs zijn knullige artiestennaam vergeven.
In eerste instantie was ik niet erg onder de indruk en vond ik het een slap aftreksel van de bovengenoemde bands maar ik betrapte mezelf erop dat ik de nummers van zijn solo cd Michelle Darkness - Brand New Drug (2007) steeds vaker ging draaien. Niet alle songs waren even briljant maar ze waren verdomd toegankelijk en zorgde er toch voor dat ik de repeat knop regelmatig mishandeld heb. Tel daarbij een waanzinnig diepe stem die zelfs Peter Steele in zijn beste dagen kon overtreffen en er was voldoende reden om verder te zoeken.
Nadat ik het soloalbum helemaal kapot had gedraaid ging ik me verdiepen in de band waarmee de zanger zijn naamsbekendheid had gekregen. Toen ik begon aan mijn ontdekkingsreis was er veel om uit te kiezen. Een bijzonder lekker gevoel als je weet dat er nog een grote bron is om uit te putten als je net een nieuwe band hebt ontdekt.
De eerste song die ik van ze hoorde was Weakness. De video die ik zag op You Tube leek helemaal nergens op maar na de lekkere zware openingsriff was ik blij om de zware stem van de zanger weer te horen. Niet veel later hoorde ik Drink Myself to Sleep een song vol treurnis met een zwaarmoedige maar niet al te subtiele tekst die door de door intense zang naar een hoger niveau wordt getild en me daarom ontzettend wist te raken.
Mijn bek viel echter compleet open toen ik voor het eerst Cure My Pain hoorde. Ik geloof dat het tot op de dag van vandaag een van mijn meest gedraaide End of Green songs is die voor mij alles belichaamt wat de band zo belangrijk en zo goed maakt. Cure My Pain is een song met een heerlijk zware riff die eigenlijk de hele song door blijft gaan en te samen met de steeds intenser wordende zang langzaam naar een waanzinnig hoogtepunt toewerkt. Nog steeds kan ik me helemaal verliezen bij het horen van deze song en ben ik de band ontzettend dankbaar dat ik het zelfs een keer live heb mogen horen. Tot op de dag van vandaag was dat een van de grootste kippenvel momenten bij een concert.
Ik zou nog veel meer over dit album kunnen schrijven maar ik ga me nog beperken tot een nummer omdat er anders geen einde aan deze recensie komt. Het afsluitende All About Nothing is een song die ik opnieuw ben gaan waarderen door het unplugged album Silent NIght. All About Nothing is kort gezegd een nummer dat in bijna zeven minuten opsomt hoe het voelt om teleurgesteld te worden, ongelukkig en depressief te zijn. Bij het beluisteren van de song voel je de treurnis en melancholie van de zanger tot in je tenen. Nu zoveel jaren later besef ik wel dat er bijna geen zangers zijn die dat gevoel zo mooi over kunnen brengen als Michelle Darkness.
Daarnaast verdiend de band natuurlijk ook veel credits. In de 25 jaar dat ze nu bestaan hebben ze nooit een bandlid vervangen en klinken ze nog altijd waanzinnig. Typisch aan deze plaat is overigens dat bij alle twaalf nummers nergens een keyboard is te bekennen. Het is zwaar gitaarwerk dat de klok slaat en de intense zang van Michelle Darkness die hier wat rauwer is dan op zijn soloplaat maar daardoor met veel meer beleving en zelfvertrouwen wordt neergezet.
Regisseur Lars von Trier - MovieMeter.nl zei ooit dat elk intelligent mens wel 1x in zijn leven depressief wordt. In mijn beleving heeft hij daar zeker een punt maar het beluisteren van songs zoals All About Nothing en ook Cure My Pain doen mij beseffen dat zoiets helemaal niet erg is. Het leven is immers niet alleen maar voorspoed en bands als End of Green zijn nodig om deze emoties te kunnen ventileren.
Mocht je na het lezen van deze recensie denken ik ga ook eens wat van de band luisteren dan kan ik dit album zeker aanbevelen als eerste kennismaking maar zeker ook hun laatste werk End of Green - Void Estate (2017) en twee wat oudere platen End of Green - Songs for a Dying World (2002) en End of Green - Last Night on Earth (2003)
Maar eerlijk is eerlijk, eigenlijk is alles van hoog niveau en kan ik End of Green van harte aanbevelen voor alle melancholische muziekliefhebbers.
Tenslotte nog een aantal belangrijkste songs van dit album:
End of Green - Cure my Pain - YouTube
end of green Drink myself to sleep. - YouTube
end of green - all about nothing - YouTube
End of Green - All About Nothing (live acoustic) - YouTube
De eerste kennismaking kwam via een omweg. In de Aardschok stond een recensie van de eerste solo cd van de zanger Michelle Darkness waarin de beste man werd omschreven als The New Johnny Cash for a Darker Gernaration. Toen ik daarna las dat hij werd omschreven als de perfecte kruising tussen HIM en Type O Negative was mijn aandacht helemaal getrokken en kon ik hem zelfs zijn knullige artiestennaam vergeven.
In eerste instantie was ik niet erg onder de indruk en vond ik het een slap aftreksel van de bovengenoemde bands maar ik betrapte mezelf erop dat ik de nummers van zijn solo cd Michelle Darkness - Brand New Drug (2007) steeds vaker ging draaien. Niet alle songs waren even briljant maar ze waren verdomd toegankelijk en zorgde er toch voor dat ik de repeat knop regelmatig mishandeld heb. Tel daarbij een waanzinnig diepe stem die zelfs Peter Steele in zijn beste dagen kon overtreffen en er was voldoende reden om verder te zoeken.
Nadat ik het soloalbum helemaal kapot had gedraaid ging ik me verdiepen in de band waarmee de zanger zijn naamsbekendheid had gekregen. Toen ik begon aan mijn ontdekkingsreis was er veel om uit te kiezen. Een bijzonder lekker gevoel als je weet dat er nog een grote bron is om uit te putten als je net een nieuwe band hebt ontdekt.
De eerste song die ik van ze hoorde was Weakness. De video die ik zag op You Tube leek helemaal nergens op maar na de lekkere zware openingsriff was ik blij om de zware stem van de zanger weer te horen. Niet veel later hoorde ik Drink Myself to Sleep een song vol treurnis met een zwaarmoedige maar niet al te subtiele tekst die door de door intense zang naar een hoger niveau wordt getild en me daarom ontzettend wist te raken.
Mijn bek viel echter compleet open toen ik voor het eerst Cure My Pain hoorde. Ik geloof dat het tot op de dag van vandaag een van mijn meest gedraaide End of Green songs is die voor mij alles belichaamt wat de band zo belangrijk en zo goed maakt. Cure My Pain is een song met een heerlijk zware riff die eigenlijk de hele song door blijft gaan en te samen met de steeds intenser wordende zang langzaam naar een waanzinnig hoogtepunt toewerkt. Nog steeds kan ik me helemaal verliezen bij het horen van deze song en ben ik de band ontzettend dankbaar dat ik het zelfs een keer live heb mogen horen. Tot op de dag van vandaag was dat een van de grootste kippenvel momenten bij een concert.
Ik zou nog veel meer over dit album kunnen schrijven maar ik ga me nog beperken tot een nummer omdat er anders geen einde aan deze recensie komt. Het afsluitende All About Nothing is een song die ik opnieuw ben gaan waarderen door het unplugged album Silent NIght. All About Nothing is kort gezegd een nummer dat in bijna zeven minuten opsomt hoe het voelt om teleurgesteld te worden, ongelukkig en depressief te zijn. Bij het beluisteren van de song voel je de treurnis en melancholie van de zanger tot in je tenen. Nu zoveel jaren later besef ik wel dat er bijna geen zangers zijn die dat gevoel zo mooi over kunnen brengen als Michelle Darkness.
Daarnaast verdiend de band natuurlijk ook veel credits. In de 25 jaar dat ze nu bestaan hebben ze nooit een bandlid vervangen en klinken ze nog altijd waanzinnig. Typisch aan deze plaat is overigens dat bij alle twaalf nummers nergens een keyboard is te bekennen. Het is zwaar gitaarwerk dat de klok slaat en de intense zang van Michelle Darkness die hier wat rauwer is dan op zijn soloplaat maar daardoor met veel meer beleving en zelfvertrouwen wordt neergezet.
Regisseur Lars von Trier - MovieMeter.nl zei ooit dat elk intelligent mens wel 1x in zijn leven depressief wordt. In mijn beleving heeft hij daar zeker een punt maar het beluisteren van songs zoals All About Nothing en ook Cure My Pain doen mij beseffen dat zoiets helemaal niet erg is. Het leven is immers niet alleen maar voorspoed en bands als End of Green zijn nodig om deze emoties te kunnen ventileren.
Mocht je na het lezen van deze recensie denken ik ga ook eens wat van de band luisteren dan kan ik dit album zeker aanbevelen als eerste kennismaking maar zeker ook hun laatste werk End of Green - Void Estate (2017) en twee wat oudere platen End of Green - Songs for a Dying World (2002) en End of Green - Last Night on Earth (2003)
Maar eerlijk is eerlijk, eigenlijk is alles van hoog niveau en kan ik End of Green van harte aanbevelen voor alle melancholische muziekliefhebbers.
Tenslotte nog een aantal belangrijkste songs van dit album:
End of Green - Cure my Pain - YouTube
end of green Drink myself to sleep. - YouTube
end of green - all about nothing - YouTube
End of Green - All About Nothing (live acoustic) - YouTube
End of Green - High Hopes in Low Places (2010)
4,5
0
geplaatst: 24 november 2011, 21:43 uur
Deze heb ik als dubbel cd kunnen kopen voor slechts 8 Euro in een schitterende zwarte doos.
Van End of Green kende ik wat lossen songs en vooral de solo cd van Michelle Darkness kon ik wel waarderen. In vergelijking met hun overige werk klinkt deze cd wat lichter en optimistischer. Niet elke song is even sterk maar muzikaal zit het zeker goed in elkaar. Vooral het titelnummer en Tie me a rope bevallen me erg goed.
De grote traktatie van deze uitgave is echter de tweede cd waarop 10 heruitgebrachte songs staan. Stuk voor stuk luisteren de nieuwe versies heerlijk weg met als absoluut hoogtepunt het acht minuten durende I Hate.
Het overige werk ga ik zeker nog een kans geven. In mijn zoektocht naar een goed alternatief voor Type O Negative komt deze band in ieder geval aardig in de buurt.
Van End of Green kende ik wat lossen songs en vooral de solo cd van Michelle Darkness kon ik wel waarderen. In vergelijking met hun overige werk klinkt deze cd wat lichter en optimistischer. Niet elke song is even sterk maar muzikaal zit het zeker goed in elkaar. Vooral het titelnummer en Tie me a rope bevallen me erg goed.
De grote traktatie van deze uitgave is echter de tweede cd waarop 10 heruitgebrachte songs staan. Stuk voor stuk luisteren de nieuwe versies heerlijk weg met als absoluut hoogtepunt het acht minuten durende I Hate.
Het overige werk ga ik zeker nog een kans geven. In mijn zoektocht naar een goed alternatief voor Type O Negative komt deze band in ieder geval aardig in de buurt.
End of Green - Last Night on Earth (2003)
5,0
0
geplaatst: 18 mei 2018, 05:20 uur
Soms heb je van die bands waarbij je bij het horen van de eerste tonen al weet dat het goed zit. End of Green heeft de zware gitaren die ik graag hoor en vooral een zanger die met een onbenaderbare diepe stem zingt over zijn persoonlijke ellende. De band zelf spreekt hier overigens heel relativerend over en heeft de muziek wel eens omschreven met de term „Depressed Subcore" In de praktijk betekent dit dat de riffs zwaar zijn en dat tekstueel alles over depressie, dood, pijn en uiteraard liefde gaat. Zeg maar de mooie dingen van het leven!
Op dit vierde album van de band wordt de lijn van de bijzonder sterke voorganger End of Green - Songs for a Dying World (2002) naadloos doorgetrokken. De liefde voor Type O Negative is nog steeds duidelijk voelbaar maar End of Green is veel meer dan dat. Invloeden van de betere Nu Metal bands en ook de nodige blues invloeden zijn niet te ontkennen.
Het album opent bijzonder sterk met het traag startende Evergreen dat volledig losbarst na een hartverscheurende noodkreet van de zanger die gedurende het verloop van het nummer steeds weer terug komt. De riff heeft wel wat weg van Deftones maar wat End of Green neerzet klinkt in mijn oren veel beter.
Daarna volgen een aantal degelijke rockers waarna we uitkomen bij een van de prijsnummers van het album. Het bijna 10 minuten durende Queen of My Dreams. Een zwaar melancholisch nummer over rouwverwerking. Zanger Michelle Darkness zet hier zijn Blues geluid in en draagt met zijn steeds intenser wordende zang het volledige nummer. Vele jaren later hoorde ik de Unplugged versie op het Silent Night album en ging het nummer opnieuw waarderen. Tot op de dag van vandaag vind ik het een van de hoogtepunten uit hun werk.
Na zoveel droefheid en melancholie is het dan weer tijd voor wat meer Up Tempo werk zoals Tragedy Insane en Highway 69. Twee nummers waarbij de band laat horen lekker te kunnen rocken hoewel de teksten geen druppel optimistischer zijn dan in hun droevige ballades. Als liefhebber van melancholie verwacht je natuurlijk niet anders. Een standaard rocker met de titel Melanchoholic kan dan natuurlijk ook niet uitblijven.
Het slotstuk Emptiness / Lost Control vat voor mij alles samen wat ik zo goed vind aan deze band. Het zijn eigenlijk twee nummers die naadloos in elkaar overlopen. Emptiness is een langzaam opgebouwde ballade waarbij de zanger slechts begeleid wordt door een tergend langzame riff in de vertrouwde Type O Negative stijl om daarna naadloos over te gaan in een ongeremde woede-uitbarsting van frustratie en verdriet die een dikke zes minuten aan blijft houden om uiteindelijk langzaam tot stilstand te komen met de mooie klanken van een wegstervende piano.
Bij mijn eerste End of Green concert in Keulen mocht ik ze dit nummer live horen spelen en tot op de dag van vandaag is dat nog steeds een van mijn grootste kippenvel momenten bij een concert. Emptiness / Lost Control is voor mij een van die nummers die wat extra's hebben. Een nummer dat je opzet als je het even niet meer weet en gewoon wilt ondergaan. Om daarna te beseffen hoe gelukkig je eigenlijk bent en dat je snel het complete werk van de band in huis moet halen.
Mocht het naar aanleiding van het bovenstaande nog niet duidelijk zijn: Voor de melancholische zielen onder ons kan ik dit album zeer aanbevelen!!
Voor de volledigheid nog even mijn drie favoriete nummers van deze plaat:
End Of Green - Evergreen - HQ - YouTube
end of green Queen of my dreams - YouTube
END OF GREEN - Emptiness / Lost Control - YouTube
En voor uit nog de Unplugged versie van Queen of My Dreams
End of Green - Queen of my Dreams (live acoustic) - YouTube
Op dit vierde album van de band wordt de lijn van de bijzonder sterke voorganger End of Green - Songs for a Dying World (2002) naadloos doorgetrokken. De liefde voor Type O Negative is nog steeds duidelijk voelbaar maar End of Green is veel meer dan dat. Invloeden van de betere Nu Metal bands en ook de nodige blues invloeden zijn niet te ontkennen.
Het album opent bijzonder sterk met het traag startende Evergreen dat volledig losbarst na een hartverscheurende noodkreet van de zanger die gedurende het verloop van het nummer steeds weer terug komt. De riff heeft wel wat weg van Deftones maar wat End of Green neerzet klinkt in mijn oren veel beter.
Daarna volgen een aantal degelijke rockers waarna we uitkomen bij een van de prijsnummers van het album. Het bijna 10 minuten durende Queen of My Dreams. Een zwaar melancholisch nummer over rouwverwerking. Zanger Michelle Darkness zet hier zijn Blues geluid in en draagt met zijn steeds intenser wordende zang het volledige nummer. Vele jaren later hoorde ik de Unplugged versie op het Silent Night album en ging het nummer opnieuw waarderen. Tot op de dag van vandaag vind ik het een van de hoogtepunten uit hun werk.
Na zoveel droefheid en melancholie is het dan weer tijd voor wat meer Up Tempo werk zoals Tragedy Insane en Highway 69. Twee nummers waarbij de band laat horen lekker te kunnen rocken hoewel de teksten geen druppel optimistischer zijn dan in hun droevige ballades. Als liefhebber van melancholie verwacht je natuurlijk niet anders. Een standaard rocker met de titel Melanchoholic kan dan natuurlijk ook niet uitblijven.
Het slotstuk Emptiness / Lost Control vat voor mij alles samen wat ik zo goed vind aan deze band. Het zijn eigenlijk twee nummers die naadloos in elkaar overlopen. Emptiness is een langzaam opgebouwde ballade waarbij de zanger slechts begeleid wordt door een tergend langzame riff in de vertrouwde Type O Negative stijl om daarna naadloos over te gaan in een ongeremde woede-uitbarsting van frustratie en verdriet die een dikke zes minuten aan blijft houden om uiteindelijk langzaam tot stilstand te komen met de mooie klanken van een wegstervende piano.
Bij mijn eerste End of Green concert in Keulen mocht ik ze dit nummer live horen spelen en tot op de dag van vandaag is dat nog steeds een van mijn grootste kippenvel momenten bij een concert. Emptiness / Lost Control is voor mij een van die nummers die wat extra's hebben. Een nummer dat je opzet als je het even niet meer weet en gewoon wilt ondergaan. Om daarna te beseffen hoe gelukkig je eigenlijk bent en dat je snel het complete werk van de band in huis moet halen.
Mocht het naar aanleiding van het bovenstaande nog niet duidelijk zijn: Voor de melancholische zielen onder ons kan ik dit album zeer aanbevelen!!
Voor de volledigheid nog even mijn drie favoriete nummers van deze plaat:
End Of Green - Evergreen - HQ - YouTube
end of green Queen of my dreams - YouTube
END OF GREEN - Emptiness / Lost Control - YouTube
En voor uit nog de Unplugged versie van Queen of My Dreams
End of Green - Queen of my Dreams (live acoustic) - YouTube
End of Green - Void Estate (2017)
5,0
0
geplaatst: 22 november 2017, 19:11 uur
Nieuw materiaal van End of Green is iets waar ik het hele jaar naar uit kan kijken. Altijd neem ik me voor om een recensie te schrijven en steeds stel ik het maar uit. De voornaamste reden is dat End of Green me vaak zo weet te raken dat ik het moeilijk vind om de juiste woorden te vinden om te beschrijven wat ze voor mij betekenen..
Nadat ik ze de afgelopen week voor de derde keer live had gezien vond ik het tijd worden om toch maar eens wat woorden te besteden aan dit album. Het begint allemaal met Send in the Clowns. Een melancholisch nummer waarbij de zang van Michelle Darkness er gelijk inhakt. De tekst wordt met veel bezieling gebracht en het refrein doet me erg denken aan Zombie van The Cranberries.
Daarna volgt gelijk de zware doom rif van Darkside of the Sun. Het nummer dat het meest doet denken aan Type O Negative. De zang is in de beste Peter Steele traditie. De teksten gaan weer zwaar door merg en been en de kippenvel momenten zijn talrijk. Een van de mooiste nummers van de plaat.
Hierna volgt het toegankelijke The Door dat tekstueel weer erg aangrijpend is. Ook hier laat Michelle Darkness horen dat hij in topvorm is. Na een paar keer luisteren kreeg ik dit nummer niet meer uit mijn systeem.
Head Down en Crossroads zijn twee nummers die Michelle Darkness zijn voorliefde voor Blues goed laten horen. Head Down was al geschreven voor het Unplugged album en Crossroads is een cover van Calvin Harris. Vorig jaar overigens ook nog gecoverd door The Beauty of Gemina - Minor Sun (2016)
The Unseen en Dressed in Black zijn dan weer meer toegankelijke nummers die het moeten hebben van de zang en de toegankelijkheid.
Mollodrome is het meest persoonlijke nummer en is een echte End Of Green track waarin de band emotioneel helemaal los gaat. Zelf typeerde ze dit nummer als het sterkste nummer van het album maar voor mijn gevoel is dat toch het afsluitende en alles verpletterende Like A Stranger. Hierin komt alles samen wat End of Green voor mij zo geweldig maakt. Deze song is vanaf de eerste tot de laatste seconde een aanhoudend kippenvel moment.
De songs die ik niet apart heb genoemd zijn ook prima en de bonus track kost wat gewenning maar is in mijn beleving nog altijd goed.
Nee Void Estate is het perfecte album geworden voor het 25 jarig jubileum van End of Green. Wat mij betreft kunnen de mannen nog jaren door in deze stijl die ergens het midden kan houden tussen Doom, Gothic en Blues. Het is als een soort kruisbestuiving tussen Type O Negative, The Cure en Johnny Cash maar om eerlijk te zijn hoor ik dan liever End of Green.
Nadat ik ze de afgelopen week voor de derde keer live had gezien vond ik het tijd worden om toch maar eens wat woorden te besteden aan dit album. Het begint allemaal met Send in the Clowns. Een melancholisch nummer waarbij de zang van Michelle Darkness er gelijk inhakt. De tekst wordt met veel bezieling gebracht en het refrein doet me erg denken aan Zombie van The Cranberries.
Daarna volgt gelijk de zware doom rif van Darkside of the Sun. Het nummer dat het meest doet denken aan Type O Negative. De zang is in de beste Peter Steele traditie. De teksten gaan weer zwaar door merg en been en de kippenvel momenten zijn talrijk. Een van de mooiste nummers van de plaat.
Hierna volgt het toegankelijke The Door dat tekstueel weer erg aangrijpend is. Ook hier laat Michelle Darkness horen dat hij in topvorm is. Na een paar keer luisteren kreeg ik dit nummer niet meer uit mijn systeem.
Head Down en Crossroads zijn twee nummers die Michelle Darkness zijn voorliefde voor Blues goed laten horen. Head Down was al geschreven voor het Unplugged album en Crossroads is een cover van Calvin Harris. Vorig jaar overigens ook nog gecoverd door The Beauty of Gemina - Minor Sun (2016)
The Unseen en Dressed in Black zijn dan weer meer toegankelijke nummers die het moeten hebben van de zang en de toegankelijkheid.
Mollodrome is het meest persoonlijke nummer en is een echte End Of Green track waarin de band emotioneel helemaal los gaat. Zelf typeerde ze dit nummer als het sterkste nummer van het album maar voor mijn gevoel is dat toch het afsluitende en alles verpletterende Like A Stranger. Hierin komt alles samen wat End of Green voor mij zo geweldig maakt. Deze song is vanaf de eerste tot de laatste seconde een aanhoudend kippenvel moment.
De songs die ik niet apart heb genoemd zijn ook prima en de bonus track kost wat gewenning maar is in mijn beleving nog altijd goed.
Nee Void Estate is het perfecte album geworden voor het 25 jarig jubileum van End of Green. Wat mij betreft kunnen de mannen nog jaren door in deze stijl die ergens het midden kan houden tussen Doom, Gothic en Blues. Het is als een soort kruisbestuiving tussen Type O Negative, The Cure en Johnny Cash maar om eerlijk te zijn hoor ik dan liever End of Green.
Europe - Last Look at Eden (2009)
4,5
0
geplaatst: 24 september 2009, 01:54 uur
Prima plaat van Europe en voor mijn gevoel hun beste sinds ze weer bijelkaar zijn. Almost Unplugged liet al een band horen die erg in vorm is en deze cd bevestigd dat nog eens.
Beste nummers zijn voor mij Last Look at Eden, In my time, new love in Town, Mojito Girl en Run with the Angels
Beste nummers zijn voor mij Last Look at Eden, In my time, new love in Town, Mojito Girl en Run with the Angels
Europe - Secret Society (2006)
5,0
0
geplaatst: 15 maart 2010, 23:04 uur
Dit is toch wel een verdomd goed album. Toen ik het na de release in huis haalde was ik in eerste instantie erg teleurgesteld omdat er maar hele matige ballads en nietszeggende rockers opstonden. Maar na Last look on Eden en Almost Unplugged veelvuldig in mijn cd speler gedraaid te hebben vond ik het toch nog eens tijd worden om dit album een nieuwe kans te geven.
En laat ik maar meteen met de deur in huis vallen daar heb ik geen spijt van want wat zijn songs zoals Love is not the enemy, Devil sings the blues en Always the pretender toch geweldige songs.
Prima plaat en een prima band met nog heel veel bestaandsrecht die veel grootschalliger zou moeten worden opgepikt dan nu gebeurd.
En laat ik maar meteen met de deur in huis vallen daar heb ik geen spijt van want wat zijn songs zoals Love is not the enemy, Devil sings the blues en Always the pretender toch geweldige songs.
Prima plaat en een prima band met nog heel veel bestaandsrecht die veel grootschalliger zou moeten worden opgepikt dan nu gebeurd.
Europe - The Final Countdown (1986)
5,0
2
geplaatst: 30 juli 2018, 05:08 uur
Soms zijn er van die platen die je dierbaar zijn. Vaak wordt dan gesproken over jeugdsentiment of die goede oude tijd of weet ik wat voor sentimentele kreet. In het geval van The Final Countdown was het bij mij nog veel erger. Ik was wel geteld 5 lentes jong toen ik Joey Tempest op televisie voor de eerste keer het podium af zag stormen en vol overgave de eerste zinnen van The Final Countdown hoorde zingen. Dit in combinatie met de gitaren en de synthesizers en ik was compleet verkocht. Als een waanzinnige rende ik door de kamer op en neer en ging 5 minuten lang compleet uit mijn dak.
Elke week kwam het nummer langs in de Top 40 en mijn reacties werden steeds uitbundiger. Mijn ouders waren gelukkig tolerant genoeg om te begrijpen dat een aankoop van de plaat onvermijdelijk was. Ik weet nog goed dat ik aan de hand van mijn vader naar de plaatselijke speciaalzaak ging om daar platen te gaan luisteren in een ouderwetse cabine. Mijn vader trok drie platen uit de bakken dit waren: Bon Jovi - Slippery When Wet (1986), Whitesnake - 1987 (1987) en gelukkig dit album van Europe. Zorgvuldig inspecteerde mijn vader het vinyl en liet me een voor een de platen beluisteren. Wederom kwam mijn uitbundigste reactie bij Europe dus het was vrij logisch wat er gekocht moest worden!
In de twee jaar die volgde heeft de plaat ongeveer vier maal daags opgestaan en mijn ouders waren dan ook opgelucht toen de opvolger Europe - Out of This World (1988) uitkwam zodat ze eindelijk eens een andere plaat op konden zetten. Achteraf gezien ben ik erg dankbaar voor het geduld van mijn ouders. Europe was mijn eerste kennismaking met Rockmuziek en die liefde voor deze stroming is daarna nooit meer verdwenen.
Natuurlijk kwam er Grunge en ontdekte ik veel nieuwe bands maar toen Europe na lange afwezigheid weer terugkeerde met Europe - Start from the Dark (2004) wist ik dat dit mijn band voor het leven zou worden. Gelukkig hebben ze met alle albums die daarna zijn uitgekomen nooit teleurgesteld en ook live zijn ze nog steeds fantastisch. Joey Tempest is nog net zo vitaal als in zijn beginjaren. John Norum is de beste Rockgitarist die er is en de rest van de band staat ook nog altijd als een huis.
Nu 32 jaar na het uitkomen van de plaat heeft The Final Countdown nog niets aan kracht verloren. Voordat ik deze recensie wilde gaan schrijven ben ik eens in het archief van mijn Aardschokken gaan zoeken en kwam daar een recensie tegen die was geschreven voor het uitkomen van de plaat. De betreffende recensent gaf de plaat 9 uit 10 en schreef dat Europe altijd kwaliteit leverde en als ze geluk hadden, dan zouden ze met het titelnummer in thuisland Zweden, misschien een bescheiden hitje kunnen scoren. Ik denk niet dat ik in een recensie ooit een voorspelling heb zien staan die er zo ver naast zat!
Maar goed wat ik eigenlijk kwijt wil is dat de mega hit van deze plaat de status van de band ver overstegen is. Nu vele jaren later wordt Europe zeer gerespecteerd en krijgen ze als Rockband eindelijk de waardering die ze verdienen. Europe is veel meer dan die band van dat ene hitje en in dat kader verdiend deze plaat een herwaardering. Zelf vond ik de plaat altijd briljant maar in mijn ogen wordt hij toch te vaak ondergewaardeerd.
De kracht van de plaat zit hem in de overtuigingskracht, positiviteit en vooral energie van de band. Tekstueel heeft Tempest later vele betere dingen geschreven maar dit was toch wel een statement voor een generatie. Carrie is dan wel een tranentrekker maar het is een klassieker en terecht. Nog steeds krijg ik kippenvel als ik het nummer live hoor. Rock The Night is een ultiem nummer voor in de auto en dankzij Cherokee wist ik in de geschiedenisles al over The Trail of Tears.
De overige nummers van de plaat kan ik nog altijd dromen. Ik kan het dan ook niet opbrengen om daar ook maar iets kritisch over te schrijven. Vorig jaar verscheen Europe - The Final Countdown (2017) en sprong Love Chaser er wel erg uit en blijf ik de eerste zinnen van Time Has Come schitterend vinden. De overige nummers blijven voor mij oerdegelijk rockers, die nog altijd zorgen voor een brede glimlach op mijn gezicht.
Dit zal altijd de plaat zijn waarmee mijn muzikale ontdekkingsreis is begonnen en tot mijn eigen Final Countdown zal ik loyaal zijn aan deze band en ze trouw blijven volgen! Of zoals de band het zelf zegt:
ROCK THE NIGHT!!!!!!
P.s.
Voor alle medestanders ze komen 26 september in de 013 Europe - 013 Poppodium Tilburg om hun geweldige nieuwe plaat Europe - Walk the Earth (2017) te promoten.
P.s. 2: Voor de liefhebbers van dit album is de film Hot Rod (2007) - MovieMeter.nl een aanrader. Vrijwel alle nummers van de plaat komen in deze film voorbij.
P.s. 3: Voor de mensen die zanger Joey Tempest eens op een andere manier willen horen zingen kan ik zijn 3 solo platen zeker aanbevelen vooral Joey Tempest - A Place to Call Home (1995) en ook Joey Tempest - Joey Tempest (2002) zijn zeker de moeite waard.
Elke week kwam het nummer langs in de Top 40 en mijn reacties werden steeds uitbundiger. Mijn ouders waren gelukkig tolerant genoeg om te begrijpen dat een aankoop van de plaat onvermijdelijk was. Ik weet nog goed dat ik aan de hand van mijn vader naar de plaatselijke speciaalzaak ging om daar platen te gaan luisteren in een ouderwetse cabine. Mijn vader trok drie platen uit de bakken dit waren: Bon Jovi - Slippery When Wet (1986), Whitesnake - 1987 (1987) en gelukkig dit album van Europe. Zorgvuldig inspecteerde mijn vader het vinyl en liet me een voor een de platen beluisteren. Wederom kwam mijn uitbundigste reactie bij Europe dus het was vrij logisch wat er gekocht moest worden!
In de twee jaar die volgde heeft de plaat ongeveer vier maal daags opgestaan en mijn ouders waren dan ook opgelucht toen de opvolger Europe - Out of This World (1988) uitkwam zodat ze eindelijk eens een andere plaat op konden zetten. Achteraf gezien ben ik erg dankbaar voor het geduld van mijn ouders. Europe was mijn eerste kennismaking met Rockmuziek en die liefde voor deze stroming is daarna nooit meer verdwenen.
Natuurlijk kwam er Grunge en ontdekte ik veel nieuwe bands maar toen Europe na lange afwezigheid weer terugkeerde met Europe - Start from the Dark (2004) wist ik dat dit mijn band voor het leven zou worden. Gelukkig hebben ze met alle albums die daarna zijn uitgekomen nooit teleurgesteld en ook live zijn ze nog steeds fantastisch. Joey Tempest is nog net zo vitaal als in zijn beginjaren. John Norum is de beste Rockgitarist die er is en de rest van de band staat ook nog altijd als een huis.
Nu 32 jaar na het uitkomen van de plaat heeft The Final Countdown nog niets aan kracht verloren. Voordat ik deze recensie wilde gaan schrijven ben ik eens in het archief van mijn Aardschokken gaan zoeken en kwam daar een recensie tegen die was geschreven voor het uitkomen van de plaat. De betreffende recensent gaf de plaat 9 uit 10 en schreef dat Europe altijd kwaliteit leverde en als ze geluk hadden, dan zouden ze met het titelnummer in thuisland Zweden, misschien een bescheiden hitje kunnen scoren. Ik denk niet dat ik in een recensie ooit een voorspelling heb zien staan die er zo ver naast zat!
Maar goed wat ik eigenlijk kwijt wil is dat de mega hit van deze plaat de status van de band ver overstegen is. Nu vele jaren later wordt Europe zeer gerespecteerd en krijgen ze als Rockband eindelijk de waardering die ze verdienen. Europe is veel meer dan die band van dat ene hitje en in dat kader verdiend deze plaat een herwaardering. Zelf vond ik de plaat altijd briljant maar in mijn ogen wordt hij toch te vaak ondergewaardeerd.
De kracht van de plaat zit hem in de overtuigingskracht, positiviteit en vooral energie van de band. Tekstueel heeft Tempest later vele betere dingen geschreven maar dit was toch wel een statement voor een generatie. Carrie is dan wel een tranentrekker maar het is een klassieker en terecht. Nog steeds krijg ik kippenvel als ik het nummer live hoor. Rock The Night is een ultiem nummer voor in de auto en dankzij Cherokee wist ik in de geschiedenisles al over The Trail of Tears.
De overige nummers van de plaat kan ik nog altijd dromen. Ik kan het dan ook niet opbrengen om daar ook maar iets kritisch over te schrijven. Vorig jaar verscheen Europe - The Final Countdown (2017) en sprong Love Chaser er wel erg uit en blijf ik de eerste zinnen van Time Has Come schitterend vinden. De overige nummers blijven voor mij oerdegelijk rockers, die nog altijd zorgen voor een brede glimlach op mijn gezicht.
Dit zal altijd de plaat zijn waarmee mijn muzikale ontdekkingsreis is begonnen en tot mijn eigen Final Countdown zal ik loyaal zijn aan deze band en ze trouw blijven volgen! Of zoals de band het zelf zegt:
ROCK THE NIGHT!!!!!!
P.s.
Voor alle medestanders ze komen 26 september in de 013 Europe - 013 Poppodium Tilburg om hun geweldige nieuwe plaat Europe - Walk the Earth (2017) te promoten.
P.s. 2: Voor de liefhebbers van dit album is de film Hot Rod (2007) - MovieMeter.nl een aanrader. Vrijwel alle nummers van de plaat komen in deze film voorbij.
P.s. 3: Voor de mensen die zanger Joey Tempest eens op een andere manier willen horen zingen kan ik zijn 3 solo platen zeker aanbevelen vooral Joey Tempest - A Place to Call Home (1995) en ook Joey Tempest - Joey Tempest (2002) zijn zeker de moeite waard.