In the dark...

Nog meer mensen die creeped out geraken door “13 Angels Standing Guard ‘Round the Side of Your Bed”? Met waanideeën van vreemd gefluister en zware ademhalen rondom is het geen goed idee om dit daadwerkelijk in your bed te gaan luisteren. Alhoewel, naar het einde toe lijkt het dreigende karakter van de song juist heel soothing te zijn geworden. Hoe deze transformatie heeft plaatsgevonden, en of er wel een transformatie was (en niet nog een waanidee), is moeilijk te zeggen. Alsof het dreigend en verzachtend tegelijkertijd is. Het is deze dubbelzinnigheid die deze gehele plaat kenmerkt en boeiend maakt.

Want wat is de bedoeling van de 6 seconden “Long March Rocket or Doomed Airliner”, die in wezen gewoon de verdere fade-out is van “13 Angels”? Had het enig verschil gemaakt als die track bij de vorige was geplakt? Wat is het nut? Is het misschien een grap? Is het een Long March Rocket of toch een Doomed Airliner? Het intrigeert me mateloos, wat knap is voor iets als deze 6 seconden. Ze weten het vast zelf niet.
Weinig vragen worden beantwoord, ondanks de informatie die zulke ellenlange titels ons zouden kunnen meegeven. In de plaats daarvan benadrukken ze alleen nog meer de dubbelzinnigheid binnen de muziek. Neem nu alleen al de albumtitel: He Has Left Us Alone, uitzichtloos, But Shafts of Light Sometimes Grace the Corner of Our Rooms... maar met een paradoxaal sprankeltje hoop.
“Broken Chord Can Sing a Little” is nog zo’n sprankeltje hoop. De titel is pakkend positief, maar staat in schril contrast met de apocalyptische setting waarmee dit album opent. Woorden als war, bombs en defeat schilderen geen prettig plaatje. Toch overheerst er op het einde een gevoel van geruststelling. Dat het wel goed komt. Broken chord can sing a little, you know.
Zingen gebeurt ook plots op “Movie (Never Made)”. Vrij direct, maar toch voelt het niet vreemd aan. Wat er gezongen wordt des te meer. Alsof het een film is en niet echt gebeurt. “Don't tell me that I am free, Cause I have not been well, Lately” gaat het vocaal verder in “Blown-out Joy from Heaven’s Mercied Hole”. De zwevende strings achter deze tekst, opgeblazen, doet niet vermoeden dat Heaven’s Mercied Hole de happy place is die het in mijn hoofd is. Toch is er iets aan die plek dat fascineert. Wat juist...

Ik heb geen idee wie Wanda is, maar ze blijkt toch geen vreemde. Het begint erg feestelijk en familiaal met echoënd gelach en knallende vuurwerkschoten. De verte van de opnames zijn vaag als herinneringen. Verser in het geheugen liggen grimmigere gebeurtenissen. Wie Wanda is wordt niet duidelijk, wel was ik getuige van haar dood en aanwezig op haar begrafenis. R.I.P. Wanda.


In the know...

Een teef. Wanda is een hond, de hond van bandlid Efrim Menuck. En inderdaad een dode teef. Niet enkel de song, maar het hele album is ontstaan vanuit de liefde voor een aan kanker gestorven hond. Dood was overduidelijk de rode draad. Dat het om een huisdier gaat is, terugkijkend, erg aanneembaar. Want hoewel de donkere, trieste sfeer overheerst, heb je nooit het gevoel dat het niet beter kan worden. Dit is maar tijdelijk. Terwijl dat bij de dood van een naast familielid of een dierbare vriend toch heel anders ligt. Een meerduidig beeld kunnen geven over de verwerking van een overlijden wordt met Wanda toch mogelijk. Vanuit dit standpunt vallen ook de opvallende titels te verklaren. De oorspronkelijke albumtitel was gewoon He Has Left Us Alone, maar die dekte de volledige lading niet. Menuck stapte af van het idee dat titels met slechts enkele woorden een duidelijk beeld moesten creëren. Zulk inhoudelijk beladen muziek valt niet zomaar te vatten en de lange titels geven dan ook meer een soort gevoel weer, dat gereflecteerd wordt op het nummer. Deze titels vallen ook met een korrel zout te nemen. Zo is de vinylversie van dit album opgevat als 2 tracks met compleet andere titels: tracks 1 tot 4 vormen "Lonely as the Sound of Lying on the Ground of an Airplane Going Down" en de overige 4 worden "The World Is SickSICK (So Kiss Me Quick)!". Het toont nog maar eens de veelzijdigheid van de muziek van A Silver Mt. Zion. Binnen het kader voor interpretatie vatbaar.

Geen twijfel dat Adele een van de beste zangeressen van het moment is! Naast de titel verraadt dit album nergens dat het hier om een frisse twintiger gaat. Vocaal is dat een positieve noot, met veel maturiteit en beheersing in haar stem, met toch dat tikkeltje speelsheid. Jammer genoeg werkt het voor de muziek anders uit: het klinkt soms ontzettend oubollig, alsof haar doelgroep uit 40-plussers moet bestaan. De eerste twee nummers zijn nog bijzonder leuk en vol leven, onder andere vanwege het drumgebruik, maar daarna lijken de arrangementen met elk nummer ouderwetser te worden, en niet op de knipogende retro-manier. Melodieën en instrumentatie zijn vaak weinig inspirerend en nogal -tja hoeveel synoniemen kan ik verzinnen- gedateerd. 21 had even goed een plaat uit 1997 kunnen zijn. Hoewel daar op zich niets mis mee is, vind ik het vooral jammer dat een stem als die van Adele niet vergezeld wordt met het eigen(zinnige) geluid dat het verdiend. Nieuwe genres uitvinden of potten breken met een baanbrekend geluid hoeft ze niet te doen, maar een beetje eigen karakter zou absoluut geen kwaad kunnen.

Zoals gezegd, de eerste twee tracks zijn prima, en na een track of 5 te skippen valt er ook nog het een en ander te genieten. Zo zijn One and Only en Someone Like You twee erg mooie ballades en weet ze ook van Lovesong een meer dan aardige versie neer te zetten. De bonustracks weten eveneens te bekoren (vreemd en jammer dat dit dan enkel bonus mag zijn). Absolute topsongs als Chasing Pavements of Hometown Glory staan er echter niet op.

Als artieste volledig overtuigen is ook nu nog niet gelukt voor... ik zei een van de beste zangeressen, maar op het ogenblik is er geen enkele dame die qua zang kan tippen aan Adele! Volgende keer beter, maar dat dacht ik met 19 ook al...

Een groot filmliefhebber en een nog groter filmmuziekliefhebber maakte van deze producer de geknipte persoon om de blaxploitation pastiche Black Dynamite van muziek te voorzien, helemaal in de sfeer van meesterwerken als Shaft of Superfly (de soundtracks, niet de films per se). Met zijn nieuwste gaat Adrian Younge nog een stap verder: zonder film vervalt het ‘slechts’ ondersteunende karakter van dit album en wordt Something About April het verhaal op zich! Het sterk filmische karakter van de muziek en zeer duidelijke verhaallijn in de teksten zorgen dat beeld overbodig wordt. De onmogelijke liefde tussen een getrouwde zwarte man en een jong blank meisje in de jaren ’60 is de achtergrond voor een turbulente uitwerking met een rijke variatie aan instrumentatie en vocale verscheidenheid. Sputterende orgeltjes volgen razendsnel achter een drumsolo na een streepje dwarsfluit of een latijnse gitaarlijn, allemaal achter opereske zang of spoken word verzen tussen de soulschreeuwen door. Alles verpakt in al niet zo lange nummers: de tumult die een interraciale relatie toen vast met zich meebracht. Het allegaartje tapt daarmee voornamelijk uit het sixties soulvaatje alsook de seventies filmmuziek en vele andere invloeden. Het is net die combinatie die zorgt voor het op eerste zicht onverklaarbare hedendaagse karakter. Dat en de opmerkelijke opnamesound...

Meneer Younge heeft namelijk eigenhanig een nieuw instrument in elkaar geknutseld. Selene noemt het beest, een soort mellotron met computer waarlangs hij zijn hele plaat heeft opgenomen, met behulp van allerhande vintage opnamemateriaal. Het zorgt voor de lo-fi sound van Something About April, die de sixtiesfeel authentiek doet klinken, maar toch heel anders en eigen. Een indrukwekkende prestatie! Het draagt veel bij tot het project en houdt richting binnen de speelse variatie. Net doordat het muzikaal zo goed en interessant in elkaar zit komt het verhalende aspect er even sterk uit als dat een beeld het zou kunnen vertellen. Het huwelijk op de helling komt hard naar voren over de dreigende tonen van Turn Down the Sound. Bij de verboden troost in de lust van It’s Me gaat het genegeerde alarm af. De nieuwe liefde die First Step on the Moon met zich meebrengt, lief en sensueel, is nog vrij van verderf. Terwijl sirenes nooit zulk gevaar kunnen uitbeelden als Sirens dat muzikaal doet. En het meisje zingt haar witte opera, “something about april”. En de man zingt zijn zwarte ziel, “something about winter”. Beter dan een onbestaand boek, mooier dan een mogelijke film!

Als Alt-J zijn nieuwe plaat uit de hitlijsten wil houden, moeten ze het album van Adult Jazz uitbrengen. Of als Tom Waits een band was, zou hij tegeneen beuken zoals zij tegen elkaar tekeer gaan. En mocht Björk nog eens echt muziek-muziek willen maken, moet ze deze jongens maar bellen. Om maar te zeggen, er valt geen stempel te drukken op Adult Jazz. De flauwekul van het namedroppen is dan ook niet meer dan een armtierige poging om nog niet eens de helft van de essentie van deze band te vatten. Gelukkig maar dat de platenboer met uitsterven bedreigt is, want dit valt in geen bak te duwen...

En nee, jazz is het ook niet. Althans, niet zoveel jazz als de naam doet vermoeden, wel meer jazz dan aan het eerste gehoor is op te merken. Het zit ‘m bij deze jongens in de attitude, hun aanpak opgebouwd uit schijnbaar losse composities met ruimte voor overgang, of zelfs een volledige switch. Ruimte in muziek, stel je voor, muzikanten de tijd geven om iets te zoeken. Adult Jazz heeft geen haast, het maakt van de zoektocht zijn album. Wat het vindt en of het iets vindt, is niet altijd de vraag, laat staan het antwoord. Gist is, want je heb er vaak het raden naar.

Onderwijl stuit de bende op een paar heerlijk brutale melodieën, een lekker maffe riff van ’t een of ‘t ander, gevolgd door wat oeverloos heen en weer gezwets. Soms is het ook niet meer dan dat: gezwets, het tegen elkander weglullen in een bluesy pub die zijn sluitingsuur al ver voorbij is. Een charme, maar gelukkig ook een charme die (haast per ongeluk) een paar fantastische songs oplevert, zoals het jeugdig frisse Springful of het waanzinnig hypnotiserende Idiot Mantra. Geef deze jongens vast hun eigen platenbak!

Zijn turntables. Meer heeft Aim niet nodig om prachtige muziek uit zijn lijf te persen. Hij samplet er lustig op los, maar nergens zonder betekenis. Zielloos wordt het dan ook nooit. Integendeel, omdat Aim het juiste knip- en plakwerk hanteert, weet hij je bij momenten tot in de kleinste teen te raken.

De titelsong is daarvan het eerste bewijs, want laat het duidelijk zijn: deze man maakt geen beats, hij maakt muziek, liedjes. Dat neemt niet weg dat er een aardig potje kan gerijmd worden over zijn muziek (geen beats!). Zo maken QNC, YZ en AG doorheen het album hun opwachtig, mooi verspreid wat zorgt voor een aangename afwisseling met de instrumentals (al zijn die zelden écht instrumentaal). Geen van die rapnamen klinkt mij bekend in de oren, maar hun bijdragen zijn zeer verdienstelijk. Ze geven songs als ‘Ain’t Got Time to Waste’ en ‘True to Hip Hop’ extra cachet.

De mooiste vocale bijdrage komt echter niet van een rapper, maar van zangeres Kate Rogers op het nummer ‘Sail’. Ook van deze dame had ik nog nooit gehoord, maar hier toont ze zich alvast van haar beste kant. Niet enkel met de stem zit het snor, de hele song is werkelijk prachtig. Hij had zo van Massive Attack kunnen komen, maar met het ‘Take me in your arms baby’-gesample klinkt het toch weer erg Aim.

Een andere opvallende track is ‘Demonique’, waardoor hele dialogen uit de horrorfilms Halloween en Halloween II worden verweven. Maar wat bij mij vooral de aandacht trekt is het koor dat de hele tijd ‘Alle hens aan dek’ lijkt te zingen, of ben ik nu compleet aan het flippen? Hoe het ook zij, Aim weet dit hele gebeuren weer mooi op te bouwen. Hij stelt de geluidsfragmenten zo samen, dat het geen geluidsfragmenten meer zijn. Ze zijn nu gewoon de instrumenten waarmee hij een song inspeelt.

Het enige moment waar dat niet echt lijkt te lukken is de voorlaatste track, ‘Journey to the End of the Night’. Hoewel het zeker niet slecht valt te noemen, doet het maar weinig met me. Het lijkt gewoon wat doelloos voort te kabbelen. Gelukkig wordt er met ‘From Here to Fame’, misschien wel de beste rapsong van Cold Water Music, toch in schoonheid geëindigd. Chilling!

Weinigen die zo het mooie weer hebben gemaakt in New Orleans als Allen Toussaint. Eerst als sessiemuzikant, later als songwriter en producer, had hij in de lokale platenvloed vanaf eind jaren ’50 vaak wel ergens een vinger in de pap te brokken. Hij maakte de lokale hits mee tot internationale klassiekers. Working in the Coal Mine, Ride Your Pony, Mother-in-Law en Ruler of My Heart (of Pain in My Heart), ze komen stuk voor stuk uit zijn vingers. Dat ze eerder geassocieerd worden met uitvoerende artiesten als Lee Dorsey, Ernie K. Doe en Irma Thomas (of Otis Redding), zet de man al te vaak onterecht in de schaduw, een plek waar menig producer moet vertoeven. Gelukkig bracht Toussaint vanaf de jaren ’70 zelf een reeks albums uit die zijn naam in grotere letters in de platenbakken bracht en linkte zich zo tevens aan zijn eigen successen.

Op dit album staan zijn eigen uitvoeringen van Working in the Coal Mine en Everything I Do Gohn Be Funky (From Now On). Zijn sound (en de sound van New Orleans in het algemeen) was intussen sterk richting Funk geschoven, wat vooral aan eerstgenoemde ‘cover’ een geheel ander gezicht geeft, compleet verschillende aan de originele sixties uitvoering. De begeleiding, sterk leunend op piano en orgel (respectievelijk Allen en Dr. John) en het altijd pittige drumwerk, zorgt voor een gebalanceerd en bijzonder fris geluid, perfect voor Allens ongedwongen stemgeluid dat de eerste helft van dit album kracht bijzet. Het overwegend nieuwe werk kan gemakkelijk naast zijn klassieke werk voor anderen staan. In What Is Success laat Toussaint zich van zijn meest speelse vocale kant zien. Samen met de achtergrondzangeressen schuift hij gemoedelijk langs de zachte blazers over de dartelende piano. Of het een lokale hit was weet ik niet, een internationale hit had het moeten zijn! Ook met de cover Chokin’ Kind, het enige nummer dat niet origineel van zijn hand is, kan hij zeer goed overweg. Het wordt een levendige uitvoering die aan een broeierig tempo voorbijrolt met een vastberaden Toussaint aan de microfoon.

Nadat hij de funkiness van zijn toekomstige handelingen heeft verklaart in Everything I Do Gonna Be Funky laat hij zijn microfoon achterwege. Vocalen worden verruild voor een zo mogelijk nog rijkere instrumentatie, met uitgebreide pianopartijen en grotere rollen voor blazers, gitaren en percussie. Het sleutelwoord in deze New Orleans Funk van Allen Toussaint blijft balans. De muzikanten voelen zich duidelijk in hun element en doen uiterst toegewijd hun ding. Zij geven de muziek hun subtiel smerig kantje, terwijl de klassevolle uitwerking de composities de ruimte laat om te ademen. Dit creëert zulk een uitzonderlijk geluid dat het haast te vereenzelvigen valt met de persoon Toussaint en dit eerste echte Toussaint album wist dat voor het eerst duidelijk te onderstrepen. Het stond nu immers op de hoes: Toussaint.

Snoezig accentje heeft die Aluna. En sponzig bouncy beatjes maakt die George. Leuk. Eens de eerste nummers achter te rug zijn, ontsnapt de lucht in snel tempo uit de ballon en valt dit duo snel te doorprikken. Meer dan een catchy oneliner heeft het snoezige accentje eigenlijk zelden te bieden. Op de bouncy beats staat dan weer geen maat, maar hoeveel ontsnapte gasgeluiden, verknipte verkappingen en doodgewerkte samples kan een mens hebben? Iele zang met een scherpe begeleiding, terwijl menig R&B-act er succesvol zijn brood van bakt, blijft het bij AlunaGeorge in een wakke toestand. Alle subtiliteit is verdampt, het rijpingsproces overgeslagen en te veel willekeur bepaalt het spel. Een formatie die gerust een leuke radiohit kan scoren, maar met het albumconcept geen raad weet. Aardige singles, flauw album.

Er staan drie soorten nummers op Lioness: Hidden Treasures, drie soorten nummers die wel vaker op postume allegaartjes terug te vinden zijn: alternatieve takes, eigen nummers en covers. Alternatieve (originele) takes van o.a. Tears Dry en Wake Up Alone zijn niets anders dan een interessante vergelijkingstest om aan te tonen hoe perfect de uiteindelijke versies op Back to Black wel niet zijn. Een beetje liefhebber had daar natuurlijk dit soort takes niet voor nodig, wat de toegevoegde waarde ervan vrij klein maakt. Van de ‘nieuwe’ eigen nummers springt de combinatie met Nas het meest in het oog. Goeie raps, leuke melodie en bijna een geslaagd nummer. De uitwerking, met Amy in een bijrol, klinkt nogal slordig en onafgewerkt. Een echt duet is het ook niet, eerder gefabriceerd. Dan scoren Between the Cheats en Half Time beduidend beter, al valt ook hier hun weglaten op de reguliere albums te rechtvaardigen. Goede nummers die voor een doorsnee zangeresje topmateriaal kunnen betekenen. Op de twee meesterwerken van een artiest als Amy Winehouse hadden ze dan weer niets te zoeken. Ze staan hier dus prima. Het meest waardevol op deze verzamelaar zijn echter de covers! Dat ze andermans materiaal gemakkelijk naar haar hand kan zetten bewees ze al met magistrale uitvoeringen van o.a. Valerie of (There Is) No Greater Love. Body and Soul met Tony Bennett bewees zich al als een mooie verderzetting hiervan. Ondanks een leeftijdsverschil van bijna 60 jaar vermengen hun stemmen zich alsof ze al eeuwen samen zingen. Het zet hun uitvoering van deze standard trots temidden van een resem andere grote namen. Ook Our Day Will Come en Will You Still Love Me Tomorrow lijken wel op haar lijf geschreven en herinneren het meest aan de Amy Winehouse tijdens de hoogtijdagen, alweer zo’n vijf jaar geleden. De meest bijzondere opname wordt tot allerlaatst bewaard. A Song for You is niet per se het meest geslaagd, maar de manier waarop ze het nummer ten gehore brengt is hoogst intrigerend. Ze klinkt zoals ze nog nooit geklonken heeft en gaat soms heel diep. De hese zuchten lijken doordronken van alcohol. Vol hoogtes en laagtes sleurt ze zich doorheen het nummer, steeds vol overgave! De laatse woorden op dit plaatje bewaard ze voor Donny Hathaway, die waarschijnlijk de bekendste soulversie van dit nummer op zijn naam heeft staan: “He couldn’t contain himself, he had something in him, you know”. Trek zelf je parallellen...

Geen enkel nummer op Lioness: Hidden Treasures komt ook maar in de buurt van wat ze ons al gegeven heeft. Dat neemt niet weg dat er nog best wat leuks te rapen valt en het mooi is Amy terug te horen op een nieuwe manier, met ongehoord materiaal. De titel neem je beter niet ter harte, want als dit de hidden treasures zijn zal het Winehouse-vat rap leeg zijn.
Nodeloos te zeggen dat dit album FAN-ONLY is!

Andy Stott verandert hoogstens de tint van het leven op Luxury Problems. Hij volgt het ritme van het menselijk hart, tijdens de altijd ruisende dagen, tijdens de nooit geruisloze nachten. In de versterking van het vatbare overstijgt zijn muziek haast ongemerkt natuurlijk het natuurlijke. Zoals de vrouwelijke stem, zeurderig, zoals dat weleens gaat, maar troostend, zoals het wel vaker gaat. De pianolerares die haar natuurlijke instrument verlaat en haar natuurlijke instrument gebruikt. Gelaagd, echoënd, om de onnatuurlijkheid te verbergen, of juist in de verf te zetten. Woorden die hun betekenis verliezen, of juist hun betekenis vermenigvuldigen. Over heartbeats en andere lichaamspulsen die de natuurlijke paden verlaten om te scheren over treinsporen, autostrades en een eenzame pingpongbalroute, geen compleet onnatuurlijke landschappen. Het haastige vogelvluchtsjezen doorheen de stadskern, een ontastbare echo achterlatend, maar evengoed het herhaaldelijke heen-en-weerslenteren langs verlaten straten, een vergankelijke voetafdruk plantend. Luxury Problems beweegt, leeft, ademt, lang niet zo buitenaards als zou uitkomen. Als een herinnering aan het reële, in gegronde gronden en verheven gedachten, staat dit album dicht genoeg bij het leven om de muziek te kunnen vatten en er ver genoeg vandaan om het meerwaarde te geven.

Afrobeat op het Daptone-label, het kon eigenlijk niet uitblijven. Alhoewel er toch wezenlijke verschillen zijn tussen de vaak strak gestructureerde funkplaten van Daptone en de afrobeatgrooves uit de losse pols. Antibalas verenigt zo twee werelden die gecombineerd misschien minder voor de hand liggen dan aanvankelijk gedacht.

De nummers worden zoals het hoort lekker uitgesponnen, al is het nog niks vergeleken met Fela-normen (de naam kon niet uitblijven natuurlijk). Voor het rechtlijnigere karakter van deze jongens is het een ideale speelduur. Lang genoeg om links en rechts de velden te verkennen, niet te lang om bepaalde patronen te kunnen aanhouden. De instrumentatie bevat enkele oude bekenden uit het genre, waaronder een funky bassist, inventieve percussie en een blaasensemble dat je met elke noot het koper laat proeven. Zelfs de Afrikaans aandoende gezangen zijn aanwezig, al betekent dat op dit project niet eens zoveel. Aangevuld op de rijke ritmesectie weet Antibalas vooral met de elektrische piano en synthesizergeluiden allerhande een doordringend hedendaags geluid in zijn traditie te steken. De Daptone-stempel, die toch met vage inkt zichtbaar is, draagt daar eveneens toe bij.

Ik heb ze nooit precies geteld, het aantal platen dat Fela Kuti heeft gemaakt (hier heb je hem weer), en daarmee kun je je afvragen na de hoeveelste Kuti-plaat je deze eens een kans kunt geven. Essentieel is Antibalas namelijk niet, maar het is mooi om te zien hoe een specifiek geografisch tijdsgebonden genre verder leeft in een hedendaagse Amerikaanse band, die er bovendien prima hun eigen slag mee slaan!

Ofwel is dit een staaltje moderne performancekunst dat ik niet vat, ofwel is dit gewoon kut met peren. Autre Ne Veut is niet vies om fel uit de bocht te gaan, maar hij wist steeds zijn eindbestemming te bereiken. Age of Transparency gaat echter doorlopend uit de bocht zonder dat het iets oplevert. Het album crasht eigenlijk al meteen met de opener, een ongemakkelijk gestripte versie van het anders prima On & On. De grote nadruk op de vocalen blijkt vaker het pijnpunt te zijn. Gedurfd voor een zanger die wellicht niet door de eerste auditie van American Idol zou geraken, maar vooral ook onbegrijpelijk. Hij mist de juiste melodie, complementaire instrumentatie en een boeiende invalshoek om zijn unieke stemgeluid goed uit de verf te laten komen. Hij geeft zich bloot, maar da’s niet zijn look. Een uitschuiver van een synthesizer staat ‘m tien keer beter dan knisperende electronica. Een komische knipoog blijft aanwezig, maar is niet vet genoeg om de zwaarmoedige sérieux te onderdrukken. Moderne performancekunst is dit niet. Kut met peren evemin. Ik vat het gewoon niet.

Document: 1.0
Release: week 7
Jaar: 2013
Land: Verenigde Staten
Genre: R&B/Pop/Electronic
Tekst: “Ladies and gentlemen, please welcome to the stage: Destiny-y-y!” En ook Candy, Roxy en Chastity kunnen zich vast uitleven op de lowtempo drumcomputers, schaamteloos melige synthesizers en het ronduit ranzige stemgeluid van de man achter Autre Ne Veut! Maar weet dan dat hij tijdens je lapdance zijn interne demonen de vrije loop laat en o.a. zijn stervende opoe toezingt. Doe ze nog ‘ns vol, Crystal!
Hij kiest er ook net die geluidjes uit waarvan elk normaal mens doorheeft dat die enkel voor de grap in de gekende keyboards worden gestopt. Voor hem is er niets aan de hand, gooi er nog een laag plastieken strijkers overheen! Het is vaak gissen waarin een nummer zal uitmonden; een streep smurfentechno, een schlager mogelijk, of toch iets gregoriaans? Soms wordt het dat alles, maar blijkt het op het laatste moment toch om iets - uiterst eigenaardig, volledig tegendraads en volstrekt uniek - R&B-achtigs te gaan. Zijn stem kan nochtans Jamie Lidell benaderen, maar hij verkiest overwegend toch maar voor de kruising tussen een krijsende vogel en een gemartelde hyena, waarmee hij tegelijkertijd zich kwaad aan ’t maken is, zijn verdriet aan ’t delen is en je aan ’t opgeilen is.
Gemakkelijk drie vierde van de noten op Anxiety lijken enkel en alleen geconstrueerd om de al te serieuze muziekpurist te treiteren. Dat je toch gecharmeerd wordt door deze muziek is dan ook best een perverse gedachte. Je kan gewoon niet omheen de overtuiging die Autre Ne Veut aan de kaak stelt. Wat lijkt op een onbezonnen grap toont stiekem een halsstarrig geloof in een visie. Zijn voorliefde voor lelijke romantiek werkt zo aanstekelijk dat er na verloop van tijd helemaal niets meer aan de hand is. Het creëren van een alternatieve schoonheid vanuit deze hoogst bijzondere uitwerking maakt de muziek van Autre Ne Veut acceptabel, waardevol zelfs.
Als viering van de wansmaak verwerkt Anxiety meerdere trauma’s. Mogelijk zadelt het er ook enkele op, maar da’s dan uw probleem.
Beoordeling: 4,5*
Aanvullend: Document 2.0