Lekker speed/thrash plaatje voor tussendoor. Vooral het riffwerk is erg de moeite, al had ik liever een tweede gitarist erbij gehoord voor een voller geluid. Geluid van de bassdrum is nou ook niet geweldig, maar de zanger blèrt er heerlijk overheen en is het geheel toch lekker energiek. Regelmatig komt er van alles wel wat erg bekend voor en met een titel als The Baloff Zone' windt de band er geen doekjes om. Tekstueel is het verder allemaal niet bepaald interessant, maar dat komt goed uit, want daar let ik gemiddeld niet zo op.

Dik 3,5* voor het geheel.

Prima voor een keertje, deze oldskool heavy metal met soms wat speed metal, maar aanvankelijk ontdek ik niet één vleugje eigenheid op wat voor manier dan ook, op de leuke 'sfeerwisseling' aan het einde van 'Dictaminado' na. Okay, ik ben ook een sucker voor dat akoestische intro. Verderop komt de powerballad 'Inconsciencia' voorbij, die toch wel wat eigen smoel heeft. Met de snelle afsluiter 'Oligarquía' weet de band ook nog even lekker te knallen. Dat nummer haalt trouwens de vier minuten niet eens, op ongeveer 4:20 begint ineens een spooktrack dat in de rustige delen een typische The Police zanglijn kent, maar verder een leuke hardrock stamper is.
Grootste minpunt is echter de zang, die niet slecht is, maar mij wel te vlak en weinigzeggend.


Een dikke 6 dan maar. Hier kan je 'm zelf checken.

De (onrechtstreekse) inspiratie voor Big Balls zou trouwens van Chuck Berry komen, zoals een Ding-a-ling, maar Great Balls of Fire comes to mind, also...

Vind de afwisseling hier heel fijn, er zit geen misser tussen, ook Big Balls niet, want dat gaat gewoon over dure feestjes... Ook Ride On is een serieus lekker nummer.

Een nette 9.

P.s. dit vind ik een minstens even leuke hoes, die ik ken van vroeger (cd-uitgave, was dat).

Ik vind het titelnummer geweldig, simpel stampwerk, maar het werkt, beetje nostalgie zal ook meehelpen. Indertijd had ik zo mijn bedenkingen bij die titel, maar etymologisch is het helemaal verantwoord heb ik zojuist opgezocht.

De rest van de plaat is meer dan prima uit te luisteren voor een keer, en vast nog wel es een keer, idd allemaal wat gelikter dan voorheen. Misschien dat er een sterke verzamel van deze en de voorgaande twee platen te maken is die ik dan wel vaker zou draaien.


Kleine 7.

Dit had ik vroeger op tape, kant A. Kant B natuurlijk 'Restless and Wild'. Of andersom? En misschien moest ik 'm wel lenen van m'n broer. Wotever en hoe dan ook: dit heb ik indertijd ontzettend veel geluisterd op dat kleine, trouwe cassetteradiootje (zo'n tien tot vijftien jaar geleden hebben we hem moeten begraven...).

Udo Dirkschneider, goeie naam, en onderscheidend uiterlijk in de metal scene. Alleen Arnold Schwarzenegger klinkt nog beter, maar die kan weer niet zo'n strot opzetten als Dirk (niet dat ik weet, in elk geval). En dan ook nog komen met "Son of a bitch! Kiss my ass, son of a bitch! Son of a bitch! You asshole, son of a bitch!" Classick.
Wel een beetje jammer dat het daarna een AC/DC / Priest tribute plaat lijkt te worden, maar nog steeds best vermakelijk, zeker 'Burning' staat me nog goed bij van vroegah. 'Midnight Highway' doet deels sterk denken aan 'You Shook Me...' van AC/DC. En dan kan Udo opeens ook 'gewoon' zingen in 'Breaking Up Again', dat nummer kan ik me totaal niet herinneren. "Oooohh" Niet echt slecht, maar had wel wat beter uitgewerkt kunnen worden. Ook 'Down and Out' kan de score - wat klinkt Udo hier als David Wayne - niet boven een nette 7 trekken.

-edit- en waar het intro van 'Restless and Wild' een speciale vermelding verdiende, gaat dat hier op voor de zinnenprikkelende cover, naast het al genoemde 'SoaB'.

Ik had 't al vaker bij de drie voorgaande platen, maar Udo klinkt soms best in de richting van David Wayne, en wanneer ze het tempo flink opvoeren ('Wrong Is Right'), is Metal Church ineens niet zo heel ver weg. Toch is de rest van de plaat van een behoorlijk andere orde, AC/DC en Priest komen weer regelmatig in gedachten.
Gedegen heavy metal die regelmatig radio-friendly klinkt, maar Udo zingt te rauw voor een groot publiek (alhoewel, AC/DC lukte het ook), ook al proberen ze het wel es met een ballad-achtige track. Die tref ik hier niet, maar 'Teach Us...' heeft dan weer even net zo'n andere invalshoek dat het wel extra interessant (en geslaagd) maakt.

Ook hier een zeven, maar wel een dikke(re).

Iedereen schijnt wel momenten te hebben in zijn of haar verleden dat men nog precies wist waar en wanneer dat was. Nu weet ik de datum niet exact meer, maar dat mijn oudste broer eens razend enthousiast (te laat) thuiskwam terwijl de rest van het gezin aan het eten zat, de opener in een klein cassetteradiootje op vol volume de kamer in liet denderen na het aanvankelijk lollige 'hai-di-hai-do-ha-da', dat moment zal ik niet licht vergeten. Ik weet ook niet meer precies welke groente we aten, maar mijn liefde voor metal was geboren, of op z'n minst hevig aangewakkerd - zo helder zijn mijn herinneringen nu ook weer niet. Ouder dan 8 was ik in elk geval niet. Les 1 rebelleren was meteen een feit.

Het snelle 'Fast as a Shark' blijft nog altijd fier overeind en favoriet, voor de rest een verder fijne metalplaat. Udo's zang klinkt rauw en tegelijk veelzijdig (zijn voordracht in 'Demon's Night' zou zelfs inspiratie geweest kunnen zijn geweest voor Sean Killian van Vio-lence), de muziek is vaak wat simpel stampend (sommige refreintjes zijn nou niet bepaald om over naar huis te schrijven, maar ach), maar meestal wel doeltreffend en melodieus, met heerlijk gitaarwerk. Een gouwe ouwe, die nodig weer eens gedraaid moest worden!


Een 8, met gemak.

Ik krijg hier geen genoeg van. Acrophet gaat wat meer de thrash metal kant op na het positief ontvangen debuut dat meer richting hardcore ging. Toch is dit een beest van een plaat. De zanger zit wel steeds dicht tegen de hardcore aan. Net als bij 'Eternal Nightmare' moet ik melden dat het soms een tikkie op elkaar begint te lijken.

Maar ook deze blijft mooi op 5 sterren staan. Wederom een unieke brok energie.

Wat betreft die zgn. derde plaat waarover ik het eerder had, ik heb begrepen dat er wel materiaal voor geschreven is, maar dat dat nooit opgenomen is.

Altijd geboeid geweest door de hoes en ook de muziek bleek niet mis (indertijd gemist, maar ergens deze eeuw een keer opgepikt). Qua sound moet je denken aan iets tussen de oude Metal Church en de oude Queensrÿche, al wil ik daarmee de verwachtingen ook weer niet te hoog scheppen.
De band heeft de nodige tijd en aandacht in het songmateriaal gestoken, maar het vergt wel (bij mij althans) een aantal draaibeurten eer het kwartje een beetje wil vallen, want de makkelijke weg kiest de band niet.
De productie is misschien het grootste euvel; zelf kan ik prima met dit veredelde demogeluid uit de voeten, maar wees in elk geval gewaarschuwd.

Een dikke 8 heeft ie bij mijn inmiddels wel verdiend. Met een optie op meer.


P.s. Lords of the Crimson Alliance en Grudge bestaan kennelijk uit exact dezelfde leden.

Klasse crossover plaat (lees: heruitgave van een demo uit '87) waarvan ene Don Kaye het blad Kerrang! kennelijk ooit zei "Too damn fast". Uitstekende productie (remaster) met dik in orde songs die inderdaad vaak de snelheid van het licht benaderen, maar hier en daar nemen ze ook wel es wat gas terug. Eigenlijk maar vijf songs, maar hun eerste demo zit hier ook bij, en daarvan is het geluid beduidend minder, maar nog te doen.

Later ging men de prog thrash kant op, maar ken ik (nog) niets van.

Dik **** voor de 1e vijf tracks, een mooie **** voor de rest = nog steeds ****.

Fantastisch, een revelatie. Nog nooit van deze band gehoord, maar wat een fantastische combi. Normaal ben ik niet zo van de zweverige zangeressen of zangers, maar hier klikt het gewoon. Productie is lekker naturel en composities zitten prima in elkaar. De jam in 'Jivatka' is misschien wat teveel van het goede, maar verder is dit een en al genieten van een vakkundig gespeelde mix van jazz en metal (plus wat rock en Oosterse tinten) met feeërieke zang. En ik denk dat vaker draaien nog wel gaat helpen. Dus zet ik 'm meteen maar weer op...

Voor nu dik 4,5*.

Kwam dit zonet tegen in de updates. Via YT bleek dat ik dit ooit al es gecheckt had, en goed bevonden...
En dat blijft zo. Niet veel meer, maar ook zeker niet minder. 'Deadly Legacy' is favoriet, meer van dat en een 8 had er zeker in gezeten.

Nette 7.

Regelmatig ontzettend lekker gitaarspel, jazeker. Uiteraard is de vergelijking met Santana vaak niet ver weg, maar het begin (en enkele andere stukjes) deed me zelfs denken aan Goblin. Dan komt er ineens een flamenco track voorbij, ook indrukwekkend. Maar de composities klinken me nog wat teveel als los zand in de oren.

Toch genoten. Geen cijfer na 1e luisterbeurt.

Heerlijke plaat, maakte vroeger al veel indruk.

Dat ze niet in het metalwereldje doorbraken, heeft volgens mij eerder te maken met de dwarse stijl die niet puur metal genoeg is - en ook te weinig commercieel om daarbuiten aan te slaan. En een tekst als "Oh god, I love the world" (cover van New Model Army), en meer van zulks persoonlijks, zal misschien ook niet meegeholpen hebben. Maar mij pakt het wel!

Voor mij een cultklassiekertje. Dikke 8 / kleine 9.

Inmiddels goed op cd en lp te vinden als ik zo rondkijk.

Voor mij is deze iets minder dan de voorganger, die had meer pakkende riffs en melodieën en de toepassing van pompeuze sound fx in 'Too Many Prophets' en 'Brotherhood?' smaakt mij niet zo. Buiten dat nog steeds een goed tot zeer goed genietbare plaat.

Kleine 8.

Ergens tussen (een wat bedaarde) Sonic Youth en Kristin Hersh (debuutplaat) met wat vleugjes electronic (triphop wordt op Discogs gemeld, maar dat hoor ik eigenlijk alleen echt in tracks 7 en 8 ), dat is wat ik ter referentie in het kort over Anda Volleys debuut kan vertellen. Zo goed als de aangehaalde artiesten wordt het niet, maar ik vind dit zeker geen misselijke indie / singer songwriter plaat.

Ik kwam haar ooit tegen op Soundcloud, waar ik toen af en aan leuk contact met haar had over haar muziek en mijn cut & paste geknutsel). Dat is alweer even geleden, maar ik kreeg vandaag toch nog een update van bandcamp dat er nieuw werk van haar was (met een dead link, maar uiteindelijk wel gevonden), waar ik deze ook aangeschaft had.

Dit is in elk geval iets waar ik niet meteen actief naar op zoek ga, maar eenmaal ertegenaan gelopen, dan blijf ik met gemak een hele plaat (slechts een half uur) hangen. Fijne melodieën, aangename stem, leuke liedjes met wat elektronische en noise aanvullingen. Als dit je aanspreekt, probeer het eens, zou ik zeggen @bandcamp.

Een nette acht (maar geen cijfer, want ik doe alleen tienen, vooralsnog).

De film ooit eens gezien (heb 'm nog op dvd, dus misschien toch es weer proberen), maar die viel me tegen. En nou liep ik tegen de soundtrack aan, van dezelfde componist die ook de indrukwekkende score voor het al even fabuleuze 'Possession' (1981) maakte. En hier gaat op: los van de film ook (of beter gezegd: juist!) zeer indrukwekkend. Zeer sfeervol.

Dikke 9.

Door de band zelf op YT gezet. Ooit kwam ik es een single van hen tegen met een leuk hoesje*, maar die mocht dus niet op MuMe. De bandnaam ben ik nooit vergeten en nu loop ik tegen deze verzamel aan. Of eigenlijk: een veel later opnieuw ingespeelde verzameling tracks van oude demo's e.d..

Goed gespeelde ouderwetse heavy power metal die de moeite waard is, met een prima zanger. Misschien niet of nauwelijks verrassend, en 'After Time' is een wel een erg on-bijzondere (power)ballad, maar ook hier wel weer smeuïg gitaarwerk. 'Tales' is deels gewoon (vooral qua zang) een slap nummer... 'Such Is Life' ook al... en uiteindelijk voor de rest ook niet boeiend genoeg om echt een mooie voldoende te scoren - bij mij. Meer richting melodieuze hardrock naar het einde toe.

Een zes, vooruit. Wie het regelmatig wat softer wil, kan hier misschien best meer aan kwijt.


* de titeltrack ('Blondes in Black') ontbreekt op deze plaat, maar hier kan je 'm horen. Een ouderwetse hard/glamrock stamper die toch iets te ordinair bevonden voor een herkansing? Mij bevalt ie vanwege het tegen het heavy metal aan schurende geluid prima!

Een verantwoorde pot oldskool thrash / death metal die de wat meer technische en melodieuze kant opgaat. 'Alien Worlds' is dat weer minder en duurt zo zonder zang ook wat lang. 'Silent Night' is voor zover ik kan horen niet een bewerking van dat ene liedje, maar wel aardige knaller van een afsluiter.
Een heel leuke Chinese plaat die je hier kan checken, evenals de te prefereren Voïvod-achtige cover van de nieuwe release.

Kleine 8.

"One of the best US metal releases ever." Als ik dat tegenwoordig nog moet lezen, weet ik niet of ik moet gniffelen of juist geen tijd moet verliezen om het te checken... beide dan maar. Oorspronkelijk was dit een demo, maar in 2000 is er een remastered transfer van de originele master tapes uitgebracht.

De muziek dan, die is ontegenzeggelijk lang niet verkeerd, maar 'one of the best ever'? Ik moet toch echt nee zeggen. De zanger kan een stevig potje zingen, qua riffs klinkt het zeker lekker en de ritmesectie komt prima mee. De nummers zitten verder prima in elkaar, maar met zo'n aanbeveling blijf ik toch een beetje op mijn honger zitten.
De muziek is voornamelijk power en heavy metal die soms wat tegen glam metal aanschurkt. Regelmatig moet ik aan Crimson Glory denken, en dat is toch een aanbeveling. In 'Ra Pariah' wordt Maidens 'Run to the Hills' nog even schaamteloos geciteerd / respectvol geëerd? Anyway. 'Bane...' heeft voor mij de hoofdprijsriffs.

Een kleine acht voor deze niet misselijke plaat om mee te beginnen.
Metalheads, probeer 'm eens en laat uw licht erover schijnen.
Hier voor nop te horen met twee bonus tracks.

Er hing wat in de lucht in de tijd of er zat wat in het water, maar hoe dan ook, legio metalbands gingen tot het gaatje om binnen het genre genre de meest originele, energieke en creatieve songs op een langspeler te zetten en veel bands slaagden daarin. Armored Saint was er één van. Niet bij de eerste worp, ook nog niet bij de tweede, maar no. 3 was een schot in de roos.

Aanvankelijk fijne NWOBHM / power metal uit Canada, met hoes die doet denken aan Maidens 'Somewhere...'. Maar dan lijken ze In 'Shuffle...' een Van Halen-tje te willen doen, had van mij niet gehoeven, al is ie niet echt slecht. Dan is 'Fight...' een stamper die eerder aan Manowar doet denken - ook nog wel aardig. Dan weer terug naar de eerstgenoemde stijl waarvan 6 niet echt en 7 echt wel weet te overtuigen. Op het einde komt de Van Halen vibe weer deels terug met de drumpartijen. Aardig nummer.

Een leuke plaat voor een keer. En heus nog wel een keer.


7.