menu

Hier kun je zien welke berichten Roxy6 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Procol Harum - A Salty Dog (1969)

4,5
Dit album heb ik de laatste dagen diverse keren gehoord over de boxen en door de koptelefoon en het verbaasd mij in hoge mate dat het hier zo'n lauwe ontvangst en beoordeling krijgt.

Sommigen vinden het album zwak zonder duidelijke onderbouwing.
Ik vind het een wereldplaat, zeker als je het tijdsgewricht waarin het tot stand is gekomen daarbij in gedachte neemt. Sommigen gaan ervan uit dat dit een conceptalbum was, maar PH zelf spreekt dat tegen, dit idee is waarschijnlijk ontstaan omdat op vier tracks de zee wordt aangehaald.

Het is overduidelijk qua composities een Procol Harum album, mooie melodielijnen, geweldig op elkaar ingespeelde band en fraaie vaak verrassende arrangementen.
Ik heb zelf maar 1 kritiekpunt: waarom werken met drie zangers terwijl je beschikt over een van Engeland beste zangers Gary Brooker. Er zijn inderdaad groepen waarbij meerdere zangers (zangeressen) de kleur en de sfeer van de groep ten goede komen (Supertramp / ABBA) maar hier heb ik extra aandacht gegeven aan de zangpartijen van Robin Trower en Matthew Fisher en kan dan niets anders concluderen dat het beter over gelaten had kunnen worden aan Gary Brooker, die uiteindelijk, naast de orkestrale invloeden het gezicht van Procol Harum bepaalde.

Anyway over naar het prachtige songmateriaal:

de titeltrack opent de plaat; A Salty Dog, wat een wereldnummer, zo'n subtiele opbouw hoor je niet zo vaak, grote klasse (nu even vloeken in de kerk: niet onverdienstelijk gecoverd door Sarah Brightman op haar album Dive).Brooker zingt dit nummer met eenzelfde soepelheid als hij liet horen op A whiter Shade of Pale.

Het laatstgenoemde (grootste) PH nummer stond als een soort van blauwdruk voor de composities op dit album, een voortborduren op de eigen signature.

Ook het tweede nummer; The Milk of Human Kindness, is fraai, mooie opbouw en een wederom excellerende Gary Brooker, ook in dit nummer een hoofdrol voor piano en het hammond orgel en met fraaie koorwerk.

Too Much Between us, de derde track is een rustpunt op het album, een mooie subtiele opbouw van een akoestische set. Ook tekstueel een beauty met daarin de zin: There is too much sea between us….
Prachtig nummer!

Dan in mijn oren de drukste track: The Devil Came from Kansas, uit het boekje begrijp ik dat dit nummer tot stand is gekomen terwijl Procol Harum op Woodstock verbleef. Een gedreven nummer, dat ik diverse luisterbeurten gaf om te landen. Reid (de grote tekstschrijver van de band) vond zijn inspiratie door teksten van Randy Newman en voor deze compositie had hij een corrupte senator in zijn gedachten.
Opvallend in de track is ook dat de gitaar van Robin Trower van links naar rechts gaat, stereo effecten bestonden toen pas enkele jaren. De gedreven zang van Brooker wordt versterkt door de bandleden in het koortje waarin ook zijn vrouw Franky zat, die echter niet bij de credits staat.

Boredom, track 5, wordt hier op MM wel neergesabeld en als saai bestempeld terwijl ik het een lekker sixties nummer vind met een summer-vibe. Dat komt ook door het gebruik van de Marimba, fluit en Xylophone.Fischer neemt de lead vocal voor zijn rekening en Brooker is te horen in de back. Alles behalve saai dus....

Nr. 6 juicy John Pink, gelukkig de kortste track is de enige die ik skip, een buitengewoon hoog blues gehalte, op een manier die mij niet aanspreekt ..(de bluesy nummers van de Rolling Stones vind ik ook hun mindere, dit even als terzijde ). Hier kan ik geen chocolade van maken.

Maar bij het skippen kom ik uit bij nummer 7: Wreck of the Hesperus, een van de mooiste tracks, enige nadeel is dat Fisher het zingt aangezien hij het nummer ook componeerde. ALs Brooker hier de lead had gezongen was het wellicht verworden tot een van de beste Procol Harum tracks uit hun oeuvre.
Maar desalniettemin valt er veel te genieten in dit nummer. Fisher had een volle productie voor ogen (en oren) een soort Phil Spector meets Tchaikowski en dat is gelukt, prachtige orkestrale invloeden in deze track. Heel mooi.

We gaan direct door naar een volgend hoogtepunt, track 8, All This and More, geweldige songtitel, die de lading ook nog dekt. Gary Brooker zingt deze onvervalste Procol Harum song heel erg goed, voor het outro heeft hij een arrangement met trombones bedacht, heel fraai!

Track 9 Crucifiction Lane, in dit nummer de zin : If the sea were not so salty...Gezongen door Robin Trower, wat echt jammer is. Een prachtig hoekig pianootje in dit nummeren de onvervalste bijdrage van het Hammond orgel.

Track 10 is de waardige afsluiter Pilgrims Progress, een prachtige compositie weer van Mathew Fisher, die ook veel instrumenten speelde. Het nummer heeft iets van een Hymn, aan het eind opvallend door het meeklappen door de band, het enige nadeel is (en dat heet Fisher naderhand zelf ook gezegd) Gary Brooker had het moeten zingen. Dan was het echt een grande finale geweest.

Slotconclusie, een meer dan waardig Procol Harum album, met negen goede songs (en een opvullertje
Het is een dikke vier sterren waard, wanneer Gary Brooker alles had gezongen dan wellicht t4.5 of een 5.

Maar absoluut een hoogtepunt in het oevre van de groep.

Procol Harum - Grand Hotel (1973)

4,5
Grand Hotel, Procul Harums zesde album is volgend jaar al 50 jaar oud en dat hoor ik er niet aan af.
Het is in mijn oren een zeer grand piano gedreven album, waarop de band een prachtige staalkaart toont van zijn kunnen.

De titeltrack is een van de grote diamanten in de juwelenbox die Procol Harum in de loop der jaren heeft samengesteld. Het begint subtiel met Gary Brooker achter zijn vleugel, de band en koor vallen in en er ontstaat iets dat meer is als een popsong, mooie tempo wisselingen en een gedragen melodielijn maken dit tot een tijdloos nummer, je hoort drama, barok en zelfs een vleug Vaudeville, maar met een absolute hoofdrol voor de piano....

Toujours L' Amour, track 2 is een onvervalste zestiger jaren rocksong, de band speelt gejaagd en gedreven alsof ze iets op de hielen zit. ook hier koortjes achter de lead van Brooker, Mooie gitaarrits halverwege, waarna het gaspedaal weer wordt ingetrapt.

A Rum Tale begint kalm als een pianoballade, maar het orgel dient zich kalm aan, waarna de band snel volgt. Ook dit is -maar op een andere manier- een gedreven nummer, de muziek meandert zich fraai om de zanglijn, Brooker (Waar de stem van Peter Gabriel erg op lijkt, wat jammer dat er nooit een duet is gekomen tussen deze twee kometen) zingt geweldig als altijd.

T.V. Ceasar, ook een kalm begin, Brooker opent met piano tot de strijkers aanzwellen, ook dit is een rijk georkestreerd nummer met een fraaie staccato hoog-laag melodielijn, een prachtige rijk gevulde compositie. Het neigt af en toe naar een Werst End musical song en dat bedoel ik zeker niet negatief. Gitaren, Blazers allen zijn vertegenwoordigt in deze super song.

A Souvenir of London, akoestisch gitaar intro, grote tramslagen, alsof we een heel andere band horen, enkel de stem van Brooker klinkt bekend. Het is een beetje een pub song, klein beetje jongeling, met een zekere tegendraadsheid.

Bringing Home the Bacon, percussie gaat in debat met de piano aan het begin, een ritmische opening.
Waarna het orgel inzet. Dit is de band weer in een uptempo song, met een prachtige Procol Harum drive.
Heel knap hoe de verschillende instrumenten bijdragen aan de opbouw van deze zeer kan geconstrueerde song waarin ieder de ruimte krijgt om te soleren.

For Liquorice John, mooi melancholisch intro, zo'n typische Procol Harum start waar de band patent op heeft. Maar ook hier telt weer: het past allemaal naadloos in elkaar, niet alleen de elementen in dit nummer, maar de cohesie tussen de songs vind ik hier buitengewoon goed vorm gegeven.
Ook deze track is weer gelaagd en verdient meerdere luisterbeurten om zich volledig te laten beoordelen.
Fraai!

Fires (Which Burnt Brightly), Ook dit is weer zo sfeervol, een piano intro met een dames stem die erg doet denken aan Liesbeth List in de tijd van de Shaffy Cantate ( en dat zat in dezelfde periode) Ook hier is het tempo van de song heel bepalend, van langzaam naar versnelling en terug.... in de tweede helft komt de List/Shaffy sfeer weer om de hoek kijken., heel apart en ook heel treffend. Het bevalt mij zeer...:-)

Robert's Box, Heeft een volstrekt andere sfeer. Een bluesy, ritmische track. Koortjes in een aparte song, die gek genoeg toch ook weer naadloos aansluit bij de voorgaande nummers. Het onvervalste orgelgeluid laat zich ook weer horen.

Procol Harum heeft met dit album laten zien dat de groep weer gegroeid is, een album vol met buitengewoon knappe, niet eenvoudige songs, die daardoor een tijdloos karakter hebben en nu na 50 jaar nog net zo boeiend en energiek klinken als tijdens de release in 1973.

Wat heeft deze band een uniek en prachtig oeuvre gemaakt en wat is het naar mijn idee ondergewaardeerd gebleven! Waarschijnlijk omdat de band al smashing voor het voetlicht trad met het onvolprezen
A Whiter Shade of Pale, dan lijkt het alsof alles wat volgt het aflegt en dat is onterecht, deze band heeft zo veel tijdloze en bijzondere tracks gemaakt, daar kan menige band alleen maar van dromen....

Procol Harum - Home (1970)

3,5
Home - Procol Harum’s vierde studioalbum in de originele bezetting verscheen in juni 1970.
Voor mij markeert het album een soort overgang, verder weg van de mooie prog-rock stijl die de groep op zijn eerste drie albums liet zien. Persoonlijk vind ik dat jammer.

Natuurlijk zijn de specifieke Procol Harum kenmerken zeker nog aanwezig, maar in mindere mate en deze worden naar mijn idee iets te veel overschaduwd door de rol van de electrische gitaar.
Er zijn al -tig gitaarbands die hun oeuvre rond dat instrument hebben opgebouwd, Procol Harum had dat naar mijn mening niet echt nodig..

Verder ligt de nadruk in de teksten op dit album erg op dood, verderf, kerkhoven en alles daaromheen… Ik vermoed dat Keith Reid een mateloze bewondering voor de verhalen van Edgar Allan Poe heeft, anders kan ik het niet verklaren.

Het songmateriaal is gelukkig wel divers.
De eerste track Whiskey Train, wordt direct gedomineerd door gitaar en percussie, het doet mij denken aan tracks van Jimi Hendrix en de gitaar neemt naar het eind toe een jengelende rol aan.

Gelukkig veer ik direct op bij het volgende nummer The Dead Man’s Dream, met een prachtig Procol Harum into. Het is heel vreemd om Gary Brooker hie zo nadrukkelijk over de dood en kerkhoven te horen zingen, net nadat hij ons vorige maand is ontvallen.
Het nummer kent een fraaie theatrale opbouw met een hoofdrol voor orgel en piano.
Ik kreeg wel ineens beelden op mijn netvlies van de oude Nederlandse groep `Lemming…

Still There’ll be More opent met een gezellig roffeltje, dat het hele nummer terug blijft komen. Gary Brooker zingt gedreven over een hoekig jazzy pianospel heen.
Helaas komt de gitaar halverwege weer in een steeds prominentere rol naar voren, jammer was hier niet nodig geweest. Good heavens…..

Nothing That I did’nt know is het broodnodige rustpunt na al het gitaargeweld van de song hiervoor. Een prachtige, ingetogen ballad!

About to Die, opent ook met een gruizige gitaarrif, waarna snel de drums invallen.
Gary zingt met behulp van de bandleden in de achtergrond een mooie melodielijn. Gelukkig nemen later in de song het orgel en de piano weer een stevige positie in.

Barnyard Story, het tweede rustpunt op Home. Fraai piano intro met een opmerkelijk rustig zingende Gary Brooker, halverwege zwelt het orgel aan en vertoeven we in hogere Procol Harum sferen. Een subtiel nummer.

Piggy pig pig, met zo’n titel weet je dat het geen ballad wordt, maar de schade blijft beperkt….
Een hokkerig pianootje waarbij Gary over vreemde percussie-achtige geluiden heen zingt.
Het is een dwingend nummer met vreemde inhoudingen…. Aan het eind toch nog even bezoek van de gitaar.

Whaling Stories, er is al veel over dit prachtige nummer geschreven, het vormt samen met de The Dead Man’s Dream de prog rock nummers op dit album. Het begint met rustige pianoklanken en een gitaar die mij dit keer aan Dire Straits doet denken (en veel beter kan waarderen).
Het is een typische Procol Harum song met hoofdrol voor Piano en orgel en aan het einde fraai koorwerk. Prachtig.

Your own choice, een lekkere afsluiter van dit album, uptempo maar door een perfect op elkaar ingespeelde band, een slick melodie lijn die Brooker past als een jas. Aan het einde een fijne rol voor de mondharmonica.

AL met al een merkwaardig Procol Harum album. Het meest rockende tot nu toe.
Maar gelukkig ook met enkele tracks die de tand des tijds goed hebben door staan.
En Gary Brooker blijft natuurlijk de onvervalste stijlbetaler met prachtige stem.

Op naar de volgende Broken Barricades…

Procol Harum - Shine On Brightly (1968)

4,5
Dit is echt een album in de buiten categorie! De term Meesterwerk durf ik hier wel aan te verbinden.
Wat een eigenheid en sfeer worden hier over ons uitgestort, door middel van een superieur goed spelende band.

Heel erg knap dat Procol Harum reeds bij hun tweede album al een volstrekt eigen signature hebben weten neer te zetten! Het borduurt feilloos voor op het debuutalbum.
De muziek die gedomineerd wordt door piano en orgel aangevuld met grandioos gitaarspel en drumwerk klinkt mij nog steeds fris in de oren. Ja natuurlijk, wanneer dit materiaal in 2022 opgenomen zou worden zouden er andere opname kwaliteitsnormen gelden in de studio, maar we praten hier over 1968.

En dan heb ik het nog niet gehad over de allergrootste Procol Harum troef: de Wizzard Gary Brooker,
De bijzonder getalenteerde zanger die ons helaas in de afgelopen week ontvallen is.
Wat een stem en wat een power had hij in deze hoogtijdagen, soul, emotie, diepgang en een volstrekt eigen klank, kortom alles wat je als band kan wensen van een zanger.

Ik lees hierboven ook af en toe wel de vergelijking met Peter Gabriel, dat herken ik wel, alhoewel die ook wel "eigen" dingen deed met zijn stem en zelf, zeker in zijn solo periode, een volstrekt andere kant op ging qua stem performance (neem nummers als Red Rain, Mercy Street of Sledgehammer) dat staat erg ver af van het oeuvre van Procol Harum. Enkel zijn debuutalbum vertoond misschien ook qua songstructuren enige vergelijking.

Terug naar dit onvolprezen album: ik heb de uitvoering met al die gaf bonus tracks en dat is een feest om te horen, er wordt zo vol overgave gespeeld dat het enthousiasme bijna uit de boxen knalt (In the wee small hours ...)

Wat ook fijn is, er hangt een zweem van de tweede-helft-jaren-zestig-sfeer over het hele album.
Ik herken (misschien vreemd), een beetje dezelfde sfeer als op PickNick van Boudewijn de Groot) en aan het eind van Skip Softly hoor ik duidelijk de inspiratie die Rick van der Linden tot grote hoogte dreef met Ekseption en nog later Trace.

Over het imposante muziek-vijfluik In Held Twas in I, (At/mE) is al veel geschreven, wat ik toevoeg is dat het zo geraffineerd knap is om diverse stijlen te verwerken in dit mijn a20 minuten durende werkstuk, van zacht tot stuwend, er worden teksten gedeclameerd maar ook op een prachtige manier gezongen door Gary Brooke (Look To Your Soul).

Dat doet hij ook op de titel track Shine On Brightly! Een track die voor mij niet onder doet voor A whiter Shade of Pale.

Gary heeft zelf lang mogen shinen, ....maar is helaas toch wel te vroeg heen gegaan. Een diepe buiging voor zijn grote talent welk hij met ons deelde.

Propaganda - A Secret Wish (1985)

4,0
Een waanzinnig goed album uit de jaren '80.
Inderdaad op hoog volume en een muziekminnend mens kan dan niet rustig blijven zitten.

P-Machinery, Duel, Dr. Mabuse, het fraai gesproken intro in de openingstrack A dream witthin a dream...
Het is allemaal even prachtig, de muziek met de geweldige blazers sectie....
Ook in die tijd was het een openbaring. En dan die hoes met die stalen maliënkolder, ook heel mooi....

Het heeft mij altijd verbaasd dat deze geweldige groep met zeer creatieve geniale mensen het bij zo'n klein oeuvre hebben gehouden....
Vroeg in de jaren '90 kwam er nog een album 1234 wat zeker ook als goed beschouwd kan worden, maar met een andere samenstelling.

In de samenstelling zoals bij A secret wish, hadden ze nog veel meer moois kunnen uitbrengen.

Gelukkig is een van de grootste talenten van de groep Claudia Brücken, nog wel door gegaan met het uitbrengen van geweldig werk. O.a met The Act - Snobbery & Decay , maar ook latere releases zijn van hoge kwaliteit.