menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / Reijersen's Muzikale Reis door de Top250

zoeken in:
avatar van Reijersen
138. Stevie Wonder – Songs in the Key of Life (1976)
https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/91.jpg?cb=1598196916
Luisterbeurten: ontelbare keren beluisterd, maar misschien ook een plaat die ik niet zomaar op zet. Hier moet je namelijk altijd even goed voor gaan zitten.

Luisterervaring: eindelijk eens écht goede muziek in de lijst Ik heb even bij het album gekeken en in 2008 schreef ik daar al onderstaande (wat overtrokken) recensie:

Het is echt ongelooflijk lastig om de (voormalig) nummer 1 van je top10 te voorzien van commentaar, want vaak genoeg krijg ik niet onder woorden wat zo fantastisch is.

Bij het beluisteren van Songs in the Key of Life ervaar je een onuitputtelijk geniale stroom aan muzikale perfectie en ongehoorde creativiteit die je van je kruin tot aan je de nagel van je kleinste teen kietelt met absolute wereldsongs dat je kippenvel over het lijf krijgt. Een waar luistergenot, een streling van het hoornvlies en 1 uur 44 minuten en 53 seconden lang een niet te onderdrukken glimlach op je gezicht. Genialiteit en muzikaliteit zijn nog nooit zo goed samen gevangen als op deze twee wonderbaarlijke schijfjes. Een luisterervaring die je alleen maar meer en meer wilt beleven, en nog een keer en nog keer en nog keer..... etc.

Stevie Wonder, niet de meeste geniale vocalist, maar wel een man die het uiterste uit de mogelijkheden van zijn vocalen haalt neemt je op Songs in the Key of Life bij de hand om je zijn absolute meesterwerk te tonen. Een meesterwerk waardoor je de wereld voor altijd anders zal zien, een meesterwerk die de wereld sowieso veranderd heeft.

Wonderful goed, exceptioneel uitgesproken en pure muzikaliteit gevangen in 21 non-stop hoogtepunten.

Dat za het zo ongeveer wel zijn met mijn beschrijving. Stevie laat je alles horen. Hij neemt je mee in de prachtigste soulballads, laat je grooven op de tofste funky-soulsongs en gooit er ook eens een totaal muzikaal nummer tegenaan. Simpelweg vocaal perfect, zoals Stevie weet wat zijn stem kan. Muzikaal geniaal, zoals Stevie zijn hele creatieve hebben en houden in deze plaat heeft gegooid. Tekstueel aangrijpend en genietend.

avatar van Reijersen
137. Dream Theater – Metropolis Part 2: Scenes from a Memory (1999)
https://www.musicmeter.nl/images/cover/1000/1199.jpg?cb=1572183174
Luisterbeurten: Dream Theater is een band die ik erg met MusicMeter associeer. Maar echt in hun muziek duiken heb ik nooit gedaan.

Luisterervaring: een absoluut conceptalbum en ook nog eens een erg lange zit. Niet alleen letterlijk qua speelminuten, maar voor mij ook qua gevoel tijdens het beluisteren. Ze zijn bij Dream Theater duidelijk niet te beroerd om wat (pun intended) theater toe te voegen aan hun muziek. Losse nummers beluisteren is er duidelijk ook niet bij, maar het is wel een hele trip dit album. Tussen alle ronkende gitaren zit gelukkig af en toe wat ruimte voor rust, maar die rust had ik ook wel nodig toen het album af was. Pfoeh.

avatar van Reijersen
136. Metallica – Ride the Lightning (1984)
https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/186.jpg?cb=1510356916
Luisterbeurten: en daar is Metallica andermaal. Ook dit album kende ik nog niet.

Luisterervaring: het zal allemaal vast wel reuzeknap zijn wat ze kunnen met hun instrumenten, maar ik kan echt niet door het album heen komen. Ik wordt heel onrustig, heel vermoeid als ik naar deze stijl muziek luister.

avatar van jasper1991
Leuk dat je dit album van Dream Theater hebt uitgeluisterd! Prachtig conceptalbum en een van de hoogtepunten van de progmetalband. Voor mij is Kendrick Lamar misschien wel een goede om me eens in te verdiepen. Songs in the Key of Life is natuurlijk een hoogtepunt van de soul en funk en een prachtige exponent van de ambitie van de jaren '70. An End Has a Start vind ik een geweldig album met een prachtige mix van emoties rond de goede to-the-point nummers. En van de betere albums van Metallica vind ik dit een van de mindere, om het zo maar te zeggen

avatar van Reijersen
135. Rolling Stones – Let it Bleed (1969)
https://www.musicmeter.nl/images/cover/2000/2458.jpg?cb=1617034249
Luisterbeurten: Rolling Stones, een band die iedereen op de wereld wel kent. Heb er eigenlijk nog niet eerder een hele plaat van opgezet.

Luisterervaring: het geweldige Gimme Shelter is de opener van dit album en daardoor zit je er toch wel meteen lekker in. Energie ten top op dit nummer en natuurlijk worden ze bijgestaan door de fantastische Merry Clayton. Vind sowieso dat Mick Jagger heel erg sterk zingt op dit gehele album. Een album dat veel blues bevat maar ook meer dan genoeg rhythm en wat funk-invloeden. Dit bevalt mij zeker wel goed. Heel fijne plaat van de Rolling Stones.

avatar van Reijersen
134. Muse – Absolution (2003)
https://www.musicmeter.nl/images/cover/1000/1092.jpg?cb=1641648190
Luisterbeurten: daar is Muse ook weer. Een vriendin die dit heel graag luistert, dus vast wel iets (onbewust) van voorbij horen komen.

Luisterervaring: het nodige theater is ze niet vreemd bij Muse. Ze zijn fan van veel en het is vaak nogal heel veel. Ergens begrijp ik heel goed dat dit mensen aanspreekt. Het zit ‘m in de energie, in de meeslepende zang, in de aanstekelijk hooks en het op één of andere manier herkenbare. Betekent dit dat het mij heel erg aanspreekt? Dat niet nee, het is mij zoals gezegd allemaal wel wat té-veel.

avatar van Reijersen
133. Tool – 10.000 Days (2006)
https://www.musicmeter.nl/images/cover/45000/45256.jpg
Luisterbeurten: had ooit een collega die helemaal lijp was van Tool. Echt nergens anders over kon praten. Dat heeft me nooit uitgenodigd het te beluisteren.

Luisterervaring: ik denk dat ik hier heel kort over kan zijn. Dit is het niet voor mij. De manier waarop de zanger zijn stembanden kapot lijkt te zingen is niet voor mij weggelegd. Evenals het veelvuldig en heftig gebruik van gitaar dat niet is.

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
142. Nick Cave & the Bad Seeds – The Boatman’s Call (1997): dankzij Into My Arms kan ome Nick allicht ook bij de dames. Ik vond het nog best een belevenis om de man een keer live te zien (DTRH'18), maar op plaat vind ik er meestal weinig aan. Voor deze een pas en dat zal voorlopig wel zo blijven.

141. Paul Simon – Graceland (1986): ik heb altijd een beetje het gevoel gehad dat Paul Simon hier de credits kreeg voor wat Peter Gabriel eerder in het decennium bij zijn 3e en 4e album al deed - al liggen de Afrikaanse invloeden er hier nog wel wat dikker bovenop. Dat gezegd zijnd... het luistert inderdaad wel prettig weg... weinig verrassende favorietensterren bij The Boy in the Bubble, You Can Call Me Al en het titelnummer. 3½*

140. Kendrick Lamar – To Pimp a Butterfly (2015): dat van die goede teksten zal wel... King Kunta, Alright en The Blacker the Berry kregen hier de nodige ladderexposure. Heb het hele album ook wel eens beluisterd, heb ze erger gehoord, maar hiphop zal wel nooit echt mijn ding worden. 2½*

139. Editors – An End Has a Start (2007): dit topic werd geopend met het tweede album van Interpol en nu worden dus Editors voor het eerst met hun tweede album vertegenwoordigd. Vermaarde livereputatie... het zal. Die ene keer (DTRH'19) was leuk om af te vinken (en je te realiseren dat ze inmiddels toch wel een flinke lijst 'hits' gebouwd hebben), maar het wiel hebben deze heren natuurlijk evenmin uitgevonden. Vind de meeste 'klassiekers' hierop ook maar zo-zo, maar het titelnummer maakt de plaat in zijn eentje de aanschaf waard. Escape the Nest krijgt het andere sterretje. 3½*

138. Stevie Wonder – Songs in the Key of Life (1976): heeft de presentator ook eens een favoriet. Hoewel wat buiten mijn comfortzone, heeft Stevie Wonder hier ook wel een redelijke gunfactor. Met het bekende commentaar dat het album als enkelaar misschien wat beter af geweest was. Maar goed, een flinke handvol klassiekers van dit album... voor de rest nog eens wat beter gaan zitten. Tot die tijd 3½*

137. Dream Theater – Metropolis Part 2: Scenes from a Memory (1999): dat zal mijn feestje wel zijn dan? Nee, niet echt. Dream Theater heeft een majeure rol in mijn smaakontwikkeling gespeeld, maar ook in mijn fanboy-hoogtijdagen wilde het met deze plaat al niet helemaal lukken. Sindsdien is het nog flink geminderd: een hoop muzikale krachtpatserij en een gebrek aan coherente songs. T/m 2003 is elk ander album van ze beter. 2½*

136. Metallica – Ride the Lightning (1984): lag voor de hand dat deze evenmin in het straatje van de presentator paste als de twee eerdere Metallica-albums en het lijkt me sterk dat dat heel anders gaat zijn bij het ene tussenliggende album dat ongetwijfeld nog komt. Soit. Dit is Metallica's beste album. Fade to Black, Creeping Death en The Call of Ktulu hebben eeuwigheidswaarde, maar alle tussenliggende nummers kunnen er ook goed mee door. Daarbij is het geheel een stuk gefocuster dan op het debuut, maar tegelijk ook gevarieerder dan op de beide opvolgers. Jammer dat het bij Metallica productioneel nooit echt wat geworden is en met dat technisch vernuft valt het ook wel wat mee. Allicht hoeft ook niet elke band een Dream Theater te zijn; misschien wel liever niet zelfs. 4*

135. Rolling Stones – Let it Bleed (1969): pas. En daar wil ik op termijn nog wel wat aan doen.

134. Muse – Absolution (2003): zelfs bij Muse is er nog zoiets als een overtreffende trap in bombast en dat is dit album. Dat levert best een aantal fijne nummers op, maar erg vaak draai ik dit ook niet meer. 3½*

133. Tool – 10,000 Days (2006): Tool is hier ook een tijd in het laatje hoofdpijnmuziek opgeborgen, maar dat is deels goedgekomen. Deels, want op zeker moment mis ik ook wat dynamiek in de muziek en vind ik ook niet zoveel motivatie om naar de plaat terug te keren. Openingstrack Vicarious is wel meteen een geschikt sleutelnummer. 3½*

avatar van vigil
Ik leef mee met de presentator van dienst... Hoewel ik Prog, metal en bombast weliswaar steeds minder, maar over het algemeen nog steeds wel aardig kan trekken zou een rijtje met Dream Theater, Muse, Metallica en Tool achter elkaar mij ook horendol maken. Maar goed hij doet t maar en ik was afgehaakt, dus driewerf hulde!

Stevie is ook buiten de soul een dikke klassieker en ik vind m ook goed maar de vier albums voor Songs vind ik beter en dan met name uit meesterwerk uit 1973 welke bij mij op 5 sterren staat.

Ook een klassieker is Paultje in Afrika. Ik trek maar moeilijk een heel album de stem van Simon dus ik draai t ook nauwelijks maar Diamonds on the Soles of Her Shoes en het magistrale titelnummer krijgt toch flink de handen op elkaar hier.

avatar van Reijersen
132. GZA – Liquid Swords (1995)
https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/595.jpg?cb=1501709159
Luisterbeurten: toen ik nog veel naar hiphop luisterde was de Wu-Tang Clan één van de groepen waar ik het eerst naar luisterde. Evenals alle soloprojecten van de leden van deze Clan. Daaronder ook dit album van GZA. Maar het is inmiddels als even geleden.

Luisterervaring: het hele samurai/ninja thema zit er lekker in. Verder krijg ik ook echt een 90’s hiphopgevoel bij dit album. Sfeertje is heel goed neergezet op dit album. De beats zitten heel sterk in elkaar en hoofdrapper (want bijgestaan door een keur aan features) heeft een hele sterke stem die je echt tot aandacht verplicht. Zo lust ik mijn hiphop wel graag en mooi dit album weer eens gehoord te hebben.

avatar van ArthurDZ
geweldige plaat idd

avatar van Reijersen
131. Red Hot Chili Peppers – Blood Sugar Seks Magik (1991)
https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/330.jpg
Luisterbeurten: de muziek van RHCP altijd wel cool gevonden. Vooral ten tijde van Californication. Echter heb ik mij nog niet aan dit album gewaagd. Al ken ik wel wat losse nummers.

Luisterervaring: het album Californication is eigenlijk wel mijn referentiekader voor de muziek van Red Hot Chili Peppers. Ik moet gezegd, dan is dit album echt wel heel anders. Die meer funky Peppers bevallen mij wel, mits er wat minder op de gitaren geramd wordt. Neem een nummer als If You Have to Ask en vooral Funky Monks. Dat is gewoon heel fijne muziek. Verder is dit album wel wat steviger dan eerder genoemde Californication.

avatar van Reijersen
130. The Rolling Stones – Sticky Fingers (1971)
https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/978.jpg?cb=1565500713
Luisterbeurten: een aantal nummers kende ik al, zei het los. Het hele album is nieuw voor mij.

Luisterervaring: ik vind dit bluesy album toch wel fijn. Het begint vooral erg sterk met het krachtige Brown Sugar, het rustige Sway en nog rustigere Wild Horses. De sax in Can’t You Hear Me Knocking vind ik ook fijn. Daarna zakt het wat in richting Sister Morphine. Daarna wel weer prettig.

avatar van Johnny Marr
Het beste album van de Stones. Nipt dan, want Exile on Main St. bestaat ook.

avatar van Reijersen
129. Slint – Spiderland (1991)
https://www.musicmeter.nl/images/cover/2000/2236.jpg?cb=1646601873
Ik heb dit album een aantal keer geprobeerd, maar steeds heb ik het af moeten zetten. Niet omdat ik het verschrikkelijke muziek vind, maar meer omdat ik het gewoon niet begrijp. Ik heb geen idee waar ik nu naar luister.

avatar van itchy
Reijersen schreef:
129. Ik heb geen idee waar ik nu naar luister.

Klik die wikipedialink op de albumpagina eens aan, daar staat het behoorlijk grondig uitgelegd
Dit lijkt me wel een taaie plaat, zonder referentiekader.
Hierop staat één van mijn uitvaartnummers (Washer).

avatar van madmadder
itchy schreef:
(quote)


Hierop staat één van mijn uitvaartnummers (Washer).


Shit die wil ik ook.

avatar van itchy
madmadder schreef:
(quote)


Shit die wil ik ook.

Kan niet, want ik heb die al. Good morning Captain is er nog...

avatar van madmadder
We kunnen er een duel op leven en dood van maken...

avatar van itchy
De meest elegante oplossing!

avatar van TornadoEF5
De sfeer van het album is enorm impactvol. Veel andere albums uit die top 250 hebben dat bijvoorbeeld niet. Maar Spiderland beschikt over een unieke sfeer. Alsook dat technisch bepaalde stukken gewoon enorm sterk en goed overkomen en na herhaardelijk luisteren ook voor wat catchiness zorgen BIJ MIJ dan toch.

Maar ik hou niet altijd van conventionele structuren, dus als er dan een plaat is met onconventionele structuren komt, ben ik geïnteresseerd.

Ik begrijp wel dat het niet voor iedereen is, en ik kan moeilijk uitleggen waarom. Maar absoluut één iets waar het zich in onderscheidt voor mij, is de sfeer.

Verder is ook niet alle post-rock voor mij, en moet je het misschien anders luisteren dan vele andere muziek. Het zijn niet echt "singles" of radiovriendelijke nummers, het is gewoon wat het is.

avatar van Don Cappuccino
Ik schreef dit in 2016 over Spiderland en daar sta ik nog steeds achter:

Wat vooral ronduit geniaal is aan deze plaat is het feit dat iedere muzikant eigenlijk heel analytisch en gemeten speelt, maar dat het totaalplaatje ontzettend meeslepend en puur is, ook draagt de fenomenale productie hieraan bij, ieder detail is gruwelijk goed te horen. Het gitaarwerk is zo rijk en gedetailleerd: Pajo speelt bijvoorbeeld downstrokes terwijl McMahan upstrokes speelt. De aanslag op de snaren is dan heel verschillend waardoor je een ongelofelijke dynamiek hebt. Walford's drumspel is minimalistisch, maar hij schildert echt met zijn ingenieuze ghost notes en roffels en voegt ontzettend veel toe aan deze plaat. Instrumentaal was deze plaat al fenomenaal geweest, maar de ''spoken word''-vocalen zijn de kers op de mystieke taart.

5*-plaat, top 10.

avatar van Kondoro0614
Er is nog zóóó veel muziek wat ik moet "ontdekken" . Deze gaat ook genoteerd worden, voor de toekomst.

avatar van Reijersen
128. Rush – Moving Pictures (1981)
https://www.musicmeter.nl/images/cover/1000/1238.jpg?cb=1650319363
Luisterbeurten: geinige cover wel met die dalmatiër. Verder kende ik de muziek nog niet.

Luisterervaring: het album ramt er meteen lekker in met Tom Sawyer. Meeslepende zang wel, dat klinkt wel cool. Het blijft ook daarna redelijk stevig. Voor mij al minder getrainde luisteraar van deze stijl muziek voelt het wat teveel aan als recht-toe-recht-aan. De ska invloeden op Vital Signs vond ik dan wel weer geinig.

avatar van Reijersen
127. Yes – Close ot the Edge (1972)
https://www.musicmeter.nl/images/cover/2000/2136.jpg?cb=1578501008
Luisterbeurten: wederom een album dat ik nooit eerder hoorde.

Luisterervaring: na een aantal luisterbeurten moet ik zeggen: een interessante en ook wat ingewikkelde trip is dit album. Het komt mij over als zeer rijke muziek. Er gebeurd van alles, wat het soms wat ingewikkeld maakt. Maar doordat er van alles gebeurd houdt het er ook wel mijn aandacht aan vast. Volgens mij kent mijn vader dit niet, maar zou het zeker iets voor hem zijn (aangezien ik al vaker naar zijn platenkast memoreerde in dit topic). Ik luister dan graag met hem mee.

avatar van Reijersen
126. Led Zeppelin – Led Zeppelin (1969)
https://www.musicmeter.nl/images/cover/2000/2635.jpg?cb=1552318169
Luisterbeurten: band met een megagrote naam natuurlijk. Maar ik had me nooit echt geïnteresseerd in hun muziek.

Luisterervaring: ik associeer Led Zeppelin toch echt met top2000 muziek. Dat is bij het beluisteren van dit album niet anders. Rockmuziek die voor mijn gevoel echt helemaal bij deze jaren ’70 (oké eind jaren ’60) hoort. Gitaarsolo’s lijken altijd belangrijk, een volle sound ook. Heel onprettig vind ik dit niet, misschien mede door het soms bluesy karakter (luisterend naar bv een You Shook Me).

avatar van Don Cappuccino
Reijersen over Moving Pictures: Voor mij al minder getrainde luisteraar van deze stijl muziek voelt het wat teveel aan als recht-toe-recht-aan.

Yes: ''komt goed, we sturen het aantal noten in Moving Pictures op je af in drie minuten tijdens het intro van Close to the Edge!''



Moving Pictures is een plaat die zijn complexiteit meesterlijk ''verbergt'' in bijna popsongs, terwijl Close to the Edge juist de complexiteit voorop zet met labyrinten van tracks, een enorm kleurrijk en expressief album. Allebei fantastische prog-platen op hun eigen manier.

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
132. GZA – Liquid Swords (1995): tja. Shadowboxin' doet het tegenwoordig goed in de MML. Integrale beluistering is erg lang geleden en resulteerde toen in 1½*

131. Red Hot Chili Peppers – Blood Sugar Sex Magik (1991): net als in elk geval alle volgende RHCP-albums te lang... maar hier staat per saldo wel een hoop fijne muziek op. De hit Give It Away bevalt me beter dan de doodgedraaide ballad en voor de bijna-prog-crossover van Sir Psycho Sexy heb ik een zwak. 3½*

130. The Rolling Stones – Sticky Fingers (1971): geen groot liefhebber van de band, maar voor mij was Sister Morphine juist de motivatie toch eens achter het album aan te gaan. Viel me niet tegen, al heb ik hem nog niet echt in het hart gesloten. 3½*

129. Slint – Spiderland (1991): ik kan het onbegrip van de presentator bij dit kennelijke postrock-pionierswerk ook wel een beetje plaatsen. De volgende enthousiaste reacties nopen wel hem eens een nieuwe kans te geven. 3*

128. Rush – Moving Pictures (1981): zoals door de Don al goed verwoord: Rush verstaat als geen ander (of nouja: als vrij weinig anderen) de kunst om uit vernuftige muzikale ideeën pakkende en ogenschijnlijk simpele songs te maken. En altijd bovenop de tijdgeest: de periode met traditionelere (heavy) prog liep op zijn eind en op elk album uit deze periode ligt op minstens één nummer de bewondering voor dat andere trio, The Police, er dik bovenop. Op dat snijvlak van stijlen vinden we dus het centrale album van de beste band aller tijden. 5* en #1 in mijn toptien

127. Yes – Close to the Edge (1972): we jagen de progklassiekers er even doorheen. Het titelnummer cq. de A-kant is een héél grote, waarin na een inderdaad wat berucht freaky begin een muzikale potpourri een zeer fraaie compositie vormt, waarin na al die jaren nog steeds bij elke luisterbeurt wat nieuws te ontdekken valt. Hoewel And You And I ook nog erg mooi is, steekt de B-kant er als geheel toch wat schril bij af. Ik was kennelijk zuinig bij de laatste beoordeling: een naar beneden afgeronde 4*

126. Led Zeppelin – Led Zeppelin (1969): de tweede Led Zeppelin was de eerste hier en de eerste zal de tweede zijn. In de afwisseling tussen korte stampers en slepende bluesnummers zit een flink deel van de kracht van de band, met het epische Dazed and Confused als klapstuk hier. Als ik de rest van de tracklist nog eens op me in laat werken, vraag ik me af of ik niet wat aan de zuinige kant zit met mijn 3½*

avatar van Gyzzz
Reijersen schreef:
129. Slint – Spiderland (1991)
Ik heb geen idee waar ik nu naar luister.
Voor mij eigenlijk een treffende omschrijving van Spiderland, maar ook juist waarom ik het zo’n goed album vind. Ik heb ook eigenlijk nog steeds geen echt goed idee waar ik precies naar luister - misschien omdat deze plaat zo compleet vrij van clichés is. Een merkwaardige combinatie van strak spel, afstandelijkheid en een allesoverheersende sfeer. Daarmee ook een van de weinige zuivere gitaarrockplaten die ik heel goed vind.

avatar van Reijersen
125. Supertramp – Crime of the Century (1974)
https://www.musicmeter.nl/images/cover/2000/2919.jpg?cb=1624641200

Luisterbeurten: dit is er duidelijk weer eentje uit de platenkast van mijn vader. Dit album heb ik in mijn jeugd zo vaak gehoord.

Luisterervaring: en mede doordat ik het zo vaak gehoord heb weet ik bij de intro van School al meteen waar dat nummer verder naartoe gaat, al heb ik het jaren niet gehoord. Ik moet zeggen dat de muziek van Supertramp die ik ken mij wel ligt. Er zitten heel interessante dingen in die mij aanspreken. Het klinkt soms een beetje gekkig op een aangename manier. Er spreekt aan mij ook een bepaalde muzikaliteit in uit die mij zeer bevalt. Supertramp is mij altijd wel goed bevallen en zo ook dit album.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:43 uur

geplaatst: vandaag om 19:43 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.