Wat een geweldig debuut van Savages. Niet lullen maar spelen, en dat kunnen ze. Er staan een aantal geweldige knallers op dit debuut. Nummers als She Will en Husbands maken gigantisch veel indruk. Qua opbouw en uitvoering overtuigen vooral Shut Up en het uitgesponnen Marshal Dear. De meer ingetogen nummers als Waiting for a Sign en Strife weten niet direct te overtuigen en zullen wellicht bij nog meer luisterbeurten kunnen groeien. Of dit een blijvertje gaat zijn weet ik nog niet, maar wat maakt het verder uit als je in ieder geval één van dit soort platen hebt kunnen maken.

Elke keer weer die tenenkrommende opbouw naar het refrein toe. Snake-Tongued Beast en “hit” The Day After Tomorrow zijn daar perfecte voorbeelden van. Klinken bij een eerste en tweede luisterbeurt goed tot geweldig, maar al snel stort het kaartenhuis van verveling in elkaar. Constant datzelfde refreintje in combinatie met die korte maar onvermijdelijke instrumentale onderbreking voor het laatste refrein wordt ingezet. Bovendien klinken de teksten ook bijzonder ongemeend en ongeïnspireerd. Hoewel de teleurstelling overheerst, kom ik door het titelnummer en het uitstekende Miracle in July toch uit op een voldoende.

Een prima album van Scott Matthews, maar baanbrekend is het allerminst. Ook staan er een aantal nummers op het album die mij minder kunnen boeien en heb ik niets met de instrumentale intermezzo’s. Het ontbreekt wat mij betreft aan verrassingen. Maar zoals gezegd is het zeker geen slecht album, waarbij mijn favoriete nummer het titelnummer van het album is.

Dit laatste album van Shearwater valt eerlijk gezegd nogal tegen. Er zijn maar weinig nummers die zich onderscheiden. Hoogtepunten zijn er met de onweerstaanbare nummers Animal Life en You as You Were. Ook Dread Sovereign en het snelle Immaculate zijn uitstekend. Maar verder blijft er helaas weinig over met Open Your Houses als absoluut dieptepunt. Dit is niet bepaald het album geworden waarop ik vooraf gehoopt had.

Wederom een sterk album van Shearwater. Een topnotering blijft ook hier uit vanwege een aantal inzakmomenten, maar met name het openingsnummer en Hail, Mary zijn van ongekende schoonheid waarbij met name de emotionele uithalen veel indruk maken. Zogezegd zijn er een paar minpuntjes aan te wijzen, zoals Going is Song en Sing, Little Birdie.

Op een vrij willekeurige wijze probeer ik dit album van Shearwater als eerste uit. Als groot liefhebber van Okkervil River kan ik het uiteraard niet laten om ook deze band uit te testen. Waar Okkervil River het vooral moest hebben van een aantal losse, geweldige nummers, weet Shearwater een album vol sterke nummers te maken. Hoewel gezegd moet worden dat het trage nummer I Was A Cloud een tegenvaller is en hetzelfde geldt voor het daaropvolgende experiment South Col.

Rooks wordt hier niet geheel onterecht het meest geroemd, maar naast dit wonderschone nummer bestaat het album uit nog een aantal parels. Zo is de uithaal in Lost Boys schitterend, het tempo in Century Eyes opzwepend en zijn er de prachtige kwetsbare nummers The Hunter’s Star en The Snow Leopard.

Helaas een wat minder dan voorganger Rook. Desondanks bevat dit album wel degelijk het geluid van Shearwater wat ik heel erg kan waarderen. Dit komt vooral tot uiting in de prijsnummers Black Eyes en Castaways. Maar ook God Made Me en An Insular Life vind ik heel sterk. Het is het eerder gehoorde verhaal van pieken en dalen. Het verschil tussenbeide is klein op dit opnieuw zeer geslaagde album van een band die live zelfs buitenaards mooi klinkt.

Bij Winged Life is het geluid van Okkervil River duidelijk te horen. Hetzelfde geluid is het overigens niet, aangezien deze nummers duidelijk de urgentie missen die veelal wel bij de nummers van Okkervil River te horen is. Zoals altijd, staan ook op dit album van Shearwater verschillende prachtige parels. Het betreft hier bijvoorbeeld The World in 1984, The Set Table en de prachtige opener A Hush. Maar er staan ook een aantal nummers die de tijdsduur van het album onnodig oprekken. Voorbeelden hiervan zijn Sealed en The Kind.

Na een vijftal albums van Shearwater te hebben geluisterd, kan ik concluderen dat het album Rook het meest perfecte album is, omdat het aantal zwakkere nummers op dat album tot een minimum is teruggebracht.

In eerste instantie dacht ik dat dit album van Sigur Rós hun meesterwerk zou zijn. Nu blijkt voorganger Ágætis Byrjun nog iets beter te zijn en valt dit album een beetje tegen. Hoewel dat natuurlijk betrekkelijk is in dit geval. Met name Untitled 6 & 7 duren op een gegeven moment iets te lang en zijn minder origineel dan de rest van het album.

Untitled 1 is trouwens een schitterende en magische opener en zonder twijfel mijn favoriet op het album. Voor mijn gevoel is er na het fantastische Untitled 5 sprake van een stijlbreuk. Vanaf dan begint het donkere deel van het album. Dit deel bevalt mijn duidelijk iets minder, hoewel de afsluiter een legendarisch en episch nummer is.

Ik neem momenteel alle tijd om de albums van Sigur Rós voldoende tijd te geven om te groeien. Dat pakt voor dit album in ieder geval goed uit. In eerste instantie was ik al snel betoverd door het tweeluik Svefn-G-Englar en Staráflur, maar nu beginnen ook andere parels steeds duidelijker te worden en blijkt dit album amper een zwak nummer te bevatten. Het valt mij wel op dat de lichtere nummers mij iets meer bevallen, ik ben benieuwd of die ontwikkeling zich doorzet.

Na het “tussendoortje” Valtari is daar dan het album van Sigur Rós waar iedereen op heeft gewacht. Met Brennisteinn en Kveikur laat Sigur Rós daadwerkelijk een ander geluid horen wat totaal niet te vergelijken is met het rustige werk van de vorige plaat Valtari. Maar hoewel Brennisteinn en Kveikur geweldige nummers zijn, zullen ze niet uit kunnen groeien tot mijn favorieten, al klonk het live verdomd lekker. Ik droom liever weg bij Sigur Rós en mede daarom is het album Valtari voor mij veel beter dan het album Kveikur. In Valtari hoorde ik meer durf en originaliteit en ging Sigur Rós bovendien een richting in die mij goed beviel. Met Kveikur is weliswaar ruimte voor vernieuwing, maar klinken ook veel nummers als tussendoortjes in de weliswaar meest positieve zin van het woord.

Maar zoals altijd is er genoeg te genieten op een nieuwe plaat van mijn meest gedraaide band. Een favoriet is Stormur waarin Jónsi op zijn kwetsbaarst te horen is. Yfirboro kenmerkt zich door een prachtig begin dat mij doet denken aan de beste nummers op ( ). Verder een schitterend nummer met een klassieke opbouw die mij nog niet kan vervelen. Daarbij is het einde ook weer machtig mooi. Isjaki is toch wel het nummer dat het snelst herkenbaar klinkt, maar daarmee ook het minste indruk maakt. Jammer dat ze dit nummer hebben gekozen om te spelen als lichte tegenhanger van de wat zwaardere nummers tijdens recente concerten.

Wat een heerlijk album van Sigur Rós. Het grootste deel van het album is simpelweg perfectie. Dit soort lichtere nummers kan ik uitstekend waarderen, vooral wanneer dat gebeurt zoals in Inní Mér Syngur Vitleysingur. Daarnaast vormen Festival en Ára Bátur een tweetal epische nummers die nergens te sentimenteel worden. Ook het pareltje Fljótavík is bijna magisch te noemen.

Met de opener van het album, Gobbledigook, heb ik wat minder. Hierbij gaan ze wat mij betreft iets te ver, hoewel het als albumopener best geschikt is. Verder staan er weinig misstappen op het album, al behoort All Alright niet bepaald tot mijn favorieten.

Een grote tegenvaller wil ik dit album niet noemen, maar het is wel een stukje minder dan de vorige twee albums. Waar ( ) uitblinkt doordat het klinkt als een geheel, en Ágætis Byrjun de betere nummers bevat, is het moeilijk om de kracht van dit album aan te geven. Natuurlijk de prachtige klassieker Hoppípolla staat erop en is nog niets van zijn kracht verloren.

Verder voldoende aardige tot goede nummers zoals het epische Milanó, prachtige Sé Lest en het ontroerende Glósóli, maar in zijn geheel dus net iets minder. Gelukkig zagen de leden van Sigur Rós dit ook in en kozen zij voor een koerswijziging bij het volgende album.

Wat blijkt dit nieuwe album van Sigur Rós een groeiplaat te zijn, die overigens perfect past bij een warme zomeravond. Van dit album kun je alleen genieten als je rustig de tijd neemt. Wat dat betreft vormt het een contrast met de moderne wereld en zou je dit zelfs een soort vakantieplaat kunnen noemen.

Het sterkste punt is dat het één geheel vormt. Hoewel veel mensen Varúð bestempelen als hun favoriete nummer, zie ik het puur als onderdeel van een perfect gevormd geheel. Tot Varðeldur wordt het pad van perfectie bewandeld. Eigenlijk vormen alleen Valtari en Fjögur Píanó een klein struikelblok, die overigens steeds kleiner wordt. Soms heb ik echter nog het gevoel alsof die nummers onterecht iets te lang duren.

Het is overigens te gek voor woorden dat dit als een restjesalbum wordt bestempeld. Het is een album dat de tijd nodig heeft, wellicht nog meer dan de andere albums van deze band. Valtari is deels te vergelijken met de eerste helft van ( ), maar waar dat album middels een stijlbreuk een andere richting opgaat, is dat hier niet het geval en wordt zelfs een lagere versnelling ingezet. Of Sigur Rós zich voldoende ontwikkeld heeft als band is moeilijk te zeggen. Revolutionair is dit album wellicht niet, maar Sigur Rós bewijst voor mij in ieder geval dat dit een zelfkritische band blijft met een eigen geluid.

Met tweemaal 4* en zelfs driemaal 4,5* te hebben uitgedeeld aan de albums van deze IJslandse giganten, is het niets minder dan logisch dat ik ook dit eerste album een eerlijke kans geef. Na een aantal luisterbeurten kan ik niet anders concluderen dat ik wat gemengde gevoelens heb. Hun album bevat weliswaar een aantal sfeervolle en prachtige parels, zoals Myrkur en Von. Daarentegen zijn een aantal nummers mij iets te minimalistisch. Ik vind het in ieder geval moedig dat ze een dergelijk album hebben uitgebracht, helaas is het niet geheel mijn ding. Dan luister ik toch liever naar de minimalistische stijl zoals op Valtari te horen is.

Een heerlijk dromerig album met een prima slot. Het ontbreekt aan hoogtepunten, maar als achtergrond-muziek kan dit zeker wel opgezet worden. The Sea (and the Mirror) is dan ook een passende naam, zeer geschikt om voort te kabbelen op repeat.

Met For a Reason levert de band Silkstone een zeer aanstekelijk album af. Na de opener, Rain has Come, is daar gelijk het nummer Ready, wat met afstand het beste nummer op het album is. Maar gelukkig zakt het niveau niet heel veel in. Het zoete What’s the Reason? komt op mij nogal plichtmatig over, maar nummers als Right Now, Can You Hear Me en Always on My Mind zijn allen zeer goed. Het nummer Lost is qua tempo vergelijkbaar met het eerder genoemde nummer What’s the Reason?, maar ditmaal werkt het gelukkig wel. Dit nummer wordt niet te sentimenteel gebracht.

Na Right Now, zakt het album duidelijk in. De volgende nummers zijn deels een kopie van eerdere nummers en deels een beetje meer experimenteel. Dit pakt helaas niet goed uit. Niettemin heb ik genoten van de eerste helft van dit album, en met name Ready is een pareltje dat bij iedereen goed in gehoor zal liggen.

Na wat losse nummers gehoord te hebben van het ambitieuze project met de verschillende Yearbooks, heb ik nu dan ook een regulier album gehoord van Sleeping at Last. En ik ben zeer onder de indruk van dit album. Elk nummer is prachtig opgebouwd, de stem klinkt geweldig fragiel en emotioneel. Persoonlijk denk ik dat een veel groter publiek deze muziek zal kunnen waarderen. Het enige nadeel is dat het album op een gegeven moment iets te lang doorgaat. Er is niet altijd sprake van een optimale spanningsboog. Mijn favorieten zijn Tension & Thrill, Careful Hands en Needle & Thread. En slechte nummers zijn er eigenlijk niet, alleen het gebrek aan variatie breekt soms op.

Nadat ik Lioness met de hoogst mogelijke waardering beloond heb, valt dit album nogal tegen. De nummers zijn deze keren een stuk minder beklijvend en hoewel een groot aantal luisterbeurten wel wat helpt bij de waardering, kan ik niet anders concluderen dat dit album kwalitatief een stuk minder is. Het pakt mij simpelweg niet genoeg en dat is heel jammer. Het album bevat daarnaast niet direct nummers die ik tot mijn favorieten zou scharen. Mijn favorieten zijn Hot Black Silk, Captain Badass, Come Back to Your Man en Love and Work, die qua niveau te vergelijken zijn met de minste nummers op Lioness.

Wat is er nog te zeggen over Jason Molina en zijn Songs: Ohia. Ook met Didn’t Rain bevestigt hij zijn status van ongeëvenaard tekstschrijver en neerslachtige sfeerschepper. Zwakke nummers staan er niet op dit album en met het titelnummer en het wat stevige Ring the Bell bevat dit album ook een aantal van zijn beste nummers. Hoewel ik niet al zijn albums als een kip zonder kop waardeer met de hoogste sterrenaantallen, zie ik hem wel degelijk als een gigant en hoop ik hem ooit een keer live te kunnen aanschouwen.

Wederom een bijzonder intens album. Ik werd weggeblazen door Lioness terwijl Axxess & Ace wat tegenviel, maar gelukkig is dit album weer zeer goed. Jason Molina houdt je de gehele tijdsduur in een soort houdsgreep. Toch moet ik toegeven dat Molina soms wel heel veel van luisteraar verwacht. Hoewel het album mij de gehele tijdsduur kan boeien, kan ik mij goed voorstellen dat dit niet voor iedereen geldt. Maar wat mij betreft een schitterend album van een zeer opmerkelijke artiest die ik hopelijk ooit een keer live mag aanschouwen.

Wat een album, wat een intensiteit. Het nummer Lioness heb ik al eerder gehoord, maar ik had nooit durven denken dat het gehele album zo’n hoog niveau zou kunnen behalen. Natuurlijk het is een loodzwaar en donker album, maar het is toch zeer genietbaar. Vergelijkbaar met Lioness is Black Crow, wat ook een zeer intens nummer is. Daaropvolgend is Tigress, die weliswaar korter is, maar ook veel indruk maakt. In feite gaat dit door tot het einde van het album. Back on Top en Baby Take a Look beschouwde ik in eerste instantie als de zwakkere nummers, maar ook die klinken nu geweldig. Dit album verdient de hoogste waardering, en hopelijk zie ik Jason Molina ooit nog live in actie.

Niet direct mijn favoriete album van Songs: Ohia. Ik kan de afwisseling wel waarderen, maar het niveau van de verschillende nummers vind ik simpelweg te matig. John Henry Split My Heart en I’ve Been Riding with the Ghost klinken in eerste instantie goed, maar met name tekstueel stelt het weinig voor. Daarnaast zijn er nog een tweetal nummers die door iemand anders gezongen worden. Deze nummers maken weinig indruk en eerlijk gezegd had ik liever op zijn minst een duet gehoord met Jason.

Hold On Magnolia en Just Be Simple zijn trouwens wel behoorlijk goed en Farewell Transmission hoort wat mij betreft tot zijn beste werk. Niettemin had ik wat meer verwacht van dit album.

Na Leave Ruin het tweede album dat aan bod is gekomen van Strand of Oaks. Waar Leave Ruin enkele lange en intense nummers had, bevat Dark Shores dat toch een stuk minder. De nummers zijn korter en hoewel de meeste nummers wel degelijk van een hoog niveau zijn, is het niets dat ik niet beter heb gehoord. Zowel van hemzelf als van anderen binnen het genre. Hoogtepunten zijn vooral te vinden in het begin van het album met het prachtige Dark Shores, en de aanstekelijke nummers Satellite Moon en Trap Door.

Wat een geweldig debuut van Strand of Oaks. Met Leave Ruin heeft hij een album gemaakt zonder slechte nummers. Met name het koppel New Paris/Sister Evangeline gaat door merg en been. In eerste instantie vond ik Sister Evangeline een wat makkelijk nummer, maar inmiddels heb ik veel bewondering voor de wijze waarop Strand of Oaks zijn hart en ziel in dit nummer legt. Naast deze zware nummers staan er ook een aantal luchtige nummers tussen. Dit zorgt voor een goede balans en een wat mij betreft uitermate geslaagd album.

Na zijn eerste en derde (laatste) album te hebben besproken, is nu dan ook het tweede album aan de beurt. En dit is toevallig genoeg het album waarbij de bekende puzzelstukjes perfect in elkaar vallen. Waar het eerste album een paar kleine missers bevat en het derde album de kenmerkende intensiteit mist, is dit tweede album wel perfect in balans en volgepakt met krachtige nummers die je raken. Soms is het wat pompeus (neem Last to Swim), maar eigenlijk ben ik daar stiekem een groot liefhebber van. De muzikale intermezzo’s zijn goed geplaatst en Timothy Showalter (Strand of Oaks) is de meester in het krachtig afsluiten van zijn schitterende nummers.

Wederom een uitstekend album van Sufjan Stevens. Al vind ik het jammer dat sommige nummers iets te experimenteel aanvoelen. Waarschijnlijk is het daarom ook een EP. En dan heb ik met name over de overbodige toevoeging van de Classick Rock Version, en ook Djohariah is simpelweg te lang en niet geheel naar mijn smaak. Gelukkig is er dus ook genoeg te genieten. Het hoogtepunt is the Owl and the Tanager, maar Heirloom, Enchanting Ghost en originele versie van All Delighted People zijn uitstekende nummers.

Wat een schitterend album van Sufjan Stevens. Ik kost wel wat luisterbeurten om dit album volledig te kunnen waarderen, maar inmiddels ben ik beland in een fase waarbij ik eigenlijk geen favoriet nummer kan aanwijzen, en dat bedoel op een zeer positieve manier. Waar in eerste instantie nummers als Chicago en Jacksonville opvallen, zijn het nu ook de rustige nummers als John Wayne Gacy, Jr. die fantastisch klinken. Andere favorieten zijn The Predatory Wasp, The Tallest Man, The Man of Metropolis etc.

Nog een reden waarom ik dit album beschouw als één van de beste albums, is het gevoel dat dit album daadwerkelijk één geheel vormt. Overigens komt dit niet doordat het gaat over Illinois, maar meer dat de liedjes afzonderlijk perfect op elkaar aansluiten en echt slechte nummers ontbreken. Het is als een verhaal dat op geen enkel moment eentonig wordt, aangezien de bombast wordt afgewisseld met ingetogenheid. Inhoudsloos wordt dit album ook nooit, hoewel ik niet bij alle nummers de verborgen boodschap weet. Werkelijk een geweldige prestatie van Sufjan Stevens.

Ook opvallend is de humor of een vorm van luchtigheid binnen het album. Ten eerste is dat te merken aan de titels van de nummers, daarnaast ook bij tussenstukjes zoals bij Woo-hoo for the Pullman. Deze tussennummers zijn overigens niet allemaal perfect. Prairie Fire That Wanders About vind ik wellicht het zwakste nummer op het album en ook ben ik geen groot liefhebber van de afsluiter.

Maar als ik alles optel in harde minuten, dan kan ik concluderen dat ik ruim 50 minuten van dit album fantastisch vind en misschien maar een tiental minuten wat minder. Een ander groot pluspunt is dat hoewel dit album een fantastisch geheel vormt, er ook voldoende nummers uitstekend afzonderlijk te beluisteren zijn. Dit alles zorgt ervoor dat Illinois de hoogste waardering van mij krijgt en daarnaast ook een hoge plaats binnen mijn top 10 toebedeeld krijgt.

De vergelijking met Illinois is zeer begrijpelijk. Qua stijl en afwisseling zijn er wel degelijk overeenkomsten. Het grote verschil is kwaliteit en dan met name de kwaliteit van de afzonderlijke nummers. De meeste nummers op Michigan zijn of niet spannend genoeg, te repetitief of weten net niet die gevoelige snaar te raken, zoals de nummers op Illinois dat dus wel deden. Positief aan dit album is het constante niveau, het enige probleem is dus dat dit niveau niet hoger ligt dan 3,5*.

Wederom een schitterend album van Sufjan Stevens en ook zijn meest gevoelige album. Hoogtepunten zijn zonder twijfel het slotnummer, Seven Swans en het prachtige Sister. Maar ook de opener en To Be Alone with You en A Good Man is Hard to Find zijn allen zeer sterk. Gelukkig weet Sufjan dit keer ook eens de tijdsduur te beperken, waardoor dit album met recht geslaagd genoemd kan worden.

Na een eerste luisterbeurt had ik nooit durven denken dat dit album zou kunnen uitgroeien tot 4 sterren. Toch is dat na vele luisterbeurten gebeurd. Mede met het concert in Eindhoven in mijn herinnering, ben ik eindelijk in staat om alle nummers te waarderen. Met name de bombastische en epische nummers zoals Impossible Soul en Age of Adz kan ik zeer waarderen. Maar ook de albumopener is fantastisch, en doet als enige nummer denken aan het eerdere werk van Sufjan Stevens. Hier en daar is het album wellicht wat te lang, maar wat mij betreft is Sufjan op een uitstekende wijze geslaagd met zijn experiment.

Dit album van Sun Kil Moon is niet minder dan briljant. Na vele luisterbeurten blijft dit album groeien. Elke parel op het album wordt steeds mooier, waarbij de twee langste nummers (Lost Verses, Tonight the Sky) behoren tot het beste wat ik het afgelopen jaar heb ontdekt.

Het grote discussiepunt is de lengte van het album. Hoewel ik dit album vele malen opnieuw kan horen en er geen matige nummers op staan, denk ik toch dat een kortere speelduur bevorderlijk was geweest voor mijn eindoordeel. Welk nummer geschrapt zou moeten worden weet ik eerlijk gezegd niet, al is Heron Blue waarschijnlijk het meest tegenvallende nummer op het album.

Weliswaar het hoogste gewaardeerde album van Sun Kil Moon op Musicmeter, maar zelf ben ik het daar niet mee eens. Zelf vind ik April een stuk beter, doordat het meer klinkt als een eenheid en daarnaast mij meer weet te raken. Daarnaast vind ik de nummers Duk Koo Kim en Si Paloma wat tegenvallen.

Onbedoeld klinkt dit wel wat negatief. Ghosts of the Great Highway is namelijk een sterk album met verschillende sterke nummers. Het bekende nummer Carry Me Ohio is geweldig, maar ook het opzwepende Lily and Parrots en het gevoelige Glenn Tipton kunnen mij zeer overtuigen.