menu

Hier kun je zien welke berichten P Jay als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Cali Agents - How the West Was One (2000)

4,0
"How the West Was One" klinkt erg oprecht en puur. Hiphop zonder franjes: typische minimalistische, harde beats van rond de eeuwwisseling die enorm door DJ Premier geïnspireerd zijn. "Crash the Boards" doet bijvoorbeeld denken aan de Premo-productie "Clockwork" van collega-West Coast-underground-MC's Dilated Peoples.

Het MC-werk focust vooral op battle-lyrics, maar Planet Asia en vooral Rasco hebben een prima flow, kraakhelder en krachtig. Rasco is hier de commanderende veteraan die zijn kennis over "the game" met veel overtuigingskracht uit, terwijl Planet Asia de wat jonger en speelser klinkende side-kick is die hem goed aflost.

Er is weinig aan de hand met dit album, maar in zijn eenvoud klinkt het erg effectief en sterk. Beste tracks: "How the West Was One", "Crash the Boards", "Up Close and Personal", "Neva Forget", "This is My Life", "Talking Smack" en "Fuck What You Heard".

4*

Camp Lo - Uptown Saturday Night (1997)

3,5
Pfff... Erg moeilijk voor mij om hier iets bij te schrijven. Heb écht een haat- en liefdeverhouding met dit album.

De beats zijn GE to the NIAAL! Ski is een verdomd onderschatte producer. Na op Jay'Z's eerste album al hoge ogen te hebben gegooid met zijn fantastische beats, doet hij er hier soms nog een schepje bovenop. Beats als die van 'Luchini', 'Black Nostaljack', 'Black Connection', 'Sparkle', 'Coolie High', 'Park Joint',... zijn gewoon van topniveau.

Het concept is erg origineel. Een album gedrenkt in de funk/soul van de jaren '70 met lyrics die bestaan uit slangwoorden/-zinnen van the Bronx in de seventies. Alles klopt aan dit plaatje.

Waarom geef ik het dan slechts 3,5 *?
1. de MC's Geechi Suede en Sonny Cheeba kunnen mij niet bekoren. Al die verwijzingen naar de '70, die slangwoorden,... dat gaat allemaal aan mij voorbij, ik kan er soms niets van maken. Verder hebben ze een aparte flow die vaak waarde heeft door binnenrijm of gewoon het ritme van de woorden. Ik heb veel eindrijm nodig als houvast... Niet rijmende lyrics vind ik remmend. Oke, ze rijmen wel op het eind van hun lines, maar niet genoeg. Maar los van dat rijm, heb ik ook weinig met hun flow. En als klap op de vuurpijl vind ik die Sonny Cheeba een erg irritant stemgeluid hebben!

2. De originaliteit die net als pluspunt zou moeten ervaren worden is voor mij een negatief punt geworden. Ik snap de vele verwijzingen niet en ik "voel" de sfeer niet. Mijn verstand snapt het concept, maar mijn gevoelswereld voelt die sfeer niet aan, als je begrijpt wat ik bedoel.

Los daarvan heeft dit album enkel absolute topnummers. Butterfly maakt een erg goede appearance op "Swing" en de daarnet geciteerde nummers zijn van classic tot erg goed.

De beats doen me dit album een 3,5* geven. Mocht iemand zoals Butterfly die ook wel in dit plaatje past, heel dit album voor zijn rekening hebben genomen, ik zou een 4,5*/5* gegeven hebben, maar sorry voor Suede en Cheeba, maar het klikt niet tussen mij en hen. Als mijn kwartje ooit nog zou vallen, kan dit wel eens een persoonlijke favoriet worden, maar voorlopig verwarm ik me enkel aan de magistrale beats hierop...

Casual - Fear Itself (1994)

4,0
Erg funky cd's met jazzy samples in de lijn van Souls Of Mischief en Del. Casual is een uitstekend freestyler en battle-MC. Hier ook gewoon veel braggin 'n boastin op de rollende bassjes met her en der jazz break. Resultaat: een heerlijke flow!

De nummers missen meestal een concept (enkel "I Didn't Mean To" en "Be Thousand" hebben een concept) en bestaan dus meestal uit een freestylende (?) Casual die de sucka MC's afmaakt op een typische Hiero-manier: ironisch en daardoor ook met de nodige onschuldigheid en humor. Je kan zijn rhymes qua structuur -vind ik- goed vergelijken met de rhymes van Souls Of Mischief.

Productie van Casual zelf, Domino, Del & Jay Biz. Soms wordt er gezegd en geschreven dat dit het meest complete Hiero-album is, door de standvastigheid in kwaliteit van de beats en de witty punch-filled battle rhymes. Ik heb dit album nog maar 2 keer beluisterd en kan dat nog niet goed inschatten, maar ik kan dit album best pruimen!

4* voor een ietwat onbekend goed album uit het gouden jaar '94!

Chubb Rock - I Gotta Get Mine Yo (1992)

3,5
Dit is gewoon een steengoed album. Chubb Rock' stem is een diepe bariton en heeft iets commanderend. Zijn flow is apart en herkenbaar mede door zijn associatief gerijm. The Chubbster snijdt verschillende onderwerpen aan zoals racisme, drugsproblemen, ontspoorde kinderen, liefde, ... Maar er zijn even goed nummers met brag 'n boasten en plezier maken als topic. Chubb Rock besprenkelt zijn soms serieuze raps niet zelden met een vleugje humor (cfr. I Need Some Blow). Op enkele nummers knijpt hij zijn neus dicht en rapt zo onder zijn alter ego "MC Nasal", wat vrij grappig is.

Productioneel gezien is het zeker ook best te pruimen. De producers hier zijn niet minder dan Poke & Tone van Trackmasters, de formatie die later nog "Juicy" (Biggie), "If I Ruled The World" (Nas), "Ill Street Blues" (Kool G Rap), "Miami" (Will Smith) en zelfs "Jenny From the Block" (J.Lo) zouden voortbrengen. Maar hier zijn ze nog niet te vergelijken met hun later werk. Hun beats zijn zoals je ze kan verwachten in '92 met elastische bassjes en af en toe wat horns, maar je merkt al direct dat het gebruik van synthesizers één van hun stokpaardjes is. Dat hoor je ook op Red Hot Lover Tone's debuutalbum ook uit '92.

Toch maar 3,5?
- 21 nummers is... véél, sowieso luistert dit niet lekker weg
- 21 nummers zonder filler? onmogelijk: enkele nummers zijn vrij overbodig, waardoor een hogere quotering uitgesloten wordt.
- als de Trackmasters hun iets meligere synths uit de kast halen moet dat steevast gepaard gaan met een zangpartijtje als refrein: had voor mij achterwege mogen gelaten zijn (enkel in The Hatred vind ik het fijn: tevens één van de beste nummers hier, vind ik)
- sommige nummers duren écht kort, in principe geen probleem (beeld je in: 21 nummers van 5 minuten) maar soms klinkt het iets te gehaast en afgehaspeld

Mits een meer uitgebalanceerde tracklist had dit gerust hoger gekund, maar als geheel blijf ik voorlopig steken op 3,5* Jammer!! toch een aanrader voor liefhebbers van vroege '90's-hiphop. Ook samen met "Red Hot Lover Tone" en "Phudgee Tha Phat Bastard" de eerste producties van de later overpopulaire Trackmasters, die hier nog erg low profile en underground zijn.

Chubb Rock - The One (1991)

3,5
Leuk album. Dit is het tweede album van The Chubbster dat ik bezit en weer hetzelfde verhaal: enkele waarlijk erg sterke nummers maar dan ook enkele mindere momenten waardoor ik voor het totale plaatje niet verder kom dan 3,5.

Chubb Rock staat garant voor sterke betekenisvolle teksten en een erg aparte flow. Sommigen vinden zijn flow misschien wat energieloos, maar ik vind het net erg dope. Hoe Chubb bijna altijd perfect in harmonie is met het bassje of de drum geeft zijn woorden vaak zoveel meer kracht. Meer dan zelden intelligente dingen zeggen op een vormelijk en raptechnisch gezien erg keurig uitgevoerde manier, dat is wat Chubb Rock hier vaak met verve doet.

De producties van zijn neef Howie Tee zijn wat mij betreft degelijk met hier en daar zelfs een heerlijk beatje, maar toch vind ik ze te vaak vrij standaard en oppervlakkig klinken. Daardoor komt Chubb nog beter uit de verf maar toch verslappen sommige doffere producties de aandacht wat.

Ik las dat Biggie Smalls die in dezelfde buurt woonde als Chubb Rock in Brooklyn beïnvloed zou geweest zijn door de nogal eigenaardige, maar erg intrigerende nogal hakkelige flow van The Chubbster. Aardig weetje.

3,5 * dus voor deze leuke plaat uit '91, wat gezien de kwaliteit van nummers als "The One", "Just The Two of Us", "Treat 'Em Right", "The Big Man", "The Chubbster" en "Keep It Street" o.a. nogal aan de lage kant is.

Count Bass D - Dwight Spitz (2002)

4,5
De kwaliteit die Count Bass D laat horen doet niet veel onder voor de productionele huzarenstukjes die J Dilla of Madlib hebben laten horen in de loop der jaren. Toch is hij erg onbekend en kennen de meesten hem eerder van het door hem geproduceerde "Potholderz", wat meteen de beste track was op "MM..FOOD" van zijn goede vriend MF DOOM (die hier ook 2 keer meerapt).

Count Bass D is zowel producer, DJ als MC. Maar dit is duidelijk een producersalbum... waarop ook wel wat gerapt wordt (zonder oneerbiedig te zijn over Count Bass D als MC). Het hele album is zeer fragmentarisch, waardoor het een enorme vaart bezit. De producties zijn erg gevarieerd maar hebben één grote gemene deler: alles heeft een smooth en melige sound. Omwille van de fragmentariteit, de vaagheid en de enorme sample-variëteit doet "Dwight Spitz" wat denken aan Madvillainy of de albums van Quasimoto met het grote verschil dat hier steeds dat extra melige, zoete randje aan is. Dan bedoel ik niet een slap R&B-refreintje of goedkope synthesizers. Neen kwaliteitsvolle meligheid, met liefde geschapen melodieuziteit, sfeervolle muzikaliteit,... Count Bass D speelt veel instrumenten zelf, dus niet alles is gesampled. Hij toont zich dus meester in zowel het crate-diggen en het knip-en-plakwerk van een hiphop-producer als in het zelf musiceren en begeleiden.

Count Bass D heeft veel talent en dat straalt af op "Dwight Spitz". Zijn producties zijn "af" en klinken gewoonweg erg leuk en doordat de meeste nummers minder dan 2 minuten duren grijp je snel naar de repeatknop en raak je snel verslaafd aan de zoete hemelse geluiden. Als MC doet Count Bass D het niet slechter dan bv. Madlib. Hij is niet echt prominent hoorbaar, waardoor de aandacht voor zijn productie-talent niet verslapt, maar heeft een aangename doch niet alledaagse flow, een diepe baritonstem en bij wijlen sterke rhymes.

4,5* voor dit prachtige album, dat overladen is met gewoon dope geluidjes van allerlei aard (buitenaardse bliepjes, zwoele pianotonen, stijlvolle trombones, voice samples, ...) van dit minder bekend meliger klinkend doch vergelijkbaar type hiphopartiest als undergroundking Madlib.

CunninLynguists - Will Rap for Food (2001)

4,0
"Will Rap for Food" is een beresterk debuut voor Cunninlynguists en een sterk undergroundalbum toucourt. DJ Kno bewijst hier voor de eerste keer dat hij écht wel één van de betere loopdiggers van het nieuwe millennium is. Zijn begiftigd muzikaal gehoor laat hem toe loops tevoorschijn te toveren uit de meest uiteenlopende genres. Naast de standaard-breaks uit jazz-, funk- en soulplaten haalt Kno ook materiaal uit klassieke muziek en opera. En - nog belangrijker - zijn samplegebruik klinkt uiteindelijk erg vet.

Het muzikale pallet aan hoge virtuoze nootjes op "Lynguistics" zorgt ervoor dat dit ietwat korte en tekstueel niet speciaal memorabele nummer één van de betere nummers wordt van "Will Rap for Food". Of wat dan gezegd van "Mic Like a Memory". Dromerige geluiden tillen je gedachten op zodat je in het ijle tussen bloemkoolwolken lijkt te zweven en de gevoelige jazzy trompetten zetten die sfeer uitdrukkelijk voort. Wàt 'n productie! Maar Kno beheerst ook de kunst om "basic" boombap in elkaar te knutselen. "Fukinwichu" teert op een funky bassgroove en ook hier komt Kno perfect mee weg.

Kno heeft echter vooral een voorliefde voor violen en andere epische geluiden die een coherente sfeer weten neer te zetten, waar het eerder genoemde "Mic Like a Memory" ook een voorbeeld van is. "Family Ties" is één en al drama, zowel tekstueel als productioneel. "Missing Children" streeft een zelfde soort sfeer na als "Mic Like a Memory", maar slaagt daar mijns inziens iets minder in. Scherpe vioolstrijken op "Ain't No Way" geven het nummer een oprechte kwaadheid mee, alsof er zowel de producer als de MC's iets van het hart moet, terwijl de viool op "Mindstate" een totaal andere gevoel evoceert van melancholie en contemplatie over het leven. Kno is in de eerste plaats een sfeerschepper en op de tweede plaats een producer. Al steelt hij technisch gezien als producer ook wel de harten van de hiphopliefhebber met zijn accordeon op "Thugged Out Since Cub Scouts" en sopraansolo-loop op "Takin' the Loss".

Als MC is Kno duidelijk minder fijn besnaard, daarenboven heeft hij een niet zo aangename stem. Gelukkig is Deacon the Villain een fijne MC met leuke punchlines, maar hij kan zijn speelse zijde perfect afwisselen met serieuzere momenten die resulteren in intelligente lyrics die de met veel gevoel beladen soundscapes voldoende eer bewijzen.

Alle nummers op "Will Rap for Food" zijn kundig in elkaar geknutseld, maar slechts enkele zijn kwalititatief van het allerhoogste niveau. Op één misser na ("So Live") zijn alle nummers evenwel goed tot zeer goed, maar slechts enkele nummers als "Lynguistics", "Mic Like a Memory" en "Mindstate" zijn van een uniek niveau dat stilaan een klassieke status kan opeisen. Gezien het meer dan degelijke totaalplaatje en enkele erg positieve uitschieters krijgt "Will Rap for Food" een dikke 4 sterren.

Cypress Hill - Cypress Hill (1991)

3,0
Ik hoor wel dat dit uitstekende producties zijn naar '91-maatstaven met een overvloed aan samples, een hoog tempo en veel fun, swing en funkiness. Het probleem zit vooral bij B-Real. Ik vind zijn stemgeluid, flow en teksten - meer dan zou mogen - irritant.

Er zijn meerdere hiphop-albums met teksten die gaan over pistolen, weed en stoer doen die ik fantastisch vind, met als enige voorwaarde dat de teksten vormelijk lekker ineensteken en aangenaam klinken. B-Real articuleert niet genoeg, heeft weinig te zeggen, zegt wat hij zegt niet op een originele of leuk geformuleerde manier en heeft gewoon vooral een erg irritant stemgeluid dat in mijn gehoor op sommige momenten gedegradeerd wordt tot een irritant hoog zoemende vlieg die nergens de productie eer aandoet. Vooral op de nummers met een snel tempo gaat B-Real voor mij de mist in. Op de tragere producties brengt hij het er beter van af. Misschien vergroot ik mijn negativiteit wel net iets té veel uit, maar dit album kan me niet lang boeien.

DJ Muggs doet hard zijn best om het niveau hier hoog te houden en slaagt daar meestal ook in. Maar MC's als Ice Cube doen zijn swingende producties veel meer eer aan. Productioneel is dit dan ook een erg goed album en in de Westkust zelfs een regelrechte klassieker, wat mij betreft.

De sterke producties plus de leuke nummers met klassieke status zorgen ervoor dat "Cypress Hill" een voldoende krijgt. Dit album heb ik al jaren in mijn bezit, maar ik luister er zelden of nooit naar en dat is toch wel een teken aan de wand. Hoogtepunten zijn de eerste 6 nummers en "Stoned Is the Way of the Walk".

3*