menu

Hier kun je zien welke berichten rafke pafke als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Anathema - A Sort of Homecoming (2015)

4,5
Dit moet het eerste Anathema album zijn sinds Eternity dat ik niet dadelijk bij release aangeschaft heb. Maar nu dan toch eindelijk bij een platenzaak opgevist. Ik was toch ook wel een beetje Anathema moe. Ik ben toe aan een nieuwe richting voor de band.

Maar toch blij dat ik tot aankoop ben overgegaan. Ik vind dit uiteindelijk wel weer een geslaagde live registratie. Het kader waarin deze concertreeks plaats vond is natuurlijk prachtig. Dat dit tot verstilde haast sacrale uitvoeringen leidt vind ik dan ook niet meer dan passend.

Enkele nummers bevallen me zelfs beter dan de studio versies omdat ze ontdaan zijn van de overtollige bombast, bv. bij The Lost Song 2 en Untouchable 2. Heerlijk vind ik het ook dat partijen die op de studioplaten zijn ingespeeld door gitaar of piano, nu door een ander instrument gespeeld worden. Verder kan ik genieten van kleine wijzigingen in de composities zoals het einde van A Natural Disaster.

Er wordt door iemand hier gezegd dat Vincent steeds slechter gaat zingen. Ik ben altijd al van mening dat Vincent live altijd wat te kort komt, maar op deze plaat vind ik het erg goed meevallen. Maar in de lagere regionen is hij inderdaad aan vastheid en volheid verloren, een euvel dat al terug gaat tot de begin jaren 00. In de hogere registers schittert hij echter als nooit te voren zoals in Take Shelter.

Al bij al een zeer sterk uitgevoerd live album weeral. Dat perfect is voor de koude maar rustige herfstdagen van dit moment.

Anathema - Distant Satellites (2014)

3,0
De heren en dame van Anathema lijken geen rust te nemen. En je zou kunnen vrezen dat dit zijn weerslag heeft op het nieuwe werk. Voor het verschijnen van dit album werd door de band immers aangegeven dat we geen al te grote veranderingen zouden moeten verwachten.

Het artwork ziet er om te beginnen inderdaad vertrouwd uit. Al is er niet meer gekozen voor het wit en blauw, maar rood en zwart wat toch direct wel een andere sfeer oproept. En ook de muziek blijkt over een andere sfeer te beschikken, met ieder nummer dat in mineur staat. Het album klinkt opvallend anders dankzij de schaarsere arrangementen en de open produktie. De vrees voor een herhalingsoefening bleek dus ongegrond.

En wat ook direct opvalt, de stem van Vincent klinkt weer erg warm. Een kwaliteit die sinds Judgement langzaam maar zeker uit zijn stem verdween. Ik ben erg blij te horen dat dit doorheen
het ganse album terug het geval is.

Hoewel de eerste 4 tracks allen sterke songs zijn, die met name de nieuwere fans (die de band pas ontdekten vanaf pakweg WHBWH) zullen smaken begint mijn hart pas echt sneller te slaan vanaf Part 3. Minimalistisch en bedriegelijk eenvoudig klinkend, met die, ik zeg het nog eens, heerlijke warme stem van Vincent. Met dit nummer lijkt de band aan mijn persoonlijke wensen te hebben voldaan, waarvoor dank

Nadien volgen nog enkele kippenvelmomenten. Anathema, gedurfd om een song die naam te geven. Tekstueel ook niet volledig overtuigend. Muzikaal echter schitterend. Dit doet echt zijn titel alle eer aan. Deze song ademt gewoon alles wat deze band zo goed maakt en zit boordenvol met (bewuste of onbewuste) referenties naar ouder werk: klinkt dat drumwerk bijvoorbeeld niet erg als Shaun Steels op Alternative 4? Luister naar die gitaren, en zeg me dat dit niet op The Silent Enigma had gekunnen. Diverse stembuigingen van Vincent lijken zomaar geplukt uit andere songs uit het verleden. En dan die solo. Daniel die zichzelf eindelijk nog eens laat gaan! Al blijf ik het spijtig vinden dat hij zijn Les Paul voor een Strat geruild heeft, dit is volop genieten!

Na dit nummer volgt het meer experimentele gedeelte van dit album, wat voor mij het meest geslaagd is in Distant Satellites. Heerlijk ontspannen wegdromen op dit nummer met een aanstekelijke zanglijn en toch wel aangename beats.

De band koos er dit maal voor om niet te eindigen met een instrumentaaltje of met een nummer dat langzaam wegebt, maar gooit er met het einde van Take Shelter nog een zeer dansbare (ja u leest het goed) climax tegen aan. Wederom zeer geslaagd al zijn de beats hier wel iets te prominent aanwezig naar mijn gevoel.

Met deze twee afsluiters kunnen ze zo op de podia van de grootste festivals. Stel je deze nummers voor op een zwoele avond, bij schemering, op eender welk festival. Dat is het materiaal waar onvergetelijke momenten van gemaakt worden.

Anathema levert met Distant Satellites het zoveelste hoogtepunt op rij af. Het wordt nu wel erg moeilijk om te blijven volhouden dat Judgement of Alternative 4 het beste werk van de band is. Hoe dierbaar die albums me ook zijn, de concurrentie is nu bikkelhard.

Anathema - The Optimist (2017)

4,5
Met The Optimist levert Anathema een album af dat weer maar eens verdeeldheid zaait onder de fans. Maar mij spreekt de plaat heel erg aan. Ik vind ze een heel stuk beter dan Distant Satellites. Dat was een album dat me eigenlijk voor het eerst bij Anathema een beetje teleurstelde. Vooral de eerste helft van die plaat irriteert me door teveel pathos, te zwaar op de hand met bombast en zware strijkers, te simplistische teksten,...

Maar deze nieuwe plaat klinkt opener, luchtiger en zelfs wat speelser en dat vind ik erg welkom. Hoewel ik altijd een grote fan ben geweest van Danny's typerende gitaarlijnen mis ik ze hier niet erg. Dat komt ook wel omdat hij een steeds beter pianist lijkt te worden. En de typische sound die hij op gitaar heeft begint nu ook in zijn pianospel door te sijpelen en ik vind het heerlijk klinken.

Na de intro schiet het album nochtans vrij stevig rockend uit de startblokken met Leaving It Behind. De dubbele riff met aan de ene kant langzame basnoten en een springerig ritme op de hogere snaren klinkt al direct fantastisch. Het nummer klinkt venijnig en euforisch tegelijk. Endless Ways klinkt bij de start als iets dat op de laatste 3 platen had kunnen staan. Maar dan valt die The Edge-achtige riff in en wordt de formule heerlijk verfrist. The Optimist is niet voor niets de titeltrack. Meeslepende compositie met de duovocalen van Vinny en Lee en een fantastisch instrumentaal laatste gedeelte. Die 2 laatste uithalen op de elektrische gitaar, kippenvel!

Ik ben een liefhebber van jaren 80 soundtracks, oude Italo Disco e.d. en ik word dan ook echt blij van San Francisco. Doet me ook wat denken aan de soundtrack van Drive. Cruisen maar! Springfield klinkt traditioneler maar is een fijne track die zo op AND had gekund.

Ghosts is snel uitgegroeid tot mijn favoriet nummer waarin Lee de leadvocalen voor haar rekening neemt. Simpel maar het doet iets in mijn buik. Can't Let Go, heeft wat DNA van Get Off, Get Out in zijn bloed maar is wel een veel mooier beest geworden. Fantastische zanglijn, fijne gitaren en backings.

Close Your Eyes kan zo op de soundtrack van het nieuwe Twin Peaks seizoen. Ook hier is Lee buitengewoon en het jazzy noir sfeertje vind ik om van te smullen. Wildfires begint bevreemdend en groeit uit tot de hardste track op de plaat.

En dan is daar weer de zee! Net als op AFDTE horen we het zachte geruis van de branding bij de laatste track. Een nummer waarvan ik bijna tranen in mijn ogen krijg van blijdschap. Eerst kent het nummer een aantal Pink Floyd achtige minuten. Wat hou ik toch van Vinny's stem als hij zo relaxed zingt. Nadien wordt er toegewerkt naar die geweldige finale, inclusief strijkers die aan The Beatles en Britpop doen denken. Staat nu al ergens bovenaan in mijn lijstje van favoriete Anathema nummers.

Wat de teksten betreft, ik heb me er al lang geleden bij neergelegd dat dit nooit het sterkste punt van de band zal worden. Maar op The Optimist zijn deze terug een beetje mysterieuzer en wordt er ook minder gezongen over light, shining, love,..., waar ik het na DS echt wel mee gehad had.

Verder vind ik het concept op geslaagde wijze uitgevoerd. Travis Smith terug aan boord halen voor het artwork was een gouden zet. Zijn werk sluit perfect aan bij de atmosfeer van dit album. En de easter eggs die hier en daar opduiken vind ik heel charmant. Het album is bedoeld als een filmische trip en ik ga er helemaal in mee. Deze plaat gaat nog vaak mijn bijrijder worden bij lange autoritten. Een album dat me van de eerste tot de laatste noot onderdompelt en me geen seconde verveelt of tegensteekt. Dat moet van AFDTE geleden zijn en zo is de cirkel rond zeker.

Maar de grootste pluim mag producer Tony Doogan op zijn hoed steken. Met ruime voorsprong zorgt hij voor het best geproduceerde Anathema album ooit. Werkelijk fenomenaal! En ik vermoed dat hij er ook wel een hand in heeft gehad dat Lee's verschrikkelijke vibrato zo goed als verdwenen is. Daar alleen voor verdient hij al een standbeeld.

Anathema - We're Here Because We're Here (2010)

4,5
Eindelijk heb ik het album en ondertussen ben ik enkele luisterbeurten verder.

Anathema heeft met dit album hoop, troost en liefde voor het leven in een muzikale vorm gegoten. Hoezo geen emoties? Het is toch niet omdat iets niet depressief is dat het emotieloos is? Nooit eerder zinderde een plaat van Anathema meer van emotie dan op WHBWH!

Thin Air is zoals ik na de K-Scope preview al dacht een perfecte opener. Zeker in het eerste gedeelte van de song staat dit nummer nog duidelijk met één been in het verleden van de band. Dit is herkenbaar en voelt aan als eindelijk (na 7 jaar) thuiskomen. Vanaf het tweede gedeelte van dit nummer wordt echter al duidelijk dat Anathema nieuwe horizonten ontdekt heeft.

Dit wordt meteen bevestigd door Summernight Horizon, een door piano en drums opgejaagd nummer waarin de stemmen van Vinny en Lee het op een prachtige manier tegen elkaar opnemen. Vanaf "in blood red skies..." breekt dit nummer in al zijn pracht open.

Dan komt Dreaming Light. Eén van de parels op dit album. Vinny laat hier erg duidelijk zien nog maar eens een stap vooruit gezet te hebben als zanger! Wat een prestatie zet de man hier neer! Wanneer de gitaren invallen komt Danny's adoratie voor Sigur Ros even bovendrijven, maar het draagt toch nog duidelijk Danny's signatuur.

Everything is de eerste oude bekende. Er is weinig veranderd aan het nummer maar het klinkt een stuk beter dan de demo. Een wervelwindje van positivisme

Dit wordt gevolgd door een tweede reeds bekende song, Angels Walk Among Us. Mooie meezinger en het meest typische Anathema nummer op dit album. De zwevende, zingende gitaarlijn waar Danny een patent op lijkt te hebben, de echo op de zang, de afwisseling tussen hard en zacht. Klassiek!

Presence wordt er als een intrumentaaltje achter geplakt. Zeer mooi, al moet ik bekennen toch niet volledig mee te zijn met de boodschap van de spoken word. Daar ben ik te nuchter voor Laat me hier ook even opmerken dat ook Lee mooier, stemvaster en overtuigender dan ooit klinkt op deze plaat.

Dan volgt misschien wel de klepper van de plaat, A Simple Mistake. Lang uitgesponnen, fraai opbouwend, hypnothiserend, bevreemdend en pakkend! Prog op zijn Anathema's!

Get Off, Get Out is misschien het minste nummer op de plaat maar ik hou er wel van. Zoals al dikwijls gezegd klinkt dit echt wel als Porcupine Tree. Het is harder en dreigender dan de rest van het album en staat mooi geplaatst voor alweer een prachtsong in de vorm van Universal.

Dit nummer lijkt meer de trip hop weg in te slaan, maar de orkestrale finale is adembenemend mooi.

Het instrumentale Hindsight sluit WHBWH mooi af, als de warme nagloed van de zon bij zonsondergang.

Het is nog te vroeg om dit definitief te zeggen, maar mogelijk stoot dit Judgement toch wel van de troon als mijn favoriete Anathema plaat!

Anathema - Weather Systems (2012)

5,0
Met iedere release van Anathema barsten er steevast discussies los in de zin van "dat ze nu toch echt te ver zijn afgedreven van wat ze ooit waren".

Vanaf de eerste seconden van Untouchable part 1 viel mij echter direct op hoe herkenbaar dit weer is. Dit klinkt ten voeten uit als Anathema. Het nieuwgevonden positivisme dat sinds WHBWH voer is voor veel kritiek, heeft in mijn ogen weinig veranderd aan de typische Anathema sound. Dit nummer kon even goed Judgement geopend hebben.

Wel wordt ook vrij snel duidelijk dat ze met de orkestratie die overvloedig aanwezig is meerdere nieuwe penselen tegelijk hebben gekregen om hun muzikale landschappen mee te schilderen. De strijkers worden dan ook vaak ingezet met verbluffende resultaten. De samenzang lijkt nu ook pas tot volle wasdom te zijn gekomen, wat prachtige vocale harmonieën oplevert.

Ook wordt er opnieuw vaker gebruik gemaakt van arpeggios op de akoestische gitaar, zoals dat ook veelvuldig op Judgement gedaan werd en wat ik sindsdien een beetje miste op hun latere werken.

De meerderheid van de nummers zijn zo opgebouwd dat ze rustig beginnen maar opbouwen naar een climax. Toch heeft elk nummer een uitgesproken eigen identiteit en klinkt het album als één geheel. Tegelijktijd bezit alles zo onmiskenbaar de eigen sound van de band dat een vergissing over de identiteit van de artiest haast onmogelik is.

Daarin ligt dan ook de geweldige kracht van dit album. Anathema slaagt erin het hele album als zichzelf te laten klinken, los van invloeden of trends en hier toch hun meest toegankelijk werk tot nu toe van te maken. Inderdaad, dit album bevat meer licht en donker dan WHBWH (dat vooral licht was) maar zal voor velen toch makkelijker te verteren zijn. Dat ligt mogelijk aan de fenomenale produktie die ervoor zorgt dat het niet klinkt als een nicheprodukt (als er iets was wat me stoorde aan WHBWH dan was het de sound die teveel naar typische moderne prog neigde. Deze klinkt opener, organischer en eerlijker).

Ditmaal geen instrumentale afsluiter al lijkt Internal Landscapes dat wel te worden bij aanvang, met de spookachtige synths en de spoken word sample. Maar net als je denkt dat het album Hindsight-gewijs aan het afsluiten is breekt er nog een pracht van een song los.

Zelf zeggen ze dat dit nog niet hun beste werk is, maar voorlopig hou ik het er op dat dit precies is wat ze met Weather Systems afgeleverd hebben.

Een persoonlijke bedenking om af te sluiten is dat ik het nu wel gehad heb met Danny's spirituele onderrichtingen. Naar de toekomst toe hoop ik toch dat dit wat naar de achtergrond verdwijnt of toch minder uitgesproken wordt.

Chrome Brulée - Chrome Brulée (2015)

3,5
Een 7-koppig synth gezelschap? Dat doet wellicht wat wenkbrouwen fronsen. Toch is Chrome Bruleé momenteel één van de hipste acts uit de Vlaamse alternatieve scene.

Het hele concept van de band grijpt terug naar de jaren 80: de instrumenten die ze gebruiken, de clipjes die ze maken, de sound die ze creeëren en het feit dat deze plaat verschijnt ook op cassette verschijnt. Het is zelfs zo dat ze hun naam gemaakt hebben door twee eerdere albums die uitsluitend op cassette te verkrijgen waren (Kiss The Hiss 1 en 2).

In het cd-hoesje staat ook de boodschap hoe je cd's dient te gebruiken en te onderhouden, zoals dat gebruikelijk was bij de cd's in de jaren 80.

De muziek dan: die wordt opgebouwd met verschillende synths, sequencers en andere toestellen, maar ook de basgitaar neemt een prominente plaats in de sound in. De drums klinken elektronisch maar worden wel door een echte drummer gespeeld. Met zo veel volk in de band gebeurt er natuurlijk ook veel en de muziek is dan ook zeer gelaagd. Invloeden gaan van Vangelis, naar Moroder, over Kraftwerk maar ook typische eighties tunes (van bv. tekenfilms) hebben hun stempel op Chrome Bruleé gedrukt. Kijk hier maar eens naar clipje

Het resultaat is aangename, maar een beetje donkere en melancholishe elektronische muziek. Sommige nummers hebben wel een dansbare beat maar onder dance zou ik dit toch niet klasseren. Alle nummers hebben een kop en een staart dus verwacht ook geen soundscapes.
Grotendeels is dit instrumentaal. Slechts af en toe duikt er een (door een vocoder gejaagde) stem op. Net dat zijn naar mijn gevoel de leukste tracks. Zeker Autopower heeft een lekkere en herkenbare zanglijn en dat maakt het ook mijn favoriete nummer op deze plaat.

Hoewel het een leuke plaat is moet je Chrome Bruleé toch vooral live meemaken. De muzikanten gaan gehuld in dezelfde zilveren maskers met rood oplichtende ogen. De bandleden gebruiken allemaal een pseudoniem en hun identiteit wordt geheim gehouden (al ken ik er wel een paar). Aangevuld met een mooie stage show levert dat een beetje mystieke maar vooral erg coole gigs op. Zeker naartoe gaan als je de kans krijgt. Je zal het je niet beklagen.

Daniel Cavanagh - Monochrome (2017)

4,0
Een zeer fijn album deze eerste echte soloworp van Daniel. Opent zeer sterk met The Exorcist. Een prachtnummer dat zowel muzikaal als tekstueel een link met Are You There heeft. De vocalen druipen van de emotie (dat stukje waar zijn stem even breekt!) en aan het eind wordt je nog getrakteerd op een fantastische gitaarsolo zoals alleen deze meneer ze kan neerzetten.

Na die brok emotie is This Music een iets zalvender nummer. Prachtig moment wanneer de vocalen van Anneke voor het eerst invallen. En opnieuw een zo'n typische gitaarsolo, geweldig hoe hij zijn gitaar zo vol gevoel kan laten zingen. Dat is één van die dingen die me lang geleden zo aantrokken toen ik Anathema leerde kennen. En het raakt me nog altijd volop.

Dan volgt mijn huidige favoriet Soho. Dit leunt het dichtste aan bij het recente Anathema werk, maar is wederom verbluffend mooi. De stemmen van Daniel en Anneke klinken erg goed samen. Het nummer kent een knappe crescendo om nadien nog zeer mooi na te gloeien.

The Flight ... heeft enkele luisterbeurten nodig gehad. Het kwartje is intussen wel gevallen. Meeslepend, bevreemdend en toch ook weer zo mooi. En een heerlijke Pink Floyd knipoog.

Hierna wordt het allemaal net ietsje minder vind ik persoonlijk. Dawn is een mooie afwisseling en de viool levert prachtig werk. Maar ik zou het leuker gevonden hebben als dit tot een echte song was uitgewerkt i.p.v. dit instrumentale intermezzo. Oceans of Time is opnieuw goed met weeral zeer knappe vocalen en ja opnieuw een zo'n fijne solo. Toch als geheel iets minder dan de eerste 3 tracks vind ik zelf.

Afsluiter Some Dreams levert iets te weinig interessante motieven om de lange duur te rechtvaardigen. Het tweede deel doet me wel erg sterk denken aan het einde van Violence. Maar het had net iets avontuurlijker gemogen.

Het album doet me verlangen naar meer solowerk. Ik ben benieuwd of dat er ooit van komt. In ieder geval, een zeer mooi jaar als fan, want ook van The Optimist geniet ik nog met volle teugen.

Florence + the Machine - Lungs (2009)

Alternatieve titel: Between Two Lungs

4,0
De vrouwen doen het goed in de pop en rock tegewoordig en ook Florence & The Machine heeft een steengoed album afgeleverd.

Muzikaal afwisselend met invloeden die van overal lijken te komen, een intrigerende stem, wat bevreemdende teksten en mooie melodieën.

Ik kijk al uit naar haar optreden op Werchter!

Cosmic love is momenteel m'n favoriet!

Mordkaul - Dress Code: Blood (2021)

4,0
Mordkaul is een nagelnieuwe Belgische metalband. Deze bestaat echter uit muzikanten die al een hele tijd meedraaien en in diverse bands reeds hun sporen verdienden. Ondermeer met Hell City, Diablo Blvd, Leng Tch’e en Death’s Bride werd er door hen al eerder kwaliteitskabaal gemaakt.

Met Dress Code: Blood laten ze een debuut op de wereld los dat bol staat van melodieuze death metal. Een genre waarin massaal veel bands reeds geopereerd hebben. Eerst in navolging van de Göteborg scene in de jaren 90. En begin jaren 2000 stonden er vervolgens binnen de HC scene ook heel wat bands op die deze stijl vermengden met hardcore. Je zou kunnen zeggen dat Mordkaul dus platgetreden paden bewandelt.

Toch is dit album heel erg de moeite waard. Meer zelfs, het jaar is amper bezig maar dit zal wellicht één van de sterkste metal releases uit de Lage Landen van 2021 worden! En dat heeft alles te maken met de pure kwaliteit van wat er op deze plaat geknald werd. De heren zijn duidelijk opgegroeid in de nineties. De invloeden uit die periode, At The Gates op kop, zijn onmiskenbaar. Maar de nummers zijn stuk voor stuk steengoed. En diverse invloeden worden doorheen het gekende recept gemengd. Onwards To Hell gaat bijvoorbeeld van start met waanzinnige riffs die zo aan het brein van Trey Azagthoth van Morbid Angel hadden ontsproten kunnen zijn. In het midden van dat nummer duikt er dan weer een melancholisch riffje op dat niet misplaatst zou zijn op Shades Of God of Icon. Aurora wordt dan weer ingeleid door een meer sludgy pets op je bakkes.

Zanger Tommy heeft een lekkere strot die perfect aansluit bij de agressieve doch melodische muziek. Een pluim ook voor wie er achter de knoppen zat, want het klinkt allemaal verdomd lekker.
Alles bij elkaar levert dit een sterk, gevarieerd maar consistent album op. Hopelijk gaan de podia nu snel terug open want dit gaat live ook een bom worden vermoed ik. Van mij krijgen ze een dikke score.

Op Youtube zijn er bij 3 van deze nummers ook knap geproduceerde clips te vinden.

Morrissey - Southpaw Grammar (1995)

4,0
Weeral een prachtplaat van Morrissey. Naar mijn mening is het trio Your Arsenal, Vauxhall and I en Southpaw Grammar de absolute top uit zijn discographie.

Ik hou van alledrie platen evenveel zij het om andere redenen. De muziek gaat hier duidelijk de rocktoer op en zoals iemand reeds vermeldde heeft de sound van de band wel iets weg van The Jam. In combinatie met Morrisseys stem, die hier ondanks de rock setting zeer zoetgevooisd klinkt, levert dit een voor mij verslavend sound op.

Ook de nummers spreken me allemaal aan. Enkel Teachers Are Afraid of the Pupils kan ik alleen beluisteren als ik er de tijd voor kan nemen er even bij te gaan zitten.

Favorieten: Boy Racer, Reader Meet Author, Dagenham Dave en Do Your Best And Don't Worry.

Een vergeten parel uit de nineties deze plaat.

Morrissey - Vauxhall and I (1994)

4,5
Samen met Your Arsenal en Southpaw Grammar de hoogtepunten uit zijn solo carriere.

Op de deze plaat vind ik vooral de arrangementen zeer mooi. Veel akoestische gitaar, met borstels gespeelde drums, open... Morrisseys stem klinkt top en de nummers zijn van een constant hoog niveau.

Morrissey - Years of Refusal (2009)

4,0
Als fan heeft het toch wel enige tijd geduurd eer ik deze laatste plaat van Morrissey aangeschaft heb, maar eindelijk is het dan toch zo ver (ook ROTT moet ik nog aanschaffen).

Ik moet zeggen dat ik dit een verbazend goed album vind. In mijn ogen zeker sterker dan YATQ, consistenter vooral.

Het is waar dat dit wellicht het meest rockende Morrissey album ooit is. Zelfs zijn stem klinkt iets meer als die van een rockzanger dan zijn gedragen stem die we zo gewend zijn.

Het is allemaal vrij uptempo en dat vind ik niet erg. Zijn ballads vind ik zeker op de latere albums niet allemaal even sterk. Hoe vaak gebeurt het trouwens dat een artiest op zijn 50ste zijn hardste plaat maakt?

Door de band genomen klinkt dit album zelfs vrolijk. De toevoeging van de blazers in 2 nummers vind ik ook erg leuk.

Zo goed als niets mis met dit album dus 4,5*

Morrissey - Your Arsenal (1992)

4,5
Morrisseys solo carriere komt hier echt op stoom en hij levert een geweldige plaat af met Your Arsenal. De eerste twee nummers bewijzen direct dat hij zich als een vis in het water voelt in een rocksetting. Als het prachtige We'll let you know voorbij is zit ik al drie nummers met een glimlach op mijn gezicht.

De beste tracks moeten dan zelfs nog komen: National Front Disco, We Hate It When Our Friends Become Succesful, Your The One For Me Fatty en Seasick, Yet Still docked.

Misschien nog net niet het niveau van het beste Smiths werk, maar absoluut beter dan het minste van die band.

Riverside - Out of Myself (2004)

2,5
Ik vind dit een zwakke plaat. Hoewel deze mannen duidelijk kunnen spelen raakt het geheel mij niet.

Nochtans zijn de invloeden van enkele van mijn favoriete bands overduidelijk, Anathema, Pink Floyd, Porcupine Tree,... Maar het ontbreekt deze plaat gewoon aan goede songs.

The Clement Peerens Explosition - Olraait! (2011)

4,0
De Clement pikt inderdaad niet meer alleen bij AC/DC en aanverwanten, maar nu ook volop bij The Beatles, Neil Young, Stray Cats, Pink Floyd, Jimi Hendrix, Queen en zelfs Kraftwerk!

In die zin is deze cd dus een stuk afwisselender dan het oude werk en gaat het wat meer richting het solowerk van pakweg iemand als Hugo Matthysen. Een aantal nummers zijn dan ook gezegend met krankzinnige wendingen.

Tekstueel is de Clement kwaaier dan ooit en dat zorgt weer eens voor hilarische toestanden!

Misschien wel hun beste ooit!

The Darkness - Hot Cakes (2012)

4,0
Jammer dat de populariteit van The Darkness serieus getaand is, door de lange tijd dat ze stil hebben gelegen en door het (onterecht imho) geflopte 2de album.

Want met Hot Cakes leveren ze wel echt een sterk en consistent plaatje af. Minstens even goed als het debuut en misschien zelfs nog een tikje beter.

Met het geluid zit het helemaal snor, terug ietsje rauwer dan op "One way ticket..." maar wel kraakhelder en warm. En ook de songs zijn weer helemaal top. Veelal midtempo maar erg catchy met superb gitaarwerk zoals we dat mochten verwachten.

Veel mensen kunnen niet voorbij het imago van de band en de falsetto stem van Justin kijken. Jammer, want hierdoor zien ze niet dat The Darkness ook gewoon weg erg goede songs schrijft.

Alleen de ballads "Living each day blind" en "Love is not the answer" liggen me iets minder. Maar dat had ik met de ballads op hun vorige platen ook.

Prima bonustracks ook op de digipack versie!

The Darkness - Last of Our Kind (2015)

4,5
Na enkele luisterbeurten moet ik zeggen dat ik toch wél weer onder de indruk ben. Om te beginnen klinkt het album fantastisch. Hun best geproduceerde album, ja, misschien wel! Maar ook de toon van het album is iets gemener dan de twee voorgangers. Humor zal altijd wel bij The Darkness blijven horen, maar zeker op Hot Cakes sloeg de balans misschien een tikje teveel over.

Het trio waarmee geopend wordt is inderdaad erg sterk. En hoewel het wel erg schatplichtig is aan The Cult blijf ik Open Fire een echt topnummer vinden. Maar ook de vierde track Roaring Waters vind ik erg lekker. Het doet me qua riffwerk wat denken aan het werk uit hun begindagen (en dan met name de nummers die het eerste album niet gehaald hebben).

Absolute favorieten van me zijn verder Mighty Wings en Sarah O' Sarah. Op het eerste klinken ze tijdens de eerste minuut haast als een moderne metalband om wat verder meer atmosferische zaken te doen met een keyboard. Knap! Sarah is dan weer een heerlijke Thin Lizzy-achtige meezinger.

Het gitaarwerk is op de hele plaat simpelweg subliem en het komt mij geïnspireerder over dan op de voorganger. Aanstekelijk riffs en schitterend leadwerk. Daarnaast duiken her daar ook akoestische gitaren en mandolines op die ook werkelijk iets bijdragen. Justin gebruikt zijn falsetstem een stuk meer gedoseerd. Ook voor hem zullen de jaren op dat vlak toch wel een invloed hebben vrees ik. Maar eigenlijk heeft hij dat ook niet nodig om de aandacht te trekken. Ook erzonder vind ik hem een erg goeie zanger.

Jammer van het geschuif met drummers de laatste tijd. Hopelijk hebben ze met Rufus Taylor nu een blijver te pakken. Dan kunnen ze de komende maanden hun livereputatie ongetwijfeld weer helemaal waar maken.

The Sha-la-lees - The Sha-la-lees (2015)

4,0
Hier keek ik al een tijdje naar uit. Ik heb het allereerste optreden van deze band gezien op het door de gasten van Peter Pan Speedrock georganiseerde Beaverfest in de Belgische ardennen in 2012! Destijds speciaal daarvoor naar dat festivalletje afgezakt, want er is hier sprake van een bescheiden supergroep! Op zang en gitaar Cedric Maes (The Sore Losers, El Guapo Stuntteam), drummer Dave Schroyen (Millionaire, Evil Superstars, Creature With The Atom brain,...), Christophe Vaes met zijn bluesharp (Noordkaap, El Guapo Stuntteam) en op bas Toon Aerts (niet zozeer gekend als muzikant maar wel als cineast en verantwoordelijk voor een aantal clipjes van alweer El Guapo Stuntteam).

Sindsdien al een 5-tal keer gezien en telkens erg genoten van hun show. En nu is er dan eindelijk de debuutplaat. Rauwe bluesrock gekruist met vuige garage is wat je mag verwachten. Sluit behoorlijk goed aan bij de laatste 2 albums van El Guapo Stunteam, en dat is maar goed ook want die band wordt nog altijd gemist. Het songwriterschap van Cedric (ik ga er vanuit dat hij de songs geschreven heeft) is wel wat geëvolueerd, maar de sound is erg herkenbaar.

De meerderheid van de nummers is erg catchy en staan vol met spetterend gitaargeweld en heerlijke bluesharp uithalen. Cedric is niet de allerbeste zanger maar dat maakt hier geen ruk uit. Deze muziek mag (nee moet) een beetje knarsen en schuren!

The Sore Losers - Skydogs (2016)

4,0
The Losers leveren met Skydogs een plaat met internationale ambities af. De band is er in geslaagd op dit album tegelijkertijd een stuk rauwer te klinken dan de voorganger maar toch toegankelijk te blijven.

De blend tussen garage en classic rock lijkt hierop ook de perfecte verhoudingen bereikt te hebben. Daar is zeker ook de productie een bepalende factor in. Niet toevallig doet de plaat me qua geluid sterk denken aan Great Western Valkyrie van Rival Sons denken, ook geproduceerd door Dave Cobb. De rauwheid, de oversturende vocalen, maar ook de aantrekkelijke sound, waarbij een retro gevoel opgeroepen wordt zonder stoffig te klinken.

Ook op vlak van songwriterschap wordt het niveau weer opgeschroefd. Met een ruime waaier aan invloeden, de karakteristieke stem van Jan en het herkenbare gitaargeweld van Cedric wordt een eigen plaats in het huidige rockwereldje opgeeist. Zo draagt Blood Moon Shining zeker flink wat Black Sabbath DNA in zich en zijn er in twee nummers riffs te horen die aan The Black Crowes doen denken. Op een gegeven moment klinkt de band alsof ze iets van Led Zeppelin II aan het spelen zijn met een riff die akelig dicht bij Page komt. Wat verder komt ook de adoratie voor Bowie om de hoek piepen. Maar toch begint er soort van Sore Losers sound herkenbaar te worden.

De meeste nummers zijn behoorlijk catchy. Mijn hoed er af als Emily en Don't Want It Here geen singles worden. Sterke plaat die, als de sterren goed staan, ook ver buiten de landsgrenzen potten moet kunnen breken!

The Sore Losers - The Sore Losers (2010)

4,0
Eén van de platen van het jaar!. Niet alleen van België maar ook internationaal.

Heerlijke gitaarwerk, gecombineerd met een uitstekende zanger en sterke songs! Met een muzikale mix van blues, classic en southern rock. Zet een band als The Black Keys wat mij betreft in hun onderbroek.

The Streets - Original Pirate Material (2002)

4,5
Wat een plaat! Wat een teksten!