menu

Hier kun je zien welke berichten Norrage als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Qeaux Qeaux Joans - The Ritual (2014)

3,0
Matig album, zeker vergeleken met haar vorige. Veel te megalomaan en emo:

----
Qeaux Qeaux Jones raakte bekend dankzij Seasick Steve, die haar geweldige stem en uitstraling al snel erkende toen ze brutaal bij hem op het podium sprong. Sindsdien bracht ze een goed ontvangen debuut-album uit dat op heerlijke wijze blues met singer-songwriter combineerde. Nu is daar het tweede album, The Ritual, waar Qeaux Qeaux (we gaan haar vanaf nu Coco noemen), een wat meer epische kant opzoekt met veel ruimte voor strijkers, langgerekte composities en orkestrale uitspattingen.

The Ritual doet denken aan haar spannende genre-genoten Tori Amos en Fiona Apple, en het stemgeluid van Coco doet me vaak denken aan Janne Schra, ook zo'n stoere Nederlandse act. De plaat heeft een breed-dragend geluid, veelvuldig opgevuld door de door haarzelf bespeelde en sfeervolle piano. Ook horen we, zoals gezegd, bijna klassieke toevoegingen met veel strijkers. Maar Coco probeert het gelukkig wel af te wisselen. Zo is er op het epische en album-hoogtepunt Battered Woman, en ook op het opzwepende All Of Me, ruimte voor elektronische instrumenten tussen de piano- en viool-klanken in. Maar het meest horen we dat orkestrale: veel, heel veel piano, harde vocale uithalen en veel strijkers, en blijft de rest achter in de schaduw. Coco kiest er iets te vaak voor om hetzelfde stemgeluid op te zoeken (die galmende semi-emotionele stem worden we al snel een beetje moe van), en qua tempo en melodie lijken de meeste nummers iets teveel op elkaar. Waar ze op haar vorige plaat, No Man's Land, nog wat vaker de ingetogen composities opzocht en muzikaal veelzijdiger was, en nooit een noot teveel speelde, speelt ze nu meermaals een noot teveel. Het epische Fading is een beetje té kitsch, maar album-afsluiter Stronger is dan toch weer een sterke slotnoot, waar ze wél goed de balans vindt. Maar waarom niet een echte harde rock-song, voor de welkome afwisseling, die haar inspiratie en ontdekker Seasick Steve kenmerkt en waar haar stem ongetwijfeld fantastisch tot recht komt?

The Ritual staat een beetje bol van grootheidswaanzin. Coco kán het wel, laat ze in de meeste nummers horen. Maar het is allemaal too much. Op haar vorige plaat wist ze de perfecte balans tussen dat grootste geluid, en een ingetogen geluid, te vinden. Op deze plaat valt de balans de verkeerde kant op. Jammer.
Pat-sounds: Album Qeaux Qeaux Jones - The Ritual (2014) - pat-sounds.blogspot.nl