Gist Is werd mij getipt door hoi123. Hij kondigde Adult Jazz aan als band die vaak in één adem wordt genoemd met alt-J. Dan word ik meteen enthousiast. Daar voegde hij echter wel aan toe dat dit wat ‘rommeliger’ zou kunnen overkomen en dat klopt. De composities van Adult Jazz zijn namelijk onconventioneler, maar dat is voor mij geen enkel probleem. Met dat rommelige valt het overigens reuze mee. Deze muziek is lang niet zo ontoegankelijk als ik had gedacht.

Nu ik het album ken snap ik de vergelijking met alt-J wel, maar hun muziek roept ook andere associaties bij me op. Ik moet – vooral in de snellere passages – denken aan rammelende postpunk zoals Viet Cong, Ought en Cloud Nothings die maken. Uitbundig, druk en vooral met het spelplezier ervan afspattend.

Wat vind ik van de muziek? De teksten zijn lastig te doorgronden, maar daar is het me niet echt om te doen. De originele en interessante composities, de fraaie arrangementen, de voortdurende afwisseling tussen sfeervol en catchy en ook de aparte, maar mooie stem van de zanger maken Gist Is een heel fijn album. Hun sound ligt me wel.

De liedjes zijn zoals gezegd interessant en fraai gearrangeerd. Dit is muziek waarin veel te ontdekken valt. Helemaal doorgronden kan ik ze daarom misschien nog niet, maar inschatten hoe goed ze zijn lukt me wel. Springful, Am Gone en Bonedigger zijn voor mij de besten, maar de laatste minuten van Spook zijn misschien nog wel mooier. Die climax is het hoogtepunt van dit hele album. Jammer dat dat nummer zo traag en saai opbouwt.

Alle nummers zijn op zijn minst interessant, maar ik vind ze niet allemaal even memorabel. Pigeon Skulls en Be a Girl doen me weinig (net zoals de eerste helft van Spook) en ook Donne Tongue haalt op het Gist Is-stukje na (met die heerlijk soepele overgang van Engels naar gibberish) niet het niveau van de toppers. Sommige passages zijn me wat te saai of klinken gewoon niet prettig. Onconventioneel is prima, maar soms schiet het wat te ver door. Daar lijdt het luisterplezier onder.

Maar zoals gezegd: Interessant zijn de liedjes allemaal, waardoor ieder nummer het toch waard is om – al dan niet aandachtig – te beluisteren. De sound van Adult Jazz is origineel en boeiend en de liedjes variëren van redelijk tot steengoed. Dat samen zorgt voor een bijzonder interessant album en doet me uitkijken naar een eventuele opvolger.

Shelter is een erg mooi album. Het is heerlijk sfeervol, maar mist spanning. De muziek kan nog zo teder en zo mooi zijn, als de spanningsboog zo slap gespannen is als hier wordt drie kwartier een lange zit.

Opale is een prachtig liedje en ook de volgende nummers (vooral Voix Sereines en L'Eveil de Muses) vind ik erg mooi. Dit zijn nummers waardoor ik me graag laat meevoeren.
Het titelnummer is compositorisch misschien wel even mooi, maar is toch echt te luchtig. Het voelt aan als een popliedje en brengt me op geen enkele manier in vervoering. Dat bedoel ik met een slappe spanningsboog.
Het volgende nummer doet het album al helemaal geen goed: Away is niet alleen saai, maar is ook een ongelofelijk zeiknummer.
Delivrance heeft gelukkig wel wat meer spanning, al vind ik 10 minuten toch wat aan de lange kant.

Al met al laat Alcest (lees: Neige) hier zien prachtige songs te kunnen schrijven. Aan de composities ligt het dan ook niet. Mijn enige grote punt van kritiek is dat 45 minuten aan subtiele composities teveel aandacht van mij als luisteraar vergt.
Shelter is mooi en zal zeker mensen weten te betoveren, maar daar hoor in helaas niet bij. Ik koester de drie à vier prachtige liedjes en daar neem ik genoegen mee.

Submarine van Alex Turner, een album waarvan de releasedatum al weken in mijn hoofd geprent stond, want dit was voor mij echt een release om naar uit te kijken. Als fan van Arctic Monkeys is het solodebuut van hun zanger sowieso al iets om je op te verheugen, maar daarnaast was ik ook al erg gecharmeerd van het album dat Turner samen met Miles Kane uitbracht als The Last Shadow Puppets. Een album waarop Turner maar weer eens bevestigde hoe'n goede tekstschrijver hij is. 'En dat zou hij op deze solo-ep ook wel weer laten zien' was mijn gedachte, ervan uitgaande dat dit solodebuut meer in de lijn van Humbug en The Puppets zou liggen dan van de Monkeys' oudere werk.

Dat mijn veronderstelling juist was bleek meteen na de eerste luisterbeurt. Een setje rustige, ingetogen en subtiele nummers. De eerste paar keer dat ik deze ep beluisterde was dat echter vooral als achtergrondmuziek. Dat werkte dus niet voor mij. Juist omdat het allemaal van die kalme nummertjes zijn bleef er helemaal niets van de muziek hangen. Het klonk allemaal hetzelfde, redelijk monotoon en zelfs een beetje saai.

Daar kon ik het als fan natuurlijk niet bij laten zitten. Alex Turner verdient een echte kans en dus heb ik hem die gegeven. Ik heb de songteksten van de nummers opgezocht en ben eens rustig voor dit albumpje gaan zitten. Deze muziek luister ik niet meer op de achtergrond, maar met mijn volle aandacht erbij. Het resultaat was verbluffend!

Meteen bij het eerste nummer (of eigenlijk intro) krijg je al een prachtig stukje songtekst voorgeschoteld: Last night I looked up into the dark half of the blue. Dat is nog eens een mooie manier om zoiets simpels te beschrijven.

Vervolgens komen de nummers Hiding Tonight en Glass in the Park. Nummers waar ik in eerste instantie weinig vertrouwen in had, maar die inmiddels toch krediet hebben gekregen. Ondanks dat ze toch enigszins monotoon klinken zijn het wel degelijk nummers met diepgang. Goede tekst, goede melodie en een goede zang, al moet je wel van Turner's stemgeluid houden. Hoe rustiger een nummer is, des te meer domineert het stemgeluid zo'n nummer. Mijn favoriete nummers zullen het wel niet worden, maar mooi zijn ze wel degelijk.

Het volgende nummer heeft een hogere 'blijven-hangen-factor'. Er zit een duidelijkere melodie in dit nummer en er lijkt ook wat meer vaart in te zitten. It's Hard to Get Around the Wind klinkt gewoon een heel stuk 'frisser'.

Met nog maar twee nummers te gaan heeft deze ep me nog niet écht weten te raken. Zou dat nog goed gaan komen voor het eind? Jazeker! Na de intro van Stuck on the Puzzle voor de tweede keer gehoord te hebben gaat het nummer op dezelfde voet verder. De tekst blijft van een hoog niveau en de melodie (die er vanaf het refrein pas echt inkomt) is erg aanstekelijk. Dit is bovendien het eerste nummer dat een beetje vrolijk klinkt. Dat is voor mij een groot pluspunt. Het refrein uit dit numer is wat mij betreft het hoogtepunt van Submarine. Ik kan moeilijk uitleggen waarom, maar ik kan het maar niet uit mijn hoofd krijgen. En dat wil ik ook niet!

En dan hebben we nog een nummer te gaan: Piledriver Waltz. Een heel sterk en vooral creatief nummer. Turner lijkt in de coupletten namelijk tegen het ritme van de muziek in te zingen en ook de tempoversnelling in het refrein vind ik erg fijn klinken. Dit nummer zal ook op het nieuwe album van Arctic Monkeys verschijnen. Ik weet niet of het in dezelfde versie zal zijn, maar wat mij betreft hoeven ze hier niets meer aan te veranderen.

Al met al vind ik dit een erg leuke ep, waarvan met name de tweede helft van een zeer hoog niveau is. Tekstschrijven kun je wel aan Alex Turner toevertrouwen en ook als zanger en muzikant weet hij de juiste snaar te raken. Daar is Submarine het bewijs van.

Het is gekkenwerk om An Awesome Wave in een hokje te stoppen, maar als ik deze muziek toch een omschrijving mee zou meten geven zou ik het een mengeling van pop en elektronica noemen met invloeden uit onder andere rock-, folk- en wereldmuziek. Een wel erg brede en vage omschrijving, maar compacter kan ik het echt niet maken. Daarmee zou je dit ongelofelijk gevarieerde album tekort doen.
Zijn er dan bepaalde bands waarmee alt-J te vergelijken is? Nee, maar als je Radiohead, Animal Collective, The Antlers en Bon Iver samen in de blender gooit kom je al aardig in de buurt. Geen kleine namen, maar alt-J hoeft niet bang te zijn dat ze niet aan hun niveau kunnen tippen. Dat lukt ze namelijk wel.

Veel mensen zullen het met me eens zijn als ik zeg dat dit een fenomenaal album is. Maar waarom dan? Dat is moeilijk uit te leggen, maar ik ga toch een poging wagen.
De kracht van dit album is de creativiteit van de band. Creativiteit op alle mogelijke manieren. Creatieve composities en instrumenten, creatieve teksten en zang, creatieve muzikale invloeden en zelfs een creatieve bandnaam en artwork. Creativiteit alleen is natuurlijk geen garantie voor succes, maar als al die creativiteit goed wordt gebruikt, kan dat leiden tot briljante muziek. En dat is gebeurd.

Met een catchy gitaarriffje en een leuk synthesizerdeuntje heb je al gauw een goede basis voor een nummer. Zeker voor een beginnende band is dit een goede manier om aan je eerste songs te komen. Deze band kiest echter niet voor de makkelijke weg, maar wil meteen laten horen dat ze kwaliteit te bieden hebben. Dat doen ze door meteen met ingewikkelde composities en een rijk arsenaal aan instrumenten te komen, waardoor ze meteen een heel volwassen geluid weten te creëren.
Sommige nummers zijn ingetogen, andere zijn vrolijk en weer andere nummers klinken stoer en krachtig. Zulke variatie bereik je alleen door creatief om te gaan met je instrumenten en door steeds andere instrumenten de boventroon te laten voeren. Het ingetogen Intro begint met enkel een piano en als later de gitaren mee gaan doen wordt er een post-rockgeluid gecreëerd. In het donkerdere Tessellate speelt die piano een heel andere en veel somberdere rol. Het vrolijke Dissolve Me heeft helemaal geen piano nodig, maar haalt bijna alle vrolijkheid uit een synthesizer. Het krachtige Fitzpleasure daarentegen wordt bijna geheel gedragen door de diepe bas en in Taro is het (denk ik) de gitaar die met een Indiaas geluid de show steelt. En met (Interlude 1) staat er zelfs een a capella-liedje op dit album!
Het knappe aan dit album vind ik dat alle nummers stuk voor stuk een mooie en pakkende melodie hebben, terwijl het toch allemaal totaal verschillende nummers zijn. Het doet me soms wat denken aan In Rainbows van Radiohead, omdat dat album ook overloopt van de sterke melodieën, terwijl sommige nummers ingetogen en andere juist vrolijk klinken. Een andere gelijkenis tussen beide albums vind ik het grote aantal details dat in de composities is verwerkt. Een haast onhoorbaar baslijntje, een licht galmende oooh of aaah in de achtergrond of het subtiele geluid van een xylofoon zijn maar een paar voorbeelden. Zulke details kunnen een album naar een hoger niveau tillen.

Niet alleen de muziek is prachtig. Ook de zang is dat. Al zijn daar de meningen waarschijnlijk over verdeeld. Zanger Joe Newman heeft een nogal kenmerkend stemgeluid, dat soms wat schel en afgeknepen klinkt en dat zal niet iedereen even mooi vinden. Sommige mensen zullen zeggen dat zijn stem overloopt van emotie, terwijl anderen vinden dat hij zich vreselijk aanstelt. Smaken verschillen, dus daarover valt niet te discussiëren.
Waar ook niet over te discussiëren valt, omdat je er simpelweg niet omheen kunt, is dat Newman ongelofelijk veel kan met zijn stem. En dat hij die stem op de juiste momenten op de juiste manier weet te gebruiken. Vooral in hoge tonen is hij erg sterk, maar bij vlagen zet hij ook een lage en warme stem op, zoals hij soms in Tessellate en Matilda doet.

De teksten mogen ook zeker niet vergeten worden. Ook die zijn op zijn zachtst gezegd creatief. Soms bizar, maar vaak briljant. Wat bizarre teksten betreft spant Fitzpleasure de kroon, maar er zijn meer teksten waar op het eerste gezicht geen touw aan vast te knopen lijkt.
Gelukkig zijn niet alle teksten zo bizar en vliegen de briljante zinnen je om de oren. My defeat sleeps top to toe with her succes. uit Matilda, Break down our sleep, build up breakfast and let’s eat. uit Breezeblocks en Bite chunks out of me, you’re a shark and I’m swimming. My heart still thumps as I bleed and all you’re friends come sniffing. uit Tessellate zijn een aantal van mijn favoriete teksten. Vooral de hoorbare ‘sniff’ in de laatste zin maakt het voor mij helemaal compleet.
Om de creatieve geest van de tekstschrijver nog eens extra de benadrukken zal ik jullie deze zin uit Bloodflood niet onthouden: He slaps me like a whale slaps the sea, o, double m, o n. Het stelt weinig voor, maar geinig is het wel.

Dit was alweer het einde van de rondleiding door de wondere wereld van An Awesome Wave. Een wereld waarin ongelofelijk veel te ontdekken valt, iedere keer opnieuw. Na iedere nieuwe reis zul je weer nieuwe details ontdekken, waardoor je uiteindelijk zult moeten concluderen dat dit album geweldig is. alt-J is nu al een fenomeen en hopelijk houden ze die status nog jaren vast.

Tot voor korte kende ik Alter Bridge alleen van naam én van wat live-beelden die ik ooit van Myles Kennedy zag, samen met Slash. Dat maakte best wel indruk. Nog meer indruk maakte Blackbird toen ik die een tijdje terug voorbij horen komen tijdens de Verrukkelijke 500 op Radio Orinoco. Genoeg indruk om ein-de-lijk dit hele album eens te checken.

Wat me meteen opviel was dat Blackbird volstaat met redelijk recht-toe-recht-aan hardrock. Niet met de progressieve rock schuine streep metal die ik – blijkbaar ten onrechte – in mijn hoofd had. Iets minder mijn ding, maar nog steeds past het aardig in mijn straatje. Aanvankelijk stoorde ik me nog aan het te dik aangezette Amerikaanse geluid: vooral vocaal (qua uithalen en intonatie) en tekstueel. Bijna potsierlijk af en toe. Maar tóch... Het heeft wat lekkers, wat stoers en ik ben er niet vies van.

Belangrijker is dat de nummers stuk voor stuk zeer solide in elkaar zitten en retestrak klinken. Vaak nog behoorlijk catchy ook. Voor een album van een uur misschien iets te eentonig, maar nog steeds iets wat ik graag opzet.
Blackbird is natuurlijk het prijsbeest met zijn geweldige solo, maar vooral ook met de prachtig subtiele gitaarlijnen onder de coupletten. Ties That Bind is de kortste en krachtigste rocker en daardoor de beste opener die je kunt wensen. Daarachter zitten veel nummers dicht op elkaar qua niveau, maar Come to Life, One By One en ballad Watch Over You (Klef? Ja, maar nog net binnen de lijntjes) steken boven het maaiveld uit.

Concluderend: Blackbird is een prima album en Alter Bridge is een fijne band om eindelijk eens ontdekt te hebben. Lijkt me live ook tof om eens mee te maken. Hun andere albums laat ik nog even met rust, want ik heb voorlopig even genoeg krachtpatserrock gehad om een paar maanden op te kunnen teren.

De eerste indruk van European Heartbreak was zeer beroerd: trage liedjes met mompelzang en een iets te relaxed '70s-sfeertje dat me he-le-maal niet aanstaat. Eenheidsworst bovendien. Het enige lichtpuntje dat ik hoorde waren de soms behoorlijk warme en originele arrangementen.

Inmiddels ben ik wat bijgedraaid en hoor ik heus wel wat leuke liedjes. Vooral de wat vlottere deuntjes zijn soms best aardig (I've Done the Best en het Courtney Barnett-achtige Where Did You Go bijvoorbeeld). De tragere liedjes kennen soms een uitschieter (Oh My Love klinkt heerlijk warm met die blazers) maar boeien me stukken minder.

Ik blijf erbij dat dit album over het algemeen een beetje een saaie boel is en dat de algehele sfeer me niet aanstaat, maar dankzij haar composities en arrangementen sleept Amber Arcades toch nog net een voldoende uit het vuur.

The Optimist mag dan een conceptalbum zijn, een duidelijk verhaal zit er eigenlijk niet in. Het zou gaan over de man die op de cover van A Fine Day to Exit uit zijn auto is gestapt en is verdwenen. Wat er vervolgens met hem is gebeurd wordt op The Optimist helaas niet veel duidelijker: hij
vertrekt naar Springfield en komt weer teug, maar de rest van het verhaal blijft vaag. De teksten op dit album zijn zo karig en nietszeggend dat het gissen is naar het hele verhaal. Dat vind ik tegelijkertijd een gemiste kans en een zwaktebod.

Wat ik ook jammer vind is dat de nummers niet zo beklijven als hun eerdere werk. Het album leunt wat meer op sfeer dan op afzonderlijke tracks met een goede riff of pakkend refrein. Slecht is de muziek zeker niet en het klinkt nog altijd voor de volle 100 procent als Anathema, maar het is niet wat ik had verwacht (en gehoopt) te horen te krijgen.

Van de andere kant moet ik toegeven dat het album als geheel behoorlijk mooi is. Er mag dan niet veel van blijven hangen, het is wel een meeslepende plaat die een eigen sfeer creëert. The Optimist is een zeer samenhangend album geworden dat met een aantal mooie tot zeer mooie momenten (Endless Ways, Springfeld, de climax van Wildfires en de grootse strijkers in Back to the Start) én een degelijke opvulling daartussenin toch een prettige luisterervaring oplevert.

Het feit dat ik mijn kritiek makkelijker onder woorden kan brengen dan mijn positieve bevindingen is misschien een teken aan de wand, maar toch wil ik dit album op basis daarvan niet afserveren. Al met al houd ik namelijk best een aardig gevoel over aan deze 58 minuten muziek. Ik geef The Optimist het voordeel van de twijfel en deel daarom een ruime voldoende uit.

3,5*

Zo. Dit album is genoeg gegroeid om te kunnen beoordelen. Weather Systems is nu al goed voor 4,5 sterren. Meer dan dat zal er niet inzitten, want dat is alleen voor de echte meesterwerken weggelegd, maar ik neem maar al te graag genoegen met een prachtalbum als dit.

De eerste helft van dit album blijft voor mij duidelijk de beste. Untouchable, Part 1 behoort tot de beste nummers die dit jaar zijn uitgebracht en ook Part 2 is mooi. Het kan niet tippen aan Part 1, maar ik zie het als een soort veredelde outro, een soort variatie annex uitbreidingsset op Part 1. Al hoop ik niet dat ik dit nummer daarmee te kort doe, want het is nog steeds een van mijn favorieten van dit album.
The Gathering of the Clouds is lekker tegendraads door de door elkaar lopende zang- en melodielijnen. Aan één paar oren heb je eigenlijk niet genoeg, dus dit nummer gaat niet snel vervelen. Datzelfde geldt voor Lightning Song. Een meeslepend nummer met hele mooie zang van Lee Douglas. Naast het openingsnummer mijn favoriet van dit album.

Ik merk dat dit album nog steeds beter aan het worden is bij iedere luisterbeurt en langzaam maar zeker begint ook de tweede helft van het album me beter te liggen. Vooral aan The Storm Before the Calm en The Beginning and the End merk ik dat. Met name die laatste is een hele tijd lang volledig langs me heen gegaan, maar lijkt nu eindelijk voet aan wal te hebben gezet in mijn brein.
Internal Landscapes heb ik vanaf het begin af aan al mooi gevonden. Dat gemompel van die vent had voor mij niet gehoeven (hoewel het een mooie tekst is), maar stoort me gelukkig niet. De meeslepende muziek wist me meteen te raken. Alleen van The Lost Child ben ik niet zo gecharmeerd, maar als dat het enige schoonheidsfoutje op een heel album is, hoef je je als band niet te schamen.

Weather Systems gaat linea recta de top 3 van mijn jaarlijst in en zal daar aan het einde van het jaar waarschijnlijk nog steeds wel te vinden zijn. Het muziekjaar 2012 is nog jong, maar tien albums die beter zijn dat dit, dat zie ik er niet meer van komen.

Strange Cacti staat vol met pure folk. Enkel gitaar, puurder krijg je het niet. Niks mis mee, het kan zelfs erg mooi zijn, maar mij viel het vies tegen toen ik de eerste klanken hoorde. Wat me in de eerste luisterbeurt ook meteen opviel waren de slechte opnamekwaliteit en het oubollige jaren ’50-geluid (of zijn het de 40s of 60s?). Hoe dan ook: Dit klonk verre van prettig. Naar verloop van tijd raak je echter aan dat geluid gewend en dan ontdek je dat er best mooie liedjes onder schuilgaan, maar feit blijft dat de sound me tegenstaat.

De liedjes blijven gelukkig goed overeind en kan ik makkelijk los zien van de productie. Wisselvallig vind ik ze echter wel. Tiniest Lights heeft de nodige vervelende zanglijnen en Angel Olsen heeft er een akelig kil stemgeluid. So That We Can Be Still en Some Things Cosmic vind ik gewoon erg saai. Gelukkig blijven er dan nog drie liedjes over en nu komen we bij het positieve deel van deze recensie.
If It’s Alive, It Will pakt me in met de mooie tekst en de uitbundige zang in de refreinen. Drunk and with Dreams betovert met het mooie intro en de op zichzelf weinig betekenisvolle maar zeer fraaie titel. Creator, Destroyer tenslotte is een typisch folkliedje waarin alle ingrediënten die een dergelijk liedje mooi kunnen maken (zang, tekst, gitaarspel en melodie) in perfecte dosering aanwezig zijn.
Wat me opvalt is dat mijn drie favoriete liedjes allemaal barsten van de fraaie en aanstekelijke melodielijnen, terwijl die in de andere drie juist grotendeels ontbreken. De vlotte liedjes liggen me duidelijk het best.

Laat ik er maar niet omheen draaien: Deze ep viel me tegen. Dat ligt deels aan de muziek, maar mijn verkeerde verwachtingen hielpen ook zeker niet mee. Strange Cacti heeft een oubollige sound en krakkemikkige opnamekwaliteit die in andermans ogen misschien ‘zijn charme hebben‘, maar op mij vooral storend overkomen. Het wisselvallige songmateriaal zorgt er dankzij drie zeer fraaie liedjes nog wel voor dat Angel Olsen een voldoende krijgt, plus de toezegging dat ik haar andere werk ga opzoeken, want dat ze een singer-songwriter is met potentie heeft ze op dit debuut zeker laten horen.

Wat is Do Me A Favour toch een briljant nummer! Het is verreweg de beste break-up song die ik ken. Daarom zal ik eens proberen uit te leggen wat ik nou zo goed vind aan dit nummer.

Ten eerste heeft dit nummer een geweldig mooie opbouw. Het eerste couplet is nog heel rustig. Je hoort de zachte drums met een simpel gitaarriffje op de achtergrond. Na dit couplet komt er een gitaar bij en daardoor klinkt het tweede couplet al wat steviger. De sombere sfeer van het nummer wordt al duidelijk hoorbaar.
Na het 'do me a favour'-stukje (wat we een refrein zouden kunnen noemen, maar dat niet echt is, omdat het niet meer herhaald wordt) keert de rust weer terug. Bijna alle muziek sterft even weg om de tekst van het volgende couplet extra goed te benadrukken. Want dit stukje tekst is nogal treurig en emotioneel en geeft eiugenlijk de essentie van het hele nummer weer. Goed opletten dus!
Vanaf 'curiosity becomes a heavy load' komen de twee gitaren weer terug. En dan barst het onheil los! Er wordt heerlijk gerockt, zoals we dat van de Monkeys kennen. Dat doen ze mede om het laatste stuk songtekst wat extra kracht bij te zetten. Want zeg nou eerlijk: wat is een break-up liedje zonder een krachtige tekst? Inderdaad: een standaard break-up song. En van standaardliedjes moeten de Arctic Monkeys niets hebben.

Wat ik ook een sterk punt van dit nummer vind is de afwijkende structuur. Daarmee bedoel ik een opbouw die afwijkt van het standaard couplet-refrein-couplet-bridge-refrein. Eigenlijk bestaat dit nummer uit zes verschillende coupletten, in zes verschillende vormen. Er zit zelfs niet eens een duidelijk refrein in! Van de ene kant is dat fijn omdat het voor veel afwisseling en weinig herhaling zorgt, maar het kan ook averechts werken. Zonder een duidelijke structuur kan een nummer stuurloos worden en chaotisch op de luisteraar overkomen. Gelukkig trapt Do Me A Favour niet in die val, omdat de afwisseling tussen hard en zacht spel (zoals ik in de vorige alinea heb uitgewerkt) het nummer goed op de rails weet te houden en de aandacht van de luisteraar continu weet vast te houden.

En dan is er nog die fantastische tekst! Voor de mensen die de tekst van dit nummer niet kennen: het gaat over een man en vrouw die hun relatie beëindigen. Meer is het eigenlijk niet. Op zich is dat een goed onderwerp, maar de kunst is om dat onderwerp te verpakken in een goede songtrekst. En laat Alex Turner daar nou toevallig erg goed in zijn. Er zijn natuurlijk heel veel schrijvers die degelijke teksten kunnen schrijven, maar de toegevoegde waarde van Turner zit hem in zijn creativiteit. Hij bedenkt zinnen en metaforen die anderen nooit zouden kunnen bedenken, hij gebruikt moeilijke woorden die anderen nooit in een songtekst ingepast krijgen en hij weet vaak een bepaald soort humor in zijn teksten te stoppen.
De eerste zin van Do Me A Favour vind ik meteen een typsche Alex Turner-zin: Well the morning was complete. Wat een enorme bak cynisme zit er in die zin verborgen! Ook een zin als Do me a favour and break my nose vind ik erg sterk. Deze zin weet, ondanks zijn serieuze aard, toch een glimlachje op mijn gezicht te toveren en dat vind ik knap.
Maar deze songtekst heeft meer dan alleen een paar leuke, treffende zinnen. Deze frase vind ik bijvoorbeeld prachtig:
En nu ik toch zo lekker bezig ben met het strooien met songteksten kunnen de laatste regels van dit nummer er ook nog wel bij. De muziek is harder en krachtiger dan het tijdens het hele nummer is gweweest en de spanning is duidelijk voelbaar. Dan komt deze tekst:
Een ander voordeel aan de teksten vind ik dat ze gezongen worden door Alex Turner. Hij heeft naar mijn mening een geweldige stem en dat voegt zeker iets toe aan het nummer. Datzelfde geldt eigenlijk ook voor zijn accent.

En tot slot: Het klinkt ook nog eens heel lekker! Wat wil een mens nog meer?

Humbug was het eerste volledige album dat ik van Arctic Monkeys luisterde. Van de vorige albums kende ik alleen de singles en die waren me zo goed bevallen, dat ik besloot dit album te downloaden.

De eerste luisterbeurt viel me tegen. Het was totaal niet wat ik had verwacht en leek in de verste verte niet op de Arctic Monkeys zoals ik ze kende. Na een tweede luisterbeurt kwamen er toch wel wat leuke nummers bovendrijven: Dangerous Animals en Pretty Visitors. Niet de beste nummers van het album, maar wel twee die erg goed in het gehoor liggen.

In de maanden daarna heb ik de vorige albums van AM gedownload en die spraken me veel meer aan. Humbug verdween naar de achtergrond. Het was immers een veel slechtere plaat dan de eerste twee. (Volgens de meeste kiriteken dan, onder andere hier op MuMe.)

Na een tijdje kreeg ik toch weer verlangens naar Humbug. Toch maar weer een keertje proberen dus. Deze keer beviel het me stukken beter. Sterker nog: Het was gewoon een goed album! My Propeller en Crying Lightning zijn ook heerlijke nummers en Cornerstone was ineens ook mooi. Mijn stem werd verhoogd naar 4 sterren en dit album zou ik voortaan vaker gaan draaien.

Inmiddels denk ik dat het album genoeg 'gerijpd' is en dat ik nu pas echt weet hoe mooi dit album eigenlijk is. Nummers als Secret Door en Potion Approaching hebben eindelijk ook de waardering gekregen die ze verdienen en nu blijkt dat het album veel beter is dan ik aanvankelijk dacht. En of Humbug nou het beste of slechtste album van Arctic Monkeys is, daar doe ik geen uitspraken over. Humbug valt niet te vergelijken met hun vorige werk, dus dat ga ik dan ook maar niet doen. Wat ik wel doe is voor de laatste keer mijn stem verhogen: Naar 4,5 sterren.

Op The Kids Will Take Their Monsters On heeft Automatic Loveletter de meeste punkinvloeden van zich afgeschud en op dit album staan meer rustige, ingetogen nummers dan op hun eerdere werk. Dat betekent echter niet dat ze hun scherpe randjes zijn verloren. Integendeel! Nummers als Save Me en Cruel Cruel worden gedragen door de krachtige en rauwe stem van zangeres Juliet Simms. Vooral Save Me is een lekker up-tempo nummer met heerlijke uithalen van Simms. Ook Black Ink Revenge (een remake van het nummer My Goodbye) kan in dezelfde categorie geschaald worden en behoort tot de betere nummers van dit album.
De rest van het album is beduidend rustiger. Mooie, ingetogen en fragiele nummers als Trade Places, Pillows en vooral The Curtain Close zijn een verrijking voor het oeuvre van deze band. En Cruel Cruel is zelfs een heuse piano-ballad!
Over fragiel gesproken: Never Take It Off is misschien wel het meest kwetsbare liedje dat ik in tijden heb gehoord: De zachte, maar toch rauwe zang van Juliet Simms, begeleid door alleen een akoestische gitaar, weten me te raken. Ook de tekst is prachtig. Enige minpunt is de korte duur, maar als opener van dit album kan ik daar nog best mee leven.

Kort samengevat vind ik dit een heel sterk album, waarop ik maar moeilijk een favoriet nummer kan aanwijzen. Het zijn vooral de nummers met wat meer pit die me het best bevallen: Save Me, Cruel Cruel en Black Ink Revenge. Voeg daar de prachtige afsluiter The Curtain Close nog aan toe en je hebt een EP die het geweldige Recover zelfs nog overtreft.
Automatic Loveletter is duidelijk gegroeid ten opzichte van hun vorige album (Truth or Dare uit 2010) en heeft een meer volwassen sound gekregen. De akoestische experimenten zijn een verrijking voor de band en hun oeuvre en ze zorgen er tevens voor dat de zang van Juliet Simms veel beter tot haar recht komt. Op hun debuut-ep stond met Make-Up Smeared Eyes ook al een prachtig akoestisch nummer, maar dat valt nog niet te vergelijken met wat ze op dit album laten horen. Je kunt horen dat ze het akoestische kunstje hier beter hebben uitgewerkt en al beter onder de knie hebben dan vier jaar geleden.

The Kids Will Take Their Monsters On (mooie albumtitel trouwens, een stukje songtekst uit het slotnummer) vind ik vooralsnog een van de beste albums van het jaar. De lijn die Automatic Loveletter met dit album heeft ingezet bevalt me uitstekend en mag wat mij betreft zeker doorgezet worden op hun volgende albums. Tot die tijd zal ik mijn honger moeten stillen met dit album. En dat gaat vast lukken.