menu

Hier kun je zien welke berichten stoepkrijt als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Karnivool - Themata (2005)

3,5
Eindelijk heb ik eens de tijd genomen om ook het debuut van Karnivool te ontdekken. Dit is duidelijk een stuk harder en minder subtiel dan de twee volgende albums. Op Themata staat daarom niet zo zeer mooie muziek, wel ontzettend gave.
Themata is een knaller van jewelste, L1fel1ke zou ik bijna aanstekelijk noemen en C.O.T.E. trekt de aandacht met een toch behoorlijk interessante compositie. Zonde dat dit album met Change (Part 1) als een nachtkaars uitgaat.

Prettig album, maar hun nieuwe koers ligt me beter.

Kasabian - Empire (2006)

3,0
Empire is voor dit album wat Club Foot is voor het debuut: De beste rocksong van het album en daardoor de best mogelijke albumopener. Ook Shoot the Runner is behoorlijk stevig en klinkt prima. Helaas wordt die lijn niet vastgehouden.

Bij vlagen rockt Kasabian hier een stuk harder dan op het debuut en de eerste stadionrocksongs (Empire, Shoot the Runner, Stuntman) zien hier het levenslicht. Kasabian heeft een grootser geluid gekregen en heeft hier meer pit dan op het vorige album.

Helaas staan er tussen die goede songs ook een aantal misperen. Last Trip en me Plus One zijn saaie, tandeloze liedjes en daarnaast zijn ook de nummers die wél pit hebben lang niet altijd even spannend. De teksten zijn soms erg matig en veel nummers leunen teveel op herhaling van dat ene catchy refreintje.

Empire is duidelijk een ander album dan het titelloze debuut. De sound spreekt me meer aan, maar toch kan ik moeilijk ontkennen dat dit een (kwalitatief) erg wisselvallig album is. Eindoordeel: 3 Sterren voor Kasabian's tweede en voorkeursstemmen voor Empire, The Doberman en het vlammende tussendoortje Apnoea.

Kasabian - Kasabian (2004)

3,0
Club Foot is zonder twijfel een van hun beste rocknummers en is een geweldige opener van dit album. Processed Beats en L.S.F. zijn ook gaaf (zeker live denk ik), maar vind ik al een stuk 'tammer'. Bovendien zijn het wel erg simpele liedjes, iets dat het hele album eigenlijk parten speelt.

Dit debuutalbum vind ik over de gehele linie wat kalmpjes en soms bijna saai. Vanaf West Ryder wordt Kasabian duidelijk een echte rockband. De muziek wordt wat steviger en catchier tegelijkertijd en dat ligt me veel beter.

De elektronica op dit debuut is soms wel erg lekker, maar mist toch vaak wat spanning. Het enige écht spannende nummer vind ik Ovary Stripe.

Blauwe sterretjes gaan naar Club Foot, Processed Beats en Ovary Stripe. Test Transmission is eerste reserve. Eindoordeel: 3 Sterren voor dit wisselvallige, tamme album.

Katatonia - The Great Cold Distance (2006)

4,0
Dames en heren, ik heb inmiddels een oordeel over dit album. En dat luidt als volgt:

The Great Cold Distance komt op mij redelijk toegankelijk over. Ik wist van tevoren niet goed wat ik van deze band moest verwachten en het genre doom metal deed mij het ergste vrezen. Gelukkig is het me allemaal erg meegevallen.
Vanaf het eerste nummer is meteen duidelijk wat voor album je kunt verwachten: Bruut en hard, maar met een zachte 'touch'. En met die touch bedoel ik de stem van zanger Jonas Renske. Eigenlijk past zijn stem totaal niet bij de muziek die Katatonia maakt, maar dat is slechts een mening. Die van mij nota bene. Hoe dan ook: Dit stemgeluid bevalt me wel. Het is ook de belangrijkste reden waarom ik dit album zo toegankelijk vind. Harde, ruwe stemmen en grunts schrikken mij namelijk toch wat eerder af.

Na de eerste vier nummers gehoord te hebben was ik eigenlijk al verkocht. Althans, dat dacht ik. De rest van het album beviel me namelijk stukken minder. Waar de eerste vier nummers allemaal goed in het gehoor liggen (ze zijn op een bepaalde manier best catchy) en vooral ook goed blijven hangen, heeft de rest van het album dat niet of in veel mindere mate.
Het middenstuk van dit album vind ik dan ook het zwakst. Follower en Increase weten me gewoon niet te pakken en Rusted stelt op het lekkere introotje na ook niet veel voor.

En dan komt July... Wat hoort iedereen daar toch in? Ik begrijp het maar niet. Een slecht nummer is het niet, dat hoor ik ook wel. Het nummer zit sterk in elkaar, heeft een goede opbouw en geen slechte tekst, maar toch ga ik dit nummer niet als favoriet aanvinken. Ik luister het nummer best graag, maar op de een of andere manier heb ik er geen 'klik' mee. Een klik die ik met bijvoorbeeld My Twin wel heb. En dat nummer is kwalitatief dan weer stukken schraler... Er zit veel te veel herhaling in en de tekst is wel erg simpel. Maar een lekker nummer is het wel en dat is wat telt.

De laatste drie nummers van dit album vind ik wel weer goed. In the White is een aangename afwisseling tussen al die drukke en snelle nummers. The Itch wist me vanaf de eerste luisterbeurt al bij de keel te grijpen en het refrein kan ik maar moeilijk uit mijn hoofd krijgen. Het slotnummer is dan weer wat minder, vooral omdat ook hier wat te veel herhaling in zit. Een slotnummer kan zich dat mijns inziens wel veroorloven en dus zal ik het deze keer door de vingers zien.

The Great Cold Distance is me goed bevallen. Pluspunten zijn de stem van de zanger en het feit dat er geen slechte nummers op staan. Er komen op dit album een paar nummers voor die me niet veel doen, maar die ik met geen mogelijkheid slechte nummers kan noemen. Over kwaliteit heb ik dus niks te klagen. Waar ik wel over ga klagen is eentonigheid. Of beter gezegd 'beperkt toongebruik'. Ik ben erg te spreken over de zang op dit album, maar een groot kritiekpunt is dat de zanger elk nummer op dezelfde toon zingt. Gooi eens wat afwisseling in je stem! Dat zou een hoop nummers goed doen. Je hoort op dit hele album bijna geen hoge of lage tonen en naar verloop van tijd wordt dat best vervelend. Het zorgt er ook voor dat alles veel te veel op elkaar gaat lijken.
Dat laatste is overigens niet alleen te wijten aan de zang, maar ook aan de muziek. Die lijkt ook vaak op hetzelfde neer te komen. Met name bij de eerste vier nummers valt me dat regelmatig op. Als ik dan met een nummer mee zit te neurieën of zingen merk ik dat ik ineens in het verkeerde nummer zit! Zo erg lijkt het af en toe op elkaar. De meeste nummers op dit album zijn ook ongeveer even snel en even hard. Het enige nummer wat duidelijk anders is is In the White. En een nummer op twaalf vind ik wel wat weinig.

Concluderend: Er zitten een paar mooie pluspunten aan dit album, maar daar staan wel weer een paar kritiekpunten lijnrecht tegenover. Al met al vind ik dit echter wel een goed album. Het luistert lekker weg en de zang klinkt prettig. Vooral het eerste deel van dit album (de eerste 5 nummers) bevallen me uitstekend en misschien moet ik na die nummers dit album maar even afzetten. Dan loop ik niet het risico dat ik me ga ergeren aan de eentonigheid en kan ik nog steeds met een goed gevoel naar deze band en dit album kijken en luisteren.

Keane - Cause and Effect (2019)

2,5
Het voelt niet fijn om dit als Keane-fan te moeten concluderen, maar Cause and Effect valt me tegen. Over de gehele linie hoor ik teveel oppervlakkigheid en vind ik de zang te gelikt. Daarnaast staan er gewoon nét wat teveel saaie liedjes op.

De vlotte popsongs zijn leuk. Keane zoals we ze de laatste albums gewend waren. Met name Love Too Much heeft een heerlijke Perfect Symmetry-sound. Ook The Way I Feel, Stupid Things, Phases, I'm Not Leaving en Chase the Night Away reken ik tot deze categorie en variëren van leuk tot aardig met I'm Not Leaving als uitschieter naar boven. Weliswaar allemaal wat aan de eenvoudige kant in vergelijking met de pure popsongs van hun andere albums, maar toch.

De meeste andere liedjes zijn overwegend rustig. Ten tijde van Hopes and Fears betekende dat dan een intens, stemmig, gevoelig liedje. Ten tijde van Cause and Effect doen ze me heel weinig, behalve vervelen. You're Not Home is een uitzondering - die intrigeert wel - Put the Radio On is het trieste dieptepunt van deze plaat.

De bonustracks zijn wisselend van niveau, maar de akoestische versies zijn een leuke toevoeging. De uitvoering van The Way I Feel is meer dan leuk: dit is drie minuten aan ultieme feel good!

Conclusie: Cause and Effect valt tegen, maar stiekem ben ik toch blij dat Keane weer bij elkaar is.