menu

Hier kun je zien welke berichten Norrage als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Fink - Hard Believer (2014)

3,5
Zo nu na meer luisterbeurten mijn uiteindelijke mening. Het is inderdaad toch best anders dan we van hem gewend zijn, als je goed luistert. En ik vind dat niet altijd even goed (vooral dat Shakespeare mogen ze echt verwijderen van dit album...)

----


Fink (Finian Greenhall) gaat al 14 jaar mee, en daarin heeft hij een bijzondere metamorfose ondergaan. Eerst maakte hij namelijk keiharde electro, voor het funky en fantastische Ninja-Tune label. En nu kenmerkt Fink zich als een lo-fi, down-tempo donkere singer-songwriter, en het siert Ninja-Tune dat hij nog steeds bij het label ziet. Heel vreemd is dat niet, want de invloeden vanuit zijn vorige muziek-leven zijn nog subtiel in zijn muziek aanwezig. Bijzondere percussie die duidelijk geïnspireerd is door zijn electronica-verleden, en ambiente ritmes die zijn muziek een onnavolgbare sfeer meegeven. En het lijkt alsof hij de poorten naar het grote publiek nu ook gevonden heeft. Concerten raken binnen minuten uitverkocht, hij speelt met het metropool orkest en zelfs 3FM heeft hem opgepikt.

Hard Believer heet zijn nieuwe album, en het openingsnummer is het titelnummer. Dat is een kaal, bijna bluesy nummer, met Fink zijn herkenbare geneurie en bezwerende ritmes. Daar horen we nog niet direct of hij wellicht een nieuwe stijl heeft opgezocht, al klinkt het nummer wat uitbundiger en meer americana dan we van hem gewend zijn. Maar op het volgende nummer Green and the Blue horen we dat wel. Hier komt uitvoerige instrumentatie als piano, meer drums en zelfs wat elektronica om de hoek kijken, en is er een psychedelisch geluid te horen dat we nog niet eerder van hem hebben gehoord. Toch is ook dit typisch Fink; het is donker, bezwerend en indringend. Ook de rest van het album is kwalitatief erg sterk, en is op magistrale wijze geproduceerd. Jammer genoeg zorgt dat er ook voor dat een deel van de oorspronkelijkheid van Fink is verdwenen. Zo wordt zijn stem op sommige nummers (bv. het dreigende White Flag) zelfs met autotune vervormd, en dat is toch een tikkeltje wennen. Sowieso is alles veel grootser opgezet. De nummers duren langer dan normaal, er is ruimte voor bijna orkestrale instrumentaties en Fink lijkt de weg te volgen die zijn populariteit ook volgt: de weg naar groter publiek en grotere podia. Maar gelukkig zijn er nog steeds een paar van die fantastische nummers zoals Two Days Later: een epische krachtuitspatting, met pulserende gitaar en drums. Maar daarnaast: het matige Shakespeare is dan weer vrij saai en kent een wel erg voorspelbare opbouw.

Hard Believer is onmiskenbaar Fink, maar ook duidelijk een nieuw ingeslagen weg. De productie is groots, de instrumentatie is veelzijdig en bezwerend, en de nummers zijn pakkend en toegankelijk. Dat alles maakt Hard Believer wat minder sfeervol en ingetogen; die stijlen waardoor we van hem zijn gaan houden. Het klinkt bovendien allemaal wat commerciëler en minder bij de basis, maar die absolute Fink kwaliteitsstempel zit zeker nog over de muziek heen geplakt.
Pat-sounds: Album Fink - Hard Believer (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

Fire! Orchestra - Enter (2014)

4,0
Mats Gustafsson (The Thing) is een free-jazz held. Keiharde free-jazz, losbandige, avant-gardistische (prog)-rock en toch opvallend toegankelijk groovende power-jazz. Fire! is het free-jazz/rock trio dat hij opgericht heeft samen met Johan Berthling en Andreas Werliin, en waarmee hij ook al wat platen heeft uitgebracht. Maar vooral het veelkoppige Fire! Orchestra, waarbij de band wordt aangevuld met zo'n 28 avant-garde artiesten, onder andere zangers, prog-rockers, en vele jazz-artiesten uit de Zweedse jazz-scene. Vorig jaar kwam het door velen bejubelde Exit! uit, en 2014 brengt nu het vervolg: Enter!

Enter! bestaat slechts uit twee langgerekte nummers/delen, 50 minuten in totaal, maar bestaat binnen het geheel uit vele afzonderlijke stukken. De plaat begint bijvoorbeeld met van die heerlijke stuwende kraut-jazz. Heerlijke lome ritmes met hypnotiserende blazers, die langzaamaan worden opgebouwd tot keiharde erupties. Daarbij is de bijdrage van psychotische en avant-garde zang aanzienlijk meer aanwezig dan op Exit! Meermaals horen we passages met hysterisch gelach en bezeten zang, dat niet slechts zelden doet denken aan vergelijkbare free-jazz formaties als Art Ensemble of Chicago, of de meer experimentele platen van Sun Ra. Maar waar Gustafsson zo ontzettend sterk in is, dat hij dit soort vreemde muziekstijlen altijd in toom weet te houden. Telkens als je denkt dat je de draad dan echt volledig kwijt bent, keren de basis-structuren weer terug: de hele plaat kent die heerlijk groovende blazers, opbouwende bas-ritmes (en ook een vreemde apocalyptisch klinkende wekker) die werken als een metronoom, en die daardoor permanent een gevoel van structuur lijken te creëren. En natuurlijk, soms ontspoort de muziek volledig en zouden veel luisteraars kunnen afhaken, maar dat past volledig binnen de stijl van deze Fire! Orchestra platen. Het maakt van dit allemaal een ongelooflijk energiek geheel.

Fire! Orchestra betreedt met Enter! geen nieuwe wegen. Integendeel. Gustafsson en co doen gewoon opnieuw waar ze zo ontzettend goed in zijn, en waarmee Gustafsson (ook in al zijn andere samenwerkingen) al heel veel succes heeft gehad. Een waanzinnig energieke big-band free-jazz plaat, vol met kracht en opvallend toegankelijke grooves: de complete free-jazz plaat.
Pat-sounds: Album Fire! Orchestra - Enter (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

Floating Points - Elaenia (2015)

4,5
Laag gemiddelde, maar ik vind het album fantastisch!

---

Bijna elk jaar lijkt wel voor mij (en ook wel internationaal) een elektronische revelatie te hebben. Zo bereikte bijvoorbeeld Darkside (Nicolas Jaar/Dave Harrington) in 2013 al hoge noteringen, en bracht Flying Lotus vorig jaar voor de zoveelste keer een succesverhaal uit. Dit jaar is het langverwachte album van Floating Points uitgekomen, ofwel DJ Sam Shepherd. Shepherd is een DJ uit de stal van o.a. genregenoten Four Tet en Caribou en timmerde al een tijd aan de weg. Hij legde al een paar bijna legendarische DJ-sets op de mat, die vaak gedragen werden door jazzy arrangementen en veel blazers en strijkers.

Zoals een goed elektronische album betaamt, luistert Alaenia weg als één langgerekt nummer. Prachtig gearrangeerde jazzy keyboard/electro-beats die indrukwekkend zijn aangevuld met onder andere een gitarist, een drummer en een strijkers-sectie. Hiermee ontstijgt Floating Points duidelijk de elektronische standaard, en mixt hij genres als jazz, funk, klassiek en electro aan elkaar. Vooral het al uitgebrachte nummer Silhouettes (I, II & III) is imponerend, zeker als de sfeer aan het einde nog extra wordt aangedikt door een gospelkoortje. Maar nergens overdoet Floating Points dit soort instrumentale toevoegingen, zoals andere artiesten regelmatig wel doen. Af en toe nijgt het album daarom een beetje saai te worden, maar telkens houdt de onderhuidse spanning van zijn donkere beats je bij de les. In het sluitstuk van het album nemen de beats dan ook weer toe in tempo en horen we het meest elektronische nummer van het album Thin Air de luisteraar bij de strot grijpen. Maar het laatste ware hoogtepunt is de afsluiter Peroration Six waar alle kwaliteiten van de plaat bij elkaar komen: een duistere beat, zoemende gitaarlijntjes en een jazzy samenspel van geluiden. Heerlijk.

Floating Points maakt de belofte meer dan waar. Wellicht niet zo stampend en energiek als zijn club-shows, maar op plaat een prachtige smeltkroes van stijlen. Hij ontstijgt hier meerdere genres tegelijk en doet wat weinigen voor hem hebben gedaan. En daarmee heeft Sam Shepherd verdiend mijn elektronische hoogtepunt van 2015 bemachtigd!
Album Floating Points - Alaenia (2015) - pat-sounds.blogspot.nl

Flying Lotus - You're Dead! (2014)

4,0
Twee weken terug schreef ik over de (voorlopige) jazz-plaat van het jaar: Matthew Halsall & The Gondwana Orchestra. Lijkt misschien vergezocht dat ik de recensie van de nieuwe plaat van het elektronische/instrumentale hip-hop wonderkind Flying Lotus (a.k.a. FlyLo ofwel Steven Ellison) daarmee begin, maar zo ver liggen beide platen niet uit elkaar. Ten eerste was die plaat van Halsall een ode aan Alice Coltrane, de moeder van de spirituele jazz, en de (groot)tante van FlyLo. Ten tweede straalt deze vierde plaat van FlyLo een zelfde soort spirituele sfeer uit als die platen van de familie Coltrane en Halsall. Maar You're Dead! is meer dan dat: het is een futuristische én experimentele plaat die perfect gebruik maakt van de huidige technologieën: een fusion-jazz plaat van de toekomst.

You're Dead! is een album zoals we die van FlyLo onderhand kennen: korte nummers met ontzettend veel creativiteit, samples, gast-rappers, gast-instrumentalisten en invloeden vanuit de jazz, electronica, avant-grade, soul, hip-hop en pop. Zo horen we Kendrick Lamar langskomen op het Never Catch Me, Snoop Dogg op Dead Man's Tetris, Herbie Hancock op het futuristische jazz-fusion stuk Tesla en neemt Thundercat de heerlijke baslijntjes voor zijn rekening. En dat alles nadat het album opent met een naargeestige drone, die je als luisteraar meteen wegzet in een illuster en futuristisch hiernamaals. You're Dead! is dan ook een bevreemdende plaat; álles komt er wel op voor en er is hier ook meer dan ooit op FlyLo zijn platen ruimte voor free-jazz passages. Dat maakt het album een lastig te doorgronden plaat, maar de lengte van de nummers én van de plaat zelf maakt veel goed. Met slechts 38 minuten, en veel van die flarden aan muziekinvloeden, is You're Dead! precies lang genoeg en een heerlijk kleurenpallet waarin FlyLo al zijn klasse toont.

You're Dead! is precies de FlyLo die ik wil horen. We horen die heerlijke bezwerende spirituele jazz waar ik zo van houd, en hij vliegt wat minder vaak uit de bocht met bevreemdende en vage elektronische passages en bliepjes. Soms is het allemaal wel wat teveel van het goede, en zorgen de korte nummers er ook voor dat er weinig blijft hangen. Maar wat boven komt drijven, is dat deze plaat wellicht precies verkondigt hoe het in het hiernamaals zou klinken, als ze daar synthesizers, feedback, speakers, laptops en mengpanelen zouden hebben.
Pat-sounds: Album Flying Lotus - You're Dead! (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

Foxygen - Hang (2017)

4,0
Het vorige album kreeg de laagste rating ooit op Pat-Sounds, onsamenhangend en experimenteel als het was. Met Hang komt het begerenswaardige Foxygen, dat toch telkens wél weer voldoende aandacht krijgt van de media, met een nieuwe poging. Hang gaat gelukkig weer de goede richting in; al is Pat (die de recensie destijds schreef) niet zo positief als ik.
Hang hangt van jaren '70 clichés aan elkaar: zo gebruikt Foxygen op Avalon een Abba sample, gebruikt het op America progrock en glamrockopera kitsch kris-kras door elkaar heen en is Upon A Hill een klein melodrama waar je duizelig van wordt. Maar het is allemaal prachtig uitgewerkt en met een muzikaliteit waar je je vingers bij kan aflikken. En het album kent bovendien het heerlijk funky prijsnummer On Lankershim. Foxygen brengt met Hang opnieuw een love-it-or-hate-it album uit, en bij mij nijgt het naar het eerste.

Album Foxygen - Hang (2017) - pat-sounds.blogspot.nl

Francis Harris - Minutes of Sleep (2014)

4,5
Weergaloos album.

Voordat je deze recensie begint te lezen heb ik één verzoek: zet nu je koptelefoon op, open de playlist van dit album op bijvoorbeeld Spotify en probeer je in te beelden dat je op een onbewoond eiland ligt, liefst ergens op een andere planeet. Want om dit album te waarderen, moet je wel even de moeite nemen, en zonder een koptelefoon komt het album zeker niet tot zijn recht.


Minutes of Sleep, van het other-people serial label (ja die van Nicolas Jaar), is namelijk een dusdanig gelaagd meesterwerkje vol met kleine, subtiele en weergaloze details, dat er simpelweg niks anders opzit dan mijn verzoek op te volgen. Met goede speakers mag het trouwens ook, maar zet het dan wel lekker hard. Wat New Yorker Francis Harris hier op plaat heeft gezet, is op zijn zachtst gezegd namelijk vrij bijzonder te noemen. Minutes of Sleep is geschreven na het overlijden van zijn vader en vervolgens ook zijn moeder, en het complete geluid van dit album lijkt een ode aan de verwerking van verdriet te zijn. Op de twee openingsnummers vangt Harris aan met een kakofonie aan opgestapelde geluiden die samen enkel te omschrijven zijn als een a-ritmische drone, die langzaam ontaardt in eerst een stel dramatische violen, vervolgens subtiele trompetgeluiden en dan uiteindelijk schitterende maar chaotische piano-klanken. Heel langzaam, het is bijna als een hele rustige vorm van post-rock te omschrijven, begint er een elektronische beat te ontstaan en lijkt het tempo wat opgevoerd te worden. Maar niks blijkt voorspelbaar. De hele plaat houdt Harris de spanning erin. Vooral You Can Always Leave is schitterend; ook hier worden trompet en house-beats samengevoegd en gecomplementeerd door laagjes van vrouwen-stemmen "We go dancing in electric lights, till the morning", toetsen, drums en tempo-wisselingen. Maar over het geheel genomen, is Minutes of Sleep één grote uitgerekte ambient-house plaat, die klinkt als een lang dromerig en bij vlagen jazzy experiment, waar Harris je uiteindelijk bedwelmd achterlaat met het zorgvuldig afgebouwde titelnummer.

Francis Harris heeft hier een plaat uitgebracht die vergelijkingen oproept met bijvoorbeeld Space Is Only Noise van Nicolas Jaar. Minutes of Sleep is echter meer een trip en vereist de nodige concentratie, en Harris onderscheidt zich hier door een sfeervol melancholisch geluid. Vooral als je je beseft in welke omstandigheden hij dit schreef, maakt dit het album héél erg bijzonder.
Pat-sounds: Album Francis Harris - Minutes of Sleep (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

Fratsen - Caspar (2014)

4,0
et lijkt alsof de acte de présence van André Manuel op het beste Nederlands-talige album van het jaar (die van Typhoon) de creativiteit van Manuel weer heeft aangewakkerd. Voor het eerst in 18(!!!) jaar komt hij namelijk weer op de proppen met een album van Fratsen. Voor wie Fratsen niet kent: Fratsen is dus de formatie van Manuel, dat niet zelden klinkt als Neil Young met lange gitaar-jams, en tegelijkertijd de meest droogkomische teksten kent (Manuel is uiteraard ook bekend als cabaratier). Nederlandse underground uit Twente, en ze zijn terug!


Op het eerste nummer, Alles Komt Goed, komt meteen alles samen wat Fratsen (en André Manuel in het algemeen) geweldig maakt. Met een bijna theatrale en ingetogen opbouw barst rond minuut 1 het nummer open, en verzekert Manuel ons met die heerlijke nonchalante Twentse lyriek dat ondanks alle tragiek - Ebola, SGP, Jezus, Pistorius en Volkert van der G - alles wel weer goed komt. Een quasi-komisch politiek correct statement, heerlijk. Alles Komt Goed wordt opgevolgd door Pastorale, waar een heerlijke Neil Young-esque gitaar-riff hard binnenkomt, om vervolgens door piano aangevuld te worden. Het begin van Caspar is al 100% raak, en Fratsen imponeert. En Fratsen knalt door. Experimenteel blijven ze overweldigen; stuwende drums, dreigende gitaren en keiharde rock. Maar ook ingetogen folk als in Sommigen komt langs, waar zelfs een accordeon opgetrommeld wordt. Maar de beste nummers zijn die bijna psychedelische gitaar-nummers als Luie Donder, waarin de gitaar en piano eindeloos doorgalmt. Mankeert er dan iets aan deze plaat? Nee. Al ontbreekt dat echte, echte hoogtepunt.

Fratsen is terug, en hoe. Ik wil het bijna meteen zeggen: dit is hun beste plaat tot nu toe. Maar dat komt ook door de tijdsgeest. Het is zó lang geleden dat André Manuel een plaat uitbracht, dat deze plaat zó welkom is. Sowieso zijn er deze dag weinig bands die op zo'n pakkende manier komische teksten combineren met swingende en vaak woest rockende rock combineren. Samen met onder andere De Kift laat Fratsen zien dat het weer ontzettend goed gaat met de Nederlandse underground- en punk-scene.

Pat-sounds: Album Fratsen - Caspar (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

Freddie Gibbs & Madlib - Piñata (2014)

Alternatieve titel: Cocaine Piñata

4,0
We gaan weer eens op de hip-hop tour. Waarom? Omdat Madlib. Madlib is zo'n geniale beatmaker die niet schuwt om jazz in zijn hip-hop te verwerken. Hij heeft niet voor niks het briljante, van jazz-samples gebruik makende, album Blue Shades uitgebracht op het beroemde Blue Note jazz-label. Daarnaast werkte hij mee aan de absolute hip-hop klassieker Madvillainy, en wist hij briljante platen onder zijn andere naam Quasimoto uit te brengen. Samenwerken staat in ieder geval hoog op zijn prioriteiten-lijst, en op Piñata doet hij dat met rapper Freddie Gibbs. Freddie Gibbs is door veel gast-bijdrages op recente hip-hop albums in de hip-hop scene al een bekend gezicht en heeft al een sterke solo-carriere, maar is voor het grote publiek nog slechts een nieuwe held aan het firmament. En dit album zou zo eens een hele grote naam van hem kunnen maken.

Piñata combineert de beat-kunsten van Madlib zoals we die gewend zijn, met de gangsta-rap van Gibbs. Verwacht een hoop "mothafucka", "niggers", "fuck", snelle raps en directe 'gangsta' lyrics. Zo wordt zijn eerdere platenbaas Young Jeezy keihard gedisst op Real, worden de Lakers en Los Angeles geëerd op Lakers, komen ook de Knicks langs op, jawel, Knicks en wordt de 'thug-life' ook nog bezongen op Thuggin'. En ja, ook de titel is weinig pretentieus: de titel is gebaseerd op een droom van Gibbs waarin Mexicaanse kinderen een Piñata kapotsloegen en er cocaine uitviel. Voor mij dient de lekker flowende rap dan ook vooral als de basis voor de absolute instrumentale klasse van Madlib: Strijkers, fantastische (zang)-samples, heerlijke drums, sfeervolle piano-ritmes en overal rake onvoorspelbare beats en elektronische toevoegingen. Alles wordt hier op het album wel bij elkaar gestopt, maar nergens voelt het chaotisch. Het album is een veelzijdig zomers geheel en wordt onwijs sterk door Gibbs aan elkaar gerapt.

Deze briljante samenwerking zou dan ook zo eens voor het hip-hop album van het jaar kunnen zorgen. Waar 2012 het jaar van Kendrick Lamar was, 2013 het jaar van Kanye, zou 2014 zo wel eens het jaar van Madlib en Freddie Gibbs kunnen worden.
Pat-sounds: Album Freddie Gibbs and Madlib - Piñata (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

Freez & A.R.T. - Les Demoiselles (2014)

4,0
De Nederlandse hip-hop scene is dit jaar al uitermate verwend met het fantastische nieuwe Typhoon album (lees hier onze recensie). Maar er is nog een plaat uitgebracht dit jaar (en zelfs nog wat andere platen) waaraan beat-producer A.R.T. heeft meegewerkt. In dit geval is dat de samenwerking met Freez, samen met A.R.T. ook al tijden lid van hiphop-gezelschap de Fakkelteitgroep (FTG). Freez & A.R.T. zijn met een typische door beats, electronica en vindingrijke melodieën gedragen plaat op de proppen gekomen, welke is geïnspireerd door het gelijknamige schilderij van Picasso. Maar het is ook Frans (het betekent bordeel), en we horen duidelijk een Franse stijl op het album.

Opener Last Van maakt al meteen indruk. Met gast-raps van FTG-er Henning, doet dit nummer opvallend sterk denken aan de G-Funk van Snoop Dogg en Dr. Dre, en zet het meteen heerlijk de toon voor de rest van het album. Lekkere samples, een funky beat en kneiter-gekke- en goed gevonden raps. Freez & A.R.T. imponeren hier, en doen dat ook op het sfeervolle Alles Is Goed, waarin subtiel piano-spel het lekker luchtig houdt. Op sommige nummers, als het sterke Nancy, horen we zelfs bijna een Frans chanson, gekenmerkt door schitterende strijkers, en een beetje de zomerse stijl van Typhoon op Lobi Da Basi. Typhoon zelf, ook een FTG-er uiteraard, komt uiteraard ook nog even langs. Ditmaal met stadsgenoot Sticks op A28. Dit is dan meteen ook een van de betere nummers. Een echte knallende A.R.T. beat, met een duidelijke knipoog in de lyrics naar hun stadje Zwolle, en het heerlijke samenspel van de rappers zelf. Maar denk absoluut niet dat Freez het niet in zijn eentje kan. Het korte (2 minuten) maar krachtige Toonaangevend Toeval is een onwijs pakkend, origineel en stijlvol nummer met een heerlijk Franse feel. En de hele plaat zit vol met dit soort afwisseling: korte en lange nummers, veelzijdige instrumentatie en keiharde en heerlijke beats.

Freez & A.R.T. hebben er tien jaar aan gewerkt, en dat is te merken. Les Demoiselles is een veelzijdige, kwalitatieve en enorm rijke plaat die bol staat van de invloeden uit andere genres. Het is net een tikkeltje minder toegankelijk dan bijvoorbeeld Lobi Da Basi, dus het zou mij benieuwen of het net zo hard zal doorbreken. Maar ik heb het in ieder geval ontdekt, en ben daar ontzettend blij mee. Weer een heerlijke Nederlandse hip-hop plaat erbij, waar we trots op kunnen zijn.
Pat-sounds: Album Freez & A.R.T. - Les Demoiselles (2014) - pat-sounds.blogspot.nl