menu

Hier kun je zien welke berichten Norrage als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Kamasi Washington - The Epic (2015)

3,5
Het komt tegenwoordig niet vaak meer voor dat een nieuw jazz-album zoveel aandacht krijg als deze plaat. Desalniettemin is het Kamasi Washington, die uitkomt voor het Brainfeeder label van Flying Lotu, nu overkomen. Hij speelde mee op de laatste platen van Flying Lotus zelf, en vooral op die van Kendrick Lamar, en kreeg daardoor waarschijnlijk deze welverdiende aandacht. Maar misschien krijgt hij deze aandacht vooral om de volgende reden: de plaat is een epische 3-uur durende krachtuitspatting, van ongekende proporties. En zo luidt ook de titel: The Epic.

Het gaat moeilijk zijn om deze plaat goed te beschrijven; maar episch is wel het beste woord dat Washington hiervoor heeft kunnen gebruiken. The Epic gaat van ingetogen nummers zoals het prachtige Isebella, naar funky blazer-nummers as Re Run en Re Run Home tot aan experimentele free-jazz exercities als Miss Understanding of The Message, en dat 3 uur lang. Zelfs schitterende afro-funk nummers als Cherokee of korte fusion-jazz-rockers als Final Thought maken hier deel van uit. Voor elk soort jazz-liefhebber, en zelfs daarbuiten, is er wat te vinden op deze plaat. Dat is tegelijkertijd een voor- en een nadeel. Ten eerste zorgt het er voor dat er simpelweg geen lijn te vinden is; de nummers zijn van de hak op de tak en leveren uren aan schizofreen luisterplezier. En hoewel Washington met bijna poppy soul-nummers inclusief zangeres als Henrietta Our Hero of Clair De Lune nog een soort van lijn probeert de creëren, blijft het een grote chaos. Gelukkig heeft Washington geprobeerd de nummers toch wel enigszins per CD een bepaalde stijl te geven, en zou je misschien van 3 losse albums kunnen spreken. CD1 is de meest rauwe jazz: veel traditionele jazz-structuren en hard spel. CD2 is het experimentele 'album', en CD3 legt de nadruk meer op dansbare funk en soul. Dat maakt het één en ander goed, en als je de CDs afzonderlijk zou luisteren is het misschien allemaal nog vol te houden. Desalniettemin is het gewoon allemaal te lang en kan ik toch niks anders dan The Epic als geheel te beoordelen; bovendien, en dat is wellicht belangrijker, horen we weinig vernieuwends. Op weergaloze wijze dan wel, voorop staat dat dit een plaat is van hoogstaande klasse en alles klinkt perfect, speelt Washington met zijn soms wel 30 man tellende groep muzikanten ongeveer het hele bestaande jazz-oeuvre na; maar alles is al eens eerder gedaan.

The Epic is een spetterend debuut, maar is te lang en bovendien te weinig vernieuwend. Maar het is vooral een staaltje jazz-vakmanschap, en een enorm frisse wind in het hedendaagse pop-landschap dat de nodige aandacht verdient en krijgt, en dat is het belangrijkst. Bij mij resteert echter vooral het gevoel dat deze plaat iets te veel van het goede is, en dat Kamasi Washington het misschien in verschillende delen had moeten uitbrengen. Hoe goed de plaat ook is, het is een plaat die je eigenlijk enkel kan luisteren door de beste nummers eruit te pikken, en voor mij doet dat (te) veel af aan de beleving.
Pat-sounds: Album Kamasi Washington - The Epic (2015) - pat-sounds.blogspot.nl

Kapok - Kapok (2014)

4,0
Fantastisch album, we schreven er een recensie over:

6 Februari presenteerde jazz-trio Kapok hun langverwachte tweede album in Utrecht. Nederland heeft al eerder kennisgemaakt met het belangrijkste dat deze jazz-band zo karakteriseert: het gebruik van dé hoorn door bandleider Morris Kliphuis. In 2010 werd het debuut (Flatlands) al helemaal sterk gevormd door het excentrieke, bijzondere en toch voor velen onbekende geluid van dit kleine maar reusachtig klinkende instrument. Nu is dat iets minder geworden, want opvolger Kapok (self-titled) is nu aanzienlijk veelzijdiger geworden. Er is ruimte voor ongelooflijk veel muziek-stijlen, van rock tot americana tot ambient en rechttoe-rechtaan jazz.

Dat vernieuwende en frisse element is er vast zo sterk ingeslopen dankzij de Kytopia studio. Deze legt zo sterk de nadruk op goede muziek. Dat is ook de hoofd-modus van dit album, het is gewoon totale inventiviteit. Of het nou het briljante gitaarspel is op Day of the Tentacle, de opbouw en subtiliteit van Abraxas en Earthbound of de Afrikaanse invloeden op Lesotho. Maar uiteraard is de basis jazz. De nummers worden lustig uitgesponnen en het hele album komt als een spontaan geïmproviseerde live-plaat over, zeker op het ontsporende Seor Mysterioso. En natuurlijk die blazers. Morris Kliphuis gebruikt niet alleen de hoorn, ook de cornet is uitvoerig aanwezig en geeft (net als de hoorn overigens) een wat ander en vooral voller geluid dan die standaard trompet. Maar alle hulde ook aan het adres van het funky geluid van gitarist Timon Koomen, en het virtuoze drumspel van Remco Menting. Ze weten samen, ondanks het ontbreken van een bassist, een ontzettend coherent en nooit te ver uit de bocht vliegende plaat neer te zetten.

Maar wat maakt het album vooral zo goed en waarom doet het al mijn verwachtingen zelfs nog overtreffen? Ik noemde het al meermaals: de veelzijdigheid, en het toch wel heel erg aantrekkelijke rockende en bij vlagen ook gewoon poppy geluid. Jazz luister je doorgaans misschien vooral als je ervoor in de stemming bent. Maar dit album, zonder vervelend te worden, kan je altijd luisteren. Ga naar die tour dus! Vanaf 6 februari door het hele land.
Pat-sounds: Album Kapok - Kapok (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

Kevin Drew - Darlings (2014)

3,5
Het is al weer een tijdje geleden dat de Canadese indie-supergroep van Kevin Drew, Broken Social Scene, een album uitbracht. Misschien kwam dat wel doordat Drew sinds 2007 ook weer eens aan een solo-album heeft gewerkt. Leuk, want Broken Social Scene is een zeer experimentele (in positieve zin) band, en Drew heeft het zeker in zich om ook lekkere poppy en toegankelijke nummers te schrijven. Zo ook op Darlings: een heerlijke feel straalt het uit met louter (voor Broken Social Scene begrippen) korte nummers; de langste klokt net boven de 5 minuten.

Zo was er al die eerste single, Good Sex, met die kenmerkende Broken Social Scene/Drew zwevende en stekende piano-intro (voor beeldvorming: klik) die meteen nieuwsgierig maakte naar het gehele album. En die nieuwsgierigheid is terecht. De kracht van Drew en zeker dit album is zijn zeer herkenbare galmende stem en de sfeervolle en zwoele instrumentatie. Het is ook zeker geen experimentele Broken Social Scene plaat, maar vooral een Drew-plaat met Broken Social Scene elementen (BSS bandleden Charles Spearin and Ohad Benchetrit doen dan ook mee). Dat effect is het voornaamste wat deze plaat boven de middelmaat uittrekt, al is het moeizaam. De teksten zijn niet erg hoogstaand en getuigen meer van opvulling. Daarnaast komt het geluid bij vlagen een beetje geforceerd over; in de zin dat Drew het aan de ene kant lekker simpel wil houden, maar aan de andere kant toch subtiel zijn experimentele kant probeert te tonen. Door de relatief korte duur van de nummers weet Drew echter wel voor de nodige afwisseling te zorgen, bijvoorbeeld op het bijna elektronische Mexican Aftershow Party en die mooie piano en synths gedomineerde album-closer And That's All I Know (ja, dat is dan toevallig wel dat ene nummer van boven de 5 minuten).

Darlings is een lekker tussendoortje tussen het experimentele werk van Broken Social Scene, en je moet er niet teveel van verwachten. Kevin Drew laat duidelijk horen een begenadigd pop-liedjes schrijver te zijn met een karakteristieke edge.
Pat-sounds: Album Kevin Drew - Darlings (2014) - pat-sounds.blogspot.nl