menu

Hier kun je zien welke berichten P Jay als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

The Beatnuts - Street Level (1994)

4,5
PRACH-TI-GE BEATS!

Jongens toch; heb dit album net gekocht en ben tot over mijn oren verliefd op de beats... Het is de laatste tijd mooi weer en dat is de ideale situatie om dit album te beluisteren!

Tekstueel stelt het (uiteraard/zoals gekend) niet veel voor: het gaat namelijk voornamelijk over stunts, blunts, guns & killin fake MC's, al komen ze bij wijlen eens met een dope line af!

Maar daar gaat het niet om... De rhymes flowen perfect op de basrijke boom bap beats! 4,5 sterren enkel voor de beats en voor het feit dat de flows goed klinken ook al is de inhoud ervan vaak quasi nihil!

"Are You Ready" ft. Grand Puba is meesterlijk! Fantastische beat en guestverse by MC Grand Pu

"Props Over Here" is de single van het album en heeft een heldere, zonnige zware baslijn (let ook op de synthesizers af en toe op de achtergrond)

Ook bestaan de refreintjes vaak uit geniaal uitgelezen samples....

bv. bij "Straight Jacket" (wat ook een magistrale beat heeft ) de line van Ol' Dirty Bastard

"Rappenin is what happenin
Keep the pockets fat and then, hands clappenin"

die steeds herhaald wordt!

Ik kan dit album enkel prijzen... Luister niet naar de teksten, zeker als je in de mood bent voor diepe teksten om over na te denken...

Maar geniet van dit album als je wil relaxen (als het weer wat meezit) en als je wil feesten op Boom Bap Hiphop.

Vet album! 4,5 sterren

The Coup - Genocide & Juice (1994)

3,5
Nee, Boots Riley is de lead singer en heeft een zwaardere stem. E-Roc met zijn hoge stem heeft wél wat weg van Opio. Vind dit overigens niet echt lijken op Souls of Mischief. The Coup schrijft zich volledig in in het gangbare geluid aan de Westkust: jaren '70 funksamples met opvallende bassen, synthesizers,... terwijl Souls Of Mischief vooral een jazzy stijl had en meer "Oostkust"-achtig klonk.

Dit album bezorgt me altijd wel een plezierige luisterbeurt. Zonnige trage funky beatjes met dat typische platte Westcoast-accent. Maar in tegenstelling tot het nihilistisch geflow van de gangsters uit The Bay Area en L.A., die eigenlijk een patent hebben op deze stijl van producties, wil The Coup wel degelijk iets zeggen. The Coup is een groep die nogal politiek gericht is. En hun communistisch links gedachtegoed sijpelt zeker ook binnen in hun teksten. Zo lachen ze vooral graag met de rijke kapitalistische miljardairs van USA en spreken ze vrijuit over het beroven van de rijken om aan de armen te geven (Robin Hood-style).

Leuke nummers zijn "Fat Cats, Bigga Fish", "Pimps" & "Takin These" (= een trilogische eenheid), Hip 2 tha Skeme, "Gunsmoke" & "Santa Rita Weekend" (met een erg pimpy basslijntje: Oakland op zijn best met Spice-1 en E-40 (die weliswaar een vreselijke rapper blijft)).

3,5*

The D.O.C. - No One Can Do It Better (1989)

4,0
Erg goed old school album! Prima beats van Dre en leuk scratchwerk soms. The D.O.C. zou een grote meneer geworden zijn, maar op dit album is hij al een grote MC: hij flowt erg bevrijd en on point en is heerlijk om naar te luisteren. Hij is anders dan Ice Cube, maar technisch gezien vind ik hem misschien wel beter, al had Cube geniale teksten: de beste MC misschien dus wel uit het N.W.A.-camp!

Dit album kreeg ook 5 mics in The Source (wat dan toch wel nét iets overdreven is), dat wil toch wat zeggen! Wat ondergewaardeerd.

Het krijgt van mij 4*

Dé track voor mij is hier "It's Funky Enough", heerlijk, ik daag je uit stil te blijven zitten bij die track!

The Geto Boys - We Can't Be Stopped (1991)

4,0
Wat'n een hard, ongenuanceerd, puur, agressief, recht-voor-de-raap album zonder scrupules! De producties zijn hard en effectief! Vaak nogal funky samples op een droge drumbeat zonder al te veel franjes. De teksten mikken zuiver op de impact die ze teweegbrengen (maar daarvoor wijs ik graag door naar psychonaatje's post).

Willie D's stem lijkt erg op die van Ice Cube, vind ik. En The Geto Boys zijn ook wel met hem te vergelijken al zijn zij wel wat "platter" en directer in hun boodschap. Deze groep wordt vaak vergeten als men het heeft over het verspreiden en aanvaardbaar maken van gangsterrap, waarbij men meestel enkel Schooly D, N.W.A. en Ice-T vermeldt.

Bijna elk nummer is hier gewoon goed: de simpele formule werkt perfect. Enkel "The Other Level" vind ik maar een middelmatige track. En "Chuckie" is persoonlijk ook niet aan mij besteed.

4* voor deze gangsterrap-klassieker

The Nonce - World Ultimate (1995)

4,5
De Project Blowed-gerelateerde groep The Nonce was in '95 verantwoordelijk voor een erg sfeervol en sterk debuutalbum. Yusef Afoat en Nouka Basetype uit L.A. zijn echte b-boys: ze produceren hier alles en rappen afwisselend alle verzen vol.

Vooral productioneel vind ik het erg sterk, maar het is toch het totaalplaatje dat het hem hier doet. De combinatie van atmosferische, erg jazzy, dromerige en rustgevende muziek met de simpele, duidelijk gearticuleerde old school-achtige raps is een duidelijke winner. Old school raps op new school producties eigenlijk. Als echte crate diggers gooien ze de ene jazz-sample na de andere op de harde drums. Voor een niet-hiphopfan is dat vaak heiligschennis dat improvisatorische en zachte jazz in een keurslijf wordt gegotent door een hiphopbeat, maar voor boombapfans met een zwak voor blazers en bassjes is dat de perfecte combinatie. De nek beweegt heftig mee op het leuke ritme terwijl het hoofd verdwaast en wazig wordt meegesleurd naar een relaxerende, feeërieke droomwereld door de unieke sfeer hier. De MC's onderhouden de luisteraar meer dan behoorlijk en zijn werkelijk perfect geknipt voor het opluisteren van dergelijke atmosferische muziek.

Hoogtepunten zijn "On The Air", "Bus Stops" (heerlijke situatieschetsen hier over meisjes in de zomer in de stad), "Mix Tapes" (de "hit" van dit album met de pompende bas en beat), "World Ultimate" (één van de weinige nummers die wat meer uptempo zijn), "Good to Go" (loungy pianotonen in interactie met verspreide trompetuithalen), .... Eigenlijk zijn enkel "The West Is" en "Eighty Five" wat overbodige nummers voor mij. De rest is steengoed.

Simpel concept maar perfect en consequent uitgevoerd. Vergeet niet dat het erg moeilijk is om een coherente en leuke sfeer over te brengen op een album en meestal is dat net door simpele muziek en simpele teksten. Wel, dit album is daar een schoolvoorbeeld van.

4,5*

The Perceptionists - Black Dialogue (2005)

4,0
Een puur, direct, hard en soms politiek getint hiphopalbum van drie Boston-helden. Mr. Lif rapt hier heel down to earth met toch nog die intellectuele inslag. Akrobatik is meer de échte straat-MC met heldere flows, een commanderend stemgeluid en om de haverklap punchlines.

De producties zijn over het algemeen erg goed. Enkele harde bangers zoals het politiek opruiende "What Have We Got to Lose" of "Let's Move", die afgewisseld worden met zachte producties zoals het romantische "Love Letters", het feel good-nummer "5 O'clock" of het prachtige "Breathe In the Sun".

Op de verschillende productiestijlen en tempo's klinken de flows en de inhoud van het tweetal erg goed en onderhoudend. Kritiek op de oorlog in Irak op de ene track ("Memorial Day"), een grappig sollicitatiegesprek op een funky beat op een andere track ("Career Finders"): het kan allemaal op dit korte doch sterke album dat zowel qua vorm als inhoud ver boven de middelmaat uitstijgt.

4*

The Roots - Phrenology (2002)

4,0
Sowieso een speciaal album. The Roots experimenteren, dat is duidelijk. Het lijkt erop dat je dan een erg alternatief, hermetisch album voor ingewijden krijgt, maar het paradoxale is dat de groep ook "experimenteert" met toegankelijkere vormen van hiphop, waardoor "Phrenology" wat onevenwichtig (of inconsequent?) kan overkomen.

"Sacrifice" vind ik het beste nummer, samen met - uiteraard - "The Seed (2.0.)", wat een schier briljante crossover is tussen hiphop en rocky soul, die swingt als een schommel. De glasheldere flow van Black Thought op een zomers geneuried deuntje dat even veel sfeervolle smoothness bezit als een zonsondergang op het strand van een tropisch eiland brengt mij in een muzikale zevende hemel. Het ruigere en swingende "Thought @ Work" is een mooi eerbetoon aan Kool G Rap & DJ Polo's "Men at Work" en klinkt simpelweg erg vet. Nummers als deze klinken ook écht "af". Net als je denkt dat je zo'n hardcore nummer als "Thought @ Work" volledig in je hart hebt gesloten komt er nog een zachter gezongen refrein dat er perfect bij past uit de lucht vallen. Ook bij het sterke "Quills" is het refrein even onverwacht als het perfect passend is bij het nummer. "Water" is damn funky met zijn kurkdroge bassgroove, maar lijkt muzikaal nooit echt te "ontploffen". Desalniettemin zijn alle net genoemde nummers origineel, goed uitgevoerd en kwalitatief sterk.

"Rolling With Heat" is een erg leuk nummer, ritmisch opzwepend en flow-technisch weer nagenoeg vlekkeloos. Toch "pakt" het nummer me minder dan de rest. "Rock You" is simpel, maar hard. Sowieso geen favoriet, maar wel meer dan aardig. En ook al is de productie eens wat minder verheffend, dan nog kan je steeds bouwen op de immer sterk flowende Black Thought. "Break You Off" is zeker een geslaagde R&B/soull-crossover en kabbelt heerlijk onbezorgd voorbij, maar maakt op mij niet die grootse indruk zoals bij velen hier.Het is geen uitschieter voor mij, maar wel een aangenaam sfeervol nummer om op te onthaasten en te relaxen. Dankzij de afwisseling van hardere en zeemzoete nummers verveelt "Phrenology" amper.

"Pussy Galore" en "Complexity" storen allerminst en weten de chille sfeer effectief over te brengen en zorgen voor een rustige afsluiter van een album dat bij wijlen toch wel bewogen klonk. Het avant-garde-geluid als outro van "Water", de herrie op "!!!!!!",... zijn niet vergelijkbaar met eerder werk uit het Roots-oeuvre. Voor mij is het album wel afgelopen na "Complexity", want erna gebeurt er nog weinig interessants.

Een album met hoge pieken dus en ondanks de experimentele teneur veel erg degelijke nummers die hun mannetje met gemak kunnen staan in de imposante discografie van The Roots. De enkele missers en het over het algemeen onevenwichtige karakter van "Phrenology" brengen mij tot een solide 4*.

Tony D - Droppin' Funky Verses (1991)

3,5
Een goed album, dat weliswaar - zijnde uit '91 - een beetje "dated" klinkt, en dan heb ik het vooral over de rhymes.
Tony D is eigenlijk een producer die o.a. voor King Sun en Poor Righteous Teachers heel wat puik productiewerk heeft afgeleverd. De beats zijn op zijn solo-abum dan ook kwalitief beter vergeleken met het MC-werk. Hij rapt zeker niet slecht, maar soms schort er wel iets aan zijn flow of komt hij aandraven met een zwak rijmwoord. Hij disst hier op meer dan één track 3rd Bass en sommige sneren naar hen zijn vrij zwak te noemen. Maar als het tekstueel even niet snor zit dan nog wordt de luisteraar wel genoeg geëntertaind door de beats en het originele scratchwerk.
Synthesizers op "Droppin Funky Verses", een soul-sample op "Listen to me Brother", een elastisch bassloopje op "I Know Who I Am", gesamplede zangers als melodie op "Stop Racism", frivole keyboards die "Tony Don't Play That" komen opluisteren, dromerige gitaartonen op "Buggin' on the Line", heerlijke melancholische saxofonen tijdens het refrein van "E.F.F.E.C.T."... Tony D komt met harde drums op de proppen die het "street" houden, maar gaat dus ook fijn en met veel afwisseling te werk bij het samenstellen van zijn beats. Nog een laatste mooie voorbeeld is de manier waarop Tony D "Birdie Disease" aanpakt. De track bezit een hele vogelmetafoor voor drugsgebruik. Heel het nummer door hoor je een stem "cuckoo" zingen en tijdens het refrein wordt er zodanig snel en "hoog" gesampled dat het lijkt op het scherp getsjilp van kleine vogeltjes in hun nest...

Toffe samples en beats en MC-werk dat niet écht verveelt maar zeker niet van de bovenste plank is.

3,5*