menu

Hier kun je zien welke berichten stoepkrijt als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Lana Del Rey - Norman Fucking Rockwell! (2019)

Alternatieve titel: NFR!

3,5
De eerste helft van Norman Fucking Rockwell vind ik bijzonder mooi. Een heerlijk rustgevend sfeertje en stuk voor stuk fraaie composities. Het titelnummer is direct schitterend. Ik ben dan wel geen groot fan van Lana's stem, de melodie is prachtig. De volgende nummers gaan qua toon op dezelfde voet verder, vanaf Fuck It I Love You komt er wat afwisseling om de hoek. Doin' Time vind ik het meest opvallende liedje en vind ik eigenlijk wel een welkome stijlbreuk.

Tot en met Cinnamon Girl kan ik van ieder afzonderlijk liedje genieten, daarna worden de nummers wat oninteressanter en krijgt de eentonigheid wat meer de overhand. Het hele album wordt op die manier een lange zit.

Een paar weken geleden kende ik van Lana Del Rey alleen Video Games en op basis daarvan had ik haar eigenlijk al afgeschreven. Daar kom ik nu van terug. Een groot fan zal ik niet snel worden, maar om niet het risico te lopen dat ik pareltjes als NFR, Doin' Time en Love Song misloop zal ik haar toch met een schuin oog blijven volgen.

Laurel - Petrol Bloom (2020)

4,0
Laurel's debuutalbum Dogviolet kenmerkte zich door het relaxte, lome gitaargeluid. Die is op deze opvolger nog steeds te horen - zeker op eerste single Scream Drive Faster - maar ik hoor ook meer elektronische klanken. Dat past Laurel op zich prima. Naast een meer elektronische kant laat ze ook een meer poppy kant van zichzelf horen. Daarvan is het ontzettend catchy Appetite het beste voorbeeld. Die twee singles vind ik beide heerlijk en de rest van Petrol Bloom is meer dan onderhoudend genoeg om me te laten uitkijken naar haar volgende langspeler.

Lea Porcelain - Hymns to the Night (2017)

3,0
Lea Porcelain kwam ik op het spoor toen ik las dat ze in het voorprogramma van alt-J zouden staan. Dat schept verwachtingen! Ik had niet direct een postpunkband verwacht, maar Out Is In en Warsaw klonken interessant genoeg om het hele album eens een kans te geven.

Helaas hoor ik vooral veel van hetzelfde: trage, donkere postpunk met lage zang en veel galm. Het zal ongetwijfeld tijd vergen om alle nummers goed op me te laten inwerken, maar op het eerste gehoor vind ik deze muziek niet interessant genoeg om er daadwerkelijk zoveel tijd en moeite in te gaan steken.

Singles Out Is In en A Year from Here zijn interessant, omdat ze qua sound wat afwijken van de rest. Warsaw en Remember vallen in de smaak, omdat de lome postpunk die dit album domineert op deze twee songs het best is uitgewerkt.

Remember vind ik met zijn weemoedige klanken het meest geslaagde nummer en zie ik wellicht mijn Song top 10 van dit jaar nog wel halen.

Leprous - Aphelion (2021)

4,5
Wat is Aphelion een heerlijk album geworden! Vooruitgesnelde single Castaway Angels deed me niet veel - saai - en na de eerste draaibeurt schrok ik nog een beetje van het bombast: erg veel spierballen, erg veel dramatiek, erg orkestraal, erg veel hoge noten. Nu, een hoop draaibeurten verder, zijn de puzzelstukjes op hun plaats gevallen en valt me vooral op wat een sfeervol en stijlvol geheel het is geworden.

Het is wel behoorlijk dramatisch allemaal. Ik ervaar dat op Aphelion een stuk sterker dan op hun vorige albums (hoor ik nu echt zoveel meer strijkers of beeld ik me dat in?), maar dit geluid past Leprous op zich goed en dus mag het. Het enige minpunt dat ik heb zijn de teksten die niet bijster inspirerend zijn en wat veel herhaling bevatten. Instrumentaal wordt dat gelukkig deels gecompenseerd, hoewel dit album in zijn geheel meer leunt op (relatieve) eenvoud en sfeer dan op complexiteit. In vergelijking met hun eerdere werk toch zeker.

Hoogtepunten zijn er absoluut - ik denk dan als eerste aan de drive van Silhouette of aan de epische opbouw van On Hold - maar Aphelion gooit vooral hoge ogen qua samenhang, stijl, sfeer en het constante niveau. Smakelijke zanglijnen, strakke riffs en stijlvolle viool- en pianoklanken zijn allemaal in overvloed aanwezig en Leprous heeft daar de ideale balans in weten te vinden.

Leprous - Pitfalls (2019)

4,0
'Moet ik dit album überhaupt wel gaan luisteren?' vroeg ik me een paar weken geleden nog af. Mijn laatste ervaringen met Leprous waren namelijk wisselend. Wat vooral is blijven hangen van Malina en met name Coal (dat ik onlangs pas heb ontdekt) waren de soms tergend trage opbouw van de nummers en de tot in de treure uitgemolken falsetto van de zanger. Op ieder album staan meerdere parels van progcomposities en knallende metalpassages, maar ik blijf bijna altijd met diezelfde jammerlijke nasmaak zitten.

Pitfalls heeft tóch een kans gekregen en die heeft het met beide handen aangepakt. Wat heet! Leprous overtuigt hier enorm. De dramatiek is nog steeds sterk aanwezig, maar sluit hier veel beter aan bij de composities. Deze zijn sfeervoller en rijker dan ik ze tot nu toe van Leprous heb gehoord. Pitfalls onderscheidt zich hiermee van Leprous' eerdere albums en is een sterk samenhangend geheel.

De sfeer die Pitfalls laat horen uit zich niet alleen in de warmere aankleding van de liedjes, maar ook in het relatief grote aantal langzame liedjes. Ingetogen is niet het juiste woord, want ieder nummer heeft wel een bepaalde drive, pit of drama in zich. Ook is het allemaal wat minder hard en is rock een toepasselijkere term dan metal. De transitie die Leprous op dit album laat horen roept bij mij gelijkenissen op met de ontwikkeling van Steven Wilson na zijn Porcupine Tree-tijd.

Hoogtepunten op dit album zijn moeilijk aan te wijzen, omdat het album zo consistent is. Als ik toch een poging moet doen wijs ik het intro van By My Throne met die verrukkelijk tegendraadse riff, het epische slot van Distant Bells én het haast catchy Foreigner als sterkste punten aan.

The Sky Is Red pakt mij het minst van alles, dus het is knap balen dat dit nu nét het 11-minuten durende slotstuk moest zijn. Desalniettemin is Pitfalls een heerlijk album waarmee Leprous mijn zieltje weer heeft teruggewonnen. Hun geluid is op een vreemde manier toegankelijker voor me geworden. Als ze dit de komende jaren vasthouden kan ik nog wel eens een échte fan worden in plaats van de successupporter die ik nu nog ben.

Let's Eat Grandma - I, Gemini (2016)

3,0
I, Gemini is een speels en complex album met boeiende composities en instrumentaties. Soms neigt het bijna naar interessantdoenerij, maar ach, de scheidslijn is maar dun en op een debuutalbum moet je misschien niet al te kritisch te willen zijn.

Eat Shiitake Mushrooms klinkt in alles zeer volwassen, Chocolate Sludge Cake is juist (op een prettige manier!) heel kinderlijk met zijn blokfluitintro. Twee totaal verschillende nummers, maar allebei sterk. Ook Rapunzel vind ik erg goed door de prettige zanglijnen en Welcome to the Treehouse Part II is zelfs ronduit fantastisch door de percussie die het nummer voortstuwt.

De meeste andere nummers zijn helaas minder boeiend, vooral omdat ze minder melodie bevatten en omdat ze iets teveel leunen op het creëren van een sfeertje dat zich nergens toe ontwikkelt.

Uke 6 Textbook is gelukkig een heerlijk slotakkoord en tovert moeiteloos een brede grijns op mijn gezicht. Een grijns die ik tijdens het beluisteren van hun tweede album regelmatig terug heb zien komen. Fijn om te horen dat Let's Eat Grandma een stijgende lijn heeft ingezet!

Lost Girls - Menneskekollektivet (2021)

3,5
Menneskekollektivet, een lekkere tongbreker voor iemand die het Zweeds niet machtig is zoals ik. Al met al vind ik dit een prettige, sfeervolle en boeiende plaat. De twee langste tracks springen het meest in het oog en geven dit album smoel. Ze voelen beide zowel afstandelijk en kil als dansbaar. Sterk, maar ze hebben allebei ook wel érg lang nodig om op te bouwen. Dat had best wat korter en puntiger gekund, zoals in Losing Something. Die weet echt iets op te bouwen in die 4 minuten tijd. Sfeervol en uitermate doeltreffend.

Minder doeltreffend vind ik de gesproken tekst. Dat voelt op den duur meer als een trucje dan als iets doelmatigs en had voor mij wat beter gedoseerd mogen worden.

Een goede plaat, maar niet de hypnotiserende trip die het had kunnen zijn. Alle elementen daarvoor zijn aanwezig, maar het duurt in sommige tracks gewoon te lang voor ik bij mijn lurven gegrepen wordt. Of mijn lurven worden te vroeg weer losgelaten.

Lowlife - Permanent Sleep (1986)

3,5
Toen ik op de albumpagina van Garlands eens liet blijken dat ik het basspel zo intrigerend vond kreeg ik van dazzler meteen Lowlife aangeraden, die andere band van Will Heggie. De basgitaar is ook op dit album prominent aanwezig en klinkt inderdaad net zo fijn als op Garlands. Eigenlijk lijkt dit hele album behoorlijk op de Cocteau Twins van begin jaren '80, ook het gitaarspel laat bij vlagen sterke gelijkenissen horen. Het enige grote verschil is de zang. Een lage, zware mannenstem hoorde je vaak in die tijd en het past op zich goed bij de muziek en de sfeer, maar de zanger van Lowlife weet me niet bepaald in te pakken. Vaak vind ik hem te zeurderig klinken. Bovendien vind ik het songmateriaal niet overweldigend.

Laat ik de vergelijking met Garlands hier maar gewoon loslaten, want aan zo'n topalbum kunnen maar weinig bands tippen. Permanent Sleep is een zeer degelijk album, muzikaal fraai aangekleed met fijn gitaar- en baswerk. Dat niet alle nummers even boeiend of origineel zijn is jammer, maar dat doet niets af aan de fijne luisterervaring. Het prettig klinkende bandgeluid maakt een hoop goed.