Wat een prachtig album van de jonge Trevor Powers. Zelden heb ik een album zo vaak gedraaid als dit debuutalbum. De veel geroemde dromerige sfeer is inderdaad prachtig, maar ook de opbouw van de nummers verdient lof. Vooral bij nummers als July, Montana en Afternoon is dit heel knap gedaan. Andere nummers kenmerken zich vooral door een sterk refrein. Seventeen is hier een uitstekend voorbeeld van.

Verder snapt Powers goed dat hij dit album niet te lang moet rekken. Doordat het album slechts bestaat uit een achttal relatief korte nummers, verslapt het album niet. Ik ben in ieder geval zeer benieuwd naar het toekomstige werk van dit talent, en zal ondertussen met veel plezier dit album met grote regelmaat blijven draaien.

En daar was opeens de jonge Trevor Powers met een geweldig droomplaat genaamd The Year of Hibernation. Kenmerkend aan dit album was het minimalisme en de zorgvuldige opbouw van de nummers. Twee jaar later is daar Wondrous Bughouse. Door Pitchfork met open armen ontvangen, maar door de gemiddelde luisteraar een stuk minder. Dat is te begrijpen, aangezien Powers bij een paar nummers nogal overdrijft met zijn toeters en bellen.

Waar ik bij de eerste paar luisterbeurten zeer teleurgesteld was, is dat gevoel langzaam verdwenen in een vorm van tevredenheid. Zo slecht is dit album ook weer niet en er staan wel degelijk een paar pareltjes op. Neem alleen al het schitterende Raspberry Cane, Third Dystopia of het gevoelige Pelican Man. Eigenlijk is het alleen maar te hopen dat Powers bij een volgend album een mooie tussenweg vindt, wat dat deze jongeman veel potentie heeft is nu wel duidelijk.