menu

Hier kun je zien welke berichten Norrage als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Mac DeMarco - Salad Days (2014)

3,5
Mac DeMarco is een idioot. Daar kunnen we het allemaal wel over eens zijn. Zo stond hij al eens naakt met drumsticks in zijn kont op het podium terwijl hij Beautiful Day van U2 zong (kijk maar), zijn teksten zijn doorgaans droogkomisch, hij staat er vaak dronken en/of ongeïnspireerd bij en zingt hij vaak de vreemdste covers van Limp Bizkit tot Metallica tot, ja, U2. Maar DeMarco heeft een waanzinnige uitstraling, is een enorme charmeur en maakt ontzettend aanstekelijke en zomerse liedjes waar iedereen van kan houden. Een prettige idioot dus.

Zo ook op Salad Days. Net als voorganger 2 kenmerkt het zich vooral door dat heerlijke galmende en warme gitaar-geluid, dat klinkt alsof het onder water is opgenomen. Alle nummers luisteren gewoonweg heerlijk weg, en dit is dat perfecte album voor een zwoele zomeravond waarbij je lekker hartstikke dronken kan zijn. Gelukkig is er hier ook net ietsje meer ruimte voor experiment dan op het vorige album: op Brothers ontaarden de lekkere gitaar-rifjes in een harde kakofonie aan ruis, en op Chamber of Reflection komen er zelfs foute synths om het hoekje kijken. Maar over het gehele album genomen is Salad Days weer een heerlijke trip, en ook de pretentieloze teksten komen weer duidelijk tot uiting (en niet alleen op de titel van het album).

Mac DeMarco breidt zijn oeuvre weer op indrukwekkende wijze uit, en weet gelukkig nog wel op te vallen tussen de vele psychedelische 60s gitaar-rock acts die de wereld proberen te veroveren. Dat doet hij vooral doordat het hem allemaal geen reet kan schelen, en hij gewoon lekkere liedjes wilt maken.
Pat-sounds: Album Mac DeMarco - Salad Days (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

Marike Jager - The Silent Song (2014)

3,0
Ik maak er toch nog een hoger cijfer van door het hele sterke einde van het album. Maar verder, een spijtig voor mij niet geslaagd album.

-----

Marike Jager staat in mijn top 3 Nederlandse artiesten (samen met Roosbeef en Eefje de Visser). Geen toeval dat ze alledrie de Grote Prijs van Nederland hebben gewonnen; mijn favoriete muziek-prijs in Nederland. Marike vond ik echter op haar laatste album al wat minder sterk dan op haar eerste twee albums, The Beauty Around en Celia Trigger. Haar geluid werd wat minder poppy, wat meer filmisch en er kwam wat meer ruimte voor akoestische nummers. Die lijn heeft ze op The Silent Song doorgezet; dusdanig dat dit een volledig akoestisch album is geworden. Help! Marike vind ik bij verre het sterkst als ze haar heerlijke uptempo geluid gebruikt, haar band ten volle benut en ze lekkere grooves combineert met haar fijne stemgeluid. Vooral dat eerste is hier totaal niet het geval. Weet ze hier desondanks mij te overtuigen?

Allereerst dient gezegd te worden dat haar stem weer schitterend tot zijn recht komt. Niet in het specifiek op een bepaald nummer, gewoon op het gehele album bij elkaar. Bijvoorbeeld op titelnummer The Silent Song fluister-zingt Marike op schitterende wijze, en deze kwaliteit houdt ze zeker vast. Het geheel is echter heel saai. Alles is akoestisch op haar gitaar (en soms piano), en alleen op Don't You, een duet met Ron Sexsmith, gebeurt er even wat nieuws. Jammer dat juist dat nummer een saai zoetsappig nummer is dat door de in canon getimede en nauwelijks bij elkaar passende samenzang zelfs irriteert. Wat resteert zijn een klein dozijn kwalitatief sterke, maar eentonige nummers. Een paar nummers is leuk zoals op haar vorige albums, maar 11 nummers lang? Jammer. Voor mijn persoonlijke smaak slaat Marike de plank mis, al is de welkome toevoeging van de jazzy piano naar het einde van het album toe, vooral op Pick Up the Phone en I Will Never Know, toch nog even heel erg mooi.

Jammer Marike. Mij overtuigen doe je met dit album niet, maar het getuigt van lef toch gewoon wat anders te doen dan normaal. Maar de volgende keer graag weer iets waarbij je kracht ten volle tot zijn recht komt. Je bent namelijk een van de meest veelzijdige artiesten van Nederland, en die kwaliteit moet je gewoon benutten! In elk geval blijven we je van houden, maak je daarom maar geen zorgen.
Pat-sounds: Album Marike Jager - The Silent Song (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

Matt Bauder and Day in Picture - Nightshades (2014)

4,0
Saxofonist Matt Bauder zijn And Day In Pictures is een bijzonder jazz-quintet dat avant-garde, free-jazz en originele ritmes combineert. Maar Matt Bauder? Kennen we die ergens van? Dat zou best kunnen. Zo tourde hij al eens mee als saxofonist met de band van folky Iron & Wine, maar speelt hij nu, samen met Colin Stetson en Stuart Bogie, in de blazers-sectie van Arcade Fire tijdens hun huidige tour. Maar dit is zijn eigen jazz-album, uitgebracht in januari van dit jaar, en zijn quintet is indrukwekkend: ook de fenomenale trompettist Nate Wooley (weergaloos op NSJ2014) speelt er mee, samen met pianist Kris Davis, bassist Jason Ajemian en drummer Toma Fujiwara.

Een jazz-album pur sang is Nightshades. Zes langgerekte nummers, veel improvisatie en meeste bekende jazz-stijlen die we kennen komen langs. Zo hebben we het sfeervolle Starr Wykoff, met het rustgevende piano-spel van Kris Davis en toegankelijke jazz-café blaaspartijen van Wooley en Bauder. Opener Octavia Minor is meer upbeat, vrij toegankelijk en verschaft de luisteraar een mooie ingang tot de rest van het album. Op Rule of Thirds horen we wat meer ge-experimenteer. Hier horen we duidelijk dat speelse trompetspel van Wooley, die werkelijk alles kan met zijn trompet, en weet ook Bauder zijn saxofoon te laten spreken met veel kracht en souplesse tegelijk. De free-jazz kant wordt vervolgens meer betreden op August and Counting, al blijft het allemaal net nog binnen de lijntjes en valt de band meermaals terug naar rustige grooves, en daardoor is het album toch telkens vrij luisterbaar voor de wat minder doorleefde luisteraars. En dat is misschien wel een goede samenvatting van deze plaat. Nightshades is stevige en beweeglijke jazz, maar blijft telkens behapbaar en overzichtelijk dankzij het overwegend zwoele blazersspel en het controlerende piano- en drumwerk.

Matt Bauder And Day in Pictures is een sterk jazz-quintet, vol van leden die zichzelf in de jazz-scene al meermaals hebben bewezen. Daardoor hebben ze een plaat, die over de gehele linie tot de meer experimentele jazz gerekend kan worden, toch behoorlijk toegankelijk weten te maken. Sfeer wordt afgewisseld met gezonde herrie, en Nightshades is daarom een zeer geslaagde plaat geworden.

Pat-sounds: Album Matt Bauder and Day In Pictures - Nightshades (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

Matthew Halsall & The Gondwana Orchestra - When the World Was One (2014)

4,5
Matthew Halsall, je zou deze Britse trompettist kunnen kennen van de Gilles Peterson award die hij won met zijn On The Go uit 2011. Of wellicht van het Gondwana label dat Halsall zelf heeft opgericht, waar ook het momenteel voor de Mercury Price genomineerde GoGo Penguin voor uitkomt. Maar de kans is groot dat deze opkomende artiest nog onbekend is, maar hopelijk komt er na dit album verandering in. When The World Was One is een sfeervol en bezwerend jazz-album in de stijl van de iconen van de spirituele jazz: Alice Coltrane en Pharoah Sanders.

Voor When The World Was One heeft Halsall een veelzijdige band meegenomen, die hij maar even het Gondwana Orchestra heeft genoemd. Het Orchestra bestaat uit een zeer divers pallet aan instrumenten: we horen harp (Rachel Gladwin), buiten Halsall zelf op trompet ook Nat Birchall op saxofoon maar vooral ook fluit (Lisa Mallett) en koto (Keito Kitamura) (een soort harp); twee bijzondere Oosterse instrumenten. En uiteraard piano (Taz Modi), drums (Luke Flowers) en bas (Gavin Barass). Samen vormen ze een indrukwekkend coherent geheel, dat volledig in de stijl is van vooral Alice Coltrane. Zeer zwoel piano-spel, dat je direct in Oosterse sferen doet belanden, gecombineerd met schitterend harp- en fluitspel, zonder dat het ergens overdone wordt. De plaat klinkt daardoor overal ontzettend spannend. Ritmes zijn onberekenend, de afwisseling is precies goed, en het gebruik van de originele instrumenten werkt bijzonder inspirerend. Maar het zijn vooral de bas en de piano die de toon zetten; er zit zo'n ongekend hypnotiserende groove in deze instrumenten en zo'n meditatief ritme, dat je je simpelweg in een andere wereld bevindt bij het luisteren van deze plaat.

When The World Was One is wat mij betreft de echte doorbraak van Matthew Halsall. Deze plaat kan op alle vlakken wedijveren met zijn inspiratie Alice Coltrane. Hoewel het geluid van het album niet nieuw is, is het kwalitatief van ongekende kwaliteit. Een orkest aan imponerende jazz-artiesten wordt ingezet, en Halsall weet een schitterende spirituele luistertrip te creëren.

Pat-sounds: Album Matthew Halsall & The Gondwana Orchestra - When The World Was One (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

Metá Metá - MetaL MetaL (2012)

4,0
Meta Meta is een Braziliaanse fusion band, waarvan ik niet direct weet onder welk genre ik ze moet plaatsen. Het is duidelijk rockende fusion jazz, maar er komt ook zang, punk, psychedelica, samba, latin en afro-beat op voor. Een bijzonder intrigerende wereld-plaat dus. MetaL MetaL kwam officieel in 2012 al uit in eigen beheer, maar kennelijk is deze wereldwijde 2014 release op het gerespecteerde Mais Um Discos hun route naar grotere bekendheid.

Saxofoon (Thiago Franca) en gitaar (Kiko Dinucci) hebben de overhand op deze plaat, samen met de zang van Jucara Marcal, die soms bijna bezeten over de instrumentatie heen zingt. Dit doet ze vooral erg overtuigend op het bijna hysterische Man Feriman, dat als psychedelische punk klinkt, geflankeerd door korte sax-uitbarstingen. Bijzondere muziek dus, en dat blijft Metá Metá over de gehele 50 minuten ten gehore brengen. De ene keer funkt het als een malle, de andere keer knalt de band je speakers uit met verontrustende goden-erende punk, en dan klinkt er weer toegankelijke samba. Vooral die afwisseling tussen verschillende genres maakt deze plaat zo sterk. Zo komt er na het experimentele Man Feriman, ineens Cobra Rasteira, en lijkt het alsof de Buena Vista Social Club de band is komen vervangen. Ongekend. En als dan ook nog afro-beat legende en drummer Tony Allen op de plaat meedoet, vraag je je af waarom we niet meer muziek uit Brazilië kennen.

MetaL MetaL is continu spannend. Je hebt permanent geen idee wat we gaan horen op het volgende nummer, of op de volgende passage, en nog niet vaak hoorden we een samensmelting van zóveel genres die zo geslaagd als op deze plaat van het Braziliaanse Metá Metá.
Pat-sounds: Album Metá Metá - MetaL MetaL (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

Microwolf - You Better Go Now (2015)

4,0
Microwolf is Benjamin van Vliet, een in Amsterdam woonachtige multi-instrumentalist die na een leuk EPtje nu zijn debuutalbum You Better Go Now heeft uitgebracht. You Better Go Now is een bijzonder intrigerende plaat geworden, waarin hij in zijn eentje op hypnotiserende wijze duistere folk-klanken combineert met een ijzingwekkende stem, op een manier die velen zullen kennen van bijvoorbeeld The Microphones.

De vergelijking met The Microphones komt niet uit de lucht vallen: het album opent namelijk met een ode aan die band met het nummer The Microphones. Op onheilspellende wijze worden repeterend gitaargetokkel, piepende feedback, troosteloze stem-samples en spannende koortjes tot een duister geheel gekneed, precies in stijl van Microwolf zijn inspiratiebron. Maar waar deze opener duidelijk leent uit het repertoire van The Microphones, weet Microwolf op de rest van de plaat een volstrekt uniek geluid te creëren. Op het met elektronisch percussie ingezette Sovereign worden op overtuigende wijze stuk voor stuk verscheidene instrumenten toegevoegd, eindigend in een ontrafelende kakofonie van achtergrond stemmetjes en een outro met wederom die elektronische insteek. Dit nummer wordt daarmee een soort hemelse sfeerzetting, waar je de regen op de ramen hoort tikken. Dat herfst-gevoel overheerst ook op de rest van de plaat, met als hoogtepunten de afsluiters Silly en Hangman. Op Hangman leiden slim gekozen stiltes, samples van miauwende katten, gezucht en het gedruppel van een kraan tot dat ultieme zondag-ochtend gevoel, terwijl je op Silly een soort meanderend dronkemansgeluid hoort waar je bedwelmd van raakt. Maar Microwolf benadert je hier soms ook op een meer toegankelijke, zelfs rockende, manier. Het rock-nummer It Will Fall leunt bijvoorbeeld sterk op blazers en elektrische gitaar, en het akoestische Salt Lake zou bijna een succesvol popnummertje kunnen zijn. Dat vat de echte kracht van You Better Go Now samen: de plaat is een zeer veelzijdig geheel, dat permanent is gesterkt door de perfect opgebouwde instrumentatie en de zeurende maar oh zo geschikte stem van Benjamin van Vliet en zijn mompelende koortjes.

Microwolf, oftewel Benjamin van Vliet, brengt met You Better Go Now een ontzettend originele, spannende en onheilspellende plaat uit. Met deze volledig in zijn eentje opgenomen plaat weet hij het perfecte herfstgevoel te creëren, met schitterende samples, dronken wijsjes en prachtige huiskamer akoestiek. We zijn benieuwd of hij hiermee wat naamsbekendheid krijgt; ik hoop het ten zeerste. You Better Go Now kan zich namelijk op alle vlakken meten met de indie-folk legendes The Microphones.

Pat-sounds: Album Microwolf - You Better Go Now (2015) - pat-sounds.blogspot.nl

Monomyth - Monomyth (2013)

4,0
En een recensie van dit weergaloze album:

Monomyth is zo'n spacerock band. Je weet wel, zo'n band die Pink Floyd probeert na te doen. Een vleugje King Crimson en een toefje Neu! er bij voor de afwisseling. En dan alsnog nog modern wil klinken door er af en toe een bliepje of een synthje in te vermengen. Aan dat soort bands heb ik dus een grafhekel. Het is kwalitatief allemaal bijzonder hoogstaand, maar het komt op mij niet over, vooral omdat het al snel zo gedateerd klinkt door het veel te overduidelijke gekopieer.


Hoeveel anders is Monomyth? Niet veel. Maar hier werkt het. Ze gooien er ten eerste geen laffe zang in. Instrumentaal pur sang, geen gedoe. Geen vervelende synths. Gewoon dampende, dreigende, stuwende en bovenal hypnotiserende instrumentale rock, met louter tijdloze instrumenten. Bovendien, het hele album herbergt een soort repeterende, onderhuidse groove, welke zich steeds in een net wat andere gedaante weet te hullen.

En dat verdeeld over 5 oersterke knallers van een nummers. Het begint met "Vanderwaalskrachten" (een betere titel kan je niet bedenken natuurlijk, al komt de band Van der Graaf Generator in de buurt; zeker ook een invloed, trouwens), een epische en als een waar post-rock nummer opgebouwde climax. Daarna komt "Vile Vortices", waar de Pink Floyd invloed wellicht nog het sterkst opgemerkt wordt en waarbij de lijn van de opener wordt doorgezet, maar net wat anders. Deze twee openers duren bij elkaar al 20 minuten maar we zijn nog niet eens op de helft. Nu komt "The Groom Lake Engine". Deze lijkt echt als een soort brug te dienen, een brug in de gedaante van een allesvernietigende gitaarmuur en misschien nog wel het meest spacy geluid van het album, opbouwend naar het absolute hoogtepunt van het album: "Loch Ness, het epicentrum. We horen subtiele baslikjes, spacy orgel-spel, steeds meer dreigende en echoënde gitaren; opbouwend naar een onheilspellend en ontsporend einde.
En als je denkt dat dan het mooi geweest is, we zijn tenslotte best euforisch al, komt het meest up-tempo, rockende nummer nog een welgetelde 17 minuten om de hoek kijken: "Huygens". Krautrock in optima forma, een ode aan Neu!, met steeds weer terug terugkerende thema's en een werkelijk waar briljante afsluiting.

Monomyth laat op hun zelf-getitelde album met verve horen dat ze, tenminste binnen Nederland, de absolute heersers van de spacerock zijn. Op zich niet vreemd, want deze band is een samensmelting van zo ongeveer alle Nederlandse spacerock bands die ooit bestaan hebben, waaronder drummer Sander Evers van 35007. Ze combineren de beste elementen van hun inspiraties tot een boeiend geheel, en tillen de kwaliteit van het album precies over het randje van herhaling heen. En hoe fantastisch moet dit live wel niet zijn? Vier sterren, die ze waarschijnlijk zelf uit de ruimte hebben meegenomen.
Pat-sounds: Album Monomyth - Monomyth (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

Mr. Scruff - Friendly Bacteria (2014)

3,5
Eindelijk een Ninja-Tune plaat om te recenseren voor Pat-sounds! Het Britse Ninja-Tune is bij verre mijn favoriete label en heeft een waanzinnige kwaliteit om telkens weer elektronische en hiphop acts aan te trekken met een karakteristiek geluid. Heerlijke funky samples, vloeiende Britse raps, fantastische beats en vleugjes trip-hop in bijna alle platen. Persoonlijke favorieten zijn het sfeervolle Bonobo, de uber-funkers The Herbaliser en ook singer-songwriter Fink. Maar ook Mr. Scruff is een heerljke Ninja-Tune artiest, die achter zijn computer funky jazz-electro uitbrengt. En hier is dan zijn nieuwste: Friendly Bacteria.

Mr. Scruff kennen we als de DJ die zijn albums uitbrengt, vol met samples, geïmproviseerde stukken electronica en veel invloeden uit de jazz; opzwepende piano, soulvolle blazertjes en stijlvolle turntablism. Ook op Friendly Bacteria veel van zulks, maar dit keer ook veel zangers die meedoen. Zo horen we de soulvolle stem van Denis Jones op 4 nummers, de zwoele stem van Vanessa Freeman op 1 en ook Robert Owens doet nog even mee. Friendly Bacteria is daardoor een wat toegankelijkere plaat dan we van Mr. Scruff gewend zijn, en is daarmee meteen ook een meer coherent geheel. Dit in tegenstelling tot zijn vorige platen, die toch meer dansbare DJ-sets waren. Toch is er uiteraard nog genoeg ruimte voor dansbare funk. Zo horen we lekkere ritmes op het springerige Deliverance, sterk keyboard spel op Where Am I? en harde beats en schelle blazers op What. De instrumentale passages klinken echter allemaal een beetje vergezocht, en als meer van hetzelfde. Het leidt niet echt ergens naartoe, en nergens weet de muziek écht op te zwepen. Overal lekker wegluisterend, maar niet zo pakkend als op bijvoorbeeld Trouser Jazz uit 2002. Toch zit er aan het eind nog een geweldige krachtuitspatting: Feel Free is een mid-tempo jazz-stamper vol van blazers zoals we ze nog maar weinig horen, en sluit het album geweldig af.

Friendly Bacteria is Mr. Scruff ten voeten uit. Toegankelijke en dansbare jazz, met lekkere beats, veel afwisseling (dit maal door zingende gastbijdrages) en een geweldige afsluiter. Toch mist er iets. Het klinkt allemaal net even te gelikt, en het echte dansbare dat Mr. Scruff normaal laat horen is aanzienlijk minder aanwezig. Toch is het zeker een geslaagde plaat, en kunnen we aan Friendly Bacteria veel plezier beleven. Maar Mr. Scruff kan beter.
Pat-sounds: Album Mr. Scruff - Friendly Bacteria (2014) - pat-sounds.blogspot.nl

My Morning Jacket - The Waterfall (2015)

3,5
My Morning Jacket wordt op handen gedragen in Nederland. Voordat ze wereldwijde (en vooral Amerikaanse) bekendheid kregen, waren ze namelijk al populair in ons kikkerlandje. Dat is frontman Jim James dan ook zeker bijgebleven en ze treden graag en vaak op in Nederland (onder andere 10 september in Paradiso). Voor zover deze korte anekdote. My Morning Jacket is sinds dat lo-fi akoestische debuut The Tennessee Fire namelijk behoorlijk van stijl veranderd. Een metamorfose naar keiharde rockband die vooral berucht is om hun live-reputatie volgde, en op hun laatste albums en ook op deze nieuwste kiezen ze steeds meer een elektronisch geluid, maar altijd aangevuld met keiharde gitaren.

The Waterfall begint heel apart met Believe (Nobody Knows): een soort cheesy theatraal begin, waarbij je meteen opschrikt met een gevoel van "wat gaan ze ons nu ineens maken?". Maar al snel komt de band erin met drums, gitaar en horen we de karakteristieke stem van James en het karakteristieke geluid van de band. Heerlijke gitaar-riffs, lekker pakkende melodieuze rock, subtiel ingekleurd met subtiel piano-spel. Het lijkt wel alsof het geluid van de band met elk album steeds muzikaler wordt, en ze steeds meer stijlen proberen te verwerken in hun muziek. Met dit soort veelzijdigheid is The Waterfall doordrenkt. Lieten de vorige platen Evil Urges en Circuital wellicht een wat incoherente indruk achter, hier lijkt het toch allemaal beter bij elkaar te passen. Neem nou de prachtig stilgehouden nummers als Like A River, Get The Point of de langgerekte afsluiter Only Memories Remain, waarin James zijn stem mooi tot zijn recht komt. Vergelijk deze met de weergaloze rockers vol melodieuze krachtpatserij als Spring, Tropics en Thin Line. Hier rammelt en rockt My Morning Jacket weer achteloos en zoals we ze kennen. Het voornaamste dat ontbreekt op The Waterfall is een échte knaller; een nummer als Dondante, Off The Record of One Big Holiday, nummers waarmee ze telkens weer de concertzalen op hun kop zetten.

My Morning Jacket is terug. Na wat solo-uitjes van frontman James, is de band terug met hun plaat die duidelijk het karakteristieke bandgeluid ademt, maar ook weer vernieuwend is en nieuwe richtingen inslaat. Toch is het allemaal wat vlak, hoe veelzijdig de plaat ook is, en springt geen enkel nummer er echt bovenuit. Maar dat komt live vast wel weer goed bij deze live-band pur sang.

Pat-sounds: Album My Morning Jacket - The Waterfall (2015) - pat-sounds.blogspot.nl