menu

Hier kun je zien welke berichten Norrage als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Aafke Romeijn - CHIN. IND. SPEC. REST. (2013)

3,5
Leuk album. Ik heb er voor Patsounds een recensietje over geschreven!
-----


Misschien handig om dit verhaal met een vergelijking te beginnen. Dat maakt het soms makkelijker om te besluiten of je dit nog verder wilt lezen (niet dat het stuk nou zo lang is ). Nou, Nederland staat in mijn optiek bekend om de excentrieke singer-songwriters die balanceren tussen klein-kunst en pop-muziek. Zo hebben we de geweldige Spinvis, de on-orthodoxe Roosbeef, de luisterliedjes van Eefje en sinds kort - kan ik nu al zeggen - de quasi depri-komische (dat dekt de lading zeker nog niet) Aafke Romeijn. Zeker sinds ze op haar nieuwe album in het Nederlands is gaan zingen, want ja, ze had in 2011 al een Engelstalig album uitgebracht dat zéér hoog gerate is op MusicMeter (4.07!).

Haar vorige album, Stella Must Die!, was dus Engelstalig maar vooral typisch singer-songwriteresque. Veel piano, mooie en heel volle arrangementen, een album-breed thema, maar ook een beetje eentonig. De basis die haar vorige album had heeft ze doorgezet op CHIN. IND. SPEC. REST. en het dominerende, bezwerende en indrukwekkende pianospel is gebleven. Wat eraan toegevoegd is zijn komische teksten over haar leven als docent Nederlands of het maatschappij-kritische Kalashnikov, maar bovenal een door het album heen-verweven elektronisch geluid. En hoe mooi dat vorige album ook was, deze vernieuwingen maken het album stuk voor stuk veelzijdiger en tekstueel vindingrijker. Aafkes karakteristieke stem, ondanks dat deze vrij vlak blijft, komt in het Nederlands veel beter tot zijn recht, en als je zo met woorden kan toveren als op dit album, begrijp je de keuze tot de taalswitch meteen. De serieuze toon die haar muziek nou eenmaal heeft, wordt door de nieuwe stijl wat meer gerelativeerd en komt minder dramatisch over.

Daardoor is het album een schot in de roos, maar net als die andere muziek-kunstenaars zeker niet aan iedereen besteed. Typisch haat- of liefde-album? Ach, die albums blijven doorgaans het langst goed. Volgende album een hip-hop album, zoals op haar (trouwens ontzettende vermakelijke) Twitter-account al door haarzelf werd gesuggereerd?

Pat-sounds: Album Aafke Romeijn - CHIN. IND. SPEC. REST. - pat-sounds.blogspot.nl

Adult Jazz - Gist Is (2014)

4,0
Het beste valt het misschien samen te vatten als "Alt-J voor gevorderden". Of gewoon, Jazz voor volwassenen

----
Vorig jaar stonden ze op LeGuessWho? en toen intrigeerden ze al. Geboekt in een prime-time slot in de EKKO, terwijl er nog geen enkele video-clip, geen enkel muziek-fragment en nauwelijks informatie over de band bestond. Enkel dat het "weird pop music" zou zijn. Ik ging kijken, en het was een revelatie. Vreemde maar ontzettend muzikale jazz-pop; vleugjes Alt-J, gemixed met flarden Radiohead, wat Portico Quartet en vooral heel veel eigen, originele en bijzondere instrumentatie. En iets meer dan een half jaar na dat optreden, is daar dan het debuut-album van Adult Jazz: Gist Is.

Na één beurt luisteren was er nog niets over te zeggen, want oh wat klonk het allemaal apart. Het eerste wat ik dacht: Ontoegankelijke avant-garde pop. Maar ik was er nog niet over uit, want wat maakte het nieuwsgierig. Soms dacht ik ineens een reïncarnatie van Frank Zappa te horen, of rare experimente free-jazz. Maar daarnaast blijft het hele album ontzettend verrassen. Elke keer als je denkt dat het experimentele wat teveel van het goede is, komt er plots een poppy deuntje. En elke keer als je een hook verwacht, komt er ineens een plotselinge stilte, of een enorme uithaal van een trombone, een snijdende gitaar of de bevreemdende Alt-J- of Wild Beasts-esque zang van lead-zanger Harry Burgess. Tijdens deze hele intrigerende luisterervaring, zat ik permanent op het puntje van mijn stoel. En elke volgende luisterbeurt vallen er nieuwe details op. De opleving van de trombone in het openingsnummer Hum, dat de bevreemdende en spookachtige drone openbreekt. De drums, de gitaarriffs en de menselijke tekst "I Was Always a Runner" bij het begin van Am Gone. Het het ene moment onwijs toegankelijke en bijna zwoel klinkende, maar het andere moment volstrekt op het verkeerde been zettende Springful. De dissonante gitaar-ritmes, cowbells en electronica van Donne Tongue. Ik kan nog wel even doorgaan. De opbouw in het spannende en spooky Spook, dat geëindigd wordt met het meest inventieve gitaarspel van het album. Of de pulserende, hypnotiserende en onheilspellende percussie in het misschien wel beste nummer van de plaat, Idiot Mantra. Of het koortje en de blazers van afsluiter Bonedigger. Gist Is straalt iets heel bijzonders uit, en een oordeel valt er bijna niet over te vellen.

Toch doen we dat. Adult Jazz is een van de meest inventieve, spannendste, bevreemdende en nieuwsgierig makende bands die ik in jaren heb gehoord. Gist Is zet je permanent op het verkeerde been, maar weet tegelijkertijd permanent aantrekkelijk te zijn en zit boordevol met opzwepende en toegankelijke passages. Dit is, zoals de bandnaam suggereert, Jazz voor volwassenen.
Pat-sounds: Album Adult Jazz - Gist Is (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

alt-J (∆) - This Is All Yours (2014)

4,5
Haha Mathough, grappig, ik denk volstrekt tegenovergesteld. Ik vind het een weinig coherent geheel, maar de uitschieters zijn des te hoger. Nara, John Hurt, Hunger of the Pine, Left Hand Free staan mijns inziens torenhoog boven de Awesome Wave nummers, maar het gehele album bij elkaar opgeteld mist wat lading. Naja. Lees de recensie maar:

----

Wie had gedacht dat de band met de nerderige bandnaam Alt-J en de wat kinderlijke albumtitel An Awesome Wave zo snel succesvol zou worden. Het ging zo snel, dat ze, 3 weken na de Paradiso uitverkocht te hebben, nog in het (ternauwernood uitverkochte) voorprogramma van Two Door Cinema Club mochten staan, waarvoor ze 6 maanden daarvoor al waren geboekt. En nu, 2 jaar later, verkopen ze binnen een paar dagen de HMH uit. Het gebeurt zelden dat een zo'n experimentele, maar kennelijk tegelijkertijd toegankelijke band, zo snel naar grote hoogtes kan stijgen, en het maakt het Mercury Prize winnende Alt-J een bijzonder succesverhaal. Kunnen ze de kracht, de originaliteit en de oorspronkelijkheid van An Awesome Wave herhalen op hun nieuwe This Is All Yours? Velen dachten van niet, zeker niet toen ze hun bassist verloren en nu zijn verder gegaan als trio.

Na een pakweg 20 luisterbeurten die in een door verslaving enorme sneltreinvaart voorbij zijn gegaan, kan ik niks anders zeggen dan dat This Is All Yours volstrekt aan de hoge verwachtingen voldoet. Uiteraard is de verrassing van Alt-J er wel een beetje af, en zal dit album lang niet de impact hebben van 2 jaar geleden. We weten nu dat ze complexe songstructuren, koortjes, samenzang, harde beats en poppy gitaartjes weergaloos kunnen afwisselen en kunnen smeden tot een fantastisch geheel. Toch weet Alt-J zichzelf wonderwel te vernieuwen. De plaat kent heel wat meer afwisseling. Waar An Awesome Wave steeds een beetje terugviel in dezelfde trucjes, wisselen ze op This Is All Yours regelmatig van cadans: we springen in de eerste nummers van de overtuigende en uitheemse intro Intro moeiteloos over in het sfeervolle en ingetogen Arrival in Nara. Vervolgens komt het religieuze en gelaagde album-hoogtepunt Nara, om vervolgens via het experimentele en bijna pretentieuze Every Other Freckle te belanden in het onkarakteristiek rockende Left Hand Free. In deze eerste 5 nummers horen we al meer stijlen terug dan in het hele An Awesome Wave-spectrum bij elkaar. Maar we zijn er nog niet: het schitterende gebruik van de Miley Cirus sample in Hunger of The Pine, de blazers in Blood Flood Pt.2, en het hypnotiserende Gospel of John Hurt; overal horen we de veelzijdigheid en de klasse van Alt-J sterker dan ooit terug. En op basis van de nu genoemde nummers, overtreft mijns inziens dit album het debuut met verve. Jammergenoeg zitten er ook wat niemendalletjes op: Garden of England/Choice Kingdom passen gewoon niet zo goed tussen de rest van de nummers, Warm Foothills is iets te veel gepriegel in de marge, en afsluiter Leaving Nara hadden ze achterwege kunnen laten.

This Is All Yours maakt de verwachtingen waar, en overtreft ze zelfs. Het kent meer uitschieters, maar ook meer dalen, dan het debuut. Alt-J heeft ontzettend hun best gedaan zichzelf te vernieuwen en dat is bewonderenswaardig goed gelukt. Het heeft echter wel een wat minder coherent album opgeleverd, dat van het ene in het andere uiterste schiet. Desalniettemin kunnen we deze tweede plaat met gemak een waardige opvolger noemen; weinig albums bevatten zoveel weergaloze pareltjes, en weinig unieke bands weten zich zó sterk te vernieuwen, en tegelijkertijd toch zeer herkenbaar te blijven.
Pat-sounds: Album Alt-J - This Is All Yours (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

Amatorski - From Clay to Figures (2014)

3,5
De Belgische band Amatorski, gedragen door het schitterende stemgeluid van Inne Eysermans, wist in 2011 met tbc een sfeervolle plaat uit te brengen vol van invloeden uit de post-rock, trip-hop, electronica en alternatieve rock. Door bijvoorbeeld Amatorski-fan Nico Dijkshoorn gekarakteriseerd als de perfecte zondag-ochtend muziek, maar ook door velen omschreven als de perfecte muziek voor midden in de nacht. Na een paar jaar wachten is hier dan opvolger From Clay To Figures, en het eerste dat we horen is dat de sfeerzetting nog net zo prachtig is, maar dat het geluid toch aanzienlijk is veranderd.

Zo kende hun debuut maar 7 nummers, en vormden de nummers eigenlijk samen een lang geheel. From Clay to Figures bestaat nu uit 13 nummers en slechts 3 nummers daarvan klokken boven de 5 minuten. Dat is al een voorbode dat het geluid van deze plaat waarschijnlijk wat meer verschillende stijlen kent, en vooral wat meer poppy is. Gelukkig is dat niet erg als we luisteren naar het nummer U-turn, waar piano-klanken de muziek heerlijk opkleuren. Ook op Wild Birds is het geluid luchtig maar tegelijkertijd ook spannend met rijke instrumentatie en meanderende synths. Ruimte voor blazers en diepe trip-hop beats en bas is er ook nog, maar lang niet zoveel als op hun debuut. Dat is jammer, zeker als we ons beseffen dat het geluid ook nergens meer volledig ontspoort zoals het zo vaak deed op dat debuut. De kracht van dit album zit hem dan ook vooral in de vindingrijke instrumentatie en de algehele kwaliteit en kracht die de band uitstraalt. Het geluid klopt als een bus, en de stem van Eysermans, samen met de steeds terugkomende piano, is simpelweg perfect voor deze muziek-stijl.

Amatorski heeft hier het uitgerekte en bijna post-rock geluid van het debuut enigszins achter zich gelaten, en heeft een elektronische plaat neergelegd die eerder te vergelijken is met die nieuwe plaat van Warpaint, dan met de laatste van Sigur Ros of Portishead. Het had allemaal wellicht wat spannender gemogen, maar dat maakt deze plaat wel perfect voor de zondag-ochtend of een zwoele zomer-avond.
Pat-sounds: Album Amatorski - From Clay To Figures (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

Angus & Julia Stone - Angus & Julia Stone (2014)

4,0
Mijn verhaal dan maar:

---

Wie kent ze ondertussen nog niet? In de afgelopen jaren hebben Angus & Julia Stone, broer en zus, een behoorlijke fanschare opgebouwd. Danwel solo, dan wel samen met elkaar. Vooral die duo-albums, A Book Like This en bovenal Down The Way waren succesvol. Zwoele zomerse folk-pop, die sfeervoller is dan die van hun meeste genre-genoten door de inventieve en zorgvuldige instrumentatie, maar vooral door de chemie van de samensmelting van Angus en Julia hun stemmen. En hier is album 3. Kennelijk voelden ze zich nu pas echt thuis in hun muziek, want deze is dan ineens hun 'self-titled'.

Wat meteen opvalt is dat het zwoele, lang uitgesponnen karakter van voorganger Down The Way heeft plaatsgemaakt voor wat meer up-tempo rock en meer korte pop-nummers. Zo vangt het album aan met het opzwepende A Heartbreak, waarin vooral Julia een hoofdrol in heeft. We horen verder op de plaat veel gitaar-solo's, veel bluesy grooves en zelfs funky orgeltjes. Dit geeft het album een heerlijke laid-back en vrolijke sfeer, waar Down The Way vooral melancholisch was. Ook valt op dat Julia de meeste stemmen op zich neemt. Het epische bijna prog-rockerige Death Defying Acts kent een glansrol van Julia, maar ook het ritmische en melodische Heart Beats Slow wordt door Julia gedragen. Maar vergis je niet; Angus heeft ook duidelijk een leidende rol op de plaat. De pakkende gitaar-solo's zijn vast en zeker van hem, en het is klaarblijkelijk Angus die de plaat het meer rockende karakter geeft. Dit is het sterkst in het fantastische Grizzly Bear, maar ook in het door meanderende gitaren gedragen Little Whiskey. Maar de kracht maar tegelijkertijd ook de zwakte van deze Angus & Julia Stone zit hem, zoals altijd, vooral in de productie (die overigens is verzorgd door Rick Rubin, die o.a. met Johnny Cash werkte). Alles lijkt te kloppen. Piano, gitaar, orgel, hard, zacht, alles is haarfijn uitgestippeld en keer op keer straalt de plaat doordachte subtiliteit uit. Niks teveel of te weinig, geen enkele overdaad. En dat is af en toe toch een beetje jammer; het blijft allemaal wel erg binnen de lijntjes.

Deze 3e studio-plaat van broer en zus Stone is een sterk geheel. Veel afwisseling, geweldig oog voor detail en haarfijn in elkaar gezet. Maar daardoor wel een tikkeltje klinisch. Toch horen we een kwalitatief waanzinnige plaat, en zijn Angus & Julia wat mij betreft met overtuiging gepositioneerd aan de top van de folky singer-songerwriter piramide.

Pat-sounds: Album Angus & Julia Stone - Angus & Julia Stone (2014) - pat-sounds.blogspot.nl