menu

Hier kun je zien welke berichten SirPsychoSexy als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Opeth - Orchid (1995)

Nu de zomer zijn einde nadert en de grijze wolken zich over ons samentroepen, is het ideale moment aangebroken om de muziek van Opeth nog eens de rondjes te laten doen. Ik heb besloten om me voor het eerst ook aan het ouder materiaal (pre-Still Life) te wagen en een chronologische wandeling door het oeuvre van dit gezelschap te maken.

Als debuutplaat kan Orchid alvast tellen. Je eerste album openen met een epos van 14 minuten is gewaagd, maar het beklijft onmiddellijk en eigenlijk wordt dat niveau zowat geheel het album vastgehouden. Ik had gevreesd dat dit vooral een ruwe diamant zou zijn, zoals zo vaak voorvalt met de eerste albums van succesvolle groepen, maar dat blijkt reuzegoed mee te vallen. Zowel de harde momenten als de rustpuntjes (bijv. de spookachtig mooie pianocompositie Silhouette) komen goed uit de verf. Vooral de black metal-invloeden zijn voor mij hier nog heel sterk hoorbaar.

Deze ga ik zeker nog herbeluisteren. En dan te denken dat Åkerfeldt hier nog maar 21 jaar was! Piepjong en al direct zo'n volwassen plaat in elkaar kunnen steken, het is bewonderenswaardig.

P.S. Een kleine disclaimer: op Spotify staat Into the Frost of Winter erbij als reguliere track, maar deze hoort wel degelijk niet bij het originele album. Het gaat over een "early unproduced rehearsal recording", aldus Wikipedia, die bij de reissue erbij is geplakt, maar wat mij betreft hadden ze het beter in de kluis gelaten, want het is een bak teringherrie die vreselijk afsteekt bij de rest van dit mooie album.

Organized Konfusion - Organized Konfusion (1991)

4,0
Erg sterk debuut van deze heren. Hierboven lees ik wat discussie over welk album nu gemakkelijker in te komen is tussen deze of de opvolger. Voor mij is dat duidelijk deze. De uptempo funk beats waar dit album mee doorspekt is, gaan er bij mij in als zoete koek. Daar leggen zowel Pharoahe als Prince Po heerlijk losse flows overheen die continu klinken alsof ze de bocht uit gaan vliegen, maar dan toch op het goede moment weer landen. Dat, en het voortdurend rijmen binnen strofes en met meerdere lettergrepen tegelijkertijd, was in 1991 ver voor op zijn tijd en klinkt nog steeds behoorlijk uniek anno nu.

De tand des tijds heeft wel zijn afdrukken nagelaten: zo hebben sommige strofes ondertussen een redelijk 'lyrical miracle'-gehalte. Ook gaat het nogal vaak gewoon over hoe goed ze wel niet zijn als MC's en wat ze andere rappers kunnen aandoen. Niet dat het stoort overigens, want ze doen het met zodanig veel overtuiging en stijl dat het niet gaat storen. Toch toont een nummer als The Rough Side of Town dat ze ook serieuze verhalen kunnen vertellen zonder tierlantijntjes, iets dat ze naar mijn gevoel op de opvolger nog een stuk meer zouden gaan doen.

Alles tot en met het titelnummer staat als een huis, wat daarna komt is ook prima af te luisteren. Essentieel luistervoer voor liefhebbers van old school hip hop.