Eigenlijk zie je in de reacties terug dat eigenlijk iedereen het er over eens is dat Airbag met dit album meer van hetzelfde aflevert, maar dat het verschil er in zit in hoeverre dat nu als storend wordt ervaren.

Ach, laat ik dan die mening van mij hierover ook nog maar even delen. Niet dat die veel wezenlijk zal toevoegen en wellicht dat er eigenlijk ook niemand op zit te wachten , maar heb ik die ook maar weer even gelucht .

Ik heb ooit in een recensie voor een nummer uit de progladder gesteld dat je wat mij betreft niet origineel hoeft te zijn en ook prachtige kunstwerken kunt afleveren door prachtig binnen de lijntjes te kleuren en dat Airbag dat erg goed doet.
Maar als alle kleurplaten op elkaar lijken, ben je toch echt minder onder de indruk van de vierde goed ingekleurde plaat, dan dat je van de eerste was. En dat is bij mij nu het geval.

Na enkele luisterbeurten durf ik het wel aan. Wat een prachtig album is dit! Het heeft de meerdere luisterbeurten ook wel nodig om op volle waarde te schatten en tot volle wasdom te komen, maar dit is toch wel het spannendste en beste album van deze geweldige band, die inderdaad niet de aandacht krijgt die het wel verdient. Leaving Eden is ook prachtig, maar bij Fear of a Unique Identity vond ik er duidelijk stukken in zitten die wat minder waren en waar mijn aandacht wegzakte.

Dat is bij dit album nergens het geval, misschien wel juist door het wat meer ingetogen karakter weet het de muziek een spannend en duister randje mee te geven. Het mooie indringende stemgeluid en manier van zingen is al terecht vaker bejubeld. Maar ook de instrumentale beheersing is van hoog niveau en het gebruik van 'klassieke' instrumenten geeft het net nog wat meer verdieping.
Voorlopige persoonlijke hoogtepunten; de openingstrack en Hole, maar zoals gezegd is het hele album prachtig.

Dit gaat hoog eindigen in mijn jaarlijstje.

Na meerdere luisterbeurten moet ik me helaas toch aansluiten bij degenen die toch wel (lichte) teleurstelling ervaren bij dit album. Ik blijf het te waarderen vinden dat Arjen steeds op zoek blijft hoe hij binnen het genre weer nieuwe wegen inslaat, nadenkt over hoe het concept en het verhaal visueel op mooie wijze (dat is toch wel gelukt, zelfs de cover herbergt meer detail dan ik eerst dacht) ondersteund kan worden.

Maar het gaat hier in eerste instantie toch echt om de muziek en ondanks de kwaliteit van de diverse artiesten weet die me gewoon wat minder te pakken dan op de meeste andere albums. Dat komt ook wel door de verhaalvorm, waardoor het fragmentarischer overkomt. Niets mis met die prachtige voorleesstem, maar het haalt de flow er wel echt uit. En ik mis toch ook wel de wat frivole, verrassende instrumentale stukken. Het is wat gelijkmatiger en voorspelbaarder, maar ik mis ook de mooie overgangen van het ene naar het andere nummer.

Is het daarmee slecht? Nee verre van, maar ook niet bijzonder en dat is toch wel wat Ayreon gewoonlijk voor staat. En wellicht speelt het geheel er ook wel wat in mee, maar het verhaal heeft me ook wel eens wat meer gegrepen dan nu. Daar had ook wel iets meer diepgang in gemogen wat er bij eerdere albums wel in zat. Hij is nog steeds van plan een film ervan te maken, maar vraag me toch af of dat weet te pakken met zo'n dun lijntje.