menu

Hier kun je zien welke berichten davevr als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Adrian Sherwood - Never Trust a Hippy (2003)

4,0
Dat zijn er dan al 2

Against All Logic - 2017 - 2019 (2020)

4,0
Opening Fantasy klinkt als " wat als Aphex Twin opgegroeid was met Rihanna en Beyoncé te luisteren", wat een aha-erlebnis is. Ik had wel in die wereld kunnen opgroeien. Binnenknaller.

If loving you is wrong, die mengeling van soulachtige vocals met softere beats is mooi. Echt mooi.

"With an addict " met die verwijzingen naar hip hop (and you don't stop) en die oude jungle invloeden is echt goed.

"If you..." dan, Lydia Lunch was ik al zot van toen ik ze tegenkwam op Death Valley 69 met SY op mijn veertiende, en hier staat ze dan opeens met de heilige Nicolas. Klinkt alsof hij terug in de tijd gaat, begin jaren 90 sound, mengeling van Electro-eighties met heel vroege Chemical Brothers. Dit is echt een dancefloorkiller. Kompass om 8 uur 's ochtends.

"Alarm" is dan ook een logisch gevolg. Doet me tevens denken als iets gemaakt voor de Zenker Brothers op bestelling. Donker, en veel breaks, Londen tot Berlijn.

Deeeeeefers gaat verder op dat elan. Dit is dus zowaar een dance/breaks drieluik. Met die zware synth die door blijft gaan en dan die bas. Doet me denken aan the Klinik, Acid/New Beat.

Faith zorgt voor wat ademruimte, beats and clicks. Dezelfde synth komt wat door. Het wordt niet vrolijk of uplifting. Die stemmen vind ik mooi, maar het minste nummer. Maar na die drie voorgaande misschien wat voorbarig. Dit kan groeien.

Penny is wat zachter, stevig ritme en doet me denken aan Aphex (weeral) ten tijde van XTAL en zo.

You forever is meer reguliere Jaar. Zachte, super heldere geluiden. Crispy sound en toch de warmte, die samples die perfect zitten. Bloedmooi vind ik dit.

Kortom, misschien zakt ze nog, misschien stijgt ze nog maar dit is een betere en vooral consistentere plaat dan de vorige. Jaar laat zien dat hij nog steeds volop in de voorhoede van het peleton zit. Hij gaat mee met het teruggaan naar de geluiden van begin jaren negentig (zie ook Ross from friends en zo) maar hij recycleert ze niet gewoon maar maakt er iets van. Voor mij is dit de beste plaat van het jaar tot nu toe. Ga ik ze veel opzetten als ik een boekje in de zetel lees? Mijn vriendin slaat mij dood. Te druk, te dansvloer. Maar in de auto /op de fiets/op de dansvloer?

Bring it on

Arctic Monkeys - The Car (2022)

4,5
"The obsessively passionate conviction of his earlier works is missing."

Vrije vertaling : "Ik geloof hem niet. Hij probeert wel. ."


Het zou zo maar over Alex kunnen gaan. Maar dat is niet zo. Het ging over Bowie zijn " station to station" . Nog steeds zijn er veel mensen die de Bowie van Ziggy en Aladdin Sane de beste vinden en alles er na maar niets. De grote rock show, duidelijk, gitaren en duidelijke luide meezingers. Ik wil AT niet op t niveau van Bowie zetten maar iets vergelijkbaar zie ik hier. Een muzikant /muziekgroep die een andere weg kiest, en die daardoor een pak fans verliest.

Dit album laat zien dat de groep gegroeid is. Ze zijn niet langer jonge jongens. Ze zijn geen hevige twintigers. Turner is 36. Ze groeien, en ook op het gebied van songschrijven groeien ze. Het vorige album was een excursie in een nieuw gebied, dit is de incorporatie, de samensmelting van die excursie in het geluid van Humbug en AM.

Vergeet dus de hooks en splijtende riffs. De violen zijn gearriveerd. Maar waar ze in de vorige plaat alles wat te gladstreken zijn ze nu beter gedoseerd. Alex croont en zong nooit beter.

"Mirrorball" begint, en stops opeens, er komen wat James Bond-achtige stops en dan klinkt zijn stem : "don't get emotional, that ain't like you". Als dat niet duidelijk is. De registers gaan open. Dit is melancholische muziek die je meeneemt, gestileerd en toch "luscious". Meer dan op het vorige album behouden ze nog de link met hun eigen muziek er voor. In "I ain't quite..." hoor je bijvoorbeeld die typische bas die de Arctic Monkeys zo veel gebruikten in AM, dat typische ritme. "Sculptures" schurkt dan weer wat
tegen Bowie aan net als "Big Ideas".

De tekst : "I had big ideas, the band was so exciting.." kon regelrecht van Aladdin Sane komen.

"Body Paint" bestaat dan weer uit 3 delen : een intro die opeens overgaat in iets Beatles-achtig en dan weer opeens die AM-achtige gitaren. Nu ja, de gitaren zijn spaarzaam ingezet, soms wat funky, soms licht scheurend op de achtergrond.

De spanningsboog blijft wel niet altijd behouden, "Hello You" verzuipt een beetje in de violen maar in "Mr. Schwartz" krijg je dan weer iets ontzettends goed terug. Perfect Sense" is een perfecte afsluiter, en ze laat verlangen naar meer. Een meesterwerk is dit niet, maar het doet vermoeden dat er één op weg is. Bécaud, Brel, Bowie, Walker, Crawley, veel invloeden die je kan horen maar nu zit er ook een smoel voor. Een groep met een eigen klank.