"The obsessively passionate conviction of his earlier works is missing."
Vrije vertaling : "Ik geloof hem niet. Hij probeert wel. ."
Het zou zo maar over Alex kunnen gaan. Maar dat is niet zo. Het ging over Bowie zijn " station to station" . Nog steeds zijn er veel mensen die de Bowie van Ziggy en Aladdin Sane de beste vinden en alles er na maar niets. De grote rock show, duidelijk, gitaren en duidelijke luide meezingers. Ik wil AT niet op t niveau van Bowie zetten maar iets vergelijkbaar zie ik hier. Een muzikant /muziekgroep die een andere weg kiest, en die daardoor een pak fans verliest.
Dit album laat zien dat de groep gegroeid is. Ze zijn niet langer jonge jongens. Ze zijn geen hevige twintigers. Turner is 36. Ze groeien, en ook op het gebied van songschrijven groeien ze. Het vorige album was een excursie in een nieuw gebied, dit is de incorporatie, de samensmelting van die excursie in het geluid van Humbug en AM.
Vergeet dus de hooks en splijtende riffs. De violen zijn gearriveerd. Maar waar ze in de vorige plaat alles wat te gladstreken zijn ze nu beter gedoseerd. Alex croont en zong nooit beter.
"Mirrorball" begint, en stops opeens, er komen wat James Bond-achtige stops en dan klinkt zijn stem : "don't get emotional, that ain't like you". Als dat niet duidelijk is. De registers gaan open. Dit is melancholische muziek die je meeneemt, gestileerd en toch "luscious". Meer dan op het vorige album behouden ze nog de link met hun eigen muziek er voor. In "I ain't quite..." hoor je bijvoorbeeld die typische bas die de Arctic Monkeys zo veel gebruikten in AM, dat typische ritme. "Sculptures" schurkt dan weer wat
tegen Bowie aan net als "Big Ideas".
De tekst : "I had big ideas, the band was so exciting.." kon regelrecht van Aladdin Sane komen.
"Body Paint" bestaat dan weer uit 3 delen : een intro die opeens overgaat in iets Beatles-achtig en dan weer opeens die AM-achtige gitaren. Nu ja, de gitaren zijn spaarzaam ingezet, soms wat funky, soms licht scheurend op de achtergrond.
De spanningsboog blijft wel niet altijd behouden, "Hello You" verzuipt een beetje in de violen maar in "Mr. Schwartz" krijg je dan weer iets ontzettends goed terug. Perfect Sense" is een perfecte afsluiter, en ze laat verlangen naar meer. Een meesterwerk is dit niet, maar het doet vermoeden dat er één op weg is. Bécaud, Brel, Bowie, Walker, Crawley, veel invloeden die je kan horen maar nu zit er ook een smoel voor. Een groep met een eigen klank.