Erg onevenwichtig album. Een song als Problem Child is veel steviger dan Squeeler, het melige Big Balls en de bluestune There's gonna be some rockin'. Op zich niet erg, maar ik hoor Bon Scott toch graag tot het uiterste gaan. Bij aint no fun komt dat ook nog niet erg uit de verf. Blijven over de bekendere tracks (Rocker, Problem Child) die je ook op het live album If you want Blood tegenkomt en de titeltrack. Ik snap wel dat dit album niet in de States werd uitgebracht. Weinig klassiekers dus die je in huis moet hebben.

Voormalig Dokken en Dio en huidig Foreigner bassist Jeff Pilson produceerde dit alleraardigst hardrock n roll n sleaze plaatje van de voormalig Guns n Roses drummer. Steve Adler huurde een alleraardigste zanger en gitarist in waar na deze release eigenlijk niet meer veel van is vernomen. Slash doet ook nog een leadsolo duit in het zakje in Just dont ask wat dan gelijk het hoogtepunt van de plaat is (voor mij). Verder niks aan de hand rock n roll wat wel lekker wegluistert. Fans van Slash en GnR mogen hier best wat van in hun playlist zetten.

Ik ben het grotendeels wel eens met james_cameron. Er is best veel mis aan dit album, maar het wordt wel energiek gebracht. Bij mij komt het gitaarwerk over als van Zack Wylde. Hoewel degelijk en snel kan de goede man met zijn solo's niet erg zijn ei kwijt en heeft ook niet zijn eigen geluid zeg maar. Russel Allen drukt een behoorlijke stempel op het album. De tweede ballad schreeuwt om een Menneketi-like solo maar buiten wat akoestisch gepiel gaat het als een nachtkaars uit. Russel Allen klinkt af en toe te "Disturbed" maar het blijft een prima zanger. Alleen sommige teksten zijn niet van zijn gebruikelijke niveau. Wil nog graag met de kids meedoen zo lijkt het, past natuurlijk wel bij deze (stevige) classic rock plaat.
Ik ben bang dat alleen prima uitgesponnen Feel the Adrenaline (zie video) mijn zomer vakantie mp3 folder gaat halen. Toch nog 3.5 ster want vakmanschap en enthousiasme kan hier niet ontzegd worden. Bassist verdient een aparte vermelding.

Album komt als een stoomtrein over je heen gedonderd. Op een of andere manier hebben de heren uit Boston een bepaalde groove te pakken zoals geen ander kan, die je meezuigt in de aanstekelijke rock songs. Zo ook onder het refrein vanLiving on the edge direct gevolgd door geweldige Flesh. Totdat Crazy begint. De trein is gestopt om vervolgens als stoptrein verder te gaan naar station west. Nou moest je daar toch zijn anders had je de geweldige solo van Amazing gemist.

Spaced en women of the world gaan al gauw naar het stukje brein dat moeite heeft met het opslaan van ontvangen data. Dat maakt van kant A niet de meest indrukwekkende rock n blues die je misschien zou hopen. Ik had wat dat betreft ook een album van Montrose op kunnen zetten ware het niet dat Lord of the Tighs er tussen staat. Maar kant B (vanaf S.O.S.) maakt alles weer goed.
Dat moest ook wel want het debuutalbum deed niet zoveel in de US. Deze ook niet overigens maar er zat wat progressie in. De band krijgt op dit album al iets meer een eigen smoel en de productie is ook sterk verbeterd.
Train kept a rollin' werd tot het laatst en tot vervelens toe vast aan de live setlist toegevoegd. Maar eigenlijk is het gewoon ook een wereldsong met een heerlijke groove en soloos. De song gaat langzaam en ietwat mysterieus over naar Seasons of a Wither. Dat is nog eens een powerballad om naar uit te kijken. De afsluiter Pandora's Box laat alvast horen waar de heren in de toekomst in petto hebben. Sterke compositie en verdient vinkje mijnerzijds, al is het maar vanwege die klarinet voordat de riff begint. Aerosmith kwam op stoom in 1974. Hoewel het e.e.a. nog wel erg seventies klinkt toch een aanrader.
(SBM Remaster 1993. DR12)

Na 10 jaar wachten op inspiratie deze plaat afgeleverd. Inspiratie niet gevonden. Herhaling van alle zetten maar dan minder. Terwijl ze live nog staan als een huis. Dit is geen comeback maar een aftershock (je).

Ten eerste is de tracklist hier verkeerd om afgebeeld. Cd 1 begint met let the music do the talking en cd2 met eat the rich. Anders klopt de chronologische volgorde niet. Wil je meer dan alleen de grote big one hits dan is dit een leuke verzamelaar van de Aero periode na 1987. Voor de allready fans is het een leuke aanvulling vanwege de akoestische stukken en verzameling b kantjes die je mischien nog niet hebt zoals het sterke dueces are wild en it ain't enough. Krijg je er gratis nog 2 live klassiekers bij.Topper.

Yngwie scheurt er lekker op los in het rechterkanaal. Graham Bonnet zit er wel eens naast, zoals we gewend zijn bij deze power vocalist. En probeert zijn japanse fans vrienden voor het leven te maken ( no more war! Na hiroshima mon amour) Of dit nog niet tenenkrommend genoeg is volgt het vreselijke , tja niks zeggende night games. Kree nakoorie is natuurlijk wel weer lekker. 2 rainbow hitjes erbij gespeeld en floep, het album is vol. Omdat het eea zo aandoenlijk is en yngwie dus ook maar een mens ( en geen gitaargod) zo blijkt, toch grappig om te hebben. Voor yngwie fans only

Mijn kennismaking met Alice Cooper stamt uit de toen populaire eindlijst op de radio: De top 100 allertijden. Daarin was het één en al (hard) rock wat de boventoon voerde begin jaren tachtig en Halo of Flies had ik daarvoor nog nooit gehoord. Maar het waren toen magere jaren voor Cooper dus duurde het tot eind 1989 toen Poison de uitgaansgelegenheden vulde en Waynes World de man in ere herstelde. Maar om dan het gehele ouvre dan met terugwerkende kracht te gaan beluisteren en of aan te schaffen, daar is het eigenlijk nooit van gekomen.
Om toch iets op CD te hebben van de legendarische shock rocker op zoek naar een verzamelaar MET natuurlijk Halo of Flies (piekt op no 5! in de NL top 40 in 1973) Ook de bij mij inmiddels bekende singles school's out (piek 9), No more mister Nice guy (piekt 6) en How you gonna see mee now (piekt 9) mochten niet ontbreken. En dan kom je al gauw op deze The Definitive uit.
Blijkbaar nog meer hitnoteringen die achter zijn naam staan in '72/'73 : Elected (piekt 5) en Hello Hurray (piekt 6) waarmee de man toch veel populairder was dan menig Rock bandje in die tijd.
Later dan nog Poison (piekt 8 in '89) en Hey Stoopid (piekt 22 in '90)
Het is niet alleen maar hard-rock wat de klok slaat op dit album. Her en der wat Glam, David Bowie achtige songs en een paar ballads en niets van de '78-'89 periode. Boekje erbij met wat uitleg en voor een paar knaken is het toch best genieten van de geluidstechnisch goed opgepoetste tracks.

Zeg je metal en 1990, grote kans dat je één van de vele thrash metal albums op je oren hebt. Het Deense Artillery heeft de technische thrash goed onder de knie. Mooie gitaar intro's trappen het galloperende gethrash af en daarna blijven de leads veelvuldig en verrassend goed terugkomen. Hierbij wordt de melodie niet uit het oog verloren en zoals het bij dit genre betaamt, mits goed uitgevoerd, zijn de tempowisselingen binnen de songs talrijk. De wat rauwe keel van Flemming Rønsdorf is niet mijn favoriete stem om een hele plaat mee te vullen maar de twingitaarpartijen van de gebroeders Stützer zijn van ongekend hoog niveau en passen precies in mijn straatje. Khomaniac (Song over de Iraanse geestelijke dictator van de jaren 80) en Bombfood vink ik even aan. Razamanaz (Nazareth cover) maakt het album 3 minuten en 14 seconden te lang.