menu

Hier kun je zien welke berichten stoepkrijt als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Fates Warning - Parallels (1991)

4,5
Gisteren viel het kwartje ineens. Dit album is veel beter dan ik in eerste instantie dacht! Vooral muzikaal is dit album bij vlagen echt om te smullen. Parallels is geen album dat het van zijn aanstekelijke rockers moet hebben, maar heeft veel meer in zijn mars.

De eerste nummers van dit album die bij me bleven hangen waren Life in Still Water, Eye to Eye en Point of View. Drie lekkere rockers die erg prettig wegluisteren, maar eigenlijk nauwelijks boven de middelmaat uitsteken. De meeste andere nummers waren me te loom en vooral de zeurderig gezongen. Dat werd 3 of hooguit 3,5 sterren.

Na gisteren ben ik zoals gezegd van gedachten veranderd. In mijn concentratie hoorde ik ineens veel meer dan wat me in eerste instantie was opgevallen. Met name de muziek (met het gitaarspel in de hoofdrol) bleek veel complexer, sterker en lekkerder dan ik dacht. Bijna ieder intro op dit album is al raak. Zodra de zang dan invalt is het even slikken voor me, omdat ik de zanger soms wel erg zeurderig en klagerig vind zingen, maar daar kan ik best aan wennen.
In tegenstelling tot wat ik eerst dacht moet Parallels het niet zozeer van de aanstekelijke riffs hebben (al zijn die hier ruimschoots aanwezig), maar zijn het vooral de complexiteit, opbouw en sfeer van de nummers die de show stelen. Het diepe en donkere geluid dat hier gecreëerd wordt spreekt me erg aan. Het stoere en zware gitaargeluid, de afstandelijke bas en de soms bijna machinale drums zetten een meeslepende sfeer neer die me erg aan The Sisters of Mercy doet denken. Heerlijk!

Life in Still Water, Eye to Eye en Point of View blijven favoriete nummers van me. Ze klinken gewoon te lekker om er niet van te houden. Daarnaast is ook The Eleventh Hour tot een van mijn favorieten uitgegroeid. Het nummer komt maar langzaam op gang en daar heb ik wel wat moeite mee, maar als het nummer na 3 minuten eenmaal losbarst is dat al snel vergeven.
Leave the Past Behind en We Only Say Goodbye kunnen niet tippen aan het vorige viertal, maar hebben ook zeker hun sterke momenten. Het refrein van het openingsnummer klinkt vlot en aanstekelijk en de tegendraadse gitaar en bas geven het toch een leuke en complexe twist mee. We Only Say Goodbye vind ik toch wat zwakker, maar heeft dan weer een heerlijk intro wat het een en ander compenseert.
Voor Don't Follow Me heb ik al vanaf het begin een zwak. De galmende gitaar tijdens de coupletten is heerlijk, het refrein nestelt zich makkelijk in je hoofd en de daarop volgende gitaarsolo weet me ook te pakken. Normaliter heb ik het niet zo op gitaarsolo's, maar deze vind ik toch wel erg fijn.
Het enige nummer dat me niet kan boeien is The Road Goes On Forever. Dit is niet toevallig het langzaamste nummer van dit album. Als Fates Warning wat pit in hun nummers stopt kan ik daar echt van genieten, maar zodra ze dat weglaten en ze het op de rustige toer proberen hoeft het voor mij niet meer. De zang wordt er ook alleen maar druileriger op. Jammer van deze misser.

Waar dit album eerst met hangen er wurgen 3,5 sterren in de wacht kon slepen, zijn het er nu 4. En die haalt Parallels met gemak. Dit is geen album wat ik gemakkelijk als achtergrondmuziek zal opzetten, want dan komt deze muziek absoluut niet tot zijn recht. Dit album heeft aandacht nodig, want alleen dan kun je meegezogen worden in het donkere gat waarin Fates Warning zich bevindt. De teksten, de melodieën, de riffs, de zang: Werkelijk alles aan dit album heeft een zwart randje. Parallels is een somber en stemmig album, maar wordt nergens echt melancholisch. Sterker nog: het klinkt bij vlagen zelfs behoorlijk toegankelijk. En juist dát maakt dit album voor mij zo goed.

Foo Fighters - Wasting Light (2011)

4,0
Vooraf had ik niet al te hoge verwachtingen van Wasting Light. Een groot Foo Fighters fan ben ik sowieso al niet (ik ken alleen The Colour and the Shape en een paar singles) en na het horen van White Limo had ik op voorhand al weinig zin meer om dit album te gaan luisteren. Gelukkig klonk de eerste single Rope een stuk beter, waardoor ik toch heb besloten dit album eens uit te proberen. En daar ben ik absoluut niet rouwig om!

Meteen na de eerste luisterbeurt was ik enthousiast, iets wat me niet heel vaak overkomt. Ik werd meteen gepakt door het hoge rock-gehalte en de aanstekelijkheid van de eerste nummers. Bridge Burning is een perfecte opener voor dit album en zelfs White Limo klonk ineens best goed. Zou dat komen door het gezelschap waarin dit nummer nu verkeerd? Ik denk van wel.

Bijna alle nummers zijn kwalitatief sterk, hoewel het tweede deel van het album wel wat aan kwaliteit inboet. Back & Forth is gewoon bagger en ook Miss the Misery en I Should Have Known doen me niet veel. Laatstgenoemde vind ik zelfs ietwat irritant. Het zeikerige 'I should van known...' in de intro doet mijn humeur bepaald geen goed. Eerlijk gezegd is het nummer niet eens zo heel slecht, maar ik wordt er niet warm of koud van.

A Matter of Time vind ik daarentegen weer wel een lekker nummer! Het is een vrij simpel nummer met niet al te ingewikkelde lyrics, maar het is wel erg aanstekelijk. Hoe kinderlijk eenvoudig het refrein ook is, ondanks (of misschien wel dankzij) dat kan ik A Matter of Time maar moeilijk uit mijn hoofd krijgen.

Gelukkig staat er na twee mindere nummers nog wel een goede afsluiter op dit album: Walk. Vooral het 'ingehouden schreeuwen' van Grohl tijdens het eerste refrein vind ik echt fantastisch! Samen met Arlandria en Bridge Burning staat er dus sowieso een trio topnummers (nee, ik schuw het gebruik van superlatieven niet) op dit album. Met daartussenin een meer dan behoorlijke opvulling. Daarom 4 sterren voor de jongste telg uit de Foo Fighters-familie!

Frankie Rose - Interstellar (2012)

3,5
Frankie Rose heeft talent en is een aanwinst voor de popmuziek. Haar debuutalbum Interstellar combineert dreampop met post-punk en heeft daar nog een gezonde dosis synths aan toegevoegd. Tel daar haar zachte, zoete stemgeluid bij op en je hebt een recept voor een heerlijk album.
Noem het dromerige post-punk. Noem het dreampop met een bite. Noem het zoals je wilt. De formule is succesvol en Frankie Rose heeft er zeker iets leuks van gemaakt. Toch is dit album niet zo sterk als het had kunnen zijn.

De beste nummers van Interstellar zijn de vlotte popnummers. Single Know Me is daar het beste voorbeeld van: Een aanstekelijk popnummer met een dromerig sfeertje, maar toch erg aanstekelijk. Niet de dreampop die je van bijvoorbeeld Beach House kent, maar veel luchtiger en catchier dan dat.
Ook albumopener Interstellar tapt uit dat vaatje. Het begint heel rustig, maar vanaf 1 minuut 15 wordt er flink wat pit in het nummer geblazen. Gospel/Grace (het derde nummer op dit album) gaat ook nog een beetje in deze flow mee, want ook deze behoort tot de leukste popnummers van Interstellar. Een leuk trio popnummers om het album mee te beginnen, maar niet bepaald representatief.

Voor de post-punkliefhebber zijn vooral Night Swim en Moon in My Mind de niet te missen nummers. Night Swim is de vlotste van de twee en het gitaarwerk doet me wat aan The xx denken. Moon in My Mind is de donkerste van het stel en klinkt heerlijk onheilspellend.
Liefhebbers van The xx moeten zeker ook eens naar afsluiter The Fall luisteren. Het muzikale lijkt bijna identiek aan hetgene wat The xx op hun debuutalbum heeft laten horen. De zang is echter wel erg dromerig en vaag, waardoor het als geheel toch maar een matig nummer is.
Had We Had It heeft ook een aardig post-punk intro, maar is wat poppier en luchtiger dan de hiervoor genoemde nummers.

Naast vlotte en donkere nummers, staan er ook een aantal langzame (en daardoor misschien wat saaie) liedjes op dit album. Apples for the Sun is daar het beste voorbeeld van. Dit nummer is wel heel erg dromerig en weet mij niet echt te boeien. Dat juist dit nummer de langste van het album is helpt ook niet echt mee.
Pair of Wings bevalt me veel beter. Een heerlijke zoete tekst die al even zoet wordt gezongen. De lengte speelt dit nummer geen parten, want de instrumentatie wordt naar verloop van tijd steeds rijker. Mooi, maar wel jammer dat de tekst zo eenzijdig is.
Daylight Sky ten slotte heeft van alle nummers nog het meest met dreampop van doen. Eigenlijk kun je dit wel omschrijven als pure dreampop. Het doet me heel erg denken aan een album van Still Corners dat ik vorig jaar heb leren kennen.

Interstellar is een erg leuk album met een verfrissend geluid. Het luchtige van pop, het donkere van post-punk en het dromerige van dreampop worden hier verenigd en dat levert een uniek en verkwikkend geluid op. Toch is dit geen topalbum. Een goed recept alleen is namelijk nog geen garantie voor een lekker gerecht.
Waar het op dit album nog aan schort is kwaliteit. Het songmateriaal kan nog zo leuk klinken, heel erg hoogstaand is het allemaal niet. De meeste nummers zijn vrij simpel opgebouwd en hebben oppervlakkige teksten. Iets meer inhoud en diepgang kunnen absoluut geen kwaad. Sterker nog: Ze zijn hard nodig.
Dit album wordt gelukkig nog enigszins gered door de korte speelduur. Daardoor kan Interstellar niet gaan vervelen, een gevaar dat wel op de loer ligt bij zulke eenzijdige muziek. Door de lengte van 32 minuten kan ik ondanks alle kritiekpuntjes zeggen dat dit een leuk album is, waar ik graag naar luister. Want leuke en mooie nummers staan er meer dan genoeg op.
Frankie Rose heeft talent en is een aanwinst voor de popmuziek. Maar ze moet wel beloven om vooruitgang te boeken op haar volgende album.

Froukje - Licht en Donker (2021)

3,5
Froukje werd vandaag gequote door Harm Edens in Dit Was Het Nieuws. Ik moest wel even twee keer nadenken voor ik het herkende, want ik had 'm niet verwacht.