Een lekker tussendoortje van Of Monsters and Men. Maar de echte middelmaat ontstijgen doet het helaas zelden. Opener Dirty Paws is van hoog niveau, net als het geïnspireerde tweestemmige Mountain Sound. Maar zoals gezegd wordt het op een bepaald moment een herhalingsoefening en het lijkt mij dan ook onwaarschijnlijk dat we nog veel van deze band zullen horen.

Via een toplijst van Pitchfork werd mijn interesse voor dit album van Of Montreal gewekt. Er is hier al genoeg geschreven over het geweldige The Past Is a Grotesque Animal. Toch wel een behoorlijke stijlbreuk met de rest van het album en daarnaast tevens het onbetwiste hoogtepunt. Desalniettemin bevat dit album meer moois, hoewel daarnaast ook de wisselvalligheid opvalt.

Maar laten we beginnen met de hoogtepunten op dit bijna speelse en zeer experimentele album, waarbij het geluid hier en daar doet denken aan de band Phoenix. Albumopener Suffer for Fashion past perfect en geeft de juiste toon aan. Ook Bunny Ain’t No Kind of Rider behoort tot de hoogtepunten. Helaas zijn de mindere nummers groot in aantal. Faberge Falls for Shuggie, Labyrinthian Pomp en Gronlandic Edit behoren niet bepaald tot mijn favorieten en voorkomen dus een hogere beoordeling.

Wederom is dit niet het perfecte album van Okkervil River waar ik naar op zoek was. Een viertal nummers zijn praktisch perfect. Het gaat hier om For Real, Black, The Latest Thoughs en het prachtige So Come Back, I Am Waiting. Een aantal andere nummers willen mij maar niet voldoende raken. Een paar nummers (met name A Glow) vind ik zelfs iets te traag en te eentonig. Eigenlijk ben ik een beetje teleurgesteld, aangezien ik had verwacht dat dit mij echt zou kunnen raken. De snelle nummers zijn dus zeer overtuigend en opzwepend, terwijl een aantal trage nummers een volledig averechts effect genereren.

De tocht door het oeuvre van Okkervil River begint voor mij bij dit eerste album. Tot op dit moment was ik alleen bekend met een aantal bekende nummers van de band, maar daar komt dus verandering in. Na het horen van deze cd valt vooral de wisselvalligheid op. Eerder is al de ode aan Otis Redding een zwak nummer genoemd, en dat kan ik alleen maar beamen. Ook het andere lange nummer, My Bad Days, valt tegen.

Gelukkig zijn een aantal andere nummers wel zeer sterk. Met opener Red, gevolgd door Kansas City en het fantastische Lady Liberty, weet ik weer waarom ik met veel plezier luister naar deze band. Een heerlijk tempo en uithalen, en de rauwe stem van Will Sheff passen perfect bij elkaar. Ook Westfall en het slotnummer zijn zeker niet verkeerd. Maar zoals gezegd staan er ook wat mindere nummers op dit album, die ervoor dat het tempo uit het album wordt gehaald. Daardoor blijft een hele hoge waardering uit.

Inderdaad dit album is van een constant niveau. Maar dit voorkomt wellicht ook waarom er geen echte uitschieters op dit album staan. Het eerste album was wat speelser, en de kritiek op dat album lijken zij met dit tweede album iets te serieus te hebben genomen. Niettemin heb ik genoten van dit album. De beste nummers zijn Blanket and Crib en de twee nummers die daarop volgen. Tegen het einde aan wordt het allemaal iets minder, en lijkt er een beetje sprake te zijn van een gebrek aan frisse ideeën.

Dit zesde album van Okkervil River begint opvallend zwak. Bij eerdere albums begint deze band normaal gesproken met hun beste nummers, maar in dit geval is dat dus niet zo. The Valley is een bijna vervelend nummer en Piratess is iets beter, maar vooral qua tekst nogal nietszeggend. Van de drie volgende nummers, is alleen Rider de moeite waard. Hiermee heb je dus in prinicpe al een zeer tegenvallende helft van een album gehad, waardoor een topscore uitgesloten is.

Maar gelukkig is daar wel het herstel. Het begint met We Need a Myth, wat een prachtige opbouw kent. Daarna volgt Hanging from a Hit en het hoogtepunt Show Yourself, waarmee Okkervil River laat horen dat zij wel degelijk gegroeid zijn. Your Past Life is ook bovengemiddeld goed, en The Rise is een sterk slotstuk. Het moet gezegd worden dat de tweede helft van dit album nogal bombastisch is, maar dat bevalt mij eerlijk gezegd wel. Het is in ieder geval een stuk beter dan de eerste helft, dat op geen enkele wijze weet op te vallen.

De albums van Okkervil River zijn steeds beter geworden, en dit album zet die trend voort. Het eerste nummer is waarschijnlijk het beste nummer dat de band tot nu toe gemaakt heeft. Zo hoor ik deze band het liefst. Een hoog aantal tempowisselingen en emotionele uitbarstingen, dat zich toewerkt naar een fantastisch einde.

Het vervolg van het album is uitstekend, met het vergelijkbare Unless It’s Kicks. Het eerste rustmoment wordt bereikt met Savannah Smiles. Niet helemaal geslaagd, maar niettemin behoorlijk goed. De enige nummers die iets minder zijn op dit album, zijn You Can’t Hold the Hand of a Rock and Roll Man en Title Track. Het slotstuk is wel weer van hoog niveau, waarbij zij hun tekst op een ingenieuze wijze combineren met het nummer Sloop John B van The Beach Boys.

Dit vijfde album van Okkervil River is wederom van hoog niveau. Maar net als bij de andere albums, ontbreekt de echte klik. Het zijn meer de individuele nummers die goed bevallen, dan het album als geheel. En dat terwijl ook op dit album echt zwakke nummers ontbreken, hoewel Pop Lie niet bepaald mijn favoriet is.

De afsluiter van dit album is wellicht het beste nummer, hoewel Lost Coastlines en Starry Stairs in de buurt komen. Met Blue Tulip heb ik verder vrij weinig en nummers als Singer Songwriter en Calling and not Calling My Ex liggen zeer lekker in het gehoor. Maar zoals gezegd is dit ook geen album dat in staat is om mij weg te blazen, en dat is toch jammer.

Eens in de zoveel tijd hoor je een nieuw geluid langskomen, maar zelden is er een cd van een nieuwkomer die mij zo heeft weggeblazen als deze knaller van Ought.

Ieder nummer is bovengemiddeld goed. Zanger Tim Beeler heeft daadwerkelijk iets te vertellen, de instrumentatie is rijk en heerlijk chaotisch, het schreeuwerige stemgeluid kruipt onder de huid en de liedstructuur wijkt op een unieke wijze net wat af van vergelijkbare bands binnen het genre.

Ought is wat mij betreft niet eens meer een belofte. Ze hebben een 5 sterren album afgeleverd en ik kan niet wachten tot ik getuigen mag zijn van het vuurwerk die ze ongetwijfeld zullen overbrengen op het podium.