menu

Hier kun je zien welke berichten kemm als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Young Disciples - Road to Freedom (1991)

4,5
“Een zomers huppelplaatje”, zei Father McKenzie (het ga je goed). Zie ze daar staan in hun winterfrakken, klaar om de wereld over te nemen: “We are here on a mission”, de eerste seconden van Road to Freedom. Er is plaats voor zomers gehuppel en gedub, maar het gaat toch veel verder dan dat. Verder dan de groep zelf ooit had kunnen denken...
Toen Carleen Anderson (dochter van Vicki Anderson) naar Londen verkaste, kwam ze in contact met Marc Nelson en Femi Williams. Muziek makend als de Young Disciples had het trio nooit de gedachte ooit als ‘invloedrijk’ te worden bestempeld. Achteraf bleek Nelson zelfs nooit de intentie te hebben gehad echt artiest te worden. Hun enige album wordt door zangeres Carleen dan ook als een ‘fluke’ bestempeld, een gelukje. Inderdaad een gelukje, want Road to Freedom wordt met zijn mix van jazz, funk, soul en hiphop in veel kringen als genrebepalend gezien voor Acid Jazz, en ook als een vroege voorloper van de neo-soul movement. Gelukje...
Het ontstaan en het succes van dit album mag dan puur geluk zijn, de fantastische muziek is dat allerminst! “We are here on a mission”, weet je nog; namelijk de menigte wakker schudden en positieve vibes brengen, op alle vlakken: mind, body en soul. Tegen een heerlijke mix van Hammonds, oude soul-samples en hiphopbeats brengt Anderson de meest inspirerende boodschappen, waarvan ‘Get Yourself Together’ en “What have we learned from history?”: ‘Apparently Nothin’’ de bekendste zullen zijn. Haar herkenbare stem (soms horen we Vicki) werkt heel overtuigend en weet vooral te raken in de ‘Freedom Suite’, waarin ze ‘Part 1: Freedom’ voor haar rekening neemt en “A right to live, a right to love, a right to choose, for me not you” uit-chant tegen een subtiele muzikale begeleiding.
Ook de momenten zonder de zangeres doen het uitstekend. Zo zijn er naast een schaarse instrumentale song ook een aantal rappers te horen, waarvan Masta Ace (op ‘Talkin’ What I Feel’) en I.G. Culture (op ‘Part 2: Wanting’ van de ‘Freedom Suite’) de bekendsten zullen zijn. Ze benadrukken de afwisseling van deze plaat en tonen nogmaals de veelzijdigheid aan invloeden. Gastbijdrages komen niet enkel uit de hiphop, want ook levende legendes als Maceo Parker, Fred Wesley en Paul Weller tonen op ‘As We Come (To Be)’ nog eens wat ze het beste kunnen. En zo brengt Road to Freedom het beste van allerlei werelden samen en weet er een ontzettend aangenaam geheel van te maken. Acid Jazz is al een tot de verbeelding sprekende benaming, maar dekt nog niet eens de helft van deze sterke lading. Een klassieker die er nog een moet worden...
‘Freedom Suite’ eindigt trouwens met ‘Part 3: To Be Free’, een heerlijk instrumentaal gedeelte met ene Johnny Lytle die aardig weg weet met de vibes.

Young Fathers - DEAD (2014)

4,5
“I’m the man in the middle”, tussen de oude en de nieuwe wereld, modern en traditie, mijmeren over dood en kiezen voor leven. Het een moet God zijn, de ander de Duivel, maar Young Fathers klampt met opgespannen biceps vast aan beide kanten. Uiteindelijk komt alles terecht in hetzelfde zwarte gat.

Een uitgepuurd, maar bloedstollend DEAD heeft evenveel roodgekleurd Afrika in zich als een grijsgetint Schotland. Beide moeten het ontgelden in industrieel kletterende beats met een bezeten rapper en een helende zanger. Of in gevoelsmatig bloedhete beats met een helende rapper en een bezeten zanger.

Een wereld in verval, waarin zowat elk nummer DEAD, impliciet of niet, bij naam noemt. Waarin Young Fathers overeind blijft en bereid is de brokstukken vast te pakken en een nieuwe fundering te leggen. Als ze bevelen “Get up and have a party” is dat om een politiek partijtje, eerder dan een feestje, in gang te zetten.

The bigger picture verweeft zich doorheen persoonlijke uiteenzettingen, zo wordt het aparte gevoel van DEAD centraal gezet. Zo’n titel als Am I Not Your Boy alleen al raakt een zekere snaar. Alsof een ijskoude wind recht langs voor de ziel binnendringt. Exact wat het nummer ook doet.

Een smerige elektronische veeg of hypnotiserende percussie, dan weer compleet a capella of over een diabolische loop; alles binnenin DEAD, binnenin de nummers, verschuift in een welbepaalde richting om de juiste nadruk te leggen, om uiteindelijk op een wreed/vreedzame wijze aan de poorten van hemel/hel te arriveren.