menu

Hier kun je zien welke berichten P Jay als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Q-Tip - Amplified (1999)

4,0
P Jay schreef:
Dit album gisteren nog eens een kans gegeven, maar het doet me echt niets.

Ik vind het zelfs kutbeats en Q-Tip die steeds over the girls en the clubs bezig is... vreselijk.

N.T. is tof, Wait Up kan ook nog door de beugel, maar Let's Ride vind ik een topper: heerlijk beatje...

De rest vind ik matig tot slecht (Breathe And Stop, Vivrant Thing, End Of Time,...)

Is dit Q-Tip, mijn held met vele Tribe-classics op zijn naam?? Misschien dat die party-vibe wél nog overslaat op mij, maar voorlopig moet ik eerlijk zijn tegenover mezelf (ook al doet het wat pijn om Q-Tip zo weinig te geven) en geef ik slechts 2,5*


Ik verhoog van 2,5* naar 4*... Het kwartje is dan toch uiteindelijk gevallen. Het is gewoon een erg tof album met aparte beats van J Dilla, die in '99 vrij vooruitstrevend en experimenteel moeten hebben geklonken.

Q-Tip rapt hier misschien "iets" meer over de meiden dan op de Tribe-classics al valt dat ook wel mee, hoor. Hij flowt vooral met bijna onopgemerkt gemak op de Dilla-producties. Het ritme of de aard van de Dilla-producties zijn soms nogal apart of minder voor de hand liggend, waardoor Q-Tip een extra pluim verdient voor de flows die hij aan de dag legt. "Amplified" is volgens mij typisch zo'n album waarbij de luisteraar alle beats en flows misschien te evident gaat vinden, zonder te bedenken dat het eigenlijk verdomd origineel is en opgewekt en lekker klinkt.

Zomerse en goedgeluimde pianomelodieën zijn hier prominent aanwezig. "Higher" is een mooi voorbeeld. "Wait Up" bestaat dan meer uit de naadloze samenwerking van een pianobegeleiding en een lage blazer. Ook de stuwende piano op "N.T." van DJ Scratch is een eminent hoogtepunt. Op "Things U Do" is ook een piano te horen, maar zeggen dat de op en neer gaande pianotonen het leeuwendeel van de productie opeisen zou onrecht doen aan de complexe gelaagde Dilla-productie waar allerlei verschillende elementen ongemerkt hand in hand gaan en in elkaar passen.

Maar over het algemeen denk ik dat dergelijke nummers zelfs bij de sceptici (onder wie ik tot voor kort ook viel) nog te pruimen vielen. Het waren eerder nummers als "Breathe & Stop", "Go Hard" en "Vivrant Thing" die écht de wenkbrauwen doen/deden fronsen. De link met commercialisme en club-imago schrikt veel hiphoppers af en mij ook wel, maar als een nummer goed is opgebouwd en met liefde en muzikaliteit is gemaakt en ook zo klinkt dat kan je er gewoon geen problemen mee hebben. De percussie op "Breathe & Stop" klinkt gewoon heerlijk funky. De track ademt hedonisme, feestgedruis en vrolijkheid uit én is op de koop toe dansbaar. "Go Hard" is minimalistisch, dat is wel het minste dat kan gezegd worden. Een monotoon computerbliepje met een monotone bass en een drumpatroon. En toch weet J Dilla een funky geluid te creëren met de weinige middelen die hij aanwendt. Q-Tip vernietigt de beat met zijn flow die genoeg kracht bezit om begeleid te worden door een productie die eerder een skelet is dan een volwaardig lijf. Let ook op hoe innovatief de productie klinkt. Zouden The Neptunes niet erg goed naar dergelijke Dilla-nummers geluisterd hebben in '99? "Vivrant Thing" is ook nog zo'n "clubnummer", maar hetzelfde verhaal als hierboven. Alle geluiden die dit nummer bezit zijn funkier dan een spastische kangoeroe op XTC. Een dominerende en elastische bass die de richting bepaalt en alle bijhorende percussie-elementen die in de aangegeven cadans meebewegen, waardoor het nummer enorm veel energie uitstraalt en overdraagt. En ja, een flowende Q-Tip kan ook nooit kwaad uiteraard...

Ik heb "Amplified" leren appreciëren. "Let's Ride" vond ik al jaren een ware parel en vreemd genoeg vond ik de rest over het algemeen ruk. Maar eens je beginnen letten bent op de secure wijze van produceren van J Dilla (eenzame cymbalen of blazersuggesties e.d. op de juiste momenten) en alle vooroordelen naast je neer hebt gelegd en in de stemming bent gekomen voor zonnige, zorgeloze en überfunky muziek dan pakt "Amplified" wel degelijk. Q-Tip is hier vormelijk erg sterk bezig: hij pakt elk ritme goed aan en zijn flexibele flow en stemgeluid staan nog altijd als een huis.

Toch slechts 4*, want "End Of Time" is nog steeds niet écht mijn ding. Verder vond ik "Do It" vrij saai met een nogal oppervlakkige productie. En natuurlijk betreur ik het enerzijds nog altijd een beetje dat de jazzy sfeer van vorige Tribe-classics en de Native Tongue-ideologie van voorheen heeft moeten plaats maken voor een feestende en opgewekte, maar nog steeds stijl- en soulvolle Q-Tip in samenwerking met een bij vlagen wervelende J Dilla achter de knoppen.


(Ik verwacht een tevreden en opgeluchte reactie van onze "Amplified"-kruisvaarder, Niek )

Q-Tip - The Renaissance (2008)

4,5
Vergeet Prozac, vergeet chocolade, vergeet alcohol, vergeet marihuana... Draai "The Renaissance" als je wil opbeuren en met een vrolijke noot door het leven stappen. Dit album bevat positieve vibes bij overvloed. Q-Tip beleeft veel plezier aan het produceren van hiphopbeats en rapt op zijn toch wat oudere dag nog erg graag en dat hoor je. Alles klinkt hier erg soulvol en warm, maar toch soms suggestief en abstract en ja simpel. Maar er gaat zoveel positieve energie van uit en melodisch klinkt het zo comfortabel en geruststellend. "The Renaissance" is het spreekwoordelijke zonnetje in huis.

Q-Tip is gewoon een steengoede producer. Als MC experimenteert hij veel en meestal voelt bij de beat erg goed aan, maar de Q-Tip uit zijn Tribe-periode vond ik als MC toch wel nog wat beter dan de MC Q-Tip anno 2008, maar nog steeds heeft hij een erg aangename flow en heeft hij ook vaak écht iets te zeggen. Maar vooral productioneel is het hier smullen.

Bijna elk nummer is een hoogtepunt. De twee "mindere" nummers vind ik "Johnny Is Dead" (hier rapt Q-tip niet zo aangenaam, vind ik) en "Dance On Glass" (vind ik tot nu toe te banaal klinken op één of andere manier). Verder gewoon een erg sterk, consistent en krachtig album. Een garantie op het verzadigen van de muzikale zintuigen waaraan een luisteraar letterlijk veel plezier aan kan beleven. Een ouderwets plezierig hiphop-album, maar toch in zekere zin wat vooruitstrevend. Kortom, een ietwat nieuwe innovatieve interpretatie van het Native Tongues-geluid en -ideologie van weleer.

4,5*

Queen Latifah - All Hail the Queen (1989)

4,0
Erg leuke Golden Age-plaat. Queen Latifah kan zéker haar mannetje staan met de mic! De erg vermakelijke producties met jazzy samples doen natuurlijk ook deugd. Mark The 45 King produceerd het grote deel van het album, maar ook Prince Paul, Daddy-O & KRS-One produceren elk een track. Gastoptredens door De La Soul, Daddy-O en Monie Love.

Hoogtepunten zijn: 'Mama Gave Birth To the Soul Children' met De La Soul: erg leuke samples en productie door Prince Paul die in '89 erg in vorm was. De beat verandert redelijk vaak tijdens dat liedje, maar het blijft erg interessant en de ongedwongenheid van de twee De La MC's + de typische eind jaren '80-beats met trompetjes, snelle bass-loops maken dit een erg toffe track!

Dance For Me en Come Into My House zijn party-tracks zoals de albums uit die tijd er meestal wel minstens één van hebben, maar ze zijn erg fresh geproduceerd door The 45 King. Queen Latifah houdt het op het iets snellere tempo ook interessant met battle-rhymes met een aardige flow en goede articulatie en aangemaan stemgeluid.

Latifah's Law heeft leuke blazers op de beat en Queen Latifah veegt de vloer met 'sucka-MC's'. Wrath of My Madness was haar eerste single en is gewoon het betere Golden Age-werk. Bassloopje en straight MC'in: zoals het hoort!
The Pros is even iets anders: erg trage reggae-achtige beat door Daddy-O en hij en Latifah vullen elkaar goed aan op deze luie beat, waarop ze wat opscheppen over hun skills.

Ladies First heeft weer blazers en gewoon misschien wel de leukste sfeer op het album: Latifah en Monie Love (de britse MC) geven het beste van zichzelf over de sterkte van de vrouwen! Eén van mijn favorieten.

Op A King and Queen Creation rapt The 45 King ook even mee, wat niet echt super uitvalt. Zijn flow is niets speciaals en hij had beter achter de boards gebleven (waar hij maar schitterend werk blijft leveren op dit album!).

Evil That Men Do is geproduceerd door KRS en doet inderdaad erg BDP aan. Harde beat waarop Latifah weet stand te houden, zeker één van de betere momenten van de cd. Jammer dat KRS maar 1 bar meerapt...

Over de hele lijn en sterk album, dat 4 sterren waard is! Het checken waard: één van de betere vrouwelijke MC's.