Ik moet helaas concluderen dat dit debuutalbum van Agnes Obel nogal tegenvalt. En dat terwijl dit soort muziek mij doorgaans goed ligt en de verwachtingen dus hooggespannen waren. Waar het exact aan ligt is moeilijk aan te wijzen, maar het belangrijkste is dat haar muziek op dit album mij niet kan ontroeren. Het kabbelt voort, zonder mij echt te raken en eerlijk gezegd frustreert mij dat een beetje. Alleen bij Close Watch is het wel raak, maar ondertussen zijn de meeste nummers dan al langsgekomen. Ik verwacht nog wel wat van Agnes Obel in de toekomst, maar Philharmonics is voor mij geen voltreffer.

Natuurlijk, er staan prachtige nummers op dit album. All My Days is een schitterende opener, en Orange Sky is het absolute meesterwerk. Maar in totaliteit komt dit album toch tekort voor een topwaardering. Daarvoor zijn niet alle nummers sterk genoeg (Love You More) of vallen teveel uit de toon (Home). Eerlijk gezegd heb ik wel hoge verwachtingen voor zijn volgende album. Ik hoor namelijk veel potentie, wat er op dit album niet helemaal uitgekomen is.

Gisteren heb ik Alexi Murdoch live mogen bewonderen in Bitterzoet. Mijn kaartje heb ik vooral gekocht op basis van de eerste cd, aangezien dit album nog niet beschikbaar was. Helaas heeft dit album mij niet kunnen overtuigen, en ook het optreden van gisteren heeft mijn mening niet veranderd.

Tijdens het optreden speelde Murdoch zijn nummers nog langzamer dan op het album het geval is. Het kabbelt voort, op een vrij eentonige manier, waardoor voor mij een aantal nummers moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn. Zelfs na meer dan 10 luisterbeurten. Murdoch lijkt geen moeite te doen om een emotionele snaar bij de luisteraar te raken, zoals dat wel op zijn debuut gebeurde. Parels als All My Days en vooral Orange Sky, zijn dan ook niet te vinden op dit album. Het beste nummer is voor mij Some Day Soon, dat toch enige vorm van ritme en tempo bevat. Blijkbaar heb ik een vorm van structuur nodig in dit soort nummers, en dat is maar schaars terug te horen op dit album.

Om onduidelijke redenen ben ik een paar weken geleden pas begonnen met het luisteren naar hét album van 2012. Losse luisterbeurten maakte weinig indruk, maar nu na een aantal luisterbeurten van het gehele album is mijn mening volledig omgeslagen. Het kwartje is gevallen en ik kan niet anders concluderen dan dat An Awesome Wave een ijzersterk album is zonder al teveel zwakke nummers. Hoogtepunten zijn talrijk met Tessellate, een nummer met fantastische tempowisselingen, het sfeervolle Taro en het bijna bizarre Beezlebocks. Het is misschien een beetje laat, maar Alt-J kan weer een fan toevoegen aan de inmiddels uitpuilende fanbase.

De tweede album van Angus & Julia Stone is een stuk constanter dan hun debuut, hoewel ook dit album wat te lang is. Dit album is daarnaast ook zeer gewaagd met bijna epische nummers als Yellow Brick Road, Draw Your Swords. Ook Walk it Off, Hold On, The Devil´s Tears en Black Crow behoren tot mijn favorieten. Minpuntjes zijn zeer schaars, Hush is wellicht wat te luchtig en I´m Not Yours is een beetje een overbodig nummer. Dit is zonder twijfel een album dat ik nog regelmatig op ga zetten. Wegdromen is wellicht een wat overdreven woord, maar bij dit album mag dat best geplaatst worden.

Een tweetal van mijn favoriete nummers van Angus and Julia Stone staan op dit album. Het gaat namelijk om The Beast en het fantastische Hollywood. Zelden zo’n mooi, krachtig en scherp nummer gehoord over Hollywood. Celluloid Heroes van The Kinks verbleekt hierbij.

Maar het album bevat genoeg andere parels. Hoewel gezegd moet worden dat de speelduur nogal lang is. Ik had er geen moeite mee gehad als bijvoorbeeld Horse and Cart en Soldier geschrapt zouden zijn. Wellicht het slechte nummer is Wasted, dat ook nog eens veel te snel langskomt. Maar mijn complimenten gaan uit naar deze broer en zus, die elkaar op schitterende wijze aanvullen. Bella, Just a Boy, Another Day, Silver Coin en A Book Like This zijn allen bovengemiddeld goed.

Een aantal nummers van dit album behoren al een aantal maanden tot mijn favoriete nummers. Met name het openingsnummer is prachtig fragiel en uniek. En ook Fistful of Love en For Today I Am a Boy zijn werkelijk prachtig. Met name het bombastische einde van Fistful of Love is uitstekend geplaatst op dit album, en vormt een mooi contrast met een aantal andere nummers. Nu is het de vraag of ook de rest van dit album dit niveau heeft. Dat is niet het geval, maar het scheelt niet veel.

Ook Man is the Baby, You Are My Sister en Bird Gehrl zijn zeer sterk. Enige tegenvaller is My Lady Story, vooral na zo'n indrukwekkende opener. Verder snap ik de toevoeging van Free at Last niet helemaal. Vooral niet wanneer dat nummer plaats 9 heeft in de tracklist. Overigens is de samenwerking met artiesten als Lou Reed en Boy George uitstekend geslaagd en voelt totaal niet misplaatst.

Funeral is een album met een zeer groot aantal nummers dat ik beschouw als persoonlijke favorieten. Neighborhood #1 en #3, Rebellion zijn nog altijd fantastisch. In mindere mate behoren ook Wake Up, #2 en #4 tot die categorie. In tegenstelling tot deze nummers, hadden de overige vier nummers wat meer luisterbeurten nodig. Zo zijn de eerste paar minuten bij Une Année Sans Lumiere nogal wennen, en ook het geluid bij Crown of Love is vrij apart. Gelukkig maken de laatste minuten van die nummers veel goed.

Bij In the Backseat en Haïti speelt de stem van Régine Chassagne een prominente rol. Bij In the Backseat heb ik daar weinig problemen mee, in tegenstelling tot het nummer Haïti. Dit nummer komt nooit echt los, en hoewel het een mooi rustpunt is tussen Wake Up en Rebellion, wil het mij nooit echt raken.

Voor mij ligt de kracht van dit album bij de emotionele uitbarstingen. Zowel de wijze waarop gezongen wordt, als het gebruik van de instrumenten is zo intens en vol passie. Ook de opbouw van de liedjes is fantastisch. Persoonlijk ben ik een groot liefhebber van dit soort nummers waarbij je als luisteraar niet precies weet hoe het nummer gaat eindigen. Met Funeral heeft Arcade Fire een legendarisch debuut geproduceerd, en gelukkig is het al bekend dat het hierbij niet gebleven is.

Eigenlijk weet ik niet precies waarom ik dit album met 4,5* beoordeel. Natuurlijk, het album bevat No Cars Go (voor mij het beste nummer van Arcade Fire), het prachtig opgebouwde (Antichrist Television Blues), en andere toppers als Keep the Car Running, Intervention, Black Wave/Bad Vibrations en The Well and the Lighthouse. Maar bij de andere vijf nummers heb ik gemengde gevoelens die ik moeilijk onder woorden kan brengen.

Voor mij zijn de overige nummers een beetje te vergelijken met Crown of Love, een nummer afkomstig van het eerste album (Funeral). Deze nummers missen voor een deel het bombastische wat ik zo waardeer aan Arcade Fire, en hebben daarnaast nog iets wat mij tegenstaat. Bij bijvoorbeeld Black Mirror en Neon Bible bevalt het mij niet dat de titelwoorden steeds herhaald worden. Vooral omdat ik er zo weinig mee kan. Ik besef dat het metaforen zijn, maar het doet mij weinig en ik vind het eerder een beetje eentonig klinken. Hetzelfde geldt trouwens voor Windowsill.

En toch geef ik dit album 4,5*. Waarschijnlijk komt het doordat Arcade Fire ermee wegkomt. Binnen elk nummer zit altijd nog genoeg kwaliteit om mij als luisteraar te laten genieten. Meestal is dat een enkele uitbarsting van zanger Win Butler of de briljante tekst (op die titelwoorden na). Kortom, Arcade Fire kan bij mij weinig fout doen.

Hoewel ik The Suburbs steeds beter ga vinden, groeit het album nooit uit tot een echte favoriet. Dit heeft verschillende redenen. Ten eerste ontbreekt het aan een echt geweldig nummer. Zelfs mijn persoonlijke favoriet op het album (City with No Children) haalt bij lange na niet het niveau van nummers als No Cars Go en Neighborhood #1 en #3. En hoewel het album een krachtig geheel vormt, heb ik toch wat moeite met een aantal nummers. Wasted Hours, Half Light I en ook het harde Month of May zijn niet bepaald favorieten van mij. Desondanks is de stem van Butler nog steeds fantastisch en heb ik mij ondertussen al vele uren vermaakt met dit derde album van Arcade Fire.

Misschien niet hun beste album, niettemin zeker het proberen waard. Met nummers als Feel It en met name Crushed weten ze mij als luisteraar wederom in te pakken. Hoewel het begin van het album ijzersterk is, merk ik wel dat het album snel snakt naar een nummer als Crushed. Vooral bij Ruination verslapt mijn aandacht.

De tweede album van Arctic Monkeys is een kleine tegenvaller. Waar het debuut constant van een hoog niveau is, zakt dit album halverwege weg naar een matig niveau. Dit gebeurt na het uitstekende Do Me a Favour. Overigens is 505 wel een prima afsluiter.

En dat terwijl het album zo goed begon. Brainstorm, D is for Dangerous en Teddy Picker zijn nummers die de verwachtingen waarmaken, en Fluorescent Adolescent is het aanstekelijke meesterwerk van dit album. Halverwege lijken zij een beetje de weg kwijt te zijn, met The Bad Thing als dieptepunt. Gelukkig zijn het allemaal korte nummers, maar jammer is het wel.

In een review van Sandokan-veld las ik het word lamlendigheid. Zo negatief wil ik niet zijn (en is die review trouwens ook niet), maar ik begrijp deze kritiek wel. Ik mis de uitbarstingen van Arctic Monkeys. Wel heb ik begrip voor de koerswijziging van de band. Iedereen heeft tenslotte het recht om te spelen wat ze willen, zonder de druk van een platenmaatschappij.

Voor mij pakt het niet geweldig uit, ik snap dan ook niet dat andere luisteraars dit als het beste album zien. Zelf beschouw ik Crying Lightning met afstand als het beste nummer van dit album, gevolgd door Cornerstone, Dance Little Liar en Pretty Visitors.

Wederom een sterk album van Arctic Monkeys, maar ook wederom iets te wisselvallig. Daarnaast zie ik dit album helaas iets teveel als los zand. Er zit niet één bepaalde gedachte achter. Dat vind ik toch wel jammer, maar verder kan ik zeker genieten van een aantal losse nummers. Een speciale vermelding voor het nummer That’s Where You’re Wrong, dat al vanaf de eerste luisterbeurt bijzonder goed klinkt.

Het verbaast mij trouwens niks dat Don't Sit Down en Library Pictures hier het meest gewaardeerd worden. Uiteindelijk lijken die nummers een beetje op de nummers van het eerste album, en dan met name de agressie en tempo waarmee die nummers gespeeld worden. Helaas zouden deze nummers zeker niet behoren tot de beste nummers van het eerste album. Ik denk ook niet dat ze dat niveau ooit nog kunnen benaderen.

Natuurlijk waren de bekende nummers van dit album mij al bekend. Maar met het uitkomen van een nieuwe cd, en een bijbehorend optreden op Rock Werchter, ben ik toch maar een begonnen aan het oeuvre van Arctic Monkeys. De eerste kennismaking is in ieder geval uitermate goed geslaagd. 13 relatief beknopte nummers vol energie, zonder negatieve uitschieters, zorgen ervoor dat ik dit album zeer kan waarderen.

De meest opvallende ontdekking, die hier niet heel erg gewaardeerd wordt, is Still Take You Home. Met name het einde van dit nummer is geniaal. Het is natuurlijk fantastisch dat je op dit album constant verrast wordt, en dat elk nummer in potentie een hoogtepunt kan zijn. Arctic Monkeys weten in ieder hoe zij de nummers op het album het beste kunnen ordenen, maar dat wordt natuurlijk ook makkelijker wanneer je zoveel goede nummers tot je beschikking hebt.

De hoogst mogelijke waardering blijft uit, omdat er geen nummer op staat die ik zonder twijfel zou plaatsen tussen mijn meest favoriete nummers. Wanneer ik de vergelijking maak met het eerste album van Interpol, staat daar wel een nummer als Leif Erikson op, dat mij daadwerkelijk weet te raken. Op dit album staat een dergelijk nummer niet. Riot Van is daarvoor te zwak, en in feite komt alleen A Certain Romance in de buurt. Niettemin een zeer geslaagd en veelbelovend debuut.

Gezien als voorprogramma van Arcade Fire, hoewel dat optreden indruk op mij heeft gemaakt, kon het mij niet de gehele tijdsduur boeien. Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor dit album. Een aantal nummers lijkt iets teveel op elkaar. Niettemin een zeer interessant debuut, waarbij ik vooral benieuwd ben naar het volgende werk van Austra. Ik kan mij moeilijk voorstellen dat zij nog een keer iets maken zoals dit eerste album.